ลูกคนกลางที่น่าสงสาร
พ่อแม่ที่ขาดสตินั้นรักลูกไม่เท่าเทียมกันครับ เรื่องนี้ถึงขั้นมีคนทำงานวิจัยมายืนยันทีเดียว และเป็นต้นเหตุของปัญหาสังคมระดับโลกที่ยังหาทางแก้กันไม่ได้ครับ
ผมเป็นลูกคนเดียวเลยไม่มีโอกาสรับรู้ถึงความแตกต่างในความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกในครอบครัวที่มีลูกหลายคน นี่เป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่งของการเป็นลูกคนเดียว แล้วผมยังมีลูกแค่คนเดียวอีกต่างหาก เลยไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกนี้ในฐานะผู้ให้ความรักด้วยอีกครับ
ผมเคยอ่านมาว่าในครอบครัวที่มีลูกหลายคนนั้น ลูกคนโตมักจะได้รับความรักมากที่สุด รองลงมาคือลูกคนเล็ก ส่วนลูกคนกลางๆ ก็จะได้รับความรักลดหลั่นกันไปครับ นั่นคือสาเหตุของอาการที่ฝรั่งเรียกว่า "middle child syndrome" ครับ
ในสถานการณ์ middle child syndrome นั้น ลูกคนกลางในครอบครัวมักจะเป็นเด็กที่มีปัญหาที่สุด การเป็นเด็กที่มีปัญหาก็เพื่อเรียกร้องความรักจากพ่อแม่ ถ้าอย่างเบาะๆ ลูกคนกลางก็จะเป็นลูกที่แตกต่างจากลูกคนโตและคนเล็ก เรียกว่าแทบจะไม่เหมือนเป็นลูกบ้านเดียวกันเลย เพราะเป็นลูกที่ต้องเติบโตด้วยตัวเอง ถ้าได้เพื่อนดีหรือสังคมรอบข้างดีก็โชคดีไป แต่ถ้าเจอสังคมไม่ดีก็ลำบากทีเดียวครับ แล้วลูกคนกลางนั้นถ้าไม่ก้าวร้าวกว่าคนอื่นคอยรังแกพี่น้อง ก็จะเป็นคนหงอที่สุดกลัวพี่น้องอย่างมากครับ ผมเดาว่าลึกๆ ก็คือกลัวจะไม่ได้รับความรักจากครอบครัวนั่นเองครับ
สังคมโลกมีปัญหา middle child syndrome อยู่ไม่น้อยทีเดียว ผมเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ คงต้องเป็นที่พ่อแม่เองที่จะมีสติแบ่งปันความรักให้เท่าเทียมกันเท่านั้นเองครับ
ส่วนเด็กที่เป็นลูกคนกลางที่ต้องเติบโตขึ้นมานั้น ผมก็ไม่รู้จะช่วยอะไรได้เช่นกัน ได้แต่ให้กำลังใจว่าเราต้องอยู่ด้วยลำแข้งของตัวเราเองให้ได้ "ความรัก" และ "การได้รับการยอมรับ" จากครอบครัวนั้นไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นสำหรับการมีชีวิตอยู่ "ความสุข" จะเกิดขึ้นได้อยู่ที่ตัวเราเองที่จะมีสติเรียนรู้และรับรู้ความสุขนั้น หนังสือ True Love ของ Thich Nhat Hanh ก็เขียนไว้ดี มีแปลเป็นภาษาไทยด้วยครับ
ทำให้ผมนึกถึงคำสอนของศาสนาคริสต์ที่ว่ามนุษย์เราเกิดมาพร้อม "กรรม" (sins) (คนไทยจะแปล sin ว่า "บาป" แต่ผมคิดว่าคำว่า "กรรม" ถูกต้องกว่า) การเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์คือการเรียนรู้ที่จะ "ตัดกรรม" เหล่านั้นออกไป
"กรรม" แต่ละคนนั้นมีมากแล้ว แค่จะตัดกรรมให้หมดเพื่อให้เจอความสุข ("สวรรค์" ของคริสต์ หรือ "สุขาวดี" ถ้าใช้คำของพุทธนิกายวิสุทธิภูมิ) ก็ไม่ใช่ง่าย ดังนั้นอย่าทำกรรมเพิ่มเลยครับ สวรรค์อยู่ตรงนี้ที่เราอยู่กันนี่ล่ะ เพียงแต่เรามองไม่เห็นเพราะกรรมมันบังเท่านั้นเอง ตัดกรรมออกไปเราก็พบความสุขครับ
ความเห็น (12)
* พุทธศาสนาสอนว่า คนเราเกิดมาเพราะเหตุแห่งกรรมและกิเลส..ทั้งที่ทำไว้แล้วในอดีตและปัจจุบันกาล..
* ผลของกรรมและกิเลส จึงก่อภพก่อชาติ วนเวียนอยู่เช่นนี้..จนกว่าผลแห่งกรรมและกิเลส จะระงับหมดสิ้นไ่ป..ตามพุทธวิถีที่บัญญัติแนวทางปฏิบัติไว้..
ขอบคุณครับพี่ใหญ่ เป็นเช่นนั้นจริงๆ ครับ
ลูกคนกลาง พาตัวมายืนยันค่ะ :))
... ตัดกรรม...คำสั้นๆ คือคำตอบของ ทางเลือก ทางรอด ...
จากการแสวงสวรรค์ ก่อภาพก่อชาติ...
ขอบคุณมากค่ะ
... ตัดกรรมออกไปเราก็พบความสุข ..... จริงแท้ค่ะท่านอาจารย์ .... หมอเปิ้น เป็นลูกคนเดี่ยว ... เลยไม่ได้สัมผัสตรงนั้น .... มีลูก 2 คน เลยไม่มีลูกคนกลาง .... แต่จำได้ว่า ...มีท่านอาจารย์ .... เคยพูดถึงเรื่องนี้เช่นกันค่ะ...ท่านอาจารย์เรียก...ลูกคนกลาง....ว่า .... "คนวันพุธ" ..... ต้องดูแลเขาเป็นพิเศษ...ถึงจะผยุงไม่ให้จิตใจเขาเกิดปัญหานะคะ... ขอบคุณมากค่ะ
ตายแล้ว kunrapee เป็นทั้งลูกคนกลางและเกิดวันพุธกลางคืนด้วยนะคะ
ไม่มีความรู้สึกอย่างที่ว่าเลยค่ะ (โชคดีไป)
มาแสดงตัวด้วยคนค่ะ พี่โอ๋เป็นลูกคนกลางที่รู้สึกว่าน่าจะเรียกว่าโชคดีมากกว่าโชคร้ายนะคะ เพราะเราจะเป็นคนประนีประนอมกว่าพี่และน้อง เราจะเป็นตัวกลางเชื่อมคนอื่นๆ เรามีครบทั้งพี่และน้อง เวลามีลูกเองก็มีสามคนอีก เป็นสามหนุ่มที่แตกต่างแต่มีเอกลักษณ์และเชื่อว่า น้องเหน่นก็คงไม่รู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายเท่าไหร่นักที่เป็นคนกลาง เพราะเขามีความโดดเด่นในตัวเอง แม้จะโดนเปรียบเทียบกับพี่วั้นบ้าง แต่พี่โอ๋เชื่อว่าลูกรับรู้ได้ว่าเรารักเขาทุกคนไม่เหมือนกัน และเราพร้อมที่จะรักเขาในแบบที่เขาเป็นไม่ต้องเปรียบเทียบกับใครคนไหน พี่โอ๋ว่าเรื่องนี้ก็เหมือนเรื่องอื่นๆในชีวิตแหละค่ะ คนที่มองโลกในแง่ดีก็หามุมดีได้ตลอด คนมองแง่ร้ายถึงเป็นพี่คนโตหรือน้องคนเล็กก็คงคิดว่าตัวเองมีปมด้อยอยู่ดี วิธีคิดและมุมมองของแต่ละคนสำคัญที่สุดค่ะ และเราคิดยังไงลูกก็คิดแบบนั้นแหละค่ะ
แวะมาทักทายและอ่านบันทึกอาจารย์ครับ ผมเชื่อว่า ยังมีลูกคนกลางอีกกลุ่มหนึ่งที่เรียนรู้ได้เร็วและอยู่ได้อย่างดีครับ
เสียดายรวมพลคน โกทูโนว์ในงานHA เวลาน้อยไป
เป็นเพราะยีนส์ด้วยใช่ไหมคะ ทำให้ลูกคนกลางแตกต่าง อาจฉลาดกว่าพี่น้องก็ได้นะคะ
+ สวัสดีค่ะ...
