ความสุขในวันแม่..ของคนกำพร้าแม่..ที่ไม่มีความคาดหวังจากแม่...ของคนไม่มีลูก ที่ไม่ต้องรอให้ลูกมาเยี่ยมหา..แต่ความอบอุ่นสดชื่นได้มาเยือนหอมหวานเสมือนทิพยรสที่หลั่งมาจากสรวงสวรรค์ชั้นฟ้านั้นเทียว..
เช้าตรู่วันแม่ปีนี้ ข้าพเจ้าออกมาเดินชมสวนรอบบ้านหลังน้อยเหมือนเช่นทุกวัน...ตื่นตาเป็นพิเศษจริงๆ ที่ได้ชื่นบานกับบัวหลวงสีชมพูดอกใหญ่ เพิ่งแรกแย้มต้อนรับ สยายกลีบ ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ เชิญชวนหมู่ภมรน้อยใหญ่ ให้บินเข้ามาเคลียเคล้าท่ามกลางแดดอ่อนและสายลมพริ้วไหว น่ารื่นรมย์ยิ่งนัก สุขใดไหนจะเทียบกับความเงียบสงบของเช้าวันนี้..
เสียงกริ่งโทรศัพท์เรียกให้เอื้อมมือไปรับ ใครหนอโทรมาทักทายแต่เช้า...
" ป้าใหญ่ โม่นะคร้าบ กลับมาเยี่ยมบ้าน เพิ่งถึงเมื่อคืนนี้ รีบโทร.มาจองตัวป้าใหญ่ เราฉลองวันแม่ด้วยกัน ป้าใหญ่เลือกสถานที่และเวลานะคร้าบผม "
หายงงอยู่ครู่หนึ่ง เพราะหลานชาย (นั่งซ้ายมือ) ชื่อ ชวินท์ เภกะนันทน์ (โม่)ที่เป็นนักเรียนทุน APU กำลังเรียนปริญญาตรีด้าน Business Administration ที่ Ritsumeikan Asia Pacific University แห่งเมือง Beppu ,Oita ,Japan ซึ่งเพิ่งเลี้ยงส่งกันไปหยกๆ เมื่อปลายปีที่แล้วนี้เอง..ยังไม่ทันหายคิดถึงเลย..หลานคนนี้เป็นน้องชายของสาวน้อย นั่งกลาง ชื่อ ชนัญญา (มด) นิสิตอักษรฯจุฬาฯปีสุดท้าย
ด้วยความดีใจ ป้าใหญ่รีบจัดโปรแกรมโดยเร็วพลัน... เพียงครู่เดียวเท่านั้น.. หลานรักอีกคนหนึ่ง(นั่งขวามือ) ชื่อ อมรพงศ์ เภกะนันทน์ (มอน) เรียนจบแล้วสองปริญญาจาก ม.ธรรมศาสตร์และ ม.ศิลปากร หาเลี้ยงชีพทางการดนตรีตามใจรัก ที่ป้าใหญ่ช่วยพ่อแม่เขาถนอมกล่อมเลี้ยงมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ ต่อคิวโทร.เข้ามาอีกราวกับนัดกันไว้หรืออย่างไร?
ณ ราตรีนั้นของ คืนวันแม่ อันแสนสุข จึงบังเกิดขึ้นแล้วอย่างไม่ได้คาดหวังมาก่อนจริงๆค่ะ...
|