วันนี้เราทำความดีเพื่อพ่อเพื่อแม่แล้วหรือยัง...?

หลาย ๆ ครั้งเราไม่กล้าทำความดี เพราะกลัว กลัวโน่น กลัวนี่ จะปฏิบัติธรรม จะเคร่ง จะครัดก็กลัว "กลัวจะนิพพาน"

แต่หลาย ๆ ครั้งเราไม่กลัวที่จะทำความเลว เพราะในทางแห่งความเลวนั้น คนเยอะ เพื่อนเยอะ

จะไปทำความดีกันที คนน้อย เพื่อนน้อย จะไปทำก็หวิว ๆ เพราะคนอีกสายหนึ่งเขาก็มีกันมากเหลือเกิน

ถนนสายแห่งความดีนี้จึงว้าเหว่ เงียบเหงา ไม่ครึกครื้น ตื่นเต้นเหมือนถนนแห่ง "อบาย"

ถนนอบายแม้นคนแน่นก็ยังเบียด ยังแก่ง ยังแย่งกันเข้าไป

เปรียบเหมือนกับที่จอดรถของห้างสรรพสินค้าในวันอาทิตย์ รถแน่นเหลือหลาย วนแล้ว วนอีก วนหลายสิบ หลายรอบก็ยังไม่ได้ที่จอดรถ ซึ่งแตกต่างจากที่จอดรถที่บ้านของพ่อและแม่ที่ว่างเสมอที่จะรอลูกกลับมาเยี่ยม มาเยือน

บางคนจะแสดงความรักกับพ่อ กับแม่ ก็อาย ก็เขิน

จะกราบพ่อ กราบแม่ครั้งหนึ่งก็ต้องรอถึงวันพ่อ วันแม่ ซึ่งปีหนึ่งจะมีเพียงครั้งหนึ่งที่จะได้กราบพ่อ และอีกครั้งหนึ่งที่จะได้กราบแม่

ปรากฏการณ์ทางสังคมมักกระตุ้นให้คนห่างพ่อ ไกลแม่

ไกลจากตัว ไกลจากหัวใจ ทำให้ขาดไร้ซึ่ง "คุณธรรม"

คำที่พ่อ ที่แม่สอน คือธรรมะอันประเสริฐ หลาย ๆ คนฟังพ่อ ฟังแม่สอนไม่ได้ ก็เพราะว่าเรามีไว้ซึ่ง "ใบปริญญา"

ใบปริญญาทำให้เราหลง เราละเมอว่าเราเก่ง เราฉลาด เรารู้ดีกว่าพ่อ กว่าแม่

การสอบได้เกรด A วิชาคุณธรรม หรือได้ใบประกาศทางจริยธรรม มิได้สำคัญเท่าคุณธรรมที่เราจะพึงกระทำต่อพ่อและแม่

วันนี้หลายครั้งเราหลงว่า เงินคือตัวแทนแห่งคุณธรรมที่สามารถผ่องถ่ายความยุติธรรมที่ลูกจะพึงกระทำให้พ่อและแม่

ด้วยความคิดดังนี้เราจึงเพิกเฉย ดูดายที่จะกลับไปมองหน้าท่าน ดูความเสื่อม ความโทรมแห่งใบหน้า แห่งผิวกายท่าน ที่ได้เคยใช้เลือดกลั่นเป็นน้ำนม ใช้เนื้อและกระดูกผสมเพื่อปกป้องภยันตรายไม่ให้เกิดขึ้นกับเรา

หากวันใดเราต้องที่จะทำความดี ก็ขอให้มีที่ว่างที่จะทำความดีให้กับพ่อและแม่

การทำความดีให้คนอื่นหมื่นแสน มิเปรียบแม้นได้ทำความดีให้กับพ่อและแม่

กราบพระหมื่นองค์ แสนองค์ ก็มิมีคุณค่าเท่ากับเพราะอรหันต์ทั้งสององค์ภายในบ้าน

วันนี้เราทำความดีเพื่อพ่อและแม่แล้วให้สมค่าแม้นที่ได้ชื่อว่า "ลูก" แล้วหรือยัง...?

 

[Baby]

รู้สึกตัวเองว่ายังทำอะไรดีๆ ให้คุณพ่อคุณแม่น้อยไป ตอนนี้ก็พยายามจะทำให้มากขึ้นและมากขึ้นค่ะ

[หนานเกียรติ]

แหะ แหะ อ่านบันทึกนี้แล้ว เหมือนถูกด่ายังไงก็ไม่รู้

ขอบคุณที่เตือนสติครับ...

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

• การไม่กล้าทำดี...เคยอ่านมาจากพระพระยอมท่านกล่าวว่า "ประตูวัดเปิดกว้างคนไม่นิยมไปเข้าวัด ประตูคุกปิดตลอดเวลาแต่คนแย่งกันเข้าคุก"
• การกล้าทำชั่ว...เพราะมันง่าย ไม่มีกรอบ ไม่มีกฏเกณฑ์หรือระเบียบ  ต่างกับทำดีเพราะทำแล้วกลัวไม่ได้ดี  จึงไม่ทำกัน
• เราควรมาสอนค่านิยมกันใหม่ว่า...ทำดีเพื่อดี ไม่มีขีดจำกัด ไม่มีการแข่งระดับ ทำแล้วถือว่าดี  น่าจะดีกว่า
• สำหรับการกระทำเพื่อพ่อแม่..สถาบันครอบครัวควรให้ความสำคัญมาก่อน เพื่อให้ลูกเกิดสำนึก โรงเรียนเป็นสถาบันต่อมา และสังคมถือว่าเป็นแหล่งเรียนรู้ที่สำคัญ
• ขอขอบพระคุณค่ะ

[ปภังกร]

บันทึกนี้ผมเขียนขึ้นมาเพื่อเตือนตนเอง ด่าตนเอง ว่าตนเอง เพื่อที่จะไม่พลั้งเผลอหลงละเมอตนแล้วนำตัวเองขึ้นไปเปรียบเทียบกับ "คุณของแม่ คุณของแม่"

กระแสของสังคมมักนำพาให้ผมลุ่มหลงไปกับความรู้ ความสามารถ ที่มักพลาดไปดูถูกพ่อและแม่อยู่เสมอ

บางครั้งผมก็ต้องสะดุ้งขึ้นอยู่บ่อย ๆ เมื่อได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น แต่ผมก็มักหลงลืมหรือแกล้งลืมที่จะรู้ว่าเราเป็นลูก "ลูกที่มีพ่อ มีแม่"

ผมนั้นเป็นเครื่องการันตีความดีของพ่อ ของแม่

ถ้าผมทำดี คนทั้งหลายก็จะชื่นชมว่า พ่อและแม่สอนมาดี

ถ้าผมทำชั่ว คนทั้งหลายก็จะประนามว่า พ่อแม่ไม่สั่งสอน

วันนี้ เวลานี้ ผมจึงต้องย้ำเตือนตนเองอยู่เสมอว่า เราพึงแบกรับภาระหน้าที่ในการทำความดีไว้เพื่อพ่อ เพื่อแม่

พ่อและแม่มีเงินมีทองมากเท่าใด ก็ไม่สุขใดเท่ากับมีลูกเป็น "คนดี"...