แปลกใจจังทำไมจนเกษียณไปแล้ว ผมยังจำบทเรียนตั้งแต่ชั้นประถมได้

แต่ก็ต้องไม่ทิ้งบทเรียนที่มีความหมายต่อชีวิตและจิตใจ เกิดความทรงจำที่เป็นสุขเช่นเดียวกับ "แสนเสียดายนันทาที่น่ารัก..."มิใช่หรือ?

     บันทึกนี้อาจไม่ถูกใจนักการศึกษายุคใหม่บางท่าน ที่รังเกิยจการเรียนการสอนแบบท่องจำ... แต่คนโบราณอย่างผม ผ่านยุคการเรียนแบบท่องจำมาตั้งแต่เด็ก..ทำไมบทอาขยาน บทกลอนต่างๆที่ท่องจำมาจึงติดตราตรึงใจมาจนเกษียณไปแล้วก็ยังจำได้ พอนึกถึงทีไรใจก็มีความสุข เห็นภาพ เกิดจินตนาการที่สวยงามขึ้นมาทันที
     "   แสนเสียดายนันทาที่น่ารัก            ชะล่านักวิ่งออกนอกถนน
      มัวแต่เพลินปลาบปลื้มจนลืมตน ถูกรถยนตแล่นทับดับชีวา
         นิจจาเอ๋ยเคยเห็นทุกเยนเช้า           กลับเหลือแต่กรงเปล่าไม่เห็นหน้า
      เคยวิ่งเล่นด้วยกันทุกวันมา               ช่างทิ้งข้าเปลี่ยวเปล่าเศร้าใจเอย"
                                                 อ.สรร อินทุเวศ....ผู้แต่ง
      ใครเคยเรียนบทเรียนนี้บ้าง...ยังจำได้ไหม?
      บางคนอาจเคยเรียนเรื่องราวของ "ปัญญา เรณู" บางคนอาจเคยได้เรียนเรื่อง "นกกางเขน"   บางคนอาจเรียนเรื่องราวของ "มานี มานะ ปิติ ชูใจ" บางคนอาจได้เรียน "ชุดรถไฟ"ฯลฯ
     ยังซาบซึ้งอยู่ไหม? ที่เราอ่านออกเขียนได้มาจนทุกวันนี้เพราะเรื่องราวเหล่านี้หรือเปล่า?
     เพราะบทเรียนเหล่านี้มันมีชีวิต มีมนต์ขลัง มันมีพลัง บูรณาการทั้งความรู้ ทักษะและเจตคติให้เกิดขึ้นกับผู้เรียนอย่างประหลาด
     นักการศึกษาอย่างบลูมยังพูดถึงเรื่อง "จำ ใจ ใช้ วิ สัง ประ"(ความจำ ความเข้าใจ การนำไปใช้ การวิเคราะห์ การสังเคราะห์ และการประเมินค่า" ซึ่งจุดเริ่มต้นคือความจำ จนเรายอมรับทุกวันนี้ว่าเรียนเลขต้องเริ่มจากท่องสูตรคูณ ไม่อย่างนั้นจะคิดวิเคราะห์สังเคราะห์อย่างกลวงๆ รู้เหมือนเป็ด
     ผมยังเชื่อนะว่า "แน่นในเนื้อหา ลีลาจะมาเอง" ซึ่งลีลาเหล่านี้ผู้เรียนจะค้นพบด้วยตนเอง
     ที่พูดนี้คงไม่ได้ปฏิเสธการสอนให้คิด วิเคราะห์ สังเคราะห์ แต่อยากให้แต่ละคนมีฐานที่แน่นในความรู้ก่อน และที่สำคัญคือมีจุดดึงดูดให้มีพลังในการเรียน และเกิดจินตนาการ ซึ่งจะเป็นพลังมหาศาลนำไปสู่การใฝ่รู้ใฝ่เรียนที่ยั่งยืน
    แต่สมัยนี้แหล่งเรียนรู้ สื่อที่จะเข้าถึงข้อมูลความรู้มีมากมาย ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปจะมาเรียนท่องจำบทเรียนอย่างเดียวคงไม่ทันโลกแน่
    แต่ก็ต้องไม่ทิ้งบทเรียนที่มีความหมายต่อชีวิตและจิตใจ เกิดความทรงจำที่เป็นสุขเช่นเดียวกับ "แสนเสียดายนันทาที่น่ารัก..."มิใช่หรือ?

เขียนใน GotoKnow โดย ธเนศ ขำเกิด
ใน ธเนศ ขำเกิด

คำสำคัญ (Tags): #การท่องจำ#การเรียนรู้#บทอาขยาน

หมายเลขบันทึก: 487665เขียนเมื่อ 10 พฤษภาคม 2012 20:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 มกราคม 2013 17:29 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (6)

คณิน อุดมความสุข

เขียนเมื่อ 13 พฤษภาคม 2012 14:07 น. ()

วังเอ๋ยวังเวง หง่างเหง่ง! ย่ำค่ำระฆังขาน

ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน

ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน

ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล และทิ้งตนตูเปลี่ยวอยู่เดียว เอย.

นี่เป็นกลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า ที่ผมยังจำได้อยู่ครับ และยิ่งไปตามชนบทที่เจอสภาพฝูงวัวควายพากันเดินกลับเข้าคอก ในช่วงเย็น ๆ ในช่วงอายุของผมทำให้รู้สึกได้ทันทีว่า ที่ใด ๆ ก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา ครับ

ธเนศ ขำเกิด

เขียนเมื่อ 13 พฤษภาคม 2012 17:21 น. ()

ใช่เลยครับ...ผมก็ยังจำกลอนดอกสร้อยนี้ได้ตั้งแต่มัธยม พอนั่งรถผ่านท้องทุ่งตอนเย็นๆให้ความรู้สึกมากเลย...อาจารย์สบายดีนะ ปีนี้ผมไม่ได้ไปพิษณุโลก แต่ไปเพชรบูรณ์ แม่ฮองสอน และลำพูนครับ