อย่าตายโดยไม่มีชีวิตอยู่จริง
เมื่อวานไม่ได้เข้าที่ทำงานเพราะต้องไปอบรม ISO 14971 Risk Managment ท่โรงแรมย่านสุขุมวิท24 การเดินทางเข้าในเมืองหากจะขับรถไปคงไม่สะดวก จึงใช้บริการรถเมล์ต่อด้วยรถไฟฟ้าBTS
ห้องอบรมอากาศเย็นมาก ด้วยที่ใส่เสื้อเนื้อบางไปจึงทำให้บางครั้งหนาวจนตัวสั่นเลยทีเดียว หลังเลิกตอนเย็นพอเดินออกจากโรงแรมมาเจออากาศข้างนอกที่ร้อนอบอ้าวจึงทำให้เหมือนจะเป็นไข้
พอขึ้นรถไฟฟ้าขากลับต้องเจออากาศที่เย็นมากอีกรอบ เหมือนน้ำมูกมันจะเริ่มใหลออกมาฟ้องแล้ว ถึงปลายทางจึงรีบเดินลงจากรถไฟฟ้า พอออกจากตัวรถต้องรีบถอดแว่นเพราะแว่นเป็นฝ้าจนมองทางเดินไม่เห็น
ผมจับรถเมล์อีกต่อกว่าจะถึงบ้าน มองไปด้านทิศใต้ฟ้ามืดดำทะมึนกั้นฉากรออยู่เบื้องหน้า เด็กนักเรียนต่างรีบยื้อแย่งกันขึ้นรถ ขณะที่ลมพัดขยะปลิวว่อน
วันนี้ในเวลาไม่ถึงชั่วโมงผมอาจจะเจออากาศที่แตกต่างกันเหมือนสามฤดูเลย
รถวิ่งมาถึงแยกบางนา ฝนที่ตั้งเคล้าอยู่เมื่อสักครู่ใหญ่ๆหายไปแล้ว เหลือไว้แต่พื้นถนนที่เปียกฝน ลมที่พัดแรงนำฉากสีดำเมื่อสักครู่ ข้ามไปอีกฟากหนึ่งของขอบฟ้า
แว้บหนึ่งผมนึกถึงความไม่แน่นอนของสรรพสิ่ง ช่างเปลี่ยนแปลงได้รวดเร็วนัก เราไม่สามารถรู้เลยว่าในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงให้รับรู้ ได้เห็นเป็นไปของสรรพสิ่ง
และเราจงรับรู้และดูมัน
..................
ถึงบ้านวันกว่าปกติทำให้ได้ทักทายกับคนข้างบ้านที่เพิ่งมาเช่าอยู่ เขาบอกว่าคืนนี้จะมีน้องๆมาดื่มกินกันอาจจะเสียงดังหน่อย ผมจึงบอกเขาไปว่าอย่าดึกมากก็แล้วกันครับ เพราะบ้านที่ติดกันเนี่ยเสียงดังถึงรอบๆข้างได้หมด เขารับปากว่าจะไม่ดึก
คืนนั้นผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อมีเสียงบางอย่างดังตุ้บตั้บกับพื้นเดินออกห้องลงมาข้างล่างเสียงยิ่งดังมากขึ้น มีเสียงร้องรำทำเพลง ส่วนเสียงกระทบพื้นตุ้บตั้บนั้นน่าจะเป็นเสียงทุบถุงน้ำแข็ง
ผมเหลือบดูนาฬิกาตีหนึ่งกว่า ทำให้นึกถึงคำสัญญาของคนข้างบ้านว่าจะไม่ดึก ในใจคิดว่าคงอีกสักพักพวกเขาคงจะเลิกเพราะดึกมากแล้ว จึงเดินขึ้นมานอนต่อ เข้ามาในห้องเสียงเบากว่าข้างนอกเยอะ
แต่ข่มตายังไงก็ไม่หลับเพราะมีเสียงเพลงแว่วมากวนใจให้คิด คิดไปว่าทำไมพวกเขาถึงไม่เกรงใจ ทำไมพวกเขาถึงไม่รักษาคำพูด ทำไมพวกเขาต้องมาฉลองกันในที่พักอาศัยอย่างนี้ ทำไมพวกเขาไม่งดเหล้าเข้าพรรษาเหมือนที่หลายๆคนทำกันได้ ทำไม ทำไม...