+ ลูกคนกลาง..ถ้ามีแค่สามคนพี่น้อง..ก็ไม่ค่อยมีปัญหา...แต่ถ้าเป็นคนกลางที่ที่มีพี่น้องมากกว่าสามคนขึ้นไป..จากการพบเจอมักมีปัญหาค่ะ...เหมือนพี่อ๋อย..เป็นลูกคนกลางคนที่ 5 จากพี่น้อง 6 คน...ซ้ำคนกลางที่ 4 เป็นชายหนึ่งเดียวของบ้าน (ส่งผลให้พี่เหมือนหมาหัวเน่าเลยนิ)...มาให้นึกย้อนหลัง...ตัวเองเป็นคนที่มักถูกนึกถึงเป็นคนหลัง ๆ เสมอ...ในทุกเรื่อง...แต่เหมือนสวรรค์ประทาน..เรากลับมีอะไรโดดเด่นในตัวเองโดยตัวเอง..จึงแทบไม่เป็นทุกข์อะไรมากนัก...เพราะคนในแวดล้อมมักยอมรับเป็นอันดับต้นๆ(แม้คนในครอบครัวจะนึกถึงเราเป็นคนหลัง ๆ...ก็ตาม)...ข้อดีที่เป็นลูกคนกลางคือ การเป็นคนประนีประนอม ง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่โกรธง่าย เสียสละอย่างมีความสุข..(เพราะเสียสละจนชิน..อิ อิ..)...สรุปคือ อย่างที่อาจารย์กล่าว
"เราต้องอยู่ด้วยลำแข้งของตัวเราเองให้ได้ "ความรัก" และ "การได้รับการยอมรับ" จากครอบครัวนั้นไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นสำหรับการมีชีวิตอยู่ "ความสุข" จะเกิดขึ้นได้อยู่ที่ตัวเราเองที่จะมีสติเรียนรู้และรับรู้ความสุขนั้น"
+ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นผลพวงสืบเนื่องจากเหตุเป็นลูกคนกลางอย่างตัดกรรมไม่ได้นั่นคือ ยังเลือกที่จะมีลูกเพียงคนเดียว
ข้อดีของลูกคนกลางคือถ้าครอบครัวนั้นมีการเลี้ยงดูลูกแบบผิดๆหรือแบบไม่ดีลูกคนกลางที่มีนิสัยรักอิสระและโชคดีที่มีแต่เพื่อนที่ดีลูกคนกลางจะเป็นคนที่ได้ผลลัพธ์จากการเลี้ยงดูแบบแย่ๆน้อยที่สุดและสุดท้ายลูกคนกลางจะได้ดีที่สุดโดยสามารถพึ่งพาตนเองได้เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และภาคภูมิใจที่สุดแยกแยะสิ่งชั่วดีได้ คิดเองได้มีปัญหาแก้ปัญหาเองปกป้องตนเองได้และจะเป็นคนที่เข้มแข็งที่สุด
ขอเป็นกำลังใจให้ลูกคนกลางคิดเสียว่าถึงพ่อแม่รักเราน้อยกว่าพี่น้องแต่ก็ยังดีกว่าไม่รักเลยนะ คิดว่าเราโชคดีที่ยังมีพ่อแม่อยู่ไม่เหมือนคนอื่นบางคนพ่อแม่อาจไม่มี อย่างน้อยเราก็ยังมีความรักจากพ่อแม่อยู่แม้จะน้อยก็ตาม ถ้าเราใฝ่ดีหาเพื่อนที่เป็นคนดีคบไว้มากๆความรักจากเพื่อนที่ดีๆช่วยเติมเต็มได้แต่ก่อนที่จะให้คนอื่นรักเราต้องรู้จักรักตัวเองให้มากๆนะเพื่อชดเชยความรักที่ขาดหายไป..ขอให้โชคดีเจอแต่คนที่ดีที่ใช่และส่งเสริมคุณให้ได้รับแต่ความสุขความเจริญนะ