บรรยายไม่ถูกเลย....เป็นอย่างนั้นจริงๆ
สวัสดีค่ะ
เป็นกำลังใจให้น้องเขาสู้ต่อไป
เป็นไปได้....อยากให้คุณหมอ
...อนุญาตให้น้องเขาได้กลับบ้าน
...บ้านที่ๆมีคนที่รักเขาอยู่...
..คงจะทำให้เขามีความสุข ...
..กับเวลาที่เหลือ
สวัสดีค่ะ
.ป้าก็มาให้กำลังใจน้องน็อตเหมือนกัน
.ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัยช่วยดลบันดาลให้น้องน็อตหายป่วยในเร็ววันค่ะ
.ป้าก็รักน้องน็อตนะคะ
ขอปันบุญที่เคยทำให้น้องน็อตหมดใจเลยครับ
สวัสดีค่ะตอนเย็นค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆท่านทั้งน้องๆที่กำลังไม่สบายและพี่ๆพยาบาลที่ดูแล สมัยก่อนตอนอยู่CCU ตัวเองและน้องอีกคนชอบเจอเวรที่ผู้ป่วยเสียชีวิต จนน้องเค้าทนไม่ได้ทำไมต้องเป็นเวรเราตลอด จนต้องไปหาพระช่วยดูเป็นการรักษาใจ สุดท้ายน้องย้ายออกไปอยู่OPD แต่ส่วนของตัวเองคิดต่าง รู้สึกว่าผู้ป่วยรอเราให้มาส่งเค้ามากกว่า เคยมีครั้งหนึ่งผู้ป่วยเป็นพระจากLA USA หัวใจเต้น30-40มาตั้งแต่เวรดึก ผ่านมาเวรเช้าซึ้งไม่ทำอะไรแล้วรอให้ท่านเสียเท่านั้น ตัวเองมารับเวรบ่ายเป็นหัวหน้าเวร รัยเวรเสร็จก็ต้องไปดูผู้ป่วย ก็บอกทุกๆคนว่าท่านคงรอพี่มาส่ง แล้วพวกเธอปิดประตูกระจกสนิทแบบนี้ท่านจะไปได้อย่างไร พูดเล่นๆกับเวรเช้า พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้น กราฟหัวใจก็เริ่มยืดออกจนเป็นศูนย์ โดยส่วนตัวจะให้ความสำคัญกับผู้ป่วยระยะสุดท้ายมากๆ การที่เราไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่อยู่ใกล้ๆ จับมือผูป่วยก็สามารถถ่ายทอดความรู้สึกได้ตั้งมากมายจริงๆ และการดูแลหลังความตายก็จะดูแลอย่างดี พูดคุยเป็นปกติเหมือนตอนมีชีวิต อาบน้ำแต่งตัวให้อย่างดี และจะไม่ชอบที่สุดถ้าเห็นใครแพ็คสำลีที่จมูกแล้วมองเห็นได้เพราะไม่สวยงามสมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ถ้าแพ็คสำลีที่จมูกดีๆไม่ให้มองเห็นได้ ก็ดูดีเวลาญาตินำไปรดน้ำศพ อยากถ่ายทอดเรื่องดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายมาก ไว้มีโอกาสจะเล่าผ่าน Blog ตอนนี้ก็ได้แลกเปลี่ยนผ่านทางการความคิดเห็นไปก่อนนะคะ
ขอเป็นกำลังใจให้น้องน็อตนะค่ะ
ขอให้สู้ด้วยใจที่เข้มแข็งค่ะ
พี่ก้ามกุ้งเอากุ้งตัวตลกมาฝากน้องน็อดครับ สู้ ๆ ครับน้อง กำลังใจจะเอาชนะโรคภัยได้ครับ