ผมพยายามดูลมหายใจเข้าออกเพื่อจะลืมเสียงลืมความคิดต่างๆนั้นเสีย แต่ก็ไม่มีสมาธิพอ
ในที่สุดผมก็เดินออกจากห้องและลงไปบอกกับพวกเขา ผมบอกให้เด็กๆทั้งหญิงทั้งชาย ที่นั่งอยู่ข้างนอกบ้านให้เรียกคนที่เคยรับปาก พอเขาเดินออกมาผมก็บอกกับเขาว่า
"มันดึกมากแล้วนะครับ ผมนอนไม่หลับ" ผมพูดเหมือนทวงสัญญาที่เขาให้ไว้
"อ๋อ ได้ครับ ได้ครับ"เขารับปาก
"อีกอย่างลำพังผมไม่เป็นไรเท่าไหร่หรอก แต่ข้างบ้านอื่นๆเขาอาจจะร้องเรียนได้นะครับ"ผมเสริมเหตุผล
"ได้ครับ ได้ครับ"เขารับปาก
ขณะที่ผมเดินเข้าบ้าน เขาได้บอกพวกเด็กๆวัยรุ่นที่น่าจะเป็นลูกน้องของเขาให้หยุดร้องเพลง ผมเข้ามานั่งรอดูสถานการณ์อยู่เงียบๆในบ้าน สักพักหนึ่งพวกเด็กๆหญิงชายก็ขับมอเตอร์ไซค์จากไป และมีอีกกลุ่มใหญ่เขาขับรถปิคอัพไปส่ง
ผมยังนั่งรอดูอยู่เงียบๆว่าจะมีอะไรต่อจากนี้หรือไม่ ผมเหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์ M2F ที่ผมอ่านเมื่อตอนหัวค่ำวางอยู่ ผมหยิบมาอ่านอีกครั้ง
เป็นคอลัมน์ที่ชื่อ "จันทร์เป็นใจ" เขียนโดย กมลชนก ปานใจ ได้นำเอาคำพูดของท่าน ดาไล ลามะ ที่เคยพูดไว้ที่อินเดีย ว่า
"มนุษย์เรา ยอมสละสุขภาพ เพื่อหาเงินทองมากมาย
แล้วต้องยอมสูญเสียเงิน เพื่อฟื้นฟูรักษาสุขภาพ
แล้วเขาก็เป็นห่วงอนาคต จนไม่มีความสุขกับปัจจุบัน
ผลก็คือ เขาไม่ได้อยู่กับปัจจุบันและอนาคต
เขาดำเนินชีวิตเสมือนว่าจะไม่มีวันตาย
แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ตายไปโดยไม่เคยมีชีวิตอยู่จริง"
ก่อนนอนต่อคืนนั้น ผมสวดมนต์และแผ่เมตตาให้สรรพสิ่งและสัตว์ทั้งหลาย จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้พยาบาทแก่กันและกันเลย.....
...............
