011 : รอยยิ้มบนความจำที่ถดถอย

มองเรื่องของการหลงๆลืมๆเป็นเรื่องขำๆ เหมือนเสียงเพลงเป็นการสร้างรอยยิ้มให้กับความจำที่ถดถอย...

     เสียงเพลงยามเช้าที่เคยได้ยินตั้งแต่ผู้เขียนยังสาวๆดังขึ้นพร้อมให้ความรู้สึกว่า เอ่อนะ  มันเป็นเรื่องจริง  ความว่า...บางสิ่งที่อยากจำเรากลับลืม  บางสิ่งที่อยากลืมเรากลับจำ  คนเรานี้คิดให้ดีก็น่าขำ  อยากจำกลับลืม  อยากลืมกลับจำ...

     แหม...จะไม่ให้ลืมได้ไง...ผู้เขียนอายุก็ปาเข้าไปเกือบครึ่งร้อยแล้ว  ความชรากำลังเข้ามาเยือนแต่หัวใจ ยังสู้อยู่และยังอยากสร้างสรรค์สิ่งงดงามให้กับสังคมอยู่เนืองๆ... สังเกตจากการอ่านทำไมเราไม่ค่อยจะจำเลยนะ...เมื่อก่อนอ่านหนังสือเที่ยวเดียวสนทนาได้เป็นวันๆ...จำได้เป็นเดือนๆ...ยังขุดคุ้ยมาคุยได้เป็นปีๆ...เดี๋ยวนี้อายุมากขึ้นอะไรอะไรก็เปลี่ยนไปตามสังขารและกาลเวลา....พระนิพนธ์ในสมเด็จพระญาณสังวร  สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก  องค์ที่  19 ในหนังสือวิธีสร้างบุญบารมี กล่าวไว้ว่า....ทุกขัง คือ สภาพที่ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้...สรรพสิ่งทั้งหลายอันเป็นสังขารธรรม  เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ก็ไม่อาจที่จะทรงตัว  ตั้งมั่นทนทานอยู่ในสภาพนั้นๆได้ตลอดไป  แต่จะต้องเปลียนแปลง เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น  เมื่อได้เกิดมาเป็นเด็ก  จะให้ทรงสภาพเป็นเด็กๆเช่นนั้นตลอดไปหาได้ไม่  จะต้องเปลี่ยนแปลงไปเป็นหนุ่มและสาว แล้วก็เฒ่าแก่จนในที่สุดต้องตายไป...อ่านแล้วทำให้ผู้เขียนปลงได้เยอะ แล้วพยายามใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้มีคุณค่าที่สุด

     ผู้เขียนพยายามมองเรื่องของการหลงๆลืมๆเป็นเรื่องขำๆ เหมือนเสียงเพลง จะได้ไม่เครียดเป็นการสร้างรอยยิ้มให้กับความจำที่ถดถอย...มองให้เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนไม่อาจหลีกเลี่ยงได้...แต่ความถดถอยของความจำที่กำลังจะเยือนเข้ามา  ก็ยังแฝงคุณค่าและความงดงามเสมอตามฉบับและรูปแบบของคนแต่ละคน...เหมือนเมื่อวานที่ผู้เขียนสอบเปลี่ยนสายงานด้านวิชาการ  ผลออกมาก็ยังสร้างรอยยิ้มภาคภูมิใจอย่างมิลืมเลือน....ขอเป็นกำลังใจให้กับคนที่คิดว่าตนเองกำลังจะถดถอย... แต่เราไม่ท้อแท้ไม่ยอมแพ้ความถดถอยดังกล่าว ด้วยความพยายาม และความมุ่งมั่น เพื่อสักวันเราจะยืนได้อย่างมั่นคง.

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

อายุปาเข้าเกือบครึ่งร้อย  ก็ยังสวย  คิดบวก พูดบวก ชาติไทยเจริญ

[บันทึกเล่มเก่า]

ขอบคุณพี่อ้อยมั่ก มากกกกกกกกค่ะ

ว่าจะไปนอนก็อดแวะเที่ยวหาคนโน้นคนนี้ไม่ได้

พี่อ้อยก็ยังสวยเสมอสำหรับครูยุ้ยนะจ๊ะ

[small man]

การหลงๆลืมๆ เป็นสภาพที่ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ครับ  เพราะฉะนั้นแสดงว่าเป็นไปตามหลักธรรมแล้วนะครับ 555..

