กล่องไม้ใบหนึ่ง
ขอขอบคุณ [email protected] ที่ส่งบทความนี้มาให้ และนี่ กำลังเกิดขึ้นกับชีวิตจริงของผม แม้ว่าจะไม่เหมือนกันนัก แต่ก็มีส่วนคล้าย จึงขออนุญาตนำมาเผยแพร่ และบันทึกลงใน Blogนี้
FW: ขอเวลาแค่ 1 นาที อ่านเพื่อเตือนสติคนบ้างาน (อย่างเราๆ)
Date: Thu, 16 Dec 2010 00:07:40 +0700
มีชายหนุ่มไฟแรง ที่มุมานะทำงานอย่างมุ่งมั่น
เขามีความฝันจะสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์กับแฟนสาวจะมารอ..ที่หน้าประตูบ้าน..ของเขา หลังจากที่เขาเลิกงาน
เขาพบเธอ..ก็ยิ้มแย้ม ..ยินดีต้อนรับ.. สนทนากัน..แล้วเธอก็กลับไป
วันนี้เขากลับถึงบ้าน ช้ากว่าปกติมาก
แต่แปลกที่ยังเห็นเธอยืนรอที่หน้าบ้านเขา.. เช่นทุกวัน
“โทษทีนะที่รัก วันนี้มีงานด่วน เลยกลับมาช้าไปหน่อย”
เธอยังยิ้มให้เขา “คุณทำงานจนมีรถ มีบ้านอย่างที่ตั้งใจแล้วทำไมยังทำงานหนักอีกล่ะ?”
! “ผมอยากมีบ้านที่มีบริเวณมากกว่านี้ มีรถที่ดูโอ่อ่ามากกว่านี้..เพื่อคุณนะจ๊ะ”
เวลาผ่านไป 1 ปี
หญิงสาวมาหาเขาบ้าง ไม่มาบ้าง แต่เขาไม่มีเวลามาใส่ใจกับเรื่องอย่างนี้
วันหนึ่งเธอเอ่ยถามเขา
“คุณมีเงินมากพอจะซื้อบ้านหลังใหญ่รึยัง?”
“ขอเวลาอีกสักหน่อย ผมอยากซื้อแหวนวงใหม่ มาเปลี่ยนให้คุณด้วย”
เขาจุมพิตมือที่สวมแหวนทองวงเล็กเบาๆ
“ฉันบอกหรือว่า ฉันอยากได้แหวนวงใหม่?”
“ผมอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดเสมอ...ที่รัก”
3 เดือนแล้ว..ที่เขาไม่เห็นเธอที่หน้าประตูบ้าน วันนี้เขามีบ้านหลังใหญ่เขาจึงตัดสินใจลางาน 1 วัน เพื่อไปหาเธอ เขาขับรถคันหรู ผ่านเส้นทางที่ขรุขระ อย่างยากลำบาก
‘เธอต้องใช้ทางเส้นนี้มาหาเราทุกวันเหรอเนี่ย?’ เขารำพึง
เมื่อมาถึง แม่ของเธอออกมาต้อนรับและมอบกล่องไม้ใบหนึ่งให้เขาและบอกเส้นทางที่เป็นสถานที่ ที่เธออยู่ ที่ซึ่งเขาจะพบเธอได้
เนินเขาเล็ก ๆ รายล้อมไปด้วยดอกไม้ ! มีแท่นหินสลักชื่อหญิงสาว ตั้งอยู่กลางเนิน
น้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินออกมา มือสั่นเทาของเขา เปิดกล่องไม้อย่างช้า ๆ
ข้างในกล่องอัดแน่นไปด้วยกระดาษแผ่นเล็ก ๆ
เขาเริ่มอ่านข้อความ..ทีละใบ...ทีละใบ....
“วันนี้ ..คุณกลับมาช้า ..ฉันรอ 2 ชั่วโมง ..ไม่เป็นไร ..ฉันรักคุณ”
“วันนี้ฝนตก ..ฉันยังรอ ..แต่ไม่เจอคุณ.. ไม่เป็นไร ..แต่ฉันยังรักคุณ”
“ฉันเริ่มป่วย.. จนไปหาคุณไม่ได้ ..คุณคงไม่ทันได้สังเกต.. ไม่เป็นไร..แต่ฉันยังรักคุณ”
“วันนี้ ..คุณบอกจะเปลี่ยนแหวนวงใหม่..
คุณคงลืมว่า..ฉันตอบตกลง..จะแต่งงานกับคุณ ..เพราะแหวนวงนี้
แต่ไม่เป็นไร...ฉันยังรักคุณ”
ชายหนุ่มได้เรียนรู้แล้วว่า.......
