สุดคะนึง..ถึงคุณมะเดื่อ
เช้าวันนี้..พูดคุยโทรศัพท์กับคุณมะเดื่อเรื่องการแข่งขันท่องบทอาขยาน ผมถามถึงหลักเกณฑ์และวิธีการฝึกเด็ก เพื่อเตรียมเข้าแข่งขันงานศิลปหัตถกรรมนักเรียน ประจำปี ๒๕๕๖ ในระดับกลุ่มโรงเรียน งานนี้ คณะครูได้มอบให้ ผอ.เป็นผู้รับผิดชอบฝึกนักเรียนให้สามารถใส่ทำนองเสนาะ เพราะเห็นว่าจบเอกภาษาไทย
รับมอบจากครูแล้ว ก็เริ่มฝึกมาได้ ๒ สัปดาห์ ในทุกๆวันที่ฝึกเด็ก ผมคิดถึง คุณหมอที่ รพ.กรุงเทพ ซึ่งผมเคยเล่าให้ฟังแล้ว เมื่อตอนที่ผมไปผ่าตัดสมองน้อยด้านซ้าย ยังประทับใจไม่หาย ที่การเงินของ รพ.ถามหาเงินสองแสน ก่อนลงนามผ่าตัด เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องปลีกย่อย สิ่งที่ไม่เคยลืมเลย ก็ตอนที่ผ่าตัดเสร็จแล้ว ยังไม่ได้ออกจากห้องพักฟื้น มีคุณหมอหนุ่มหล่อ ที่เป็นทีมผ่าตัดนั่นแหละ คอยดูแลหลังการผ่าตัด มาคุยที่เตียงเกี่ยวกับการเรียนการสอนภาษาไทยในปัจจุบัน คุณหมอถามหา..อาขยานไปไหน..ทำนองเสนาะทำไมครูไม่ค่อยสอน..วรรณกรรมเก่ากำลังจะสูญหาย คุณหมอทิ้งท้ายด้วยความคิดที่จะให้ลูกชายที่เรียนระดับประถมฯอ่าน "พระอภัยมณี"
ผมได้แต่ยิ้มกับพยักหน้า ไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดคุย ทั้งที่ใจอยากจะพูดอธิบาย..นับวันยิ่งเข้าใจว่าทำไม..วงการศึกษาจึงซาบซึ้งกับความไพเราะของภาษาไทยน้อยลง มองวรรณกรรมเก่าว่าเป็นของโบราณ ล้าสมัย ผมมองว่า มหาวิทยาลัยราชภัฎทั่วประเทศที่ผลิตบัณฑิต ในบริมาณที่มากที่สุด น่าจะรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างจริงจัง ผมไม่ได้ตำหนิแค่อยากเสนอแนะ ให้ราชภัฎเป็นแกนนำ นำสิ่งดีๆกลับคืนมา(จะรวมถึงการแต่งกายของนักศึกษาก็ได้)
ลองเปิดดูวิสัยทัศน์/พันธกิจของม.ราชภัฎดูได้ ต้องมีอยู่ข้อหนึ่งล่ะ ที่พูดถึง การธำรงรักษาศิลปวัฒนธรรมและประเพณีอันดีงามของชาติ..เป็นไปได้ไหม..นักศึกษาจะเรียนวิชาเอกใดก็ตาม ในหลักสูตร ๔ - ๕ ปี แต่ละปีเรียนภาษาไทยอย่างเข้มข้น มากกว่าเรียนพื้นฐานแบบขอไปที รู้จัก เข้าใจ และทำได้ในระดับหนึ่ง ทั้งอาขยาน ทำนองเสนาะ แต่งคำประพันธ์ การเขียนเรียงความ เขียนเรื่องจากภาพ การอ่านจับใจความ(ที่เด็กไทยอ่อนมากในเวลานี้)
เหตุผลหรือครับ..ก็เพราะเวลาสอบบรรจุครูเข้ารับราชการ สอบตามวิชาเอก สมัครเอกไหน สอบเอกนั้น พอสอบได้ก็ไปเลือกโรงเรียน คราวนี้ระบบโรงเรียนของไทยไม่ได้เป็นโรงเรียนในฝัน(อะไรไม่รู้)ทุกโรงเรียน มีทั้งโรงเรียนบนดอย กันดาร ขาดครู โรงเรียนขนาดเล็กฯลฯ ดังนั้น จบวิทย์ อาจจะไม่ได้สอนวิทย์ จบคณิต อาจต้องสอนสังคม จบอังกฤษ อาจต้องสอนทุกวิชา (ผมเขียนบันทึกผมยังขำเลย จะไม่ให้เด็กไทยอ่อนได้อย่างไร)
ท่านผู้อ่านครับ จะเชื่อหรือไม่..เมื่อครูคนหนึ่งจบมาจากรั้วมหาวิทยาลัย จบเอกอะไรไม่รู้ แต่ไม่ใช่เอกภาษาไทยนะครับ ไม่คล่อง ไม่ถนัดและไม่ซาบซึ้งอะไรเลย แต่ต้องสอนชั้นประถมต้น พอเด็กอยู่มัธยมจะเหลืออะไร..ครับ
บางท่าน..อาจแนะนำว่า ใช้ซีดีช่วยก็ได้ ผมอยากจะบอกว่า ถ้าไม่มีพื้นฐานและใจรักเครื่องมือใดๆก็ช่วยไม่ได้ครับ ดังนั้น ราชภัฎจัดหลักสูตรไปเลย ไม่เริ่มวันนี้จะไปเริ่มวันไหน ถ้าผมเป็นใหญ่ในกระทรวง ผมจะสั่งเขตพื้นที่เลยว่า เวลาสัมภาษสอบบรรจุครู ให้ว่าที่ครู..ท่องอาขยาน /เล่านิทาน/ ร้องเพลงเด็ก /และท่องสูตรคูณ ให้ฟังด้วย ใครไม่ได้ไม่ให้ผ่าน เป็นครูแล้ว จะไม่มีวันได้ฝึกอะไรทั้งสิ้น
ในที่สุด คุณมะเดื่อ ก็อธิบายให้ผมฟังจนเข้าใจตั้งแต่ต้นจนจบ เกี่ยวกับบทอาขยานบทหลักบทรองของชั้น ป.๑ - ป.๖ เวลาแข่งขันท่องบทอาขยาน ด้วยทำนองเสนาะ กรรมการจะไม่ให้ถือเนื้อหาไว้ในมือ นักเรียนต้องพร้อมและแม่นยำ ดังนั้นการฝึกฝนจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง
อันนี้..ไม่ใช่เรื่องแรกที่ขอคำปรึกษาคุณมะเดื่อ ผมปรึกษามาหลายเรื่อง นับครั้งไม่ถ้วน จนแทบจะแต่งตั้งคุณมะเดื่อ เป็นผู้ทรงคุณวุฒิประจำโรงเรียนอยู่แล้ว ท้ายที่สุดคุณมะเดื่อแสดงความยินดีเรื่อง รางวัลสุดคะนึง ซึ่งก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่คุณมะเดื่ออยู่เบื้องหลังความสำเร็จ เป็นกำลังใจทั้งดอกไม้และความคิดเห็น ประคับประคองให้ผมบันทึกมาได้จนถึงทุกวันนี้
งานนี้..สุดคะนึง..ถึงคุณมะเดื่อจริงๆ
ความเห็น (16)
-สวัสดีครับ ผอ.
-ตามมาแสดงความยินดีกับรางวัลที่ได้รับด้วยนะครับ
-ได้มีโอกาสคุยกับครูมะเดื่อผ่านทางโทรศัพท์เมื่อสองเดือนก่อนทราบว่าครูมะเดื่อมีลูกทำงานที่จังหวัดตาก
-ครูมะเดื่อบอกว่าหากมีโอกาสมาจังหวัดตากจะแวะมาเยี่ยมน้องกลุ่มยุวเกษตรกรที่อำเภอพรานกระต่ายด้วยน่ะครับ..
-หากได้พบกันคงมีอะไรได้แลกเปลี่ยนกับครูมะเดื่อมากแน่นอนครับ
-ขอบคุณครับ...
ชื่นชมการทำงานทั้งสองท่านละค่ะ
อาจารย์คะ ยินดีด้วยนะคะกับรางวัลสุดคะนึง
อุดมการณ์งานครูอยู่ที่ไหน
มันมิใช่แค่สอนศิษย์อย่างคิดฝัน
แต่..การช่วยเหลือเอื้อเฟื้อและแบ่งปัน
กับเพื่อนครูด้วยกัน...นั่นคือ....งาน
ครูมะเดื่อ..เป็นครู..อยู่เพื่อ...ศิษย์
และอุทิศความรู้ไว้..ให้แก่นสาน
ช่วยเพื่อนครู..ในเรื่อง...วิชาการ
นี่คือ..ปณิธาน...ประจำใจ
คุณมะเดื่อ
ลูกบิดกลายพันธุ์
17/09/56
ยินดีด้วยนะคะอาจารย์
ชื่นชมคุณครูทั้งสองท่าน ที่แลกเปลี่ยนแบ่งปัน....
