สวัสดีค่ะ
ครูอ้อย ไม่โกรธง่ายๆ แต่ โกรธนานจัง งงงงกับตัวเอง
ขอบคุมากค่ะ
สวัสดีค่ะคุณครูอ้อย
ระยะเวลาอาจทำให้มันเจือจางลงได้ค่ะคุณครู คือแม้จะนาน แต่อาจโกรธน้อยลง
สวัสดี ครับ
ความโกรธเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ แต่การระงับความโกรธเป็นสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ เราจะแสดงออกมาอย่างไรเมื่อเราโกรธเพื่อไม่ให้เกิด กาย-ใจบาดเจ็บตามมา เรื่องนี้น่าสนใจ
ขอบพระคุณบันทึก ดี ดี ที่ได้อ่านยามเช้า ครับ
ครูบาอาจารย์สอนไว้ว่า...
ความโกรธ ไม่ใช่ตัวเรา เป็นเพียงอารมณ์ที่มาเกาะ
พิจารณามัน และสลัดมันออกไปซะ
ฝึกบ่อยๆ เราจะมีอำนาจเหนือมัน...
สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะ โกรธ ก็รู้ว่าโกรธ สักพัก ความโกรธ ก็จะหายค่ะ
พอลล่ากำลังฝึกฝน การรับรู้ว่าโกรธ ค่ะ
โกรธหนอ โกรธหนอ...อิอิ
สวัสดีค่ะคุณแสงแห่งความดี
ขอบคุณที่แวะมาอ่านบันทึกค่ะ
ให้วันนี้เป็นวันดีๆตลอดวันค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณNuNok
ขอบคุณในข้อคิดดีๆที่นำมาแบ่งปันค่ะ
ความโกรธเป็นเพียงอารมณ์ มีได้ สลัดออกไปได้
สวัสดีค่ะคุณครูคิม
ชอบที่บอกว่าคนที่ได้รับผลของความโกรธคือตัวเรา
เป็นข้อคิดที่ดีมากเลยค่ะ เตือนเราเองว่าถ้าเราไม่อยากเจ็บปวดต้องระงับอารมณ์โกรธให้เป็น
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะน้องพอลล่า
ต่อไปนี้เรามาให้เวลาความโกรธดีไหม
นั่งเฝ้ามองดูมัน เดี๋ยวมันก็หายไปเอง
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณคุณครูอ้อยค่ะ
สวัสดีค่ะคุณครูดาวเรือง
ขอบคุณคุณครูที่แวะมาทักทายและแบ่งปันความเห็นค่ะ
ที่ผ่านมาก็เคยเป็นเหมือนกันค่ะ มานึกๆดู ที่เขาว่าไว้ก็จริงที่ว่า"โกรธเขาเราเดือดร้อนนอนไม่หลับ แต่เขากลับเป็นสุขสนุกสนาน"
ฝากดอกชวนชมสวยๆมาให้ค่ะ มีความสุขค่ะ
สวัสดีค่ะ น้องถาวร
จะว่าโกรธก็ไม่ใช่
จะเสียใจก็ไม่เชิง
แต่มัน...กรุ่นอยู่ในใจ
ไม่สดใสเท่าที่ควร...
