ทำงาน..เพื่อบ้านเกิด

หลักในการทำงานของพี่คือ.. ความจริงใจ...ความรักที่เราจะไปช่วยให้โรงพยาบาลไปสู่ความสำเร็จ

“

แม่ต้อยได้เล่าไปเมื่อตอนที่แล้วว่า ในปัจจุบันนี้ สถาบันพัฒนาและรับรองคุณภาพโรงพยาบาลได้ปรับเปลี่ยนเป็น” สถาบันรับรองคุณภาพสถานพยาบาล”(องค์การมหาชน)แล้ว

นับไปนับมาแม่ต้อยก็มาทำงานได้นานโขทีเดียว เพราะจำได้ว่าเมื่อเข้ามาทำงานในวันแรกประมาณ ปีพศ.๒๕๔๓ นั้น ที่ทำงานยังมีคนทำงานเพียง ห้าหกคนเท่านั้น แม่ต้อยเป็นข้าราชการคนแรก ที่กล้าหาญชาญชัยลาออกจากตำแหน่งราชการที่มั่นคงออกมาทำงานที่นี่....คงเป็นบุพเพสันนิวาสละมัง..

เมื่อมาทำงานวันแรก แม่ต้อยได้พบผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางใจดี เป็นคนไทย แต่ในตอนนั้นแม่ต้อยสังเกตว่าเมื่อพี่คนนี้จะพูดหรือเล่าอะไรให้แม่ต้อยฟัง พี่คนนี้จะนั่งนึกคำพุดที่เหมาะสม หรือถูกต้องเสมอ คล้ายๆยังใช้ภาษาไทยไม่ค่อยคล่อง แบบนั้น แม่ต้อยแอบนึกว่าเอ..คนไทยทำไมพุดไทยไม่ถนัดน้า....สงสัยๆๆๆ

ผู้หญิงคนนี้ คนที่แม่ต้อยจะเล่าเรื่องราวของเธอ คือ อาจารย์ ผ่องพรรณ ธนา ที่หลายๆคนโดยเฉพาะใน๓จังหวัดภาคใต้ จะต้องรู้จักอาจารย์ อย่างแน่นอน

อาจารย์ ผ่องพรรณ เป็นพยาบาล ชาวโคราชนี่เองคะ แต่ไปใช้ชีวิตที่ประเทศสหรัฐอเมริกาถึง ๓๐ ปี ในตำแหน่งที่สำคัญๆมากๆ อาทิเช่น Director of Nursing Hillcrest Hospital, Director of nursing Casa de belita Convalesdent Hospital

อาจารย์ ผ่องพรรณ จึงพุดภาษาฝรั่งเป็นไฟ เพราะต้องปกครองพยาบาลทั้งฝรั่ง สเปน ทั้งผิวดำ ผิวขาวมาแล้วนับไม่ถ้วน แม้ว่าหน้าตาจะเป็นโคราชก็เหอะน่า..

ประสบการณ์ที่มีมากมายของอาจารย์ จึงมีประโยชน์อย่างมากมายต่อประเทศไทยเลยทีเดียว และโดยเฉพาะสำหรับพยาบาล..

อาจารย์ ผ่องพรรณ คนขวามือคะ ภาพล่างนะคะ

ที่จริงแม่ต้อยกับอาจารย์นั้น นับวันที่เราจะเจอกันได้เลยคะ เพราะ ต่างคนต่างก็มีงานทำ แต่ว่าเมื่อไหร่ที่เราว่างตรงกัน ก็มีเรื่องราวสนุกสนานมาพุดคุยกันเสมอ.. วัยคงใกล้เคียงกันด้วย อิอิ

“ พี่กลับมาทำงานที่เมืองไทยปี 1999 คะ “

อาจารย์ ยังคงเทียบเป็นพศ.ไม่ค่อยทัน เพราะใช้คศ.มาตั้ง ๓๐ ปีแล้วนี่นะ

“ พี่อิ้ด .. นึกอย่างไรถึงอยากกลับมาคะในตอนนั้น” แม่ต้อยสวมวิญญาณ ผู้สื่อข่าวประจำสรพ.( แฮ่ๆๆ ชื่อใหม่นะคะ ทุกท่าน..)

เพราะว่าทุกวันนี้ ครอบครัวของอาจารย์ ผ่องพรรณ ทั้งสามี ลูกชายลุกสะใภ้ หลานๆ ยังอยู่ที่อเมริกาทุกคน

“ บังเอิญว่าครั้งหนึ่ง .. ทางมหาวิทยาลัย ขอนแก่นเขาเชิญ พี่มาบรรยายเรื่งคุณภาพ และพี่มีโอกาสบกับอาจารย์ อนุวัฒน์ ทราบว่าเมืองไทยเริ่มทำงานด้านคุณภาพแล้ว.. เลยอยากกลับมาช่วย..

... พี่คิดว่าพี่ทำงานให้กับเมืองนอน( อเมริกา) มานานมากแล้ว .. พี่อยากกลับมาทำงานให้บ้านเกิดบ้าง... พี่อิ้ดเล่าความในใจ

.. เราเห็นงานด้านคุณภาพ.. พี่มีโอกาสทำงานด้านคุณภาพให้ประเทศที่ถือว่าเจริญสุดขีดแล้ว เห็นว่ามันมีประโยชน์ ต่อคนไข้และประชาชน จึงเกิดแรงบันดาลใจที่จะกลับมาบ้านเรา..