[กิติยา เตชะวรรณวุฒิ]

สวัสดีค่ะ

***มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับการลืมมากมาย ทำให้ได้ฮาอย่างมีความสุข การลืมก็มีประโยชน์บ้างนะคะ

[บันทึกเล่มเก่า]

สวัสดีค่ะท่านรองฯ

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมแต่เช้า

กำลังมาดูว่ามีใครมาเยี่ยมเราบ้าง

เลยดีใจมากๆ ๕๕๕

ประเดี๋ยวบ่ายๆจะไปเยี่ยมท่านค่ะ

[คุณครูแอ๊ว]

บางช่วงเจอเรื่องยุ่งๆมา...ความจำก็ถดถอยเหมือนกันค่ะ..(ธรรมดาค่ะ.^^)

แว๊บมาสวัสดียามเช้าค่ะ..

[บันทึกเล่มเก่า]

สวัสดีค่ะคุณครูจ่านกร้อง

แค่ได้ยินชื่อร.ร.ก็เจ๋งไปแล้วค่อนหนึ่ง

ขอบคุณที่อาจารย์แวะมาเยี่ยม

คนแค่นี่เอง...

คนละฝั่งแม่น้ำ..อิอิ

อยากฟังจังเลยเรื่องของการลืมที่สนุกๆ

คราวหน้าคงได้อ่านแน่ๆนะคะ

[บันทึกเล่มเก่า]

สวัสดีค่ะน้องแอ๊ว

ของคุณค่ะที่แว๊บมาสวัสดีกัน

แว๊บมาบ่อยๆก็ได้...จะได้ไม่ลืมกันไง

ลืมหรือยังว่า...กินอะไรถึงสวย

[ครูอ้อ]

ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้..

ล้วนเป็นเรื่องธรรมดาค่ะพี่..

คิดถึงนะคะ

[บันทึกเล่มเก่า]

สวัสดีตอนเช้าค่ะครู้อ้อ

ขอบคุณที่แวะมา

คิดถึงครูอ้อเหมือนกันค่ะ

[อาจารย์เก]

อาจารย์ครับ

มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนในวัยนี้ (วัยทองคำฝังเพชร)อย่าตำหนิตัวเอง เพราะมันเป็นเช่นนั้นเอง ทำให้เป็นเรื่องขำเสียอย่างที่อาจารย์แนะนำก็น่าจะดี แต๋...เราขำคนอื่นไม่ขำนี่สิ ก็เป็นปัญหาเหมือนกันนะ ยกตัวอย่าง

วันนั้นผมมีงานยุ่งมาก ค่อนข้างเครียด เผอิญ.แม่บ้านขอให้ผมไปส่งที่ตลาดสด ผมก็ขับรถมอเตอร์ไซด์ไปส่ง เมื่อเขาลงจากรถแล้ว ใจผมก็ยังครุ่นคิดอยู่แต่เรื่องงาน จึงขับรถมาเรื่อยๆคิดเรื่องงานมาเรื่อยๆจนถึงบ้าน แล้วกลับมานั่งทำงานต่อ จนลืมหมดทุกอย่าง ลืมแม่บ้านไว้ที่ตลาด เขากลับมาบ้านโดยให้รถรับจ้างมาส่ง แต่..เขาจ้องตาผมด้วยความโกรธ แบบจะกินเลือดกินเนื้อเลยทีเดียว ผมต้องรีบขอโทษและยกมือไหว้ขอโทษเขาอย่างไม่ทันได้คิด (เป็นจิตสำนึก)อาจารย์รู้ไหม เขาโกรธผมไม่พูดจากับผม 2 วัน แต่..ผมกลับมานั่งขำตัวเองที่ยกมือไหว้ขอโทษเมีย แม้เดี๋ยวนี้ผมก็ยังขำตัวเองไม่หาย

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เคยเล่าให้เพื่อนๆฟังอย่างไม่อายใคร ก็เราทำผิดนี่ ลูกผู้ชายต้องรับผิด ใช่ไหมครับอาจารย์

อาจารย์เก

[บันทึกเล่มเก่า]

สวัสดีค่ะ พี่ศน.เก

ดีแล้วค่ะ...ครอบครัวที่อบอุ่นคือการให้ความเคารพซึ่งกันและกัน

พี่ทำถูกแล้วค่ะ...เห็นด้วย