ฤาว่า "ไม่สมควรเขียนอีกแล้ว"
วาดหวังไว้ ว่าปิดเทอมนี้
มีเวลาอยู่กับ www.gotoknow จะใช้เวลา....
ในการเขียนบันทึกให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้
---แบ่งเวลาแวะเวียไปหาเพื่อน ๆ บ้าง เพราะ.....
ที่นี่คือเวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้....
จะเป็นเวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ได้เยี่ยงไร
หากหวังให้เพื่อนมาอ่านงานเขียนของเรา....
แต่เราไม่เคยไปอ่านของเพื่อน......
จึงจัดสรรปันส่วน...เวลา แวะเวียนไปหาเพื่อนเก่า ๆ บ้าง
ทำความรู้จักเพื่อนใหม่บ้าง....ตามสมควรแก่เวลา
แม้จะทำใจ...ว่า เวทีแห่งนี้ไม่คึกคักเหมือนกับ...
ที่เข้ามาใหม่ ๆ เพื่อน ๆ หายหน้าหายตาไปไหนกันหมด
ฤาว่า...ย้ายบ้าน ฤาว่า...หลงทางหาทางกลับไม่เจอ ฤาว่า...เจอที่ดีกว่าที่นี่... ฤาว่า...เจอเพื่อนใหม่ จึงลืมเพื่อนเก่า ณ เวทีแห่งนี้ไปสิ้นแล้วกระมัง ฤาว่า....ฤาว่า...ยากที่จะคาดเดา
เดินทางมา...ณ วันนี้ สะพายเป้สัมภาระมาเต็มบ่า...กับกาลเวลาที่ผ่านมา....
หวังจะปลดเป้สัมภาระวางไว้ที่นี่...พร้อมกับเก็บเกี่ยว...สัมภาระ ใหม่
พยายามเดินอย่างช้า ๆ ...เพื่อจะได้เห็นความงดงามสองข้างทาง และเก็บสัมภาระใหม่
ใส่เป้ เพื่อการเดินทางต่อไป ในปีการศึกษาหน้า.....
ฤาว่า...ฉันจะเดินช้ามากไปเสียแล้ว....
เอาสัมภาระออกจากเป้....ครั้งสุดท้าย เมื่อ 9 ชั่วโมงที่แล้ว
มีผู้คน แวะมาชม เพียง 7 คน .....กับเพียง 1 คน ที่วางดอกไม้ลงบนสัมภาระที่กองไว้ให้
นี่....ฉันคงต้องเก็บสัมภาระของฉันเอง...คืนลงเป้สัมภาระ...แทนที่จะได้เก็บสัมภาระใหม่ ๆ ของคนอื่น ๆ เสียแล้วสิ
ความเห็น (20)
พี่อิงจันทร์ขา กาลเวลานั้นแปรเปลี่ยน
อะไรๆก็ใหม่ มีที่ใหม่มากๆ แต่มันอยู่ที่ใจ นะคะ
ปกติแล้ว หนูรีก็ยังอยู่ตรงนี้ มากกว่าที่อื่น
มีความคิดว่า เขียนที่นี่ เพราะอยากเขียน
เขียนด้วยใจ แม้ไม่มีใครมาฝากความคิดเห็นไว้ก็จะเขียนต่อๆไป
เหมือนเขียนไดอารี่ ไง ค่ะ เมื่อก่อนเขียนใส่สมุด เก็บไว้คนเดียวไม่มีใครอ่านของเราสักคนแต่ก็เขียน
มาส่งกำลังใจให้ค่ะ ...:)
สวัสดีค่ะคุณครู
ปริมคิดว่า ที่นี่ก็เหมือนเป็นบล็อก เป็นบ้านของเราเองค่ะ ได้เขียน ได้ฝากภาพสวยๆ ได้เก็บความสงบสุขไว้ หากมีคนมาเยี่ยมเยือนเราก็ยินดียิ่งค่ะ บางทีเงียบๆ เราก็มีความสุขในบ้านของเรานะคะ
สุขทุกวันค่ะ
เขียนเถอะครับ อย่างน้อยก็ได้บันทึก ให้ตัวเอง ได้อ่าน ได้ตรอง ได้ทบทวน กับสิ่งที่แปรเปลี่ยนไปตลอดเวลา ของสิ่งที่เรียกว่า...
ชีวิต...
โห...พี่ชาย รออ่านของเธออยู่เสมอจ้า...
เขียนมาอีกนะ...
รออ่านน่ะ....
พี่ยิ่งห่างหาย..แต่เข้ามาเสมอๆ..เชียร์ค่ะ
ควรเขียนต่ออย่างยิ่งค่ะ
คนที่รักการเขียน... แม้มีคนอ่านเพียงคนเดียว (ตัวเอง) ก็ยังคงเขียนต่อไป...
