ช่วยแนะนำกันหน่อยครับ: เด็กไม่ยอมห่างแม่

ปัญหาเด็กขาดแม่ไม่ได้

วันนี้..แม่จะคอย..จนถึงวันนั้น        ย่างเข้าเดือนที 5 ของปีการศึกษา 2549  โรงเรียนบ้านพรุขอยกสกู๊ปชีวิตให้สะท้อนเห็นความรัก ความเป็นหวงอนาคตของลูก ความพยายามของคุณแม่ ความอุตส่าห์ ความเสียสละของคุณแม่ชื่อนางรอปีซะห์ มีมะ มารดาของเด็กชายเฟาซัน มะ และนางฮายาตี ปาแนม๊ะ มารดาของเด็กชายอานัส โต๊ะลู นักเรียนชั้นอนุบาล 1 โรงเรียนบ้านพรุ สพท.ยล.1 และความมีอะไรต่อมิอะไรที่คุณแม่ทั้งสองคน ยอมทุ่มเทให้กับลูก เป็นเรื่องเล่าที่ทางโรงเรียนขอเรียกว่า การชมมากว่าการติ  เพื่อให้เป็นขวัญ และกำลังใจ ต่อความห่วงใยของคุณแม่ต่อลูก ต่อความไม่ท้อแท้ของคุณแม่ทั้งสอง ซึ่งทางโรงเรียนเองก็ได้ร่วมกับคุณแม่ เพื่อแก้ปัญหาแต่ก็ยังไม่เป็นผล จึงขอเขียนเรื่องเล่าต่อไปนี้ ลงใน Web blog ของ www. Gotoknow  ดูบ้าง เพื่อจะมีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วย เราขอทราบความคิดเห็น ข้อชี้แนะ และขอติแต่เป็นการติชม ไม่ใช่ติเตียน หาว่า ทางโรงเรียนบ้านพรุ แก้ปัญหาไม่เป็น หรือไม่แก้ปัญหา เราทำแล้วทุกอย่าง มีเพียงข้อชี้แนะจากท่านเท่านั้นที่เรากำลังรอคอยอยู่  เราส่งสารและเอ็นดูคุณแม่ทั้งสองท่าน  ที่ยอมเสียสละเวลาจากการประกอบอาชีพเป็นนิจ ตอนที่ลูกยังไม่เข้าโรงเรียน ซึ่งคุณแม่บอกว่า สามารถทิ้งห่างกันได้  แต่พอเข้าโรงเรียน กลับตรงข้ามโดยสิ้นเชิง ลูกจะมาโรงเรียนทุกวัน ไม่ถึงกับต้องมีการบังคับ แต่เพิ่มเงื่อนไขให้กับคุณแม่ คือ คุณแม่ต้องไปด้วย  จึงเป็นเรื่องที่เราต้องรีบขอคำปรึกษาโดยใช้ web blog ด่วน     ทางโรงเรียนเคยหาวิธีที่ดีที่สุดที่ ที่ไหนๆเคยทำกัน เพราะเรื่องอย่างนี้มีเห็นกันบ่อยมาก ยามที่มีการเปิดเรียน(ต้นๆเทอม) ซึงทางโรงเรียนก็เคยประสบมาทุกปี แต่ก็ผ่านไปโดยดี มาปีการศึกษานี้ รู้สึกจะนานผิดปกติ ไม่มีที่ท่าว่าเด็กจะยอมปล่อยคุณแม่ให้กลับไปบ้านได้ คุณแม่ต้องคอยเฝ้าตลอด ทิ้งห่างเมื่อใด เป็นกราดเสียงใส่ทันที พอคุณแม่มา ก็เข้าร่วมกิจกรรมกับเพื่อนร่วมห้องได้ดี ทำกิจกรรมต่างๆตามครูทุกอย่างไม่มีปัญหาใดๆ ทางโรงเรียนเห็นใจคุณแม่มาก อยากจะขอคำแนะนำที่เห็นว่ามันน่าจะทำได้ (ใครมีวิธีการที่พิเศษสุดๆ เชิญแนะนำได้ และจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง) ในขณะเดียวกันทางเราก็ขอแรงขวัญกำลังใจจากใครก็ได้มอบให้แด่คุณแม่ทั้งสองด้วย จะเป็นการดี เพราะเพียงลำพังทางโรงเรียนแห่งเดียว คุณแม่ไม่อิ่มเอิบ และคุณแม่ก็พร้อมที่จะพยายาม จะเสียสละเวลา จะไม่ท้อแท้ใจ เพื่ออนาคตของลูกอย่างเต็มเปี่ยม ถ้ายังแก้ไม่ได้      เรื่องเล่าบล็อกนี้ไม่ใช่เป็นการ(shared) แฉ ความสามารถของทางโรงเรียนว่าไม่สามารถแก้ปัญหาให้ลุล่วงได้ แต่เป็นการ(shared) แบ่งส่วนให้รู้ ว่าความพยายาม อุตส่าห์  เสียสละย่อมเกิดกับทุกคนได้ ถ้ามีขวัญและกำลังใจดีๆ โดยเฉพาะเพื่อคนที่เรารัก สำหรับเรื่องเล่าเรื่องนี้ สักวันหนึ่งเด็กคงขาดแม่ได้..เอาใจช่วย