แม่ต้อยมานั่งคิดในสิ่งที่พี่อิ้ดเล่าให้ฟัง ใจก็หวลคิดถึงในช่วงสี่ห้าปีทีผ่านมา..

เมื่อเราขยายงานด้านคุณภาพไปทั่วประเทศ ภารกิจของเราก็คือการลงไปเยี่ยมรพ.ในทุกๆแห่ง แต่เมื่อสถานการณ์ในบางพื้นที่ไม่ปรกติ ปัญหาอุปสรรค หรือข้อจำกัดบางอย่างก็ต้องมีการแก้ไข..

แม่ต้อยจำได้ว่าเคยพาน้องๆลงไปที่จังหวัดนราธิวาส เพื่อไปเยี่ยมโรงพยาบาล พร้อมๆกัน ในช่วงแรกๆ.พร้อมกันทั้งจังหวัด..

อาจารย์ ผ่องพรรณ เป็นผู้เยี่ยมสำรวจที่ลงไปเยี่ยมในภาคใต้เป็นประจำ..

“ พี่อยากให้เห็นว่า เรานั้นเต็มใจลงไป.. เพราะเราเป็นพวกดียวกันกับน้องๆที่ทำงาน..”

“

ความเสมอภาค..ก็เป็นเรื่องสำคัญ..โรงพยาบาลทุกแห่งต้องการความรู้ .. ต้องการพัฒนา..หากเราไม่ไปก็คงทำให้เขาขาดโอกาส.. พี่อิ้ดเล่าไปเรื่อยๆ...ด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงใบหน้ายิ้มละมัยของคนใจดี..

แม่ต้อยอดที่จะนึกถึงภาพความหลังสมัยที่แม่ต้อยมาทำงานใหม่ๆ ตอนนั้นไม่มีคนมากแม่ต้อยต้องออกไปทำงานในพื้นที่ด้วย พวกเรานั่งรถ โขยกเขยกไปโรงพยาบาลที่อยู่ไกลแสนไกล ตามชายแดน หรือบนเขาสูงๆลิบ ที่ไม่เคยมีใครขึ้นไบ่อยนัก

บางครั้งเมื่อยามที่มีพายุ ฟ้าฝนคะนอง เรายังเคยกระทั่งขอติดอาศัยเฮลิคอบเตอร์ราชการหน่วยงานอื่นๆ ไปเยี่ยมโรงพยาบาลที่อยู่บนเกาะ...

น้องๆที่โรงพยาบาลต้องแบ่งกันไปทำอาหารกลางวันเพราะยังไม่มีร้านอาหาร .. เยี่ยมกันไปก่อนจะลากลับยังจำที่เห็นน้องพยาบาล ร้องไห้..อยากกลับมากับพวกเราด้วย..

พี่อิ้ด หรืออาจารย์ ผ่องพรรณ ของโรงพยาบาลเป็นที่รักของน้องๆในภาคใต้มากๆ.. ด้วยความตั้งใจ และ” ความจริงใจ” ที่มีต่อโรงพยาบาลนั่นเอง

พี่อิ้ดเคยนั่งรถผ่านเหตุการณ์ ร้ายแรงมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

เสียงระเบิดทุกครั้งเมื่อเงียบลง พี่อิ้ดเคยเล่าว่า “ พี่ต้องหยิกตัวเอง..ว่ายังอยู่หรือดีหรือเปล่า..”

สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้พี่อิ้ดเลิกล้มความตั้งใจในการทำงานในพื้นที่แต่อย่างใด

“ พี่ไม่ใช่คนที่เก่งกาจอะไรเลย..... พี่มีอย่างเดียวคือความจริงใจ ความตั้งใจ อยากไปสร้างกำลังใจให้กับทุกคน..ที่เขาทำงานอย่างหนักมาตลอดเวลา..และพี่เชื่อในกรรมดี

พี่อิ้ดกล่าวทิ้งท้ายกับแม่ต้อยก่อนที่จะขึ้นเครื่องบินไปทำงานต่อ..อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

แม่ต้อยจึงอยากที่จะขอคารวะพี่อิ้ด หรือท่านอาจารย์ ผ่องพรรณ ธนา ในโอกาสนี้

โอกาสที่ผลงานของสถาบันฯ เป็นที่ประจักษ์ จนได้ปรับเปลี่ยนเป็นองค์การมหาชน ของประชาชน

พี่อิ้ด คือคนหนึ่ง ที่อยู่เบื้องหลังการทำงานที่น่าชื่นชมจริงๆ

สวัสดีคะ

นี่ก็พี่อิ้ดด้วยนะคะ ทำได้ทุกอย่างคะ

เขียนใน GotoKnow โดย แม่ต้อย
ใน บันทึกของแม่ต้อย

คำสำคัญ (Tags): #สรพ

หมายเลขบันทึก: 273801เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2009 20:09 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:01 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน