ความสุขของ "คุณลุงสามล้อถีบ" อยู่ที่ใดกันหนอ ?
เมื่อตะวา (21 กุมภาพันธ์ 2552) ... เย็นย่ำไม่ได้ฮัมเพลง หลังการคุมสอบ ผมเลือกไปร้านหนังสือเจ้าประจำใกล้ ๆ กับไนท์บาซ่า แต่เกิดอาการหิว จอดรถเสร็จ ก็ซื้อ "ลูกชิ้น" มากินรองท้องสัก 10 ไม้
เดินมานั่งทานบริเวณที่นั่งใต้ร่มไม้เยื้องปากประตูทางเข้า ... เหลือบไปเห็น "คุณลุงสามล้อถีบ" นั่งอยู่บนรถประจำกาย ... ระหว่างการรับประทานลูกชิ้น 10 ไม้ ยิ่งกินยิ่งมองออกไป ก็รู้สึกว่า ภาพชีวิตที่มีลมหายใจควรบันทึกเก็บไว้ด้วยสิ่งที่สะท้อนอะไรในใจบางอย่าง
ลองจินตนาการตามดูนะครับว่า เรากำลังมองออกจากที่นั่งใต้ร่มไม้ มองไปยังถนนที่มีรถวิ่ง ข้าง ๆ ถนนมีรถสามล้อของคุณลุงจอดอยู่ ผมยกกล้องส่ายไปมา กดชัตเตอร์ตามความรู้สึก ... ภาพออกมาดังที่จะได้เห็นครับ
ภาพที่ 1 - 3 ... คุณลุงทานข้าวนึ่งบนรถประจำกาย โดยไม่ได้แยแสกับใคร หรือ สิ่งรอบข้างใด ๆ
ภาพที่ 4 ... ยามเย็นใกล้เวลาปิดบริการของร้านหนังสือประจำ
ภาพที่ 5 ... สายตามองเห็นป้านรณรงค์ต่อต้านวัณโรคของโรงพยาบาลที่อยู่ฝั่งตรงกันข้าม
ภาพที่ 6 ... คุณลุงพักผ่อนหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ
ภาพที่ 7 - 8 ... รายละเอียดของชีวิตคุณลุง
ภาพที่ 9 ... ระหว่างนั้น มีคนเก็บขยะเข็นรถผ่านไปทางไนท์บาซ่า
ภาพที่ 10 ... น้ำถุงนี้ คุณลุงใช้ทำอะไรหนา
ภาพที่ 11 ... หิวน้ำ ก็ ดื่มน้ำ ชีวิตคนเราต้องการอะไรมากมายกว่านี้อีก
ภาพที่ 12 ... คุณลุงตัดสินใจเข็นรถข้ามไปอีกฝั่ง เพื่อจะมีผู้โดยสารมาเรียกใช้บริการบ้าง
ภาพที่ 13 ... อีกชีวิตก็เข็นรถผ่านไป
ภาพที่ 14 ... คุณลุงตรวจดูสภาพช่วงล่างของรถ ... อยู่นาน ๆๆๆ
ภาพชุดนี้ สวยสู้ภาพของ Pantip หรือ Pixpros ไม่ได้อย่างแน่นอน
ภาพชุดนี้ ไม่ได้ตกแต่งอะไรให้มีความผิดเพี้ยนจากความมีชีวิตของคุณลุง
ภาพชุดนี้ จัดวางภาพตามลำดับภาพจริงที่บันทึก ไม่มีการจัดวางใหม่
ภาพชุดนี้ คนถ่าย ไม่ใช่ มืออาชีพ แถมจะบอกว่าเป็นมือสมัครเล่น ก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่
ภาพชุดนี้ คือ "ภาพชีวิต" ที่ผมมองแล้วก็คิดตามอยู่ทุกอากัปกิริยา .. ถึงแม้บางครั้งมืออีกข้างของผมยังถือ "ไม้ลูกชิ้น" อยู่ก็ตาม ...