ผมอ่านบันทึกของท่านผอ. และน้องมะเดื่อ เกือบทุกบันทึก ซึ่งแต่ละบันทึกมีเรื่องราวที่ร้อยเรียงให้ชวนคิด ติดตาม ทางด้านการศึกษา
ให้กำลังใจครูดี ตัวเล็ก ๆ ท่านหนึ่ง นามมะเดื่อ
และยินดี กับอาจารย์ด้วยนะครับ
ยินดีกับ ผอ.อีกครั้งครับ
...เป็นสัมพันธภาพที่งดงามนะคะ
- ก่อนอื่น "ไอดิน-กลิ่นไม้" ขอร่วมแสดงความยินดีในโอกาสดีๆ ของท่านผอ.ด้วยนะคะ
-
เห็นท่านกล่าวพาดพิงถึง "พันธกิจของมหาวิทยาลัยราชภัฏ" ไอดินฯ เกษียณแล้ว แต่สืบค้นภาพและข้อมูลมาประกอบความเห็นค่ะ ในเรื่องการผลิตครูนั้น มรภ.อุบลฯ ไม่ได้ผลิตครูภาษาไทยนานมากแล้วค่ะ สำหรับหลักสูตรวิชาชีพครูจะมีรายวิชา "ภาษาไทยสำหรับครู" เป็นวิชาบังคับที่นักศึกษา ค.บ.ทุกสาขาจะต้องเรียน แต่ไอดินฯ ไม่ทราบว่าการเรียนการสอนเป็นอย่างไร รู้แต่ว่า ที่ห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ของคณะครุศาสตร์ทุกเครื่อง มีข้อความ "อย่าลืมปิดเครื่องนะค่ะ" ซึ่งไอดินฯ รับไม่ได้บอกเพื่อนที่เป็นอาจารย์สอนวิชาการสอนภาษาไทยให้ไปจัดการให้เจ้าหน้าที่แก้ไขให้ถูกเป็น "นะคะ" เธอก็ไม่สนใจ ป้ายผ้าผืนเบ้อเริ่มติดที่ทางขึ้นอาคารคณะครุศาสตร์เขียนคำว่า "...เกษียรอายุราชการ..." สองวันผ่านไปก็ไม่มีใครเห็นข้อผิดพลาด ไอดินฯ กลับจากราชการไปพบเข้าต้องรีบบอกผู้บริหารคณะให้นำลงไปแก้ไข...สิ่งที่ใส่ใจกันดีนักก็คือ สร้างเอกสาร/หลักฐานตามตัวบ่งชี้ที่รู้ว่าจะมีการตรวจประเมินในกิจกรรมการประเมินคุณภาพฯ ภายนอกค่ะ
- แม้ไอดินฯ จะไม่ได้เรียนวิชาเอกภาษาไทย แต่ก็ให้ความสำคัญแก่การใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง มากค่ะ ดังที่ได้ทำ "โครงการเพื่อนภาษา" ใน "GotoKnow"
เป็นคนหนึ่งที่รักภาษาไทยมาก สมัยเด็กๆได้อ่านอิเหนาเล่มหนามากกว่า 1 รอบแน่ๆและชอบคำกลอนทั้งหลายมาก อ่านบันทึกนี้แล้วอยากให้สิ่งที่ท่านผอ.ชยันต์คิดได้มีโอกาสเป็นจริงจังเลย
ชื่นชมคุณครูทั้งสองท่านมากๆ คุณมะเดื่อก็คงชื่นใจที่ได้มีโอกาสช่วยแนะนำ"ครู"อีกคนขนาดนี้ เพราะทั้งสองท่านได้สร้างอนาคตให้บ้านเมืองเราได้อีกมากมาย ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ
มาชื่นชม - ยินดี ด้วยอีกครั้งนะคะ
ชอบ ภาพนี้ จังเลย ค่ะ เด็ก ๆ มี เสื้อทีม เทห์ มาก
ขอแสดงความยินดีกับ ผอ. สำหรับรางวัลที่สอง(เท่าที่ทราบ) ในปีนี้นะคะ
อ่านความคิดเห็นต่าง ๆแล้วเป็นรู้สึกปลื้มแทน ผอ. และ คุณมะเดื่อค่ะ
วันนี้ ผอ. มีประเด็นให้คิดตามเยอะ จะกลับมาอ่านอีกครั้งค่ะ วันนี้มีธุระเยอะ
ขอแสดงความยินดีเป้นครั้งที่ 3
ยินดี ชื่นชม ศรัทธา และเชื่อมั่นในความดีงาม