บางทีสิ่งที่เขาไขว่คว้ามาตลอดชีวิต
อาจเทียบไม่ได้กับสิ่งเล็กน้อย ที่เขาเคยได้รับ จนเป็นเรื่องปกติของทุกวัน
รถคันหรูแล่นไกลออกไป เหลือไว้เพียงกล่องแหวนเพชร ราคาแพง หน้าหลุมศพ
ที่ดูไม่เหลือค่าอะไร ..สำหรับเขา..อีกต่อไป
“ผมมีบ้านหลังใหญ่..แต่คงกว้างไป สำหรับการที่จะต้องอยู่คนเดียว
ผมมีรถราคาแพง แต่ไม่รู้จะขับไปรับใคร ให้! มานั่งเคียงคู่ ..เพื่อไปที่ไหน ๆด้วยกัน
ผมมีเวลาอยู่กับงานครึ่งชีวิต แต่ไม่เคยมีเวลา ที่จะได้อยู่กับคนที่..ผมรัก
ตอนนี้ผมมีเงินมากมาย แต่ไม่อาจซื้อเวลาเพียง 1 นาที ที่จะบอกว่า ‘รักเธอ’..
ผมมีทุกอย่างเพียบพร้อมตามที่ผมฝัน แต่ขาดส่วนที่สำคัญที่สุด ..ที่อยากให้ย้อนกลับมา..จะได้ไหม?”
..........................................................................! ...................................................... จงก้าวออกจากโต๊ะทำงานก่อนตะวันจะตกดินสักวันสองวันต่อสัปดาห์
หันกลับไปเอาใจใส่คนที่รักเราบ้าง อาจจะไม่ใช่แค่แฟนหรือคนรัก
บางที พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ก็เฝ้ารอ 1 นาทีจากเราเหมือนกัน 
ณ วันนี้...อย่างน้อยเราก็ยังมีเวลาเหลือมากกว่า 1 นาทีที่บางคนโหยหา...
อย่าปล่! อยให้อะไรๆ มันสายเกินไป...
ชีวิตคน...ถึงมันจะไม่สั้นนัก...แต่มันก็ใช่ว่าจะยาวนานตลอดไป
.............
เงินทองที่มากมายจากการทำงานหักโหม...
บางทีอาจได้คืนกลับมาเพียงแค่โลงราคาแพงจากน้ำพักน้ำแรงในครึ่งชีวืตที่ผ่านมา
....................
..... อ่านจบแล้ว ถ้าคิดได้ เย็นนี้ก็ Shut down แล้วส่งต่อคนที่คุณรักเพื่อเตือนสติ .......
ความเห็น (9)
- ครอบครัวอบอุ่นจังค่ะ
- ไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวเกือบเดือนแล้ว
- ป้าเขียวสบายดีนะคะ
- ดูแลสุขภาพนะคะ เป็นห่วง
- อย่าลือเอาหนูเข้าแพลนเน็ตนะคะ
- ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณบันทึกดี ดี ที่ได้อ่าน ช่วงเบรค ของวันนี้
จงก้าวออกจากโต๊ะทำงานก่อนตะวันจะตกดินสักวันสองวันต่อสัปดาห์
หันกลับไปเอาใจใส่คนที่รักเราบ้าง อาจจะไม่ใช่แค่แฟนหรือคนรัก
บางที พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ก็เฝ้ารอ 1 นาทีจากเราเหมือนกัน
อ.ดาธิณี ตกลง จัดลงแพลนเนด ให้เดี๋ยวนี้
อดก๋วยเตี๋ยวไปก่อน พักรักษาตัว สองสามวัน
sangsri
ท่านสมแล้วกับชื่อ แสงแห่งความดี
จงนำความสุข และความสดชื่อน สมหวังไปสู่ครอบครัวและคนที่ท่านรัก
- ได้ข้อคิดมากเลย
- ขอบคุณสำหรับเรื่องดีที่แบ่งปันนะครับ
เราจะเห็นคุณค่าของสิ่งใดได้ชัดเจนที่สุด
ก็ต่อเมื่อเราได้สูญเสียสิ่งนั้นไปแล้ว
ขอบคุณบันทึกดี ๆ ค่ะ
(^__^)
คนไม่มีราก ใช่แล้ว คุณค่าของสิ่งใด จะรู้ค่าความจำเป็นก็เมื่อยามขาดแคลนและจำเป็น แต่เมื่อใดก็ตามที่เรารู้เห็นการใช้จนชินตาชินมือ เมื่อนั้นก็ดุเหมือนไม่จำเป็นเพราะความเคยชิน
สบายดีน๊ะน้องพี่ คิดว่าหายตัวไปที่เขาใหญ่ตามที่เป็นข่าวเสียแล้ว ๕๕๕๕