ขอบคุณ กมลชนก ปานใจ
คอลัมนิสต์ "จันทร์เป็นใจ" หนังสือพิมพ์ M2F
ความเห็น (15)
...ที่นี่เมืองฝรั่ง..นึกว่า..จะมีแต่ที่นี่ฉลอง..ยันสว่าง๕๕๕..อิอิ..เมืองไทย..เป็นเรื่องธรรมดาๆ..เข้าใจว่าอย่างนั้น..ยุบหนอ..พองหนอ..เน่าหนอ..เปื่อยหนอ.เป็นอยู่เช่นนั้น...(ยายธี)
 |
ขอบคุณครับ ยายธี
ใจผมไม่นิ่งพอจะรับรู้สิ่งที่เป็นไป และพยายามจะไปจัดการกับมัน
บางทีก็ไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือผิด ครับ
|
ครับ ท่านพิชัย "พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์ สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา"
 |
ขอบคุณครับอาจารย์ ที่นำเอาบทกลอนมาเตือนใจให้มีสมาธิครับ
|
- การฉลองกันดึก ๆ ทำความรำคาญให้เพื่อนบ้านแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยในสังคมไทยนะคะ ยังดีที่เขาฟังบ้าง ไม่เมาสุราและอาละวาด ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากบุคลิกผู้นำ มาดเข้ม ของคุณ พ. ที่เขาคงเกรงใจอยู่นะคะ
- อ่านคำกล่าวของท่านดาไล ลามะ ซาบซึ้งมากค่ะ
- หลายคนใช้ชีวิตเหมือนเครื่องจักร เพื่อแสวงหาเงินทองลาภยศ จนลืมกายใจตนเอง วันหนึ่งที่ร่ายกายสู้ไม่ไหว จิตใจเปราะบาง ต่อให้มีเงินมากมายก็ไม่สามารถฟื้นฟูร่ายกายและจิตใจที่เสื่อมสภาพไปแล้วได้
- การใช้ชีวิตแบบไม่ดิ้นรนจนเกินไป เข้าใจและยอมรับในสิ่งที่มีและเป็น นับว่าเป็นสุขเหนือสุขใด ๆ ค่ะ
- ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่กรุณานำมาแบ่งปันค่ะ
คนจำนวนไม่น้อยในยุคที่มีแต่การแข่งขันมักจะตายโดยไม่เคยได้มีชีวิตอยู่จริง
"มนุษย์เรา ยอมสละสุขภาพ เพื่อหาเงินทองมากมาย
แล้วต้องยอมสูญเสียเงิน เพื่อฟื้นฟูรักษาสุขภาพ
แล้วเขาก็เป็นห่วงอนาคต จนไม่มีความสุขกับปัจจุบัน
ผลก็คือ เขาไม่ได้อยู่กับปัจจุบันและอนาคต
เขาดำเนินชีวิตเสมือนว่าจะไม่มีวันตาย
แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ตายไปโดยไม่เคยมีชีวิตอยู่จริง"
ชอบมากเลยค่ะ อ่านแล้วได้ใจจริงๆไม่ได้อะไรเลยจริงๆ
เป้นกำลังใจให้ค่ะ
ขอบคุณคำสอนที่ตรึงใจค่ะ :)
 |
ขอบคุณครับ อ.Sila Phu-Chaya
ตัวผมเองที่ไปบอกกล่าวก็รู้สึกสึกเกรงใจเขาครับ กลัวว่าจะรบกวนความสุขของพวกเขา
แต่เพื่อคนหมุ่มากผมก็ยอมเสี่ยงที่จะรบกวนเวลาแห่งความสุขของพวกเขา
|
 |
ขอบคุณอาจารย์สันติสุข สันติศาสนสุข ครับ
ใช่ครับ เราต้องภาวนาอย่างที่หลวงพ่อชาเคยบอกไว้ว่า ให้ตายก่อนตาย
|
 |
ขอบคุณครับอาจารย์ ต้องกราบนมัสการท่าน ดาไล ลามะ ครับที่ให้ข้อคิดปรัชญาแห่งพุทธะ
|
 |
ขอบคุณครับคุณ...ปริม pirimarj...
บางครั้งคำสอนเหล่านี้ ก็หาเจอได้ง่ายๆ บางครั้งอยุ่ในหน้าหนังสือพิมพ์ที่ทิ้งเกลื่อนกลาด อยู่ที่เราและผมเองครับที่มองผ่านมันไป
|
สวัสดีค่ะคุณพ.
สบายดีนะคะ ระลึกถึงเสมอค่ะ
 |
ขอบคุณครับคุณยาย มนัสดา
ระลึกถึงเสมอเช่นกันครับ
|
ได้รับสิ่งที่ดีในบันทึกนี้มากมาย...ความสำคัญต่อสุขภาพ...การไม่เบียดเบียนผู้อื่น...ครับ