วางแล้วก็ไม่ลง..ปลงก็ไม่ตก
สวัสดีค่ะคุณครูปริมปราง
ขอบคุณที่แวะมาทักทายค่ะ
โชคดี มีความสุขค่ะ
ขอบคุณคุณครูป.1ค่ะ
ที่แวะมาเยี่ยมตลอดมา
ชอบแวะไปฟังเพลงเพราะๆของคุณครูเช่นกันค่ะ ผ่อนคลายดีค่ะ
ขอบคุณที่ไปทักทายนะคะ
เห็นด้วยค่ะ"ความโกรธเกิดได้ ระงับได แสดงออกในทางสร้างสรรค์ได้"
สวัสดีค่ะคุณมณีวรรณ
ขอบคุณที่แวะมาทักทายเข่นกันค่ะ
ฝึกรู้ตัวทุกลมหายใจ
ตามรู้ให้ทันว่าใจเราคิดยังไง
รู้โกรธ ต้องถามว่าโกรธทำไม
กำลังฝึกให้โกรธเป็นยิ้มให้มันขำอยู่ค่ะ
ขอเบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณkrutoiting
ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยม
ตามมาอ่านข้อคิด ข้อควรปฏิบัติดี ๆ ขอบคุณมากเลยค่ะ
เคยนั่งคุยในวงที่บ้านเรื่องของหลาน กึ่ง ๆ อารมณ์อยากแนะนำว่า....ทำไมพี่ (ซึ่งเป็นแม่ของหลาน) ไม่บอกให้หลานกลับมาทำงานใกล้ ๆ บ้าน แล้วพี่สาวก็บอกว่า.....ไม่รู้ซะแล้วว่าหลานเป็นอย่างไร ด้วยใบหน้ามีรอยยิ้ม.....แต่เป็นแววตาและเสี้ยวอณูบรรยากาศวาบแปล๊บ ที่รับรู้ว่าเจือด้วยความไม่พอใจหน่อย ๆ ตัวเองเลยอึ้งชะงักไปเล็กน้อย มองหน้าพี่แล้วก็เฉย ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ นั่งกินข้าวต่อไปเรื่อย ๆ วงสนทนาก็เปลี่ยนไปเรื่องอื่น
เป็นประสบการณ์ที่ไม่เคยลืม พอจับความรู้สึกที่กำลังจะวิ่งเข้าหาเราไว้ได้แล้ว หัวใจยังเต้นปกติธรรมดา วางได้เฉย ๆ เลย ไม่เป็นไร
วันหลังมา พี่สาวอีกคนยังบอกว่า นึกว่าเราจะพูดอะไรต่อซะอีก ถึงได้มานั่งนึกว่า....เราไปให้ความเห็นเชิงปรารถนาดี พื้นฐานก็รู้ว่าเราพูดด้วยความรัก แต่ในมุมพี่อาจรู้สึกว่าเราก้าวล้ำเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว...ที่ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย
ตอนนี้ คือ ดีใจมากที่มีเหตุการณ์นั้น ทำให้เมื่อออกนอกบ้าน ไปไหน ๆ ไปทำงาน ถ้ามีอะไรที่ส่งสัญญาณติ้ว ๆ ว่าจะวิ่งมากระทบใจ ก็พยายามจับความรู้สึกนั้นเอาไว้ ให้มันช้าลง ๆ จะได้มีเวลาพอ...ให้คิด จะเอายังไงต่อ นาน ๆ ทีก็มีหลุดบ้างค่ะ ไม่ทันได้คิดถ้วนถี่ก็พูดตอบออกไปแล้ว
กำลังพยายามฝึกจิตต่อไป...ให้มีเวลาที่รู้ตัวเยอะ ๆ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
ธิรัมภา
อ้าว !!!! ไม่รู้ตัวอีกแล้วว่าออกจากระบบไปแล้ว.....นึกว่ายังอยู่ ตอนที่เขียนความเห็น 23 น่ะค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณคุณหมอค่ะที่แวะมาทักทาย และแชร์ประสบการณ์
หลายปีมาแล้วตัวเองก็เคยมีประสบการณ์จากความโกรธและทำให้คนอื่นโกรธเช่นกันค่ะ พอมามองเหตุการณ์ย้อนหลัง เรารู้ถึงอันตรายของความโกรธ ที่สำคัญใจเรานั่นเองที่ไม่มีความสุข ไม่สงบ
2-3 วันก่อนพบเหตุการณ์ตรงเกี่ยวกับความโกรธอย่างที่เล่าให้ฟังก็เลยนำมาเขียนเรื่องนี้ค่ะ
รู้สึกว่าเกิดความโกรธเมื่อไร ผลกระทบก็มีทุกครั้ง ไม่มากก็น้อยค่ะ