“ชรานุสติ” ที่ไม่ควรมองข้าม
ผมไม่แน่ใจว่าคำนี้เป็นคำที่ถูกต้อง แต่ก็ขอเป็นคำที่สื่อความหมายว่า
“อย่าลืมว่าวันหนึ่งเราจะต้องแก่ชรา” (ถ้าไม่ตายเสียก่อน)
ที่เราควรคิดเผื่อ เตรียมทรัพยากรที่จำเป็น และเตรียมใจไว้ให้พร้อม
ผมคิดถึงคำนี้ตั้งแต่สมัยกว่า ๒๐ ปีที่แล้ว ที่มีเพื่อนมาชวนไปซื้อที่ทำไร่ทำสวนแถวจังหวัดเลย ที่ต้องขับรถไปไม่น้อยกว่า ๒ ชั่วโมง ไปกลับอย่างเดียวก็หมดวันพอดี
ตอนนั้นก็มีอาจารย์ในคณะที่ผมทำงาน และใน มข. ทำกันเป็นแฟชั่น แบบว่า ใครไม่มีถือว่าเชยไปเลย ไม่มีใครอยากคุยด้วย
ผมก็เดาไว้แล้วว่ากระแสแบบนี้น่าจะอยู่ไม่นาน แล้วก็เป็นจริง
มีอาจารย์บางท่านเสียชีวิต ก็เลิกกิจกรรมไป ครอบครัวที่เหลือก็ไม่สานต่อ มีแต่หาขายที่ให้คนอื่นที่ยังไม่มี “ชรานุสติ” ให้มีโอกาสเรียนรู้กันต่อไป ว่าควรหรือไม่ควรทำ
ปัจจุบัน ที่เหลือบางท่านก็ไม่ค่อยได้เดินทางเท่าไหร่ อาจจะหมดแรงไปตามวัย ไปไม่ไหว หรือหมดไฟก็ไม่ทราบได้
ส่วนผมเอง ก็ไม่ถึงไม่ตามกระแส แต่ก็หาแปลงใกล้ๆ ประมาณ ๒๐ กม ขับรถครึ่งชั่วโมง แบบหวังว่าแม้ชราแล้ว ก็อาจจะขับรถไหว ใกล้แค่นี้
ตอนแรกๆก็ไปบ่อยหน่อย ตอนหลังเริ่มห่าง เป็นเดือน เป็นปี จนได้ขายย้ายที่มาประมาณ ๑๒ กม ก็เข้าอีหรอบเดิม จนว่างเว้นไปเป็นปี กว่าจะได้ไปสักครั้ง
ปัจจุบันเกือบ ๒๐ ปี ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทิ้งไว้ให้ชาวบ้านเลี้ยงวัวซะมากกว่า
จนเมื่อ ๔ ปีที่ผ่านมาก็ได้เริ่มมาทำนา ที่มีกิจกรรมสม่ำเสมอ ไปนาเกือบทุกวัน
แต่.... ผมก็มาคิดว่า ผมจะทำอย่างนี้ต่อไปได้นานแค่ไหน
ผมจึงพยายามพัฒนาที่นาแบบไม่ต้องทำอะไร
ทำให้นาพึ่งตนเองได้
ไม่ไถ ไม่ดำ ไม่หว่าน ไม่ต้องใส่ปุ๋ย ไม่ต้องฉีดยา
แต่ ก็ยังต้องเกี่ยว นวด และสี อยู่ดี
ปัจจุบันต้นไม้ในนาเริ่มคลุมคันนา คุมหญ้าไม่ให้โต เริ่มมีใบไม้ร่วงลงนา
ผมวาดฝันว่า วันหนึ่งผมจะคงมีแค่แรงนั่งดูข้าวโต แล้วร่วง แล้วโต อยู่อย่างนั้น
พอข้าวเปลือกสำรองในครอบครัวของผมหมด อาจจะต้องเก็บเกี่ยว จะโดยวิธีใดยังคิดไม่ออก
แต่หวังว่ายังจะมีแรงเกี่ยว หรือเก็บเป็นรวงมาใส่เครื่องสีแบบทางภาคใต้ ที่นวดไปสีไป
คงจะทันรับประทานอยู่หรอก เพราะระดับครอบครัว เราทานไม่มาก และทานข้าวกล้องได้อาหารเกือบครบอยู่แล้ว
มีผักตามคันนา ผลไม้นิดหน่อยก็น่าจะพอ ปลาก็แล้วแต่โอกาส
คิดว่าถ้าไม่ตายเสียก่อน ตามแผนนี้ อีกสักเจ็ดพันวันข้างหน้าน่าจะยังพอไหว
ถ้ามีกรรมอยู่เกินแปดพันวัน ก็คงต้องปรับอีกพอสมควร
