- สวัสดีค่ะ
- เขียนบันทึกมามากมาย...
- ลืมดูแลสุขภาพตัวเองบ้างหรือเปล่าคะ
- แวะไปทดสอบสายตา...
- ×÷•.•´¯`•)» บ้านรักษ์สุขภาพ «(•´¯`•.•÷× นะคะ
- รู้ไหมเลขอะไรเอ่ย...???
- http://gotoknow.org/blog/home-goodhealth/243994?page=1
บันทึกที่ 400 ... ผมควรเขียนบันทึกต่อไปหรือไม่ (ทบทวนใจตนเอง)
ราว ๆ วันที่ 22 เดือนเมษายน พุทธศักราช 2551 ... ผมเคยเขียน บันทึกที่ 200 ... ชีวิตนี้เป็นของเรามิใช่หรือ ? ไว้ ... เขียนด้วยความตั้งใจว่า ผมน่าจะหยุดเขียนบันทึกไว้ ณ บันทึกที่ 200 ตามความตั้งใจเดิมของตัวเอง และสภาพแวดล้อมหลาย ๆ อย่างที่ทำให้ผมรู้สึกว่า น่าจะพอแล้ว ... หากแต่หลังจากที่เขียนที่บันทึกนี้ไปแล้ว เพื่อน ๆ และกัลยาณมิตรหลาย ๆ ท่านได้เข้ามาให้กำลังใจและแสดงความคิดเห็นว่า อยากให้ผมเขียนต่อไป ... ทำให้ผมยังมีกำลังใจการเขียนบอกเล่าเรื่องราว ความรู้สึกนึกคิด ต่อ ๆ มาจนถึงบันทึกที่ 400 บันทึกนี้
400 บันทึก จากวันเวลาที่ผ่านมา 1 ปีกับ 4 เดือน ... ผมอยากทบทวนตัวเองอีกครั้ง ผมกำลังตั้งคำถามตอบตัวเองอยู่ว่า ควรจะพอหรือยังสำหรับการแสดงความรู้สึกนึกคิดเหล่านี้ผ่านระบบสมุดบันทึก ... หรือผมยังมีความกระหายใคร่เขียนต่อไป
ผมอยากทบทวน ทบทวน และทบทวน สิ่งต่าง ๆ ผู้คน และเรื่องราวที่ผ่านมา ณ ชุมชนแห่งนี้
ผมอาจจะดูเป็นคนสนใจเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย โดยพิจารณาได้จากสมุดบันทึกเรื่องราวแต่ละเล่มที่ผมเขียนขึ้น เก็บความ ถอดความ สารพัด
บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว ...
สมุดบันทึกเล่มแรกที่บ่งบอกความเป็นตัวตนในแง่คิดเรื่องความดี ความชั่ว อีกทั้งมักจะมีการบริหารจัดการความรู้เป็นระยะ ๆ
เรื่องสัพเพเหระ เสียงเพลง โฆษณา เรื่องราวสบายอารมณ์ หรือเรื่องฉุกคิดบางอย่าง มักจะเขียนด้วยความรื่นรมย์เสมอ
เป็นความพยายามคิดนอกกรอบ ไม่ตามกระแส ตั้งคำถามให้กับสังคม บางเรื่องตอบง่าย ๆ บางเรื่องตอบยาก สำนวนการเขียนค่อนข้างหนัก ตรงไปตรงมา จนหลายครั้ง มีผู้อ่านไม่ยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น แสดงให้เห็นหลาย ๆ ครั้ง
มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ ...
อยากเล่าเรื่องราวความเป็นไปในทุกมิติของมหาวิทยาลัยท้องถิ่นที่ผมสังกัดอยู่ การเรียนการสอนในระดับอุดมศึกษา การผลิตครู ทั้งดีและไม่ดี นี่ก็มีความไม่ยอมรับความจริง แสดงความก้าวร้าวต่อผมหลายครั้ง
รอยเท้า ภาพถ่าย และ ความทรงจำ ...
เล่าเรื่องราวจากการเดินทางตลุยท่องเที่ยวตามนิสัย มุมมองของตัวเอง เน้น "การเล่าด้วยภาพ" ถึงแม้ยังไม่ถึงขั้นสารคดีท่องเที่ยว แต่คงมีประโยชน์บ้าง
ผมรักในหลวง ...
นอกจากพ่อแม่และครอบครัวผมแล้ว ผมรักและเทิดทูนในหลวงเป็นที่สุด และไม่ชอบใจนักกับบุคคลหลาย ๆ คนที่ชอบพูดก้าวล่วงบุคคลที่มีบุญคุณต่อแผ่นดิน ผมทำทุกอย่างเพื่อช่วยท่านขับเคลื่อนประเทศไทย
หอมกลิ่นหนังสือ ...
นิสัยของการอ่านหนังสือจะแสดงภาพในสมุดบันทึกเล่มนี้ อีกทั้งผมยังต้องการเก็บความที่ผมประทับใจ หลาย ๆ ครั้งผมสามารถใช้เนื้อหาแห่งสัจธรรมในบันทึกนี้ถ่ายทอดไปยังเพื่อน ๆ และกัลยาณมิตรที่กำลังค้นหาทางออกอยู่ในชีวิต
เทคโนโลยีการศึกษา..เท่าหางอึ่ง ...
สาขาวิชาที่ผมร่ำเรียนมา ตั้งใจไว้ว่า เป็นการนำเสนอความรู้ ให้กับบุคคลทุกคนที่ให้ความสนใจ อีกทั้งยังนำประโยชน์ต่อผู้ที่เข้ามาอ่านอีกด้วย
ห้องเรียนไร้ฝา..การศึกษาไร้กรอบ ...
ข่าวสาร ทฤษฎี หลักการใหม่ ๆ ด้านการศึกษาและการเรียนการสอนที่นำมาให้ "ครู" ทั้งหลายได้อ่านแล้วนำไปต่อยอดความรู้ให้กับตนเองและสังคมการศึกษา
ผมรักธรรมชาติ อนุรักษ์นิยม และไม่เคยเห็นด้วยกับการทำลายป่าไม้และธรรมชาติ ผมศึกษากระบวนการความคิดทุกอย่างที่เกี่ยวข้อง
แนวรบด้านตะวันตก เหตุการณ์ไม่เปลี่ยนแปลง ...
ชื่อนี้ยังไม่แน่นอน เพิ่งเริ่มต้น แต่ผมชอบอ่านหนังสือประวัติศาสตร์การทหาร การศึก สงคราม ความกล้าหาญ และกลยุทธ์ต่าง ๆ ผมจึงอยากเก็บไว้ในสมุดบันทึกเล่มนี้ อีกทั้งผมมี "พ่อ" ต้นแบบของความกล้าหาญ
Gotoknow เป็นชุมชนเสมือนที่ทำให้ผมเห็นคนอาชีพต่าง ๆ ทุกวัยวุฒิ ทุกคุณวุฒิ ต่างเข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันด้วยความสนใจอยากรู้อยากเห็นอยากแลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างกัน
Gotoknow เป็นชุมชนเหมือนสภาพสังคมจริง ๆ ที่มีทั้งคนดี คนไม่ดี คนที่มีปัญหา คนที่ทำให้สังคมเดือดร้อน คนเห็นแก่ตัว คนเชื่อมั่นในตัวเองสูง คนไม่เคยฟังคนอื่นนอกจากตัวเอง สารพัดปัญหา แม้กระทั่งคนจิตพิการก็มาก เพียงแต่จะแสดงตัวตนมากมายแค่ไหน สารพัดรูปแบบ
เรื่องของความขัดแย้งทางความคิดต่าง ๆ สำหรับผมก็มีอยู่หลายครั้ง ทำให้ผมรู้สึกจิตใจตกต่ำ ครุ่นคิดจนปวดหัว ถึงวุฒิภาวะของคนเหล่านั้น เท่า ๆ ที่พอจำได้
การออกนอกระบบของมหาวิทยาลัย ... เป็นช่วงต้น ๆ ของการเขียนบันทึก ผมมีความเข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ดีในระดับหนึ่ง เนื่องจากผมมีประสบการณ์การอยู่ในระบบพนักงานมหาวิทยาลัยมาหลายปี แถมยังหลายสถาบันอีกต่างหาก ผมจึงมั่นใจว่า ผมไม่ได้รู้ไม่เท่าทันวิธีคิดของคนอื่น ๆ แต่อย่างใด ผมก็ไม่เคยคิดเห็นด้วยการออกนอกระบบแต่อย่างใด แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงคือ ระบบการตรวจสอบและประเมินต่างหากที่น่าเป็นห่วง ผมจึงเลือกแสดงความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมา แต่น่าเสียดายที่ผู้บริหารระดับคณะ มหาวิทยาลัยหนึ่งไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ และไม่ยอมรับความคิดเห็นนี้ แถมยังมีใครบางคนออกมาแสดงความก้าวร้าวต่อผม ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักวิธีคิดของผมอีกต่างหาก แน่นอนผมสะเทือนใจและเลือกไม่พูดคุยกับคนเหล่านี้อีก
ระบบวิทยฐานะในวงการครู ... เรื่องนี้ ผมแถลงไขอยู่หลายครั้ง นำบทความต่าง ๆ ประกอบความคิด ข่าวสารที่เกี่ยวข้อง ผมเชื่อว่า ระบบวิทยฐานะถือเป็นสิ่งที่ดีกับครูดี ๆ แต่เป็นสิ่งที่ไม่ดีกับครูไม่ดี เพราะทำให้ระบบการศึกษาโดยรวมของประเทศนี้ กำลังเดินถอยหลัง เด็กนักเรียนถูกทอดทิ้ง นักการเมืองที่มาคุมกระทรวงนี้ ใช้เรื่องนี้เป็นเครื่องมือหาเสียงมาตลอด 10 ปี ... โชคดีที่หลายครั้ง ผมได้พูดคุยกับครูดีมีอุดมการณ์หลาย ๆ ท่าน จนผมยกย่องด้วยใจเลยว่า ท่านนี้คือครูในดวงใจของผม แต่หลายครั้งที่ผมเสียความรู้สึกคือ การไม่ยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น การที่ผมเหมือนถูกต่อว่า ว่า ไม่ได้อยู่ในวงการนี้แล้วมายุ่งอะไร ผมคือคนผลิตครู ครู คือ ลูกศิษย์ของผมไม่รู้กี่พันคน หากไม่ยอมรับ ก็ทำไม่ดีต่อไป สักวัน บาปกรรมจะลงโทษเอง ผมได้แต่คิด และยังยืนยันถึงการแสดงวิธีคิดที่ดี ๆ ต่อไป
การมีพฤติกรรมผิด ๆ ของคนหลาย ๆ ที่ผมพบเห็น ... พฤติกรรมบางอย่างที่ผมเข้าร่วมและพบเห็น ได้ถูกนำมาเล่าเรื่องราวต่อในบันทึกส่วนตัว แต่ไม่วาย ผู้ทำพฤติกรรมผิด ๆ นั้น เล่นงานผมโดยการแจ้งมายังต้นสังกัดว่า มีคนมาเขียนเรื่องราวไม่จริงมายังตน (ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้เอ่ยชื่อเลยแม้แต่คำเดียว) ให้ลบบันทึกนี้ออก เรื่องราวใหญ่โตจนถึงต้องมีการทำหนังสือขอโทษจากต้นสังกัดไปยังหน่วยงานระดับชาตินั้น ทั้ง ๆ ที่เรื่องราวนี้ หากมีการสอบ ก็มีพยานอยู่มากมาย แต่ผมยุติเรื่องนี้โดยการนำบันทึกนี้ออกไป เพื่อความสบายใจทุกฝ่าย ผมเชื่อ อิทธิพลของชุมชนแห่งนี้อย่างจับใจว่า มีจริง และความลับไม่มีในโลก สำหรับคนที่กระทำผิด แล้วนึกว่าไม่มีใครเห็น
Gotoknow มีคนว่ายเวียนกันอยู่ไม่ขาดสาย หลายคนเขียนบันทึกต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน หลายคนหายหน้าไปตามวาระ หลายคนสมัครแล้วก็ไม่เขียนก็มีเยอะ
มีบุคคลที่มีชื่อเสียงในสังคมมากมายอยู่ในที่นี้ มีบุคคลหลายคนภาพลักษณ์ดีมาก ๆ แต่พฤติกรรมส่วนตัว ณ หน่วยงานของตัวเองมีปัญหา แต่บอกไม่ได้ เพราะเป็นเรื่องส่วนตัว และแต่ละคนต้องใช้วิจารณญาณของตัวเองว่า เขาดีจริงหรือไม่
เราไม่สามารถตัดสินคนเหล่านั้นได้จากการเขียนบันทึก หากต้องใช้เวลาอีกหลายปีถึงจะทราบว่า เขาเป็นอย่างไร
ทุก ๆ บันทึกที่ผมเขียน ผมไม่เคยโกหก หรือ หลอกหลวงแม้แต่บันทึกเดียว ผมภูมิใจที่ผมทำได้อย่างตรงไปตรงมา แม้มีความขัดแย้งบ้าง แต่นั่นคือ ความเป็นจริงในสังคมนี้ ประเทศนี้ ...
หลายครั้งที่มีเส้นบาง ๆ เกิดขึ้นระหว่าง ความเป็นจริง กับ การที่คนอื่นคิดว่า เป็นการโจมตี ...
ผมเองไม่ทราบว่าจะบอกให้ท่านเชื่อผมได้อย่างไร นอกจากจะบอกว่า กรุณาทำความรู้จักผมให้ดีกว่าอ่านแค่บันทึกเดียว หากท่านคิดว่า เราจริตทางความคิดไม่ตรงกัน ก็ไม่ต้องมาคุยกับผม แค่นั้นเอง จะได้ไม่เสียอารมณ์ระหว่างกัน
เรื่องราวที่ผ่านมามากมาย ทำให้ผมเกิดท้อใจหลายครั้ง หลายครั้งคิดเองได้ หลายครั้งได้กำลังใจจากเพื่อนและกัลยาณมิตรที่ไม่เคยพบหน้าค่าตากันแม้แต่ครั้งเดียว แปลกดี ความสัมพันธ์ที่คบกันด้วยหัวใจ
ผมได้มีโอกาสเรียนรู้เรื่องหนึ่งก็คือ ชีวิตมีความไม่แน่นอนเสมอ
ดั่งเรื่องราวในบทความของท่านชุติปัญโญ เรื่อง "เรียนรู้ชีวิตจากความไม่แน่นอน" ดังต่อไปนี้
.....................................................................................................................................
หลักการค้นหาคุณค่าในตัวเอง ที่เมื่อเจอแล้วจะช่วยให้เราดำรงชีวิตอยู่อย่างเข้าใจ ก็คือ "การเข้าถึงความเป็นธรรมดา" คำว่า ธรรมดาอาจดูล้าสมัยสำหรับใครหลายคน เพราะเขาคิดว่าช่างไร้รสชาติและจืดชืดสิ้นดี
แต่หากรู้จักมองให้ดีและพิจารณาอย่างถ้วนถี่ จะเห็นได้ว่า ชีวิตที่ไม่เข้าใจความเป็นธรรมดานั้น เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไปในนิยามที่เป็นธรรมดา เราก็มักไม่กล้าพอที่จะยอมรับมัน
ทั้งที่ความเป็นธรรมดานั้น เป็นภาวะสามัญที่แม้ไม่ต้องการเจอ ก็ต้องพานพบและต้องมาบรรจบในสักวัน แม้จะสลัดให้กลายร่างเป็นอย่างอื่น สุดท้ายก็คืนกลับสู่ความเป็นธรรมดั้งเดิม
เพราะภาวะของความเป็นธรรมดา มักซ่อนอยู่ในรูปแบบของชีวิต ทั้งที่เรามองเห็นได้ด้วยตา และที่เป็นไปโดยตัวของมัน ที่สำคัญความเป็นธรรมดามักจะปรากฎตัวในภาวะของความไม่เที่ยงเสมอ เป็นภาวะที่ตั้งอยู่ทั้งในขณะที่ชีวิตยังสวยงาม และสัมผัสได้ในขณะที่ความทุกข์แวะผ่านเข้ามา
แม้เราจะไม่ต้องการสักเพียงใด แต่เมื่อไม่มีการเตรียมพร้อมและทำใจยอมรับ ความทุกข์ที่เกิดจากความไม่จีรังยั่งยืน ก็จะเข้ามาทำให้ชีวิตของเราเสียความสมดุลอยู่ร่ำไป
ผู้เขียนได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีสีหน้าที่เศร้าหมองจนน่าแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เมื่อโอกาสประจวบเหมาะและได้พูดคุยด้วย จึงได้รับรู้ถึงความเศร้าและความจริงที่ไม่อาจย้อนคืน
เธอเล่าให้ฟังว่าเธอและสามีที่เป็นตำรวจ ได้ไปร่วมงานแต่งงานของญาติคนหนึ่ง สามีของเธอถูกขอร้องให้รับหน้าที่ในการกำกับการให้สัญญาณเสียง เมื่อได้เวลาอันเป็นฤกษ์งามยามดี
สิ่งที่สามีต้องทำในครั้งนี้คือ การยิงปืนให้สัญญาณแจ้งกติกาตามธรรมเนียมของชุมชนนั้น ๆ เพื่อให้แขกทุกคนได้รับทราบ ครั้นเวลาที่กำหนดไว้มาถึง แขกผู้มาร่วมงานต่างก็รีบเร่งเพื่อจะเข้าร่วมพิธี
ขณะที่ทุกฝ่ายกำลังทยอยเข้าไปในงานพิธี ตำรวจผู้ได้รับความไว้วางใจในหน้าที่ ก็ชูปืนขึ้นเหนือศีรษะของตัวเอง เพื่อจะยิงบอกสัญญาณตามที่นัดหมาย
แต่สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เพราะมือที่ลั่นไกปืนพร้อมลูกกระสุนที่ปล่อยออกไป เด้งเข้ามาที่ศีรษะของเขา ทำให้ปลายกระบอกปืนจ่อที่ศีรษะโดยไม่รู้ตัว ร่างของตำรวจผู้โชคร้ายทรุดลงกับทนวี่และเสียชีวิตในทันที
งานรื่นเริงในวันนั้น จึงเป็นงานที่เศร้าสลดในเวลาชั่วพริบตา
ภรรยาผู้เป็นที่รักเห็นภาพที่เกิดขึ้น ก็แทบตั้งสติไว้ไม่ไหว น้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา ล้วนบอกความรู้สึกภายในใจว่า เธอทุกข์ทรมานเพียงใด เพราะเธอเองไม่เคยคิดว่า จะมีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นในชีวิตของตน
ภาพใจที่สลายกับความรู้สึกที่เป็นทุกข์ ยังตามหลอกหลอนเธอวันแล้ววันเล่า และฟ้องความจริงให้ผู้คนได้รับรู้ว่า ท่ามกลางความคาดหวัง ก็มีความไม่แน่นอนคอยบั่นทอนชีวิตให้มีการเปลี่ยนแปลงอยู่เรื่อยมา
ชีวิตของเราก็เช่นเดียวกัน มีหลายอย่างที่ทับซ้อนอยู่ในวงจรของการเกิด ตั้งแต่ความรู้สึกที่ไม่ได้ดั่งหวัง ตลอดถึงความเปลี่ยนแปลงที่ไม่เคยคาดคิดว่า มันจะเกิดขึ้นในชีวิตของเรา สิ่งเหล่านี้ฟ้องให้รู้ว่า "ทุกอย่างล้วนอนิจจัง ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้และแน่นอน"
ทว่าในความไม่เที่ยงนั้นก็มีสิ่งดี ๆ ซ่อนอยู่ หากเรารู้จักเปิดใจให้กว้างที่จะมองให้เห็นถึงความจริงที่มี เพราะโดยธรรมชาติแล้วต้องยอมรับว่า ทุกอย่างล้วนมีความไม่เที่ยงคอยแวดล้อมอยู่ตลอดเวลา
หากมองเห็นความไม่แน่นอนอย่างรู้เท่าทัน เราจะรู้จักดูแลชีวิตให้เดินทางอย่างมีระเบียบ และมีสติต่อการรับรู้ปรากฎการณ์ที่ผ่านเข้ามา อย่างคนที่เตรียมพร้อมจะรับมือกับทุกเหตุการณ์
ครั้งเมื่อพระพุทธองค์ตรัสถามเรื่องความไม่ประมาทในชีวิตกับเหล่าพระสาวก หลายรูปต่างแสดงทัศนะในเรื่องความไม่ประมาทตามความคิดเห็นของตนอย่างน่าสนใจ
บางรูปก็กราบทูลว่า ตนคิดถึงความตายเมื่อตื่นนอนและก่อนหลับ แต่พระองค์ก็ตรัสว่า ยังประมาทอยู่ กระทั่งมาถึงคำตอบที่ว่าหายใจเข้าและหายใจออกแต่ละครั้ง ก็นึกถึงแต่ความตาย และพิจารณาว่าชีวิตเป็นของไม่เที่ยง พระองค์จึงตรัสรับรองว่า "เธอชื่อว่าไม่ประมาท"
พระดำรัสที่พระพุทธองค์ตรัสไว้ สอนให้พวกเราได้รู้ว่า เราควรเรียนรู้ที่จะเข้าใจชีวิตทุกลมหายใจอย่างมีสติ มิใช่มัวหลงเพลินกับความคิดที่ลากดึงให้ลุ่มหลงเพียงอย่างเดียว
แต่ควรตระหนักรู้สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างผู้มีปัญญา และรู้เท่าทันสรรถสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างคนที่ใส่ใจ แล้วความสุขที่เกิดจากความเข้าใจ ย่อมนำพาเราโบยบินไปสู่ความสุขที่ยั่งยืนได้ในสักวัน
เพราะชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน เราจึงควรใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท
เพราะชีวิตไม่มีอะไรที่จีรังยั่งยืน เราจึงควรมีจุดยืนที่ดีงามสำหรับตนเอง
เพราะชีวิตไม่มีอะไรเที่ยงแท้ถาวร ความดีงามอันเป็นอาภรณ์ของชีวิต จึงเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนควรคิดและนำมาประดับตน
ก่อนที่ความตายอันเป็นฉากสุดท้ายของชีวิตนี้จะปิดม่านลง
.....................................................................................................................................
400 บันทึก ... 1 ปี 4 เดือน ... ถือเป็นบันทึกอันล้ำค่าที่ผมสามารถทำได้
ผมสามารถถ่ายทอดเรื่องราว ความรู้สึก นึกคิด ประสบการณ์ จุดยืนและอุดมการณ์ที่ผมได้สั่งสมมา
ผมมองการเขียนบันทึกเป็น "แบบฝึกหัดการเขียน" ในอาชีพและความเป็นครูของผม
ผมได้รับ "แบบฝึกหัดชีวิต" หลายครั้ง บางครั้งอาจหนัก บางครั้งอาจเบา แล้วแต่แรงกระทบ
ผมมีเพื่อน มีพี่ มีน้อง เพิ่มอีกหลายคน ... ทั้ง ๆ ที่หากถามตามสภาพความเป็นจริงในสังคมตัวเองแล้ว สงสัยว่า ผมคงไม่มีใครอยากจะคบด้วยนัก ด้วยความตรงไปตรงมา (แต่มีศิลปะ นะครับ)
ณ เวลานี้ สถานการณ์หลาย ๆ อย่าง อาจจะทำให้ผมเดินทางจากชุมชนแห่งนี้ก็เป็นได้จากภาระหน้าที่ที่กำลังจะเพิ่มขึ้น ทำให้เลือกถามตัวเองว่า ผมควรจะเขียนบันทึกต่อไปหรือไม่ ผมควรพอหรือยัง ผมตั้งใจแค่นี้หรือไม่
ถามตัวเอง ก็เหมือนทบทวนความคิดของตัวเอง เพราะ "ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน"
บุญรักษา พระคุ้มครอง ทุกท่านครับ
ขอบคุณมาก
.....................................................................................................................................
แหล่งอ้างอิง
ชุติปัญโญ (นามแฝง). มองโลกให้งาม ชีวิตก็งาม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ใยไหม, 2551.
คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#การเข้าถึง#ความพอ#ความพอเพียง#ความเป็นธรรมดา#ความเรียบง่าย#ชุติปัญโญ#บันทึกที่ 400#วสวัตดีมาร#สัจธรรม
หมายเลขบันทึก: 238976เขียนเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2009 17:23 น. ()ความเห็น (63)
อาจารย์น้องชาย เขียนออกมาจากหัวใจ จากความรู้สึก อ่านแล้วสัมผัสได้ นั่นคือชีวิตของน้องชาย
เขียนต่อเถิดค่ะ มันคือชีวิตของอาจารย์น้องชายค่ะ
ขอบคุณค่ะ
:) มาอีกแล้ว เกือบครบขวบปีแล้วนะคะ บันทึกทบทวนมาอีกแล้ว
จำได้ว่า ครั้งแรกที่เข้ามาอ่านบันทึกอ. เสือ บันทึกนั้น ผมจะหยุดเขียนแล้วนะ ... ตอนนั้นก็คิดว่า เอ ท่านอ. คนนี้คงจะเกษียณอายุแล้วหรือไร ... อุตส่าห์มาอ่าน แล้วมาเจอ บันทึกจะจากลา ... เศร้า
"ทุกอย่างล้วนอนิจจัง ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้และแน่นอน"
... มาครานี้ มายืนยันเช่นเคยว่า บันทึกอ. เสือ น่าอ่าน น่าติดตาม น่า ... ที่สุดค่ะ อย่าเพิ่งเกษียณเลยนะคะ ... ด้วยมั่นคงในเจตนารมย์เดิม :)
... มองโลกให้งาม ชีวิตก็งาม ... ขอบคุณค่ะ
ทุกอย่างอยู่ที่ใจครับ
เห็นตามคุณขจรศักดิ์ครับ
"ทุกอย่างอยู่ที่ใจ"
ผมอ่านบันทึกที่ ๔๐๐ ของอาจารย์โดยละเอียด และรับรู้ตามความรู้สึกของอาจารย์ที่ผมคิดว่าผมรู้จักกัลยาณมิตรคนนี้ดีพอครับ
ยินดีมากครับ สำหรับการผ่านเข้ามาที่บันทึก ๔๐๐
ผมคุยกับเพื่อนหลายคนว่า คนเขียนบันทึก จะมีจุดที่มีอัตราเร่งสูงสุด ระดับหนึ่งเสร็จแล้วก็จะถามตนเองว่าจะอยู่ต่อ หรือ จะไป...ส่วนหนึ่งหายไปเลย และส่วนหนึ่งเขียนต่อเนื่องไป บางส่วนก็ปรับเปลี่ยนวิธีการเขียน ก็แล้วแต่จริต - ความชอบ ของแต่ละคน
ผ่านมา ๔๐๐ บันทึก ถือว่า ยาวนาน และน่าชื่นชมครับ
จาก AAR.ของอาจารย์ ผมคิดต่อว่า อาจารย์จะเขียนเรื่องราวดีๆต่อเนื่องไป พร้อมกันนี้ผมขอให้กำลังใจด้วยคนนะครับ
:)
- เคารพในความคิดเห็นของอาจารย์
- แต่อยากให้มาเขียนอีก
- อาจารย์จะได้ทราบว่าผมเป็นคนอย่างไร
- ผมจะได้รู้ว่าอาจารย์เป็นคนอย่างไร
- เอ หรือผมจะไปประท้วงที่มหาวิทยาลัยอาจารย์ดี
- อิอิๆๆ
- เอากัลยาณมิตร มาก่อกวนก่อน
เห็นด้วยครับ อ. ว่า...
Gotoknow เป็น ชุมชนเหมือนสภาพสังคมจริง ๆ ที่มีทั้งคนดี คนไม่ดี คนที่มีปัญหา คนที่ทำให้สังคมเดือดร้อน คนเห็นแก่ตัว คนเชื่อมั่นในตัวเองสูง คนไม่เคยฟังคนอื่นนอกจากตัวเอง สารพัดปัญหา แม้กระทั่งคนจิตพิการก็มาก เพียงแต่จะแสดงตัวตนมากมายแค่ไหน สารพัดรูปแบบ
มาเป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปครับ...
@ สวัสดีครับอาจารย์
@ ขอพูดเรื่อง บันทึกนี้ และอีกหลายๆ บันทึกที่ไม่ได้กล่าวถึง
@ เรียนอาจารย์ตามตรงว่ามีความสุขม๊าก..มาก กับการอ่านบันทึกที่ว่า มองเห็นศิลปะของการตอบบันทึก ความตรงไปตรงของเจ้าของบันทึก
@ "ศาสตร์และศิลป์" ในการเขียนบันทึก ความลุ่มลึกในแต่ละเรื่อง นำเสนอแบบตรงไปตรงมา จนบางครั้งอาจจะเหยียบตาปลาของใครบางคน
@ ขอเป็นกำลังใจให้เขียนบันทึกต่อไป
@ อย่างไรก็ตาม ยังเคารพในการตัดสินใจของอาจารย์ครับ
ขออภัยต้อง บันทึกนี้ ครับ
สวัสดีคะอาจารย์
- เทียนน้อยก็เป็นอีกคนหนึ่งในหลายๆคนที่ชอบอ่านบันทึกของอาจารย์นะคะ
- แต่ละเรื่องที่นำเสนอน่าสนใจ ตรงไปตรงมา ให้ได้คิด
- ที่สำคัญหลายๆประเด็นกระตุ้นจิตสำนึกค่านิยมที่ดีงาม และจิตวิญญาณให้ตื่นรู้
- เพราะความตรงไปตรงมา เป็นเสน่ห์ให้ชวนอ่านติดตาม ศึกษา ค้นคว้า เรียนรู้
- ดูจริงใจ เปิดเผยความเป็นตัวตนดีคะ
- แต่ก็ยังเคารพในการตัดสินใจของอาจารย์นะคะ
- แม้ว่าจะเสียดายและเสียใจขนาดไหนก็ตามหากอาจารย์จะหยุดเขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านเรียนรู้
- จะยังคงตามเป็นกำลังใจให้อาจารย์เสมอค่ะ
คาดหวังอะไรหละคะ...
ถ้าเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้...คงไม่มีคำว่า"หยุด..ตราบสิ้นลมหายใจ"
ทุกเหตุการณ์ที่ท่านเขียนมา"เป็นธรรมดา"ไม่ใช่หรือ??
วันนี้อยากหยุดก็ได้ค่ะ..แล้ววันหน้ามาใหม่..มันก็ธรรมดาอีกนั่นแหละ!!
โอโหตั้ง 400 บันทึก..อย่างนี้ไม่ธรรมดาค่ะ
เขียนอีกสิคะ..จะเข้ามาใหม่..อยากรู้เหมือนกันว่าใครหนอหลอกลวง..ได้ลงคอ
อ่านบันทึกของอาจารย์โดยละเอียด และเข้าใจดีค่ะ
มีความคิดเหมือนกับหลายๆบันทึกของอาจารย์
ณ จุดเกิดเหตุ ต้องมีความจริง
สิ่งที่ทำให้เกิดท้อใจ กับ กำลังใจ
ในบางเวลาที่โหดร้าย มักจะมีความสวยงามแทรกซ้อนอยู่ด้วยนะคะ
ขอเป็นหนึ่งกำลังใจค่ะ
"เพราะชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน เราจึงควรใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท
เพราะชีวิตไม่มีอะไรที่จีรังยั่งยืน เราจึงควรมีจุดยืนที่ดีงามสำหรับตนเอง
เพราะชีวิตไม่มีอะไรเที่ยงแท้ถาวร ความดีงามอันเป็นอาภรณ์ของชีวิต จึงเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนควรคิดและนำมาประดับตน
ก่อนที่ความตายอันเป็นฉากสุดท้ายของชีวิตนี้จะปิดม่านลง"
เพราะชีวิตเป็นสิ่งไม่แน่นอนไงคะ เราจึงควรทำหน้าที่ในวันนี้ให้ดีที่สุด
อาจารย์คะ 400 บันทึกของอาจารย์นำคนที่ไม่เคยได้รู้ ให้รับรู้ในบางมุมมองที่ซ่อนอยู่ น่าเสียดายหากมุมมองนั้นจะถูกปิด ยังรอมองผ่านมุมมองของอาจารยืเพื่อให้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่นะคะ
today is aways tomorow never . สู้ๆ ค่ะอาจารย์
ขอบคุณครับ พี่ ครูอ้อย :) ... การทบทวนเป็นสิ่งที่ทำให้ไม่หลงลืมว่า ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่น่ะครับ :)
คุณ poo ... งอแง งอแง อิ อิ :)
บันทึกแรกนั้นจะหยุดเขียนจริง ๆ ครับ ... แต่บันทึกเนี่ย ต้องทบทวนทุก ๆ อย่างที่ผ่านเข้ามา หากมีการเดินต่อไป จะได้แข็งแรง และผิดพลาดน้อยที่สุดไงครับ :)
"ใจกำลังครุ่นคิด" พอดีเลยครับ คุณ คนโรงงาน :)
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์
- ดิฉันมาพบบันทึกของอาจารย์ภายหลัง แต่ได้ติดตามอ่านวันละ2-3 เรื่อง
- หลาย ๆเรื่องดิฉันไม่ได้เม้นท์ เพราะไม่มีความรู้ที่จะเม้นท์ได้
- แต่เก็บประโยชน์จากการอ่านมาพัฒนาตนเองค่ะ
- บางครั้งก็เผื่อแผ่ไปยังเด้ก ๆและเพื่อนร่วมงาน โดยนำไปเล่าค่ะ
- อยากจะเรียนอาจารย์ว่า..ต้องการอ่านบันทึกของอาจารย์อีกค่ะ
- ด้วยใจจริง
ขอบคุณครับ คุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร :)
วิเคราะห์ได้อย่างตรงใจจริง ๆ ครับ
"...ผมคุยกับเพื่อนหลายคนว่า คนเขียนบันทึก จะมีจุดที่มีอัตราเร่งสูงสุด ระดับหนึ่งเสร็จแล้วก็จะถามตนเองว่าจะอยู่ต่อ หรือ จะไป...ส่วนหนึ่งหายไปเลย และส่วนหนึ่งเขียนต่อเนื่องไป บางส่วนก็ปรับเปลี่ยนวิธีการเขียน ก็แล้วแต่จริต - ความชอบ ของแต่ละคน..."
ผมรู้สึกว่าที่ผ่านมา ผมมีอัตราการเร่งในช่วงแรก ๆ ต่ำมาก หรือ แทบไม่มีเลย หลังจากก็คงที่ แล้วมาเร่งอย่างหนักในช่วงก่อนถึงบันทึกที่ 400 นี้ อันด้วยการวางแผนในใจว่า มีความรู้อีกหลายอย่างที่ควรต้องเร่งให้ความรู้กับเพื่อน ๆ ที่แวะมาอ่าน เพื่อจะได้เดินทางพร้อมความรู้ไปพร้อมกัน คิดอย่างนี้จริง ๆ จึงเร่งมาก
เร่งขนาดต้องนั่งนับหมายเลขบันทึกเรื่อย ๆ ว่า ณ ปัจจุบันเท่าไหร่แล้ว และอยากทบทวนเท่าไหร่ ครับ
เมื่อจบที่ต้องการ สิ่งที่อยากทำ คือ การทบทวนความสุข ความทุกข์ ความอัดอั้นตันใจที่เกิดขึ้น สภาพแวดล้อมในสภาพความเป็นจริง การงานทั้งหลาย สุขภาพกายใจ ฯลฯ
เพื่อหาทิศทางเดินที่ต้องการต่อไป เรียกตามคุณเอกว่า AAR ก็น่าจะดูดีนะครับ :)
ขอบคุณมากครับ คุณเอก
ขอบคุณนะครับ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง กัลยาณมิตรที่แวะมาก่อกวนผมตั้งแต่บันทึกแรก อิ อิ :)
ผมรู้จักอาจารย์แล้วนะครับว่า อาจารย์ไม่ชอบพยาบาล (ที่มาหักอก) แต่ชอบเด็ก ๆ ถูกต้องไหมครับ 555
ว่าง ๆ จะเชิญอาจารย์มาอบรม Gotoknow ให้ที่คณะหน่อย แต่ห้ามคิดค่าตัวและค่าเดินทาง เพราะเราจน ... ต้องใช้งานอาจารย์ให้หนัก ๆ อิ อิ
ขอบคุณนะครับที่อาจารย์แวะมาก่อกวนด้วยความสุขใจ ... ต้องใช้เวลาทบทวนสักหน่อย
อ่านแล้วรู้สึกดีได้แง่คิดดีคะ
ขอบคุณ คุณ Mr.Direct กัลยาณมิตรที่ดีของคุณเอก :) ... ชุมชนเสมือนจริง ๆ ด้วยนะครับ
ขอบคุณ คุณ ไทบ้านผำ ... ถูกใจจังเลยครับ
เหตุที่ต้องทบทวนคือ ความตรงไปตรงมาที่ผม "เหยียบตาปลา" ของใครหลายคน (หลายคนที่มีภาพลักษณ์ที่ดีในสังคม)
เวลาเจอคนไม่ยอมรับความคิดเห็น ความผิดพลาดของตนเอง ก็ไม่ต่างกับสังคมจริง ๆ หรอกครับ
ขอบคุณสำหรับการให้เกียรติครับ :)
- แอบอยู่
- อาจารย์ครับรับคำท้า
- อิอิๆๆ
- เมื่อไรๆๆๆๆ
- ยินดีๆๆๆ
- ว่าแต่ว่า
- มีเด็กๆๆไหมครับ
- อิอิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณครับ คุณลดา ... ความคาดหวัง ไม่เท่ากับ การทบทวนตัวเอง ครับ
- สวัสดีค่ะอาจารย์
- ด้วยความเคารพในทุกความคิดเห็นค่ะ
- และขอเสนอในความคิดเห็นที่เป็นส่วนตัว
- อ่านแทบจะทุกบันทึกของอาจารย์
- มีข้อคิดสะกิดใจในหลายสิ่งหลายอย่าง
- จะเห็นแก่ตัวเกินไปหรืเปล่าหนอ....
- ถ้าจะบอกอาจารย์ว่า อยากอ่านอีกต่อ ๆ ไป
- ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจค่ะ
ขอบคุณครับ คุณครูจุฑารัตน์ NU 11 :) ... ใช่ครับ ยอมรับคนอื่น ก็ต้องยอมรับตัวเองก่อนไงครับ ... คุณครูมีความคิดเห็นตรงกับผมหลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะปัญหาที่หมักหมมด้านการศึกษา
จริตตรงกันครับ :)
ขอบคุณคำว่า "ท่ามกลางความโหดร้าย ก็มีความสวยงามซ่อนตัวอยู่เสมอ" ครับ
สัจธรรมของพระพุทธองค์ ครับ
ขอบคุณครับ คุณครู ทรายชล ... เราเพิ่งคบกันนะครับ อิ อิ เพราะคุณครูเข้ามาเป็นสมาชิกในช่วงหลัง ๆ พอดีเลย
ผมเป็นนักสืบโคนันหรือเปล่าครับ 555 ...