"ลูกชิ้น ย่อมสำคัญเท่า ๆ กับ ภาพที่ออกมา" ... แอบเอาอุดมการณ์ไปเปรียบเทียบกับลูกชิ้น อิ อิ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราคิด อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราเห็นก็ได้
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราคิดก็ใช่อีก
คุณลุงเฝ้าคอยผู้โดยสารที่เห็นคุณค่าของพาหนะสามล้อถีบอย่างใจจดใจจ่อด้วยความสุข ส่วนผมก็กำลังเฝ้าคอยให้ลูกชิ้น 10 ไม้ กำลังเรียงลูกเข้าสู่ลำไส้ใหญ่ ... กระจายเป็นพลังงานให้ผมมีแรงเดินดูหนังสืออย่างมีความสุขต่อไป
ความสุขของคนเรา ก็อยู่ที่ใจเรา ครับ ... คุณลุงผู้เป็นเจ้าของสามล้อถีบเก่า ๆ อาจจะมีความสุขมากกว่าลูกคนไฮโซที่เป็นเจ้าของรถเฟอร์รารี่ที่ไฟไหม้เล่น ๆ คันนั้นก็ได้ ... ใครจะไปรู้
ขอบคุณครับ :)
ความเห็น (15)
ร้านหนังสือใหญ่ของเมืองเชียงใหม่...ยังมีมนต์ขลังเสมอนะครับ ผมชอบเพราะสถานที่กว้างขวางไม่แออัด
ส่วน "ลูกชิ้นสิบไม้" นี่ เยอะไปหรือเปล่า ไม่รู้สิครับ... แต่ก็คงอิ่ม มีพลังเดินตะลุยชมหนังสือ
ภาพชีวิต...สวยและมีความหมาย และมีเรื่องราวอยู่ในภาพอยู่แล้ว
"สามล้อ.." มีโอกาสใช้บริการบ้างนะครับ ไปแบบช้าๆก็มีความสุขดี อย่างน้อยได้ช่วยลุง มีสองความรู้สึกทุกครั้งเมื่อเห็นสามล้อ คือ สงสารลุงเวลาถีบ เพราะใช้เเรงถีบมาก และอีกความรู้สึกหนึ่งคือ หากเราไม่ใช้บริการสามล้อก็ไม่มีรายได้
และ ผู้โดยสารลูกชิ้นสิบไม้ ไม่รู้ว่าคุณลุงจะต้องใช้เเรงถีบสามล้อ ขนาดไหน :)
อีกประเด็นหนึ่งครับ "ปรัชญาลูกชิ้น" ก็น่าสนใจ ครับ สามารถเปรียบเทียบกับสิ่งที่เห้นได้ เยี่ยมจริงๆ..
การเดินทางของลูกชิ้นเพื่อใช้พลังงาน น่าจะเข้าสู่กระเพาะอาหารก่อน และย่อย ส่งพลังงานไป บางส่วนลงไปในลำใส้เล็กที่มีระยะทางแสนจะยาวไกล ก่อนที่จะสู้ลำใส้ใหญ่รอขับถ่าย ...วัฏจักรนี้ รอนานหน่อยนะครับ กว่าเขาจะลงสู่ลำใส้ใหญ่ ผมเกรงว่าจะไม่ทันเวลาปิดของร้านหนังสือ..
:)
สวัสดีครับคุณWasawat Deemarn
ผมเป็นอีกคนที่ชอบมองลุงสามล้อเหมือนกันครับ ชวนให้สองขาอย่างเราคิดอะไรได้ต่างๆนานา เป็นความสุนทรีของชีวิตอย่างหนึ่งเลยล่ะครับ ชอบถามลมว่ารุ่นลูกหลานเราจะมีโอกาสได้นั่งสามล้อช้าๆชมเมืองไหมหนอ เด็กๆเคยนั่งกับคุณย่าตอนฝนโปรย ก่อนออกตัวลุงสามล้อก็จะเอาผ้าม่านพลาสติกใสที่ม้วนไว้ที่คิ้วประทุน คลี่ลงมาปกปิดคลายเปียกให้เรา
เห็นเช่นเดียวกันกับคุณWasawat และพี่จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร นะครับว่านี่คือข้อคิดชีวิตจริง ที่ขับเคลื่อนบนผืนดินเรามา ก่อนหน้าม้าหนุ่มเฟอร์รารี่คันใดจะมาผยองบนท้องถนน แล้วเหยียดแคลนตาลุงแก่ๆปลดระวางของเรา
ผมจึงขออนุญาตคุณWasawat วางรูปลุงสามล้อที่ถ่ายเก็บไว้ในอุดรธานี ให้ได้มาสนทนากับลุงสามล้อเชียงใหม่ที่ห้องนี้นะครับ อดร่วมสนุกไม่ได้จริง จริง :)
สวัสดีครับ คุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร :)
"ภาพนิ่ง" ที่ได้รับบันทึกจากกล้องถ่ายภาพ อาจจะทำให้เราได้มีโอกาสเห็นรายละเอียดของชีวิตบางอย่างรวดเร็ว ที่เวลาเราใช้ชีวิตประจำวันแล้วมักจะมองข้าม หรือ มองผ่านไป
"ภาพนิ่ง" อาจจะทำให้ชีวิตของเรามีคุณค่ามากขึ้น ทำให้ได้เห็นลมหายใจของผู้อื่น ทำให้เกิดความเอื้ออาทรต่อกันมากขึ้น อันเป็นสิ่งที่เราทุกคนในสังคมต้องการโดยแท้จริง
ภาพที่เห็น ... กับ ... ภาพที่เป็นจริง อาจจะไม่หยุดนิ่ง แต่เป็น "บริบท" และ "พลวัต" ที่มีการขับเคลื่อนอยู่ตลอดเวลา
ไม่ทราบว่าต้องเปลี่ยนชื่อบันทึกใหม่หรือไม่นะครับว่า
"คุณลุงสามล้อถีบ" กับ "ลูกชิ้น 10 ไม้ของคนถ่าย" อิ อิ
ขอบคุณมากครับ :) ยิ้มแย้มยามเช้านี่ ดีจริง ๆ
สวัสดีครับ คุณ adayday :)
ตื่นเช้านะครับ ...