เกิดอะไรขึ้นกับพี่เเดงหนอ พี่เเดงต้องทำตัวเหมือนเเม่น้องดาว ในเพลงดาวมหาลัยค่ะ คุณเเม่ไม่ sensitve เหนื่อยบ่พี่เเดง เดินสายปานหมอลำเอาโลด วันนี้เวรอิหยัง
กุ้งก็เดินสายคือกันมื้ออื่นไปเยี่ยมบ้านเเต้ว
น่าสงสารน้องน็อตนะคะ ตอนแรกนึกว่าไอ้ตัวเล็ก น้องน๊อตอายุ 18 ปีแล้ว น่าเห็นใจ ตรงที่ว่า ตนเองไปแล้ว ไม่มีโอกาสได้สั่งลาแม่
มีความคิดว่า ในช่วงเวลาที่เขาเหลืออยู่นี้ น่าจะได้ใกล้ชิดกับพ่อแม่พี่น้อง ในเวลาที่เหลืออีกน้อยนิด เหมือนความคิดเห็นครูเอ ให้ไปยี่ยมบ้าน บ้าง
น้องน็อตจ๋า สู้ๆนะคะ ยิ้มไว้ และทำใจไว้ แม่ๆนางฟ้า คงไม่ทำให้น้องน็อตเหงา หรืออยู่เดียวดายแน่นอน อดทนเอานะคะ เผื่อว่า มันมีปาฏิหาริย์ หายได้คะ ยิ้มสู้กับความจริงคะ กำลังใจดีๆ เข้มแข็ง เข้มแข็ง ห่วงใยน้องน็อตเสมอ นะ คะ ขอเป็นกำลังใจให้คะ
มาส่งกำลังใจให้น้องน็อตนะคะ
พอแม่เสียก็เหงาสุด ๆ เลยค่ะ
สวัสดีค่ะ มาเป็นกำลังใจให้น้องน๊ตจ๊ะ
สวัสดีค่ะ พี่แดง
ขออนุญาต แซว คห. แปลกดีนะคะ
puppy hands
โชคดี มีสุขค่ะ
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ ครับ
สวัสดีคะ พี่แดง
สวัสดีเช่นกันค่ะ
วันนี้ได้พักผ่อนบ้างหรือยังค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้น้องน่ะค่ะ
สวัสดีค่ะ
แวะมาส่งกำลังใจให้น้องและครอบครัว
ขอบคุณค่ะ
เหงาไม่มีวันหยุด ขอบคุณสำหรับดอกไม้ ที่แวะเข้าไปเยี่ยมนะคะ ตามมาขอบคุณคะ ดอกกุหลาบที่เอาไห้ สีชมพูสวยจังเลย ชอบๆ
คุณแดงครับ
ชีวิตคนสั้นจริงๆ
แต่...เขาก็ไม่ควรด่วนจากไปเร็วอย่างนี้
ผมนึกถึงหนังสือ "The Last Lecture"
คำบรรยายครั้งสุดท้ายของศาสตราจารย์แรนดี้ เพล้าซ์ เขาเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ตายเมื่ออายุ 47 ปี ขณะที่ชีวิตกำลังรุ่งโรจน์
เมื่อเรายังแข็งแรง ก็อย่าประมาท
ขอให้มีสุขภาพกาย ใจที่เข้มแข็ง มีอายุยืนนานครับ
สวัสดีค่ะ
ครูมีนาได้เล่าเรื่องน้องน๊อต ให้นักเรียนฟัง
ได้ข้อคิดมากมาย
ขอบคุณมากๆค่ะ
แม่ยืนร้องไห้ข้างห้องนอนลูกในโรงพยาบาล น้ำตาแทบเป็นสายเลือด เพราะรู้ว่าลูกจะมีชีวิตเหลืออยู่อีกไม่กี่วัน เป็นมะเร็ง โดยมีพ่อยืนอยู่เคียงข้าง คอยปลอบใจแม่ เช็ดน้ำตาให้ภรรยา และร้องไห้ไปด้วยกัน