การเลือกให้ความรู้ในมุมมองของผม แล้วผมขอความรู้จากท่านอื่น ๆ แบบนี้ตาม Concept ของ Gotoknow ว่า การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ นะครับ ตรงจัง
ขอบคุณ อาจารย์ ดร.ธารทิพย์ แก้วเหลี่ยม ... ครับ
ลำพูนร้อนไหมครับ :)
อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง แอบอยู่ตรงไหนครับ ... ผมมองไม่เห็นอาจารย์เล้ย พับผ่าสิ 555 ... สำหรับการอยากเรียนเชิญอาจารย์นั้น ต้องรอผลการสรรหาผู้บังคับบัญชาคนใหม่ก่อนครับ หากเป็นคนที่สนับสนุน ผมเสนอแน่นอนครับ อิ อิ :)
ขอบคุณครับ คุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน ที่ได้ให้เกียรติ :)
แต่คุณครูไม่ค่อยได้ฝากร่องรอยไว้นะครับ แหม เลยทบทวนได้ไม่ดีสิครับว่า เขียนไป คิดเห็นกันอย่างไรบ้าง
สวัสดีค่ะ อ.เสือ ค่ะ
- ต้องขออภัยเหมือนกับที่ขออภัยทุก ๆ ท่าน เพราะเทอมนี้กลายเป็นนินจาแว่ป ๆ ตลอดเวลา
- พอเห็นชื่อบันทึกของอาจารย์ก็เลยต้องวางงานอื่นไว้แป๊บนึง
- พาลคิดตามสิ่งที่อาจารย์บันทึก
- ก็เลยอยากถาม ท่าน อาจารย์กลับว่า
บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว ...
ท่านอาจารย์ยังอยาก บ่งบอกความเป็นตัวตนในแง่คิดเรื่องความดี ความชั่ว อีกทั้งมักจะมีการบริหารจัดการความรู้เป็นระยะ ๆ อยู่ไม๊คะ?
ท่านอาจารย์ยังอยาก พูดคุยเรื่องสัพเพเหระ เสียงเพลง โฆษณา เรื่องราวสบายอารมณ์ หรือเรื่องฉุกคิดบางอย่าง มักจะเขียนด้วยความรื่นรมย์เสมอ อยู่ไม๊คะ?
ท่านอาจารย์ยังอยาก พยายามคิดนอกกรอบ ไม่ตามกระแส ตั้งคำถามให้กับสังคม บางเรื่องตอบง่าย ๆ บางเรื่องตอบยาก สำนวนการเขียนค่อนข้างหนัก ตรงไปตรงมา จนหลายครั้ง มีผู้อ่านไม่ยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น แสดงให้เห็นหลาย ๆ ครั้ง อยู่ไม๊คะ?
มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ ...
ท่านอาจารย์ยังอยาก เล่าเรื่องราวความเป็นไปในทุกมิติของมหาวิทยาลัยท้องถิ่นที่ผมสังกัดอยู่ การเรียนการสอนในระดับอุดมศึกษา การผลิตครู ทั้งดีและไม่ดี อยู่ไม๊คะ?
รอยเท้า ภาพถ่าย และ ความทรงจำ ...
ท่านอาจารย์ยังอยาก เล่าเรื่องราวจากการเดินทางตลุยท่องเที่ยวตามนิสัย มุมมองของตัวเอง เน้น "การเล่าด้วยภาพ" ถึงแม้ยังไม่ถึงขั้นสารคดีท่องเที่ยว แต่คงมีประโยชน์บ้าง อยู่ไม๊คะ?
ผมรักในหลวง ...
ท่านอาจารย์ยังอยาก แสดงให้รู้ว่านอกจากพ่อแม่และครอบครัวผมแล้ว ผมรักและเทิดทูนในหลวงเป็นที่สุด และไม่ชอบใจนักกับบุคคลหลาย ๆ คนที่ชอบพูดก้าวล่วงบุคคลที่มีบุญคุณต่อแผ่นดิน ผมทำทุกอย่างเพื่อช่วยท่านขับเคลื่อนประเทศไทย
หอมกลิ่นหนังสือ ...
ท่านอาจารย์ยังอยาก เก็บความที่ผมประทับใจ หลาย ๆ ครั้งผมสามารถใช้เนื้อหาแห่งสัจธรรมในบันทึกนี้ถ่ายทอดไปยังเพื่อน ๆ และกัลยาณมิตรที่กำลังค้นหาทางออกอยู่ในชีวิต อยู่ไม๊คะ?
เทคโนโลยีการศึกษา..เท่าหางอึ่ง ...
ท่านอาจารย์ยังอยาก นำเสนอความรู้ ให้กับบุคคลทุกคนที่ให้ความสนใจ อีกทั้งยังนำประโยชน์ต่อผู้ที่เข้ามาอ่านอีกด้วย อยู่ไม๊คะ?
ห้องเรียนไร้ฝา..การศึกษาไร้กรอบ ...
ท่านอาจารย์ยังอยาก นำเสนอข่าวสาร ทฤษฎี หลักการใหม่ ๆ ด้านการศึกษาและการเรียนการสอนที่นำมาให้ "ครู" ทั้งหลายได้อ่านแล้วนำไปต่อยอดความรู้ให้กับตนเองและสังคมการศึกษา อยู่ไม๊คะ?
ท่านอาจารย์ยังอยาก นำเสนอเรื่องที่อาจารย์รักธรรมชาติ อนุรักษ์นิยม และไม่เคยเห็นด้วยกับการทำลายป่าไม้และธรรมชาติ ผมศึกษากระบวนการความคิดทุกอย่างที่เกี่ยวข้อง อยู่ไม๊คะ?
แนวรบด้านตะวันตก เหตุการณ์ไม่เปลี่ยนแปลง ...
ท่านอาจารย์ยังอยาก นำเสนอเรื่องประวัติติศาสตร์การทหาร การศึก สงคราม ความกล้าหาญ และกลยุทธ์ต่าง ๆ ผมจึงอยากเก็บไว้ในสมุดบันทึกเล่มนี้ อีกทั้งผมมี "พ่อ" ต้นแบบของความกล้าหาญ อยู่ไม๊คะ?
