บทกวีที่เขียนไม่จบ
บทกวีที่เขียนไม่จบ
ในสลัวของหม่นหมอก
มีไม้ดอกเหน็บหนาวรอไออุ่น
ยินเสียงเพลงปลอบใจอยู่คุ้นคุ้น
แสงอรุณอร่ามทองทอประกาย
เส้นทางทอดไกลสายตา
เกินปรารถนาจะเดินถึงซึ่งจุดหมาย
มีสุมทุมพุ่มไม้เขียวคล้ายคล้าย
ใจสลายเมื่อเธอจากพรากไป
กอดเข่าเหม่อมองฟ้าสูง
ใจมุ่งเดินเปลี่ยวสู่เมืองใหญ่
ได้เห็นผู้คนเดินแกว่งไกว
แต่ก็ไร้เงาเธอ...อยู่ดี
หรือมีสิ่งแอบซ่อนเธอไว้
เมฆควันใดปิดบังดั่งแสงสี
จึงเพียงแต่งขีดเขียนบทกวี
ที่ไม่มีวันจบในบทกลอน
สายตาที่พร่ามัวเกินมองเห็น
หรือจะเป็นม่านบังดังสังหรณ์
มีบางอย่างให้หลงลืมคำอ้อนวอน
หรือเธอซ่อนอยู่หลังม่านน้ำตา...
.............................................
พ.แจ่มจำรัส
ในวันที่เปลี่ยวเหงา ณ บ้านบางพลี
8 เมษายน 2556
ขอบคุณเพลง ไกลแค่ไหน คือ ใกล้ : GETSUNOVA จาก Youtube
ความเห็น (19)
ในวันที่เปลี่ยวเหงา...สร้างบทกวีที่แต่งไม่จบ...แต่จับใจยิ่งนักครับพี่ชาย
ขอบคุณครับคุณหมอ ทิมดาบ
เป็นบทกวีที่ไม่มีวันจบครับ....
สวัสดีครับ
การจากกันมันเป็นเช่นนี้เสมอ
หากหาเธอไม่ยากหาักจักหา
จงตั้งใจอย่าท้อรอเวลา
วันข้างหน้าได้พบแน่แค่รอคอย
ไม่จบ ย่อมสร้างจินตนาการได้กว้างใหญ่ไพศาลมากกว่าจบค่ะ เรียบง่ายแต่งดงามตามคำนิยามคำว่ากวีศิลป์ค่ะ
พบและสมหวังก็จบแบบมีความสุข แต่ไม่จบก็มีความสุขอยู่ด้วยกันอย่างยาวนานนะคะ
วันนี้เขียนไม่จบ ก็ปล่อยค้างไว้ก่อน แล้ววันหน้า (ถ้านึกได้) ค่อยกลับมาเขียนใหม่ให้จบก็ได้จ้ะ...จะรออ่านนะ....เข้มแข็งจ้ะคุณพิชัย
บทกวี (แห่งชีวิต)... ไม่เคยจบ :)
ไพเราะมากค่ะ
บางครั้งก็แค่หันหลังพิงกัน
มองไม่เห็นคิดว่าไกลนะคะ
ขอบคุณครับนาย ธนา นนทพุทธ
ที่เสริมเติมแต่ง....กวี
ขอบคุณครับSila Phu-Chaya
จินตนาการไม่มีวันจบ...เช่นกันครับ
ขอบคุณครับครูkrutoom
หนทางที่ยาวไกลให้เดินไขว่ขว้า...เรียนรู้กับชีวิต ครับ
ขอบคุณคุณมะเดื่อ
สำหรับดอกผักบุ้ง...งามสงบแห่งท้องนา
ขอบคุณครับหยั่งราก ฝากใบ
ชีวิตมีให้เรียนรู้..อีกมากมาย
ขอบคุณคุณหมอตันติราพันธ์
ไกลแค่ไหน คือ ใกล้
แวะมาอ่านกลอนค่ะ
ไม่จบในวันเดียวค่ะ
เขียนต่อได้ในทุกๆวัน
สู้ๆๆค่ะ
ขอบคุณครับครู Bonnie
จินตนาการไม่มีสิ้นสุด บทกวีไม่มีวันจบ...
หรือเธอซ่อนอยู่หลังม่านนํ้าตา สักวันหนึ่งคงจะหาเธอจนพบ
เมื่อไม่เจอความหวังยังไม่จบ ยังไม่พบก็ยังหวังยังสุขใจ
มาให้กำลังใจครับ
เข้ามาขอบคุณกำลังใจ จากท่านเครื่องหมาย ? คำถามเดี่ยว
เข้ามาฟังเพลงเพราะ ชอบใจ