แต่ที่เห็นข้างหลังนั้น ลูกกลับร่าเริง ร้องเพลงที่ชอบ พร้อมใส่ชุดเต้นรำที่สวยที่ชอบด้วยอย่างมีความสุข หารู้ไม่ว่า ตนเองนั้นจะเหลือเวลาอยู่เพียงไม่กี่วัน
ถ้าหากน้องรู้ว่า เหลือเวลาอีกไม่นาน จะต้องจากไป คงหมดอารมณ์ ไร้ความรู้สึกสนุกสนาน เบิกบาน แล้วจะจากไปเร็ว ยิ่งขึ้น
ฉะนั้น บางครั้งเราจำเป็นไหม จะต้องน้อง บอกเวลา ที่เขาเหลืออยู่ อย่าดีกว่านะ
มีแต่ว่า ให้เขามีความสุขที่สุดที่เขาต้องการ ความรักของพ่อแม่และคนใกล้ชิด จงให้เขาเถอะนะ เพราะเวลามันสั้นลงทุกที อย่าบอกเธอนะ ไม่อยากให้เธอไปเร็ว
นางฟ้าแม่ๆทั้งหลายจ๋า อย่าบอกนะ อย่าบอกเชียว
สวัสดีค่ะ
จากเมนส์ 49 เข้าใจความรัก ความรู้สึกของพ่อแม่
ขออนุญาตใช้เป็นสื่อการสอนอีกสื่อนะคะ
ขอบคุณทั้ง 2 ท่านค่ะ
บรรยายไม่ถูกเลย....เป็นอย่างนั้นจริงๆ
สวัสดีค่ะ
ความเหงาของคนไข้เด็กๆ..เห็นแล้วสงสาร...
ตาเศร้าจัง...หนูมาอยู๋รพ.จะ 6 เดือนแล้วทำไงดี....
แม่หนูอยากกลับบ้าน...
เมื่อตืนที่ขึ้นเวรดึก...น้องโอ๊คที่แพ้ยาเคมี ตั้งแต่กลางวัน...
ผมคัน...นอนไม่หลับ งอแง...แม่ต้องปลอบนาน...ล้าจังเลย...
คิดฮอดบ้านเด้....
แม่น้องโอ๊คขอเป็นกำลังใจให้นะ...สู้ๆๆๆๆๆ
สวัสดี ค่ะ
พูดไม่ออกเลย นึกภาพออกค่ะ ว่าคนที่เป็นแม่จะรู้สึกอย่างไร
ถ้าเราเป็นแม่น้อง แล้วถ้าน้องเป็นลูกเรา เราคงเอาเวลาที่เหลือ ของเราให้น้องให้หมด จนถึงนาทีสุดท้าย
เป็นกำลังใจให้ ทั้งแม่และลูกค่ะ ขอให้น้องรู้ว่า มีอีกหลายคนที่ส่งกำลังใจให้ น้อง ต่อสู้โรคร้าย สู้มันไม่ได้ ก็ยอมมันนะ หยุด ทำใจให้มั่น มีความสุขกับสิ่งที่เหลืออยู่ นะคะ
อย่างน้อย เรายังมีความทรงจำที่ดี ที่สวยงาม ทุกคนมีระยะเวลาของตัวเอง ไม่มีใครรู้ว่ามันสั้นยาวแค่ไหน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
วันนี้ตอนเช้าเพิ่งด้รับโทร. จากแม่น้องน็อต
ลูกไม่ค่อยดีเลย ปัสสาวะไม่ค่อยออก...
จะมารพ. มีเตียงไหม ต้องไปที่ฉุกเฉินหรือที่ ห้อง กุมาร.
รีบมาเลยนะ...มีเตียงอยู่...
ให้มาที่ห้องตรวจเลย...
แวะมาส่งกำลังใจดี ๆ ให้น้อง ๆ ค่ะ
ขอให้เข้มแข็งและใช้ชีวิตในเต็มที่นะคะ
“ As is a tale, so is life : not how long it is,
but how good it is, is what matters.”
“ ชีวิตก็เฉกเช่น “เรื่องเล่า” ที่ไม่สำคัญหรอกว่าจะยืดยาวเท่าไร
...แต่อยู่ที่ “มีคุณค่า” เพียงใด...”
Seneca (นักปราชญ์ชาวโรมัน)
(^___^)