นี่คือ “ชรานุสติ” ที่ผมมีครับ (หวังว่าจะไม่เป็น “ปริวิตก” นะครับ)
คิดมานานแล้ว แต่ก็เพิ่งมาคิดจะเขียนไว้ก่อนที่จะเขียนไม่ไหว (ชรา) หรือไม่มีโอกาสเขียน (มรณา) ไม่มีอะไรมากหรอกครับ
สวัสดีครับ
ความเห็น (12)
ยามเยาว์เห็นโลกล้วน แสนสนุก
เป็นหนุ่มสาวก็แสนสุข ค่ำเช้า
กลางคนเริ่มเห็นทุกข์ สุขคู่ กันนอ
ตกแก่จึงรู้เค้า ว่าล้วน อนิจจัง
ผมใช้ มรณานุสติ พยายามกำหนดทุกลมหายใจเข้าออก เพราะพื้นที่ที่ผมปฏิบัติหน้าที่( 3 จชต.) ไม่เอื้อที่จะใช้ ชรานุสติ ครับ ดร. มันไปได้ทุกเมื่อจริง ๆ ทุกขณะที่มีชีวิตอยู่ผมพยายามทำดี ทำสิ่งดีให้มากที่สุดอะคับ T-T
ผมเคยถามตาผม ตอนที่แก่ป่วยและกำลังจะเสียไป ผมถามว่า "ตากำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้" แกบอกว่า "คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ยังมีหลายอย่างที่ยากจะทำแต่ยังไม่ได้ทำ"
"จงอย่าประมาทต่อเวลา" ขอให้ท่านทั้งหลายพิจารณาเห็นความจริงข้อนี้ให้ไว ๆ หน่อยก็ดี ไม่ใช่แก่แล้ว หรือใกล้จะตายแล้วค่อยมานึกถึงนะครับ
"ใช้เวลาที่เหลือให้มีประโยชน์และคุ้มค่าที่สุด"
รักษาสุขภาพนะคับ ดร.
สวัสดีค่ะอาจารย์ เป็นข้อคิดที่ต้องนำไปพิจารณาต่อ พิจารณาบ่อยๆเลยค่ะ นี่ตัวเองก็กำลังลดทอนสิ่งที่พิจารณาแล้วว่าจะเป็นภาระในวัยชราอย่างมากลง เรื่องบ้านที่อยู่อาศัยในปัจจุบันนี่เป็นอันดับแรกจริงๆค่ะ คนสวนพร้อมใจกันมีเหตุทางบ้านเขาให้ต้องไปทำ ต้นไม้รอบบ้านและ แปลงผักขณะนี้รกมาก ทำให้ต้องรีบคิด รีบทำในเรื่องการพึ่งตนเองแบบเมื่อชราภาพกว่านี้ก็ยังพอทำได้
ขอบคุณค่ะ
“ชรานุสติ”เป็นสิ่งที่ต้องพิจารณาทุกวันค่ะ คนเราอายุมากขึ้นทุกวัน ไม่คิดไม่ได้
ตอนนี้ แม่บ้านป่วย ความไม่สะดวกก็เข้ามาเยือน บางวันต้องทำกับข้าวเอง แม้จะมีคนมทำควาสะอาดบ้าน แต่เขาก้ทำอาหรไม่ได้
กำลังคิดอยากจะมีเด็กในบ้านอีกสักคน เผื่อๆไว้ เพราะคนเราก็ไม่มีอะไรแน่นอน จะหวังพึ่งแต่คนๆเดียวก็ลำบากค่ะ
อ่านจบแล้วครับ
- อนุสติยังคงต้องมีอีกหลายๆเรื่อง เพิ่มเติมจาก ชรานุสติของอาจารย์ครับ
- เท่าที่นึกออกตอนนี้ อาจเป็น อัตตานุสติ กิเลสานุสติ .. จนถึง ภรรยานุสติ .. อิ อิ อิ
- แต่ละเรื่องล้วนมีสิ่งให้ต้องคิด ทบทวน ตรึกตรอง และเตรียมการ เพื่อทำชีวิตนี้ให้ทุกข์น้อยที่สุดครับ
- ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับที่มาแลกเปลี่ยนให้ประเด็นคมขึ้นครับ
ก็คงมีหลายทาง และหลายอย่างต้องคิด
อยู่และไปอย่างมีคุณค่า
