ตลอดรายทางที่ผมผ่านจากบ้านไปที่ทำงานล้วนแต่เป็นสิ่งที่น่าจดจำ วันนี้อากาศไม่ร้อนฝนทำท่าจะตกแต่ไม่ตกกำลังเย็นสบาย จักรยานมือสองคู่กายฝึกให้ผมรู้จังหวะเร่งและจังหวะผ่อนเพื่อไม่ให้ตัวเองเหนื่อยเกินไป เนินสุดท้ายที่หินที่สุดคงจะเป็นเนินที่ชาวบ้านเรียกว่าเนินหลวงปู่จาม ซึ่งถือว่าชันที่สุดและมีระยะทางยาวที่สุด ก่อนขึ้นเนินต้องผ่านหมู่บ้านในเขตรับผิดชอบซึ่งเป็นบ้านใหญ่ทีเดียวผมเตรียมสปีดเต็มที่แต่ต้องชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินลุยน้ำบนถนนทางเข้าโรงเรียนซึ่งอยู่ท้ายหมู่บ้าน ติดกับถนนใหญ่ระยะทางไม่น่าจะเกิน ๑๐ เมตร แต่เละมีน้ำขัง ที่สะดุดความคิดคืออีกฟากถนนซึ่งปกคลุมด้วยต้นไม้ไม่ระบุปลายทางแต่มองด้วยสายตาก็รู้ว่าไม่น่าจะมีคนใช้สักเท่าไหร่ มองป้ายทำให้รู้ว่าถูกสร้างด้วยงบประมาณ อบต. ความยาว ๑๒๐ เมตร ไม่อยากนึกว่าความสำคัญของสองฟาก ด้านใหนจะมากกว่า แต่จากประสบการการเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลกว่า ๑๖ ปี ท้องถิ่นมักมีคำตอบเสมอว่าไม่อาจก่อสร้างในเขตของที่ราชการหน่วยงานอื่นได้ เราจึงเห็นสนามกีฬาเกิดขึ้นกลางป่ามากมายที่ปล่อยให้รกร้าง ในขณะที่เด็กนักเรียนต้องเล่นกีฬาบนสนามที่ทรุดโทรมขาดการดูแล.....เนื่องจากไม่มีงบประมาณ!
เป็นสิ่งที่เห็นจนชินตา แต่ไม่เคยชินกับใจ (ของคนที่หวังดีกับเด็กๆๆ)
"ไม่อาจก่อสร้างในเขตของที่ราชการหน่วยงานอื่นได้" หากไม่อยากให้
แต่สามารถสร้างได้ ซึ่งมีตัวอย่างหลายแห่ง หากอยากให้ หรือมีผลประโยชน์อื่น
เข้ามาอ่านถึงไม่เข้าใจก็ขอเป็นกำลังใจให้น้อง love
สวัสดีครับคุณ หมอ สีอิฐ
ตามน้องน้ำชามาให้กำลังใจคุณหมอครับ
เรื่องแบบนี้มีมากมายริมชายขอบครับหมอ