บันทึกถึงน้องหนานเกียรติ

....แม้วันนี้ไม่มีตัวตนคือร่างกายของคนที่เรียกตัวเองว่า"หนานเกียรติ" หรือเกียรติศักดิ์ ม่้วงมิตร อีกต่อไป....แต่น้องหนานเกียรติยังอยู่ในใจของพวกเราและพี่ชายคนนี้ตลอดไป....

ขณะที่ผมเขียนบันทึกนี้ฝนกำลังตกลงมาอย่างหนัก หลังจากที่ผมกลับจากจังหวัดตามาถึงบ้านได้ไม่ถึงชั่วโมง......วันนี้เป็นวันแรกที่ผมขับรถยนต์เดินทางได้ไกลที่สุด หลังจากที่ผมประสบอุบัติเหตุตกจากที่สูงทำให้ต้องพักรักษาตัวอยู่หลายเดือน

ผมได้รับโทรศัพท์แจ้งข่าวการเสียชีวิตของน้องหนานเกียรติจากน้องเอก-จตุพร เมื่อเช้าวันที่ 19 ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็นั่นแหละนะชีวิตคนเรานั้น "ความตายเป็นของแน่นอน" ที่ทุกคนจะต้องตายเพียงแต่ไม่รู้ว่าจะเป็นวันไหนเท่านั้นเอง เมื่อได้สติ...ก็ต้องยอมรับกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะว่ามันคือเรื่องจริง.....

แม้ว่าผมจะอยู่ไม่ไกลจากจังหวัดตาก แต่ก็ด้วยภาระงานการจัดอบรมที่ค้างมาช่วงที่ผมลาป่วยอยู่หลายเดือนทำให้ไม่ได้ไปงานน้องหนานเกียรติที่วัดน้ำหักสักที อีกทั้งอุปสรรคในการขับรถที่ทำได้ไม่เหมือนยามปกติ วันนี้ช่วงเช้าจึงได้เดินทางไปที่วัดน้ำหัก จังหวัดตาก เป็นการไปพบกันระหว่างผมกับร่างที่ไร้วิญญาณของน้องหนานเกียรติเป็นครั้งแรก และเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พบเจอกัน....เมื่อไปเคารพศพก็เหมือนการได้พบและพร้อมๆ กับการล่ำลากัน เพราะผมกับน้องหนานเกียรติเราต่างสนทนาแลกเปลี่ยนความคิดเห็น และทักทายซึ่งกันและกันผ่านบล็อก gotoknow.org มานานแล้วตั้งแต่น้องเขาเข้ามาเขียนบล็อกใหม่ๆ..แต่จนแล้วจนรอดเราต่างก็ไม่ได้พบเจอกันเลย

หลายครั้งที่เราคิดว่าจะได้พบกัน... น้องหนานเกียรติเคยจะแวะไปขอพันธุ์ข้าวไร่ที่ผมปลูก ผมก็เตรียมใส่ถุงไว้ให้เรียบร้อยนั่นก็ครั้งหนึ่ง...อีกครั้งตอนผมกำลังสร้างบ้านนั้น น้องหนานเกียรติบอกว่าจะแวะไปทานน้ำเย็นๆ ฯลฯ ก็แต่ก็คลาดกันไปเสียทุกครั้ง แต่การไม่ได้พบตัวจริงเสียจริงระหว่างเรานั้นไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้มิตรภาพระหว่างเรานั้นจืดจางหายไปไม่ แม้ไม่ได้พบเจอตัวจริงแต่ภายในใจของเรานั้นรักและเคารพในตัวตนของกันและกันในสังคมออนไลน์นี้อยู่เสมอ....

ภาพที่ขอนำมาบันทึกไว้

ชุมชนและบ้านเรือนเก่าแก่ที่อยู่โดยรอบวัดน้ำหัก

ชื่อ "วัดสีตราม" คือชื่ออย่างเป็นทางการของวัดน้ำหัก เป็นวัดป่ากลางเมืองมีประตูวัดโดยรอบทั้ง 4 ทิศ

รูปของสาวน้อย "เฌวา" ที่ถ่ายโดยฝีมือคุณแม่

ภาพในช่วงสายๆ ของวันที่ 23 กรกฏาคม 2554

พักผ่อนให้สบายเถอะนะน้องชาย....แม้วันนี้ไม่มีตัวตนคือร่างกายของคนที่เรียกตัวเองว่า"หนานเกียรติ" หรือเกียรติศักดิ์ ม่้วงมิตร อีกต่อไป....แต่น้องหนานเกียรติยังอยู่ในใจของพวกเราและพี่ชายคนนี้ตลอดไป...