เพราะ การเขียน คือ... การบันทึกเส้นทางชีวิต ใครร่วมอ่านร่วมชื่นชมให้ความเห็น(ทั้งเห็นด้วย/ไม่เห็นด้วย)มากน้อยแค่ไหน คงไม่สำคัญเท่ากับ... จิตวิญญาณที่เติบโตขึ้นของคนเขียน :)
ผมว่าผู้อ่านบันทึกของคุณครูก็เยอะนะครับ ธรรมชาติของบันทึกใน GotoKnow จะต่างกับข่าวในเว็บหนังสือพิมพ์ครับ ปริมาณการอ่านจะค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยบันทึกยิ่งเก่าก็จะยิ่งมีผู้อ่านเยอะครับ
และจากการสังเกตของผมเอง บันทึกใน GotoKnow มีคนอ่านมากกว่าการเขียนใน Facebook แน่ๆ ครับ ถ้าเขียนโน้ตใน Facebook นั้นจะมีคนอ่านเพียงแค่ช่วงแรกๆ แล้วหลังจากนั้นแทบจะไม่มีเลย ต่างกับ GotoKnow ที่จะค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมไม่ค่อยบอกใครเพราะเกรงว่าสมาชิกจะเป็นการคิดว่าโจมตี Facebook ครับ คงต้องขอให้สมาชิกสังเกตเองอย่าเชื่อผมครับ สมาชิกที่ใช้ Facebook ถ้าไม่สังเกตจะไม่รู้เพราะเห็น Facebook มีการพูดถึงในทีวีต่างๆ มากก็คิดว่าน่าจะมีคนอ่านเยอะและ Facebook ไม่บอกจำนวนผู้อ่าน ผมเองก็เห็นว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรเขียนบอกไปมากอยากให้สมาชิกเห็นเองมากกว่าครับ
ส่วนบันทึกเมื่อวานนั้น คงเป็นเพราะเมื่อวานเป็นวันอาทิตย์ที่เป็นวันตรงกลางของวันหยุดยาวสามวันด้วย สมาชิกส่วนใหญ่น่าจะมีการเดินทางไปพักผ่อนครับ แล้วสมาชิกของ GotoKnow เป็นผู้คนในวงการศึกษาเสียส่วนใหญ่ ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมและใกล้สงกรานต์อีกต่างหาก โอกาสที่จะออนไลน์น่าจะน้อยลงครับ
จากสถิตินั้น ปกติช่วงสงกรานต์จะเป็นช่วงที่มีการใช้งานน้อยที่สุดครับ ปริมาณจะเริ่มเพิ่มขึ้นอีกครั้งในช่วงต้นเดือนหน้าแล้วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงเปิดเทอม และปริมาณการใช้งานจะมากที่สุดในช่วงประมาณกลางๆ ถึงท้ายเทอมครับ โดยช่วงนั้น GotoKnow จะเป็นเว็บที่อยู่ประมาณอันดับที่ 25 ของประเทศ ซึ่งเป็นอันดับที่ดีกว่าเว็บหนังสือพิมพ์หลายๆ ฉบับครับ
- เขียนต่อนะครับ ผมก็จะได้เข้ามาบ่อยๆ ในช่วงเวลานี้แหละครับ ...
- เห็นด้วยกับข้อคิดเห็นของ อ.ธวัชชัยครับ
-
ปณิธิ ภูศรีเทศ
จะเขียนบันทึกหรือเมื่อเขียนบันทึกเสร็จ..... เต็มใจ พอใจที่ได้เขียนหรือเปล่า มีความสุขไหม เขียนเพื่ออะไร ทำไมถึงเขียนเรื่องนี้ แล้วต้องการให้ใครอ่าน ชม อยากให้ทุกคนอ่านเลยที่เขียนจบ หรือนานวันถึงมีเข้ามาอ่าน ฯ คนที่เข้ามาอ่านไม่ใช่ชาว gotoknow ทั้งหมด
ธรรมดาที่เราเขียนแล้วก็อยากให้มาอ่านกันมากๆ การคาดหวังเพื่อให้คนมาอ่านสูง พอไม่มีใครมาอ่าน มีน้อย ทำให้เราไม่มีความสุข วิตกกังวลได้ ฯ
พี่ดาคิดว่า เมื่อเขียนแล้ว ต้องไม่คาดหวังว่าใครจะมาอ่านมากน้อย แค่สุขใจที่ได้เขียน ใครจะมาอ่านตอนไหนเรากำหนดไม่ได้ เพราะความคิด ความต้องการ เวลา ฯ การเรียนรู้แคละเรื่องของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
มอบกำลังใจให้น้องตาลมากๆนะคะ บ้าน gotoknow มีหลากหลายอารมณ์เช่นเดียวกับตัวเราและทุกคน แต่เรามีความสุขที่ได้เขียนบันทึกใช่ไหม ?
