ความทรงจำที่งดงาม...เครื่องมือจับปลาของตา
บ่ายของเมื่อวาน...ผมได้ออกไปเยี่ยมบ้านผู้ป่วยเบาหวาน
ผู้ป่วยเบาหวานทั้งสี่คน...มีชีวิต...ความเจ็บป่วย...และความเป็นอยู่ที่แตกต่างกันไป
แต่สิ่งหนึ่งของทุกชีวิต...มีสิ่งหนึ่งที่งดงาม คือ ความทรงจำที่ให้ควรค่าจดจำ
ยายท่านหนึ่ง อายุเจ็ดสิบกว่า...ป่วยเป็นเบาหวานมานาน...มีโรคไตและโรคแทรกซ้อนมากมาย
ตา...คู่ชีวิต เพิ่งเสียชีวิตไปสามปีที่แล้ว...
ห้วงระยะเวลาสามไม่มีวันไหนที่ยายไม่คิดถึงตา...อยากตาตามไป
แต่เมื่อคิดถึงคุณค่าการมีชีวิตอยู่
ชีวิตของคนแก่และชีวิตที่มีแต่ความเจ็บป่วย...
แต่ก็ยังมีคุณค่าสำหรับลูกๆ หลานๆ...เสมอๆ
ผมกับยายพูดคุยกันเรื่องความเจ็บป่วย...การรักษาพยาบาล
การดูแลตนเองตนเอง และรวมถึงการใช้ชีวิต...ยายก็พูดคุยกับผมอย่างดีมาก...สนุกสนาน
เมื่อผมชี้ไปดู...เครื่องมือ...เครื่องสานจากไม้ไผ่
ยายมีความสุขมากมาย...แววตาเป็นประกาย...มากมายกว่าการพูดคุยกันตั้งแต่ต้น
และบอกว่า...ตาเป็นคนทำไว้...สานไว้...เป็นเครื่องมือจับปลาของคนอีสาน
แม้ทุกวันนี้...ตาตายแล้วไม่ได้ใช้...ลูกหลานก็ไม่ได้ใช้
แต่ขอเก็บมันไว้แทนความทรงจำที่แสนงดงาม...ที่มีต่อตา
สำหรับผมแล้ว...เป็นการได้เรียนรู้ที่ยิ่งใหญ่และน่าจดจำ
เป็นวิถีชีวิตของคนอีสานที่เริ่มจะเลือนลางไปทุกที...
เป็นวิชาเรียน...ที่ครูไม่เคยได้สอนผมเลยครับ...
โครงไม้ที่จะทำ "ลอบ" เครื่องมือจับปลาชนิดหนึ่ง
"อีหลง" (ที่ใช้เชือกทำ) เครื่องมือจับปลาอีกแบบครับ
"อีหลง" (ที่ใช้ไม่ไผ่ทำ) เครื่องมือจับปลาอีกแบบครับ
"อีจู้" เครื่องมือจับปลาไหล
"ลอบ" เครื่องมือจับปลา
"แงบ" เอาไว้จับกบ
"ไซหัวเสือใหญ่" ของตา...ที่เอาไว้จับปลา
ความเห็น (20)
แถวๆ บ้านแม่ตาดไม่มีเครื่องมือดักปลาแบบนี้เลยครับ
น่าสนใจทุกอย่างเลย
ไม่ได้เป็นอีจู้นาน ปัจจุบันไม่ค่อยมีคนทำเป้นแล้วครับ
ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆครับ
ทำให้หวนระลึกถึงพ่อดิฉันด้วย ท่านเป็นชาวประมงเหมือนกัน แต่เครื่องมือที่ใช้บ่อยคืออวนค่ะ
บางอย่างไม่เคยเห็นเลยค่ะ
-สวัสดีครับ...
-ความทรงจำดี ๆ นึกขึ้นมาเมื่อไหร่..ความสุขกลับคืนมาราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน....
-ขอบคุณภาพแห่งความทรงจำนี้นะครับ..
