๖. ๑๐๐ ปีชาตกาล พุทธทาส และคารวะตา วิถีแห่งปราชญ์-วิถีแห่งบัณฑิต

       เมื่อวันเสาร์ 27  พฤษภาคม 2549 ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสไปร่วมงาน รำลึก ๑๐๐ ปี ชาตกาลพุทธทาสในพุทธมณฑลสถาน ได้ฟังอาจารย์หมอประเวศ  วะสี  บรรยายพิเศษ แบบเจียรนัยและชวนซาบซึ้งแก่นสารัตถะ ในความเป็นพุทธทาส และการร่วมกันอภิปรายของอาจารย์ไพบูลย์วัฒนศิริธรรม ท่านอาจารย์เสฐียรพงษ์  วรรณปก ท่านพระราชธรรมวาที หรือ พระพยอม กัลยาโน  และคุณหมอบัญชา  พงศ์พาณิชย์  รวมทั้งการร่วมกันกล่าวสุนทรพจน์  ของผู้นำศาสนาต่างๆ  4 ศาสนา  หมอบัญชานั้น มีบทกวีบทสุดท้ายของท่านพุทธทาส มาอ่านให้เวทีได้ฟังอีกด้วย

        กลับมาก็นำหลายๆอย่างมานั่งทบทวนเพื่อหาความซาบซึ้ง และอยู่กับภาพความงดงามของนาฏการทางธรรมปัญญาที่ได้ไปร่วมให้มากที่สุด  แล้วก็แปลก  เมื่อวานกระทั่งเช้าวันนี้  พอนึกถึง ก็พลอยนึกถึงปราชญ์ของสังคมไทยขึ้นมาด้วย มานั่งใคร่ครญดูว่าทำไม จึงเป็นอย่างนั้น ก็พบว่า  มีบางแง่มุม  ที่มีนัยประหวัด  เชื่อมโยงให้รำลึกถึงด้วยความเคารพยิ่ง

• ผมนึกถึงปราชญ์ซึ่งเป็นมิตรแท้ต่อกัน เสฐียรโกเศศ-ตรี-นาคะประทีป ซึ่งเป็นความผูกพันที่งดงามเป็นที่สุดสำหรับผม  ท่านตกลงกันว่าจะเขียนหนังสือและทำงานทางปัญญาให้เป็นมรดกแก่สังคม  และต่างจะใส่ชื่อของกันและกัน ให้เป็นอนุสรณ์ในปณิธานและความเคารพรักใคร่ซึ่งกันและกัน  มานั่งทบทวนดูว่า เวลานึกถึงพุทธทาสแล้ว  ทำไมถึงได้ผุด  เสฐียรโกเศศ-ตรี-นาคะประทีป ขึ้นมาในความคิดคำนึงด้วย ก็ต้องร้องอ๋อในใจ อาจจะเป็นเพราะเวลาผมนึกถึงพุทธทาส ก็มักจะนึกถึง-ท่านปัญญานันทภิกขุ และท่านพยอมกัลยาโณ รวมทั้งปณิธานของท่านที่ก่อเกิดสวนโมกข์  วัดชลประทาน  วัดอุโมงค์ เชียงใหม่ และวัดสวนแก้ว  ซึ่งท่านพากันทำแบบเป็นอนุสรณ์ทางปัญญา ฝากไว้ในโลก ร่วมสมัยกัน
• ผมนึกถึงท่านกรุณา-เรื่องอุไร  กุศลาศัย  คงเป็นเพราะพลังปัญญาอันกรุณา  และความเป็นเพื่อนชีวิตร่วมสร้างสาทางปัญญามากมายไว้ในสังคมไทย เช่นกัน

มีความสุขและได้พลังชีวิตมากเลย ขอคารระวะทุกท่านและทุกสิ่ง