ค่ายบูรณาการโรงเรียนบ้านหนองผือและบ้านเขานางสางหัว(2)

การพัฒนาโรงเรียนขนาดเล็กต้องได้รับความร่วมมือจากชุมชน สิ่งสำคัญคือผู้บริหารต้องตั้งใจจริง หน่วยงานที่บังคับบัญชาต้องพัฒนาโรงเรียนขนาดเล็กโดยใช้โรงเรียนเป็นฐาน(School-based Management)

ผู้เขียนขอเขียนต่อจากบันทึกนี้นะครับ เนื่องจากกิจกรรมที่ผู้เขียนและนิสิตมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ กำแพงแสนมี ว่าน กล้วยไข่ นัท น้องอัญลูกครูหยิน ไท บุ๋ม ฟ้าใส และ benze จัดให้นักเรียนโรงเรียนบ้านหนองผือและบ้านเขานางสางหัวเป็นกิจกรรมบูรณาการ ดังนั้นจึงมีทั้งการฟัง การพูด การอ่านและการเขียนภาษาอังกฤษ การใช้ภาษาไทยบูรณาการกับศิลปะ และทักษะชีวิต

ผู้เขียนพบว่านักเรียนไม่ได้ชอบเรียนภาษาอังกฤษอย่างเดียว ตอนจัดกิจกรรมโดยให้นักเรียนได้เรียนศิลปะ เนื่องจากคุณแสงแห่งความดีส่งน้องตุ๊กตามาให้ ทำให้นักเรียนได้ฝึกทักษะหาวด้านศิลปะด้วย

ผู้เขียนดูตอนนักเรียนทาสีน้องตุ๊กตาพบว่านักเรียนใช้สมาธิค่อนข้างมาก นอกจากนี้ยังต้องคุยกับเพื่อนที่ร่วมกลุ่มว่าควรใช้สีใด

ส่วนในเรื่องทักษะชีวิตที่ท่านผอ.ชยันต์ อยากให้นักเรียนได้เรียนรู้คือการพายเรือ ต่อไปถ้าน้ำท่วม นักเรียนจะได้ใช้เรือพายได้ในอนาคต

นิสิตมอบเงินให้โรงเรียน

ตอนก่อนกลับจากโรงเรียนบ้านหนองผือ พวกเราแวะไปเยี่ยมโรงเรียนบ้านเขานางสางหัว มีประวัติชุมชนอยู่ที่บันทึกผอ.วาส บันทึกนี้ ที่นี่จัดเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงได้ดีไม่แพ้โรงเรียนบ้านหนองผือ

นอกจากนี้ยังได้รับการสนับสนุนจากหลายหน่วยงานเช่นมูลนิธิเด็ก และประชาชนทั่วไป ตอนที่ไปพบว่าผักและพริกงามมาก พื้นที่ดินดีไม่มีโรครบกวน

รูปปั้นนางสางหัวอันเป็นชื่อสถานที่

โรงเรียนขนาดเล็กถ้าชุมชนและผู้บริหารช่วยกันพัฒนา ผู้เขียนคิดว่าน่าจะทำให้มีคุณภาพได้ไม่แพ้โรงเรียนในเมือง

โรงเรียนมีปลูกผัก ปลูกกล้วยและเลี้ยงหมูเหมยซาน เอาขี้หมูมาทำแก๊สชีวภาพ

น้องอัญลูกครูหยิน กำลังฟังนักเรียนอธิบายเรื่องท่อแก๊สชีวภาพ

ผู้เขียนคิดว่าทักษะที่สำคัญคือ ทักษะชีวิตที่นักเรียนมี…บางอย่างมีมากกว่านักเรียนในเมืองหลวงด้วย…ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน…

ปล ผู้เขียนพบว่านักเรียนหญิงบางคนมีเหาจำนวนมาก ถ้านั่งเรียนคงไม่มีความสุขกับการเรียน ผู้อ่านพอจะมีคำแนะนำไหมครับ (จำได้ว่าตอนเด็กๆเห็นเขาใช้ใบน้อยหน่า)

ท่านผอ.วาส ได้เขียนบันทึกขจัดเหาไว้ที่นี่ครับ

http://www.gotoknow.org/posts/549196