เวลา..ผ่านไป..ทุกอย่าง..เปลี่ยนไป..(ฝรั่ง)..ให้ความเห็นว่า..คนยุคต่อๆไป..จะอยู่อย่างลำเค็ญ..เพราะ..เคยชินกับสิ่งแวดล้อมที่ใช้เทคนิคสมัยใหม่เป็นเครื่องช่วยการดำรงชีพ..จึงทำให้..มนุษย์..ขาดความเจริญในด้านทักษะการใช้ชีวิตแบบธรรมดาๆธรรมชาติ...(น่าเป็นห่วงนะ..เจ้าคะ)...ยายธีค่ะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกคุณภาพค่ะ
สามารถถ่ายทอดได้ความรู้สึกที่ดีมากๆจริงๆ... พี่ติ๋วอ่านแล้วคิดแทนตัวเองเป็นคุณยายคนนั้น... หากมีใครมามองแววตา แล้วอ่านออกมาได้อย่างใจเช่นน้องทิมดาบคงดี เพราะมีน้อยคนนักที่จะหยั่งรู้ความคิดและความรู้สึกของมนุษย์ได้ละเอียดอ่อนขนาดนั้น... ซึ่งจริงๆแล้วความสามารถนี้ควรมีในพยาบาลผู้ดูแลผู้ป่วยใกล้ชิดทุกคนค่ะ
...เก่งมากๆค่ะ
ภาพในอดีต...ร่องรอยของกาลเวลา
เห็นแบบนี้ ขอเป็นห่วงแบบยายธีค่ะ เพราะว่าสมัยนี้ไม่เข้าไปหาธรรมชาติ ละทิ้งไปหมดเลยค่ะ ถ้าจะสอนนักเรียนในการทำมาหากินของยุคปู่ย่าตายาย ต้องขอนำภาพบันทึกนี้ไปสอนนะคะ เด็กๆไม่รู้จักแล้วค่ะ รู้จักการหาปลาในโรงเรียนและห้องอินเตอร์เน๊ต..วันๆ ไม่ออกไปไหนค่ะ หมกหมุ่นในห้องกับจอคอมฯ.. ว้า...บ่นคนในบ้านของตัวเองอีกแร่ะ.... อิอิ
ยายของคุณมะเดื่อสานเครื่องมือจับปลาแบบนี้ และอีกหลาย ๆ แบบเก่งมาก ๆ
เลยจ้ะ แต่ยายเสียชีวิตนานแล้ว
ขอขอบคุณนะคะ :)
คุณยายน่ารักจัง
ลูกหลานไม่ได้ใช้ ลูกหลานสานเป็นไหม...น่าคิดนะคะ ...การสืบทอด
หรือว่าปลา กบ เขียด อึ่ง สัตว์ตามท้องไร่ท้องนา หามีให้จับไม่
ธรรมชาติเปลี่ยน สภาพแวดล้อมเปลี่ยน วิถีชีวิตเปลี่ยน....เครื่องมือเครื่องใช้....เปลี่ยน
ขอบคุณคุณน้องทิมดาบนะคะ...นำมาเล่าให้คิดต่อ
ขอบคุณสำหรับความทรงจำที่งดงาม
คิดถึงพ่อเหมือนกันคะ
ขอบคุณบันทึกอันดีงาม
ที่ยืนยันความดีงามซึ่งข้ามกาลเวลามายาวนานนั่นเอง..
ชื่นชมครับ
สวัสดีค่ะคุณหมอทิมดาบ บันทึกเก็บไว้ให้ลูกหลานได้ดูก็ดีค่ะ
เห็นด้วยกับคุณติ๋ว 
มากๆค่ะ ว่าบันทึกนี้น่าชื่นชมในแง่ที่คุณติ๋วบอก และต้องขอบคุณคุณอดิเรกมากๆที่นำคุณค่าจากของใช้ของคุณตามาเก็บสะสมไว้ใน GotoKnow ถ้าคุณยายอ่านหนังสือออก เอาบันทึกนี้ไปให้ท่านดูด้วยน่าจะยิ่งเพิ่มพลังชีวิตให้ท่านรู้ว่าท่านยังมีคุณค่าต่อลูกหลานคนไทยอีกมากนะคะ
สวัสดีค่ะน้องทิมดาบ
- ตอนเด็กๆคุณยายเคยใช้มือจกเครื่องมือหาปลาของพี่เขย แบบนี้แหละ แล้วก็เอามือออกไม่ได้ ร้องไห้ลั่นบ้านเลย
-
ของบางอย่างมันแทนความทรงจำท่เรามีให้คนคนหนึ่งจริงๆครับ... ขอบคุณที่บอกเล่าเรื่องราวแห่งอดีตและความประทับใจ
แวะมาอ่านความทรงจำที่งดงามของคุณหมอ(ทิมดาบ) ...เป็นสิ่งที่มีคุณค่ามาก...ขอบคุณค่ะ