มันทำให้คิด "ลูกบอลยาง กับ ลูกบอลแก้ว"
ภาพอ้างอิงจาก www.deepsouthwatch.org
วันนี้ขณะนั่งเคลียร์อะไรหลายเรื่องระหว่างรอฝนหยุดตก (วันนี้ฝนตกหนักทั้งวันครับที่ปัตตานี) มีน้องจากสหกรณ์บีนา ซึ่งเคยทำงานร่วมกันทักเข้ามาพูดคุยและสนทนากันถึงเรื่องราวต่างๆ ทำให้ผมได้ข้อคิดและอดที่จะเอามาวนคิดกันต่อครับ ข้อชวนคิดที่ว่า คือ...
คำว่า "วาระทางสังคม กับ วาระทางครอบครัวและตัวเอง" เรื่องของเรื่องน้องเขาเิชิญไปร่วมงานค่ายรักเรียน รักสุขภาพ ที่จัดให้แก่น้องๆมุสลีมะฮฺตัวอย่าง ณ หาดเทพาระหว่างวันที่ ๖-๗ พย. นี้ ผมตอบกลับไปว่า้ช้าไปแล้วมาเิชิญช้าไปแล้วเพราะมีกำหนดการต้องเดินทางพรุ่งนี้แล้ว ฮือๆๆ "งานนี้ตั้งใจเชิญบังไปพูดโดยเฉพาะเลย" เสียงคู่สนทนาตัดพ้อ ผมเลยตอบกลับไปอย่างสมานฉันท์อีกว่า ไว้โอกาสหน้าแล้วกันครับ อินชาอัลลอฮฺจะไปให้ครับ พร้อมทั้งเอ่ยว่า "ช่วงนี้มีวาระทางสังคมบ่อยครับ" เสียงคู่สนทนาก็ตอบกลับมาอีกว่าอย่าลืมวาระของครอบครัวและตัวเองด้วย เท่านั้นแหละครับ ลูกบอลยาง กับ ลูกบอลแก้วเลยออกมาครับ ลองคิดกันดูนะครับ
เรื่องของงาน(วาระทางสังคม) ก็เหมือน "ลูกบอลยาง" หากมันเป็นอะไรไปหรือมันไม่ได้ดั่งใจเราก็หาใหม่มาต่อเติมตามใจได้ แต่ชีวิตและครอบครัว (วาระทางครองครัวและตัวเอง) ของเรามันเหมือนลูกบอลแก้ว ถ้ามันพลาดแล้วอาจตกลงมาแตก หากเราไม่ระมัดระวังแม้ไม่แตกก็อาจเกิดรอบร้าวได้ ฉะนั้นให้เวลากับตัวเองบ้าง...ทำเอาผมอึ้งเลยครับ
ผมกลับมาทบทวนตัวเองครับว่า...ทุกวันนี้เราทำอะไรไป เวลา ชีวิต และครอบครัว ตอนนี้อยู่ตรงไหน แต่ที่ผมรู้ คือ วันนี้ผมมีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำและกำลังทำมันอยู่ครับ หลังจากการพูดคุยสนทนาวันนี้ทำเอาผมคิดถึงที่บ้านขึ้นมาครับ มาอยู่สามจังหวัดฯซะนานบ้านไม่ค่อยกลับ เสร็จจากภารกิจหลายอย่างคงต้องกลับบ้านซะแล้วพลางไปเยี่ยมอาเยาะฮฺด้วยเพราะใกล้ถึงเวลาที่หมอนัดอีกแล้ว (ไต เบาหวานครับ)
พรุ่งนี้จะเดินทางไปร่วมงานประุชุมวิชาการครั้งที่ ๑๑ ของสถาบันพระปกเกล้าแล้วครับ คงต้องไปใ้ชีวิตท่ามกลางแวดวงวิชาการสักสองามวันครับ อิอิ แต่เลือกที่จะไปโดยตั้งใจครับ งานนี้พลาดไม่ได้ด้วยประการทั้งปวงครับเมื่อดูกำหนดการและคำเิญแล้ว
ขอบคุณที่ทำให้ฉันรักและลืมเธอไม่ได้ (ศิลปศาสตร์ฯ มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา)
ความเห็น (12)
คนของประชาชนแท้ ๆ เลยน้องเรา...
สวัสดีค่ะคุณครู
หนูมาอ่านบันทึกของคุณครูค่ะ
หนูเป็นกำลังใจให้คุณครูนะคะ
- สวัสดีค่ะคุณ สียงเล็กๆ فؤاد
ชีวิตก็เป็นเช่นนี้...
ระลึกถึงและเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ทำงานเยอะ ..รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
^_^...:)
ขออนุญาตหัวเราะก่อน hahaha
มีคนกลุ่มหนึ่ง (หนึ่งในนั้นต้องเป็นอาจารย์ด้วยแน่ๆ) มองว่า เรื่องชีวิตครอบครัวเป็นเรื่องที่ต้องระวังดุจดังแก้วที่บอบบางอะไรปานนั้น มันก็เลยไม่ค่อยจะกล้าหยิบมาจับมาถือดูใกล้ๆ กลัวว่าพลางพลั้งไปจะทำตก หล่นจากมือ
สุดท้ายก็เลยได้แต่เฝ้ามองเฉยๆ แล้วก็มีคนใจกล้าหยิบแก้วนั้นไป ฮาฮาฮา
- จากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา และจากการผ่านพ้นเส้นยาแดงผ่าแปด ทำให้ได้บทเรียนกับชีวิตมาพอควร
- คนที่มีให้ความสำคัญแก่เราตั้งต้นจนจบและคิดว่าจะตลอดไป คือ ครอบครัวเรา
- หลายคนทำงานเพื่อสังคมมากมาย ทุ่มเทอย่างชีวิตจิตใจ แต่สังคมเล็กในบ้านของตัวเองหาความสุขไม่ได้
- เป้าหมายใหญ่ของเรา คือ การได้เข้าสวรรค์ ใครกันแน่ที่จะชักจูงเราสู่สิ่งนั้นก็ให้อยู่กับเขานานๆและตลอดไปจนหมดลมหายใจ
ขอบคุณมากครับอาจารย์
มุมคิดที่ทำให้ผมฉุกคิดทุกครั้ง...ขอพระเจ้าทรงตอบแทนคุณความดีครับ
ตอนนี้ผมมาประชุมวิชาการของสถาบันพระปกเกล้าครับ ๓ วัน
วาระทางสังคม
( ผมยังจำได้คำพูดของเพื่อนผมคนหนึ่งที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันที่ มอย. ว่า เราจงเป็นเหมือนพัดลม ที่ให้ลมพัดแก่ผู้คนที่ลอมรอบๆตัว แต่ขณะเดียวกันตัวเครืองของพัดลมนั้นยิ่งนาน ก็ยิ่งร้อน ยิ่งมากก็ยิ่งเหนือย ที่คอยให้การบริการ ให้ความรู้ แด่ผู้ที่ต้องการ )
เป็นกำลังใจให้นะครับอาจารย์
ขอบคุณมากครับสำหรับทุกกำลังใจ
munir