ทำเท่าที่ทำได้
ทำตัวและใจให้พร้อม
น่าจะเป็นเป้าหมายนะครับ
อาจารย์พูดได้ถูกใจจริงๆผมเองชักจะเริ่มไปไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ทำแบบอาจารย์ให้เช่าทำนาขอแบ่งข้าวสาร ไม่ต้องทำอะไร
พืชผักก็เด็ดเอา อันนี้ไม่ยาก
สวัสดีค่ะ อาจารย์ ดร. แสวง รวยสูงเนิน
ความชรา เป็นเครื่องหมายของแรงบุญที่เราสะสมไว้ค่ะ สู้ๆ แข็งแรงๆ ไว้นะคะ
นีนานันท์ก็มองตัวเองไว้ว่า ต่อไปจะเป็น สว สุขภาพแข็งแรง ตามเป้าหมาย อิ อิ
อยู่และไปอย่างมีคุณค่า
ทำเท่าที่ทำได้
ทำตัวและใจให้พร้อม
น่าจะเป็นเป้าหมายนะครับ
มีความสุขมากๆ นะคะ.. ขอบคุณ อาจารย์ ดร. แสวง รวยสูงเนิน ค่ะ 
ดีมากเลยครับ ท่านพันธมิตรที่ทรงไว้ "ชรานุสติ"
เราไม่ประมาทในความชรา
และหวังว่าจะมีบุญได้มีความชราไว้ในชีวิต
ก็อาจจะดีกว่าไม่มีบุญ หรือหมดบุญนะครับ
พึ่งมีโอกาสมาดูข้อเขียนของพี่ หลายเรื่องคุยกับพี่แล้วคุยไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะเถรตรง + ความกวน ของกันและกัน
แต่พอได้อ่านเรื่องที่พี่เขียน หลายเรื่องมันลึก และต้องอ่านนานๆค่อยเข้าใจ คงมีสักวันที่ได้ไปเยี่ยมนาของพี่
สุทธิพงศ์
สวัสดี ท่านแสวง
คงมีครั้งที่2 ที่ผมขับรถผ่านที่ท่านไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว....จากมข.ไปทางโน้น...12กม.และ20กม. มันเป็นความภูมิใจนะมีที่...ที่ ลูกไม่รับนี่...ลูกอยากได้แต่ที่สวยๆกลางเมือง หน้าเมืองหลังเมือง ริมบึง..มันจะเหลือมาถึงเราได้ยังไง..นิดเดียวยังเป็นล้าน...อิอิ
อ่านแนวคิดท่านเฉพาะ...ชรานะหนูติ...อยากอ่านชรานะหนูชมแฮะ.....ไอ้ชรามรณาตินี่มันหลักวิชาปายหน่อยเด้อ...เอาที่มัน..เจ๋งๆที่ว่า อ่านปุ๊ป...ลุกชึ้นแกว่งแขนวันนี้ 25และวันต่อๆไปเพิ่งจนเป็น1,000แบบมหาจำลองไงเวลาใกล้ตาย หลานถามว่า ลุงอยากทำอะไรให้ตอบแบบ...จอมพลสฤษดิ์...เรียกหลานชายคนโปรดมา...กำเงินดอลล่าร์ให้ปึกนึงหนาๆหน่อย..แล้วกระซิบข้างหูว่า...ไอ้หนู(หำน่อย)เอย...มึงไปจัดการแทนกูที...อิ อิอิ อิ แต่เวลาเขียนลงต้องบอกว่า
ลุงยังไม่ได้แกว่งแขน....ฮ่าฮ่าฮ่า...มีอีกเรื่องอย่างนี้...มันเป็นผญาอีสานที่ฟังแล้วน้ำตาไหลเลยละ...พอนึกออกยังท่านเอยจะเขียนเรื่องทำนองไหน?ที่เป็นมรณัง กะละมัง นุสติให้ไอ้แก่อีแก่ที่ไม่มีคุณภาพซักเท่าไหร่อ่านก่อนตาบ... ผมว่าเขียนให้คน walkin น่าจะตรงเป้ากว่านะ รึท่านว่าไง
คงมีสักวันจะมาเยี่ยมท่าน...ทั้งที่ มข.และ ไหนๆ ..เพราะไม่ใช่อื่นไกล..หมู่กันดอกเด่แก่เอ้ย