สวัสดีค่ะคุณครูอิงจันทร์
มีความสุขที่ได้เขียนค่ะ
บางเรื่องรู้ตั้งแต่แรกว่าเขียนแล้วคนอ่านจะน้อย เช่น เรื่องที่เขียนสรุปหลังการทำงาน แต่ก็ยังเขียนอย่างมีความสุขนะคะ
เพราะอีกทางหนึ่ง เก็บไว้ใช้งานค่ะ ตอนสรุปโครงการ หรือส่งรายงานแหล่งทุนแลกกับเงินที่ให้เรามาทำงานน่ะค่ะ
เขียนเพราะอยากเขียน
เขียนต่อไปเถอะนะคะคุณครู
เมื่อไม่คาดหวัง ก็ย่อมไม่ผิดหวัง
ทุกอย่างอยู่ในใจของเราว่า เราเขียนเพื่ออะไร เขียนไปทำไม และ
เขียนแล้วเป็นประโยชน์ต่อตนเองและสังคมไหม
ทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป
เช่นนั้นเองครับพี่ ;)...
ขอบพระคุณ กัลยาณมิตรทุก ๆ ท่านค่ะที่เข้ามา "เตือนสติ" แสดงความคิดเห้นกันมากมายถ้าไม่ขึ้นบันทึกแบบนี้ ก็คงไม่ทราบเลยว่า "ยังมีเืพื่อน" จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนักนะคะ เพราะก่อนหน้านี้เคยเข้าไปอ่านบันทึกของท่าน "คนถางทาง"ท่านก็เคยมีอารมณ์แบบเดียวกันนี้ จึงคลิกเข้าไปดูบันทึกเก่า ๆ ของตนเอง พบว่า มีคนอ่านเยอะมาก มีบางบันทึกคนเข้ามาเป้นหมื่นค่ะ เป็นพัน ก็มี แต่ละบันทึก ไม่ค่อยต่ำจาก 200 ขออภัยด้วยนะคะ สำหรับบันทึกนี้ ขอบพระคุณมากมายสำหรับกำลังใจและข้อคิดเห็นที่ให้ข้อคิดมากมาย ใจสงบแล้วค่ะ ก็จะเขียนบันทึกไปเรื่อย ๆ ค่ะ ขึ้นอยู่กับเวลาและโอกาส และหากต้องห่างหายไปบ้าง ก็อย่าได้คิดว่าเลิกเขียนบันทึกพร้อมที่จะเขียนเมื่อไหร่ก็กลับมาเขียนค่ะ อย่างเช่น วันที่ 9-20 นี้ เดินทางกลับสงขลาก็ยังไม่แน่ใจว่า ทางโน้น จะพร้อมให้ใช้อินเทอร์เน็ตได้หรือไม่ ถ้าไม่ ก็คงไม่ได้เขียนบันทึกไปอีกหลายวันค่ะ คิดเสียว่าบันทึกนี้ "อิงจันทร์" เช็คเรตติ้งให้www.gotoknow ก็แล้วกันนะคะ
สวัสดีครับ ผมเป็นคนหนึ่งที่ห่างจาก มวลสมาชิกไปแต่ด้วยเหตุผลที่ไม่สามารถเข้าระบบได้จึงไม่ได้บันทึกและเยี่ยมเยียนมวลสมาชิก วันนี้มีเข้าระบบได้ บ้าง ไม่ไม่ได้บ้าง อย่างไรก็ตามก็ยังคิดถึงมวลมิตรทุกท่านครับ
ขอให้พี่ได้มาบันทึกอะไรก็ได้พออ่านแล้วมีความพึงพอใจ มีสุข ค่ะ เสียงเพลง ภาพสวยๆ ข้อคิด และกลอนจะชอบของพี่ครูมากค่ะ เขียนไปค่ะ น้องว่าง นานๆๆๆๆ....ก็จะมาทักทายเช่นกัน เพราะ เวลาจะมาจะไปนั้นก็บอกไม่ได้ นะคะ ขอบคุณที่มาแบ่งปันกันต่อไปค่ะ (แม้จะเข้าระบบไม่ได้ก็อยากให้กำลังใจพี่ครูค่ะ)
มาแล้วคะ ที่ครูอิง
หลังจากที่เงียบหายไปหลายเดือน ด้วยเหตุบางประการ
มิตรรักแฟนเพลงคนเก่า (ยังไม่แก่)
คิดถึงนะคะ
happy ba ค่ะ
เป็นธรรมดาค่ะ เขียนบ้างหยุดบ้างแต่ที่สุดก็รู้ตัวว่าชอบเขียน จำคุณครูอิงจันทร์ได้เสมอ
ร่วมสรงน้ำพระพุทธรูปด้วยจิตผ่องแผ้วร่มเย็นในโอกาสเทศกาลปีใหม่ไทย ขออำนวยพรให้มีความสุขตลอดปีและตลอดไปค่ะ
ครูครับแล้วผมจะติดตามผลงานนะครับ.............