วีรยุทธ สมป่าสัก (สิงห์ป่าสัก)

23 กรกฏาคม 2554

เขียนใน GotoKnow โดย สิงห์ ป่าสัก
ใน KMนักส่งเสริมการเกษตร

คำสำคัญ (Tags): #หนานเกียรติ#เกียรติศักดิ์ ม่วงมิตร

หมายเลขบันทึก: 450565เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2011 17:10 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:49 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (20)

ลำดวน

เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2011 17:32 น. ()

ขอร่วมอาลัยคุณหนานเกียรติด้วยนะคะ

krutoom

เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2011 17:45 น. ()

สวัสดีค่ะ มาร่วมไว้อาลัยค่ะ.. เห็นเฌวา..ท่าทางน่ารักทุกครั้ง..รู้จักทำหน้าตาเวลามองกล้อง..น่ารักมากค่ะ

มะปรางเปรี้ยว

เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2011 18:27 น. ()

ขอให้คุณความดีที่พี่เกียรติได้สร้างไว้ นำพาพี่ไปสู่สิ่งที่ดีนะค่ะ

และขอบคุณพี่สิงห์ป่าสักด้วยนะค่ะ ที่ได้นำภาพในงานมาฝากค่ะ ^_^

kpam boon

เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2011 19:16 น. ()

จากไกลไปแต่กาย
แต่ความดีงามที่เขาทำ
จะคงอยู่ตลอดไปตราบนืรันดร์..

KRUDALA

เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2011 19:31 น. ()

มาร่วมไว้อาลัยกับน้องหนานเกียรติด้วยค่ะ อยากมาร่วมงานแต่ติดต่อใครไม่ได้เลยค่ะ

♥อุ้มบุญ♥

เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2011 21:19 น. ()

อ่านบันทึกของท่านอื่นๆก็ยังสะเทือนใจอยู่ไม่หายนะคะ

ขอบคุณสำหรับภาพประทับใจและบันทึกรำลึกถึงคนดีของพวกเราค่ะ..พี่ใหญ่เชื่อเสมอว่าน้องหนานเกียรติเธอจากไปแต่กาย จิตที่งดงามได้สถิตย์อยู่ในภูมิภพที่สูงขึ้นไป และรับรู้ความรักที่เป็นนิรันดิ์ของกัลยาณมิตรทุกคนนะคะ

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2011 23:23 น. ()

สวัสดีค่ะ

ขออนุญาตนำบันทึกไปรวมกันที่บล็อกพี่คิมนะคะ

พระมหาแล อาสโย ขำสุข

เขียนเมื่อ 24 กรกฎาคม 2011 06:35 น. ()

เจริญพรคุณสิงห์ ป่าสัก

เสียดายคนดี

               ทัศนียภาพของความรัก : รำลึกหนานเกียรติ เกียรติศักดิ์ ม่วงมิตร
               โดยดร.วิรัตน์ คำศรีจันทร์

กลิ่นของสัตบุรุษ(คนดีมีคุณธรรม)

              นะ ปุปผคันโธ ปฏิวาตเมติ
              นะ จันทนัง ตครมัลลิกา วา
              สตญฺจ คนฺโธ ปฏิวาตเมติ
              สัพพา ทิสา สัปปุริโส ปวายติ.

             กลิ่นดอกไม้ฟุ้งทวนลมไปไม่ได้
             กลิ่นจันทน์ กฤษณา หรือมะลิ
             ก็ฟุ้งทวนลมไปไม่ได้

ส่วนกลิ่นของสัตบุรุษ(คนดีมีคุณธรรม)
หอมฟุ้งไปได้ทั่วทุกทิศ

สัตบุรุษสุดดีกลิ่นศรีสม           หอมทวนลมโบกพัดสะบัดหวน
กระจายกลิ่นรินฟุ้งจรุงอวล       แสนชื่นชวนชอบจิตสนิทใจ
กลิ่นศีลธรรมนำผลให้พ้นทุกข์ หอมเป็นสุขนานเนิ่นเกินสมัย
ถึงหอมกลิ่นบุปผาสุมาลัย        เพียงชื่นใจพักครู่ไม่สู้นาน
ประพันธ์โดย : พระพิพัฒน์ปริยัตยานุกูล