การเติมเต็มของภาพถ่ายของคุณลุงสามล้อถีบ กับคำบรรยายที่เห็นภาพนั้น เป็นเรื่องที่ผมต้องขอขอบคุณมากกว่าการให้อนุญาต ครับ
ขอบคุณมากครับ :)
ภาพของ น้องเดย์ ก็สวย เติมเต็มบันทึกได้ดีมากๆครับ ;)
สวัสดีค่ะ
ไม่มีภาพให้ดูแต่ก็มีภาพในความทรงจำมาคุยนะคะ
ที่พิษณุโลกมีสามล้อค้นนึงเขาติดรูปในหลวงพวงมาลัยและก็เปิดเพลง รุ่นราวคราวเดียวกับโชเฟอร์ เวลาผู้โดยสารนั่งก็ได้ฟังเพลงไปตลอดทาง
ผู้โดยสารฝรั่งนั่งยิ้มเหมือนหนึ่งว่าฟังภาษาเดียวกันไงงั้นเลย เราผู้ดูก็อดยิ้มไม่ได้ ทุกครั้งที่พบเห็นก็จะหยุดเดินแอบฟังเพลงจนเสียงนั้นค่อยๆหายลับตึกไป
ความสุขอีกแบบ
สวัสดีครับ คุณพยาบาล คุณมาลัย :)
อ่านเรื่องราวแล้วมีความสุข ครับ ...
ความสุขยังคงหาได้ไม่ยาก แต่ทำไม๊ ทำไม หลายคนมีเสียงบ่นว่า ทำอย่างไรจึงมีความสุข
ขอบคุณนะครับ :)
ความสุขของลุงคงอยู่ที่จะมีผู้มาใช้บริการมีเงินมาจุนเจือครอบครัว ชีวิตต้องดำเนินต่อไป และต้องทำใจร่วมด้วยมังคะ เพราะสมัยนี้ไม่ค่อยมีคนใช้รถสามล้อกันเลย น่าเห็นใจนะคะ
ขอบคุณครับ พี่ ไก่...กัญญา :) ... ความสุขแบบพอเพียง ครับ :)
"ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราคิด อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราเห็นก็ได้
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราคิดก็ใช่อีก"
ชอบประโยคนี้ค่ะ เคยถามลุงสามล้อคนหนึ่งเหมือนกันว่าทำไมไม่เปลี่ยนไปเป็นมอเตอร์ไซด์ ลุงบอกว่าปั่นสามล้อดีกว่าได้ออกกำลังกายด้วยและที่ออกมาปั่นก็เพราะต้องการมีเพื่อนคุยดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆได้ตังค์ด้วย
ณ วันนั้นความสุขของลุงสามล้ออาจอยู่ที่มีคนมาใช้บริการได้ตังค์ไปเลี้ยงครอบครัว ส่วนของอาจารย์ น่าจะอยู่ที่ลูกชิ้นสิบไม้ อิอิ
เห็นจะจริงครับ คุณครู ทรายชล ... สังคมของคุณลุงอยู่ที่นี่ครับ หากไม่ได้ทำ คงจะเหงาน่าดู
เออ คือว่า ลูกชิ้น 10 ไม้ เหมาะสมกับเวลาหิวจัด ครับ อิ อิ
แถมไม่ต้องได้ฟังเสียงคนขายที่บอกว่า รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มไม๊ค่ะ หุ หุ
ขอบคุณครับ เอ วันอาทิตย์ไม่พักผ่อนหรือครับ ยังเข้า Gotoknow อีกครับ :)
มาต่อยอดค่ะ เสาร์อาทิตย์ไม่ได้ไปไหนเลยนั่งหน้าจอตลอด พอดีกำลังทำวิจัยเกี่ยวกับเด็กๆอยู่เรื่องนึงค่ะ เลยต้อง search ข้อมูล และไม่มีค่าน้ำมันกลับบ้านด้วยอิอิ ข้ออ้าง
คุณครู ทรายชล ครับ ... ประเด็นหลังที่ไม่มีค่าน้ำมันรถกลับ ... มีเหตุผลครับ อิ อิ :)