ถ้า คำตอบของสมุดบันทึกเล่มใดคือ "ยังอยากอยู่"
ครูปูว่า อาจารย์น่าจะทำต่อนะคะ เด่นขึ้นไม๊คะ ^_^
-
เพราะความคิดของใคร ๆ คงไม่มีผลต่อความรู้สึก "อยาก" หรือ"ไม่อยาก" ของเราเท่าที่ตัวเรา "อยาก" หรือ "ไม่อยาก" เองกระมังคะ
-
และหากท่านอาจารย์อยากจะประเมินผลความพึงพอใจที่ผู้อ่านมีต่อบันทึกของท่านอาจารย์
-
ครูปูก็เข้าใจอีกว่า ท่านอาจารย์ได้ประเมินค่าคำตอบเรียบร้อยแล้วมังคะ
ผมเองไม่ทราบว่าจะบอกให้ท่านเชื่อผมได้อย่างไร นอกจากจะบอกว่า กรุณาทำความรู้จักผมให้ดีกว่าอ่านแค่บันทึกเดียว หากท่านคิดว่า เราจริตทางความคิดไม่ตรงกัน ก็ไม่ต้องมาคุยกับผม แค่นั้นเอง จะได้ไม่เสียอารมณ์ระหว่างกัน
Gotoknow เป็นชุมชนเหมือนสภาพสังคมจริง ๆ ที่มีทั้งคนดี คนไม่ดี คนที่มีปัญหา คนที่ทำให้สังคมเดือดร้อน คนเห็นแก่ตัว คนเชื่อมั่นในตัวเองสูง คนไม่เคยฟังคนอื่นนอกจากตัวเอง สารพัดปัญหา แม้กระทั่งคนจิตพิการก็มาก เพียงแต่จะแสดงตัวตนมากมายแค่ไหน สารพัดรูปแบบ
หากท่านอาจารย์จะกรุณาคิดถึงหัวอก แฟน ๆ ของบันทึกของท่านอาจารย์
ก็ควรจะ "แคร์" ให้ถูกกลุ่มนิดนึงนะคะ
เพราะพวกเรา อยู่ทางนี้ ค่ะ
โย่วๆๆๆๆ
(^____________________^)
เป็นไงคะ ท่านอ.เสือ ... ดุ , ใจร้าย , ชอบว่าคนน่ารัก :) ....
เจอคห. ครูพี่สาวปู ไป ... อึ้งกิมกี่ ไหมคะ ... ชอบตรงนี้ค่ะ
ก็ควรจะ "แคร์" ให้ถูกกลุ่มนิดนึงนะคะ
เพราะพวกเรา อยู่ทางนี้ ค่ะ
โย่วๆๆๆๆ
(^____________________^)
ตั้ง ๔๐๐ บันทึกแล้วนะคะ ... ยังคิดมาก เอ หรือ ฟุ้งซ่านนี่แบบเดียวกันไหมคะ ?
" มาอีกครั้ง บอกว่า ชอบแนวรบตะวันตก ค่ะ จริงๆ ชอบหมดเลย "
ประมาณว่า มองโลกให้งาม ชีวิตก็งาม ไงคะ ... มองเสือให้เป็นกระต่ายได้เลย :)
....
การทบทวนตนเอง ถือเป็นเรื่องสำคัญเชียวแหละ คุณ poo ...
การเขียนเป็นการแสดงความคิดลงไปในบันทึก 1 หน้า ... แต่อาจจะสื่อสารถึงวิธีคิดของตัวเองหลาย ๆ ประเด็น ...
เหมือนเส้นทางชีวิตที่เราเดินไปข้างหน้าดุ๋ย ๆ แต่เมื่อเราพัก เราก็หันหลังกลับมา ดูชีวิตที่ผ่าน พิจารณาใจตนว่า คิดอย่างไร ดีไหม หรือ แย่จัง
แต่ชีวิตเสมือน นอกจากมองมิติทางด้านชีวิตเสมือน แล้วก็มองมิติของชีวิตจริงอีกด้วยครับ ... แยกกันไม่ได้ มองใครมองมัน เพราะผลกระทบมีผลซึ่งกันและกัน ครับ
อย่างที่แสดงในข้อขัดแย้งทางความคิดที่มีให้เห็นและประสบมา
ผู้บริหารมหาวิทยาลัยไม่ชอบประสิทธิภาพของ Gotoknow ในเรื่องความเป็นจริงเชิงประจักษ์ เรียกว่า ยอมรับไม่ได้ จึงตัดโน้น ปิดนี้ สารพัดวิธีการที่เขาทำได้
แต่ผมก็ "แคร์" ทุกคนคร้าบ .... ผมร๊ากทุกคน อิ อิ
ขอบคุณคร้าบ พี่น้อง poo (พูดแบบพี่อู๊ด เป็นต่อ)
- ทิ้งรอยก่อนนะคะ (ติดใจตรงแถวๆ นี้ เราไม่สามารถตัดสินคนเหล่านั้นได้จากการเขียนบันทึก ....)
- เรื่องนี้น่าอ่านมากเลย ช่วงนี้เน็ตพี่ไม่ดีค่ะ กำลังตัดสินใจแก้ไขปัญหา
- อย่างไรก็เขียนต่อนะคะ ไม่งั้นพี่คนหนึ่งละที่จะเสียดาย
รับการทิ้งรอยครับ พี่หม่อม ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี :)
- จากที่ติดตามผลงานของอาจารย์มา เกินกว่าขวบปี แม้จะไม่ได้ฝากร่องรอยทุกบันทึก...เห็นว่าอาจารย์ เป็นนักคิด วิเคราะห์และจับประเด็นต่างๆได้โดนใจ
- อาจารย์คะ ชุมชนในโลกเสมือนนี้ ทำให้ทุกคนสามารถแสดงออกได้ทุกเรื่อง
- คิดว่าบันทึกแต่ละบันทึกล้วนมีตัวตนของผู้เขียนซุกซ่อนอยู่ แม้จะไม่เคยพบเจอกันเลยก็ตาม มิตรภาพที่เป็นอยู่ใน G2K นี้ก็มีคุณค่า อาจจะมากกว่ามิตรภาพของเรากับคนที่เราพบเจอกันทุกวัน แต่เราไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับเรา แบบคำกล่าวว่ารู้หน้าไม่รู้ใจ ...
- นานๆ จะเจอบันทึกที่ ตรงไปตรงมา และแรงอย่างนี้
- เขียนต่อไปเถอะนะคะ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ
บันทึก ดี ดี ของคุณ Wasawat Deemarn
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับ อาจารย์ naree suwan :) ... ตรงไปตรงมา และแรง เลยหรือครับ อิ อิ ...
ขอบคุณครับ คุณ แสงศรี :) ... บันทึก D D ครับ
รับรู้ในความเป็นไปของอาจารย์อย่างเงียบ ๆ ในบางบันทึกที่ได้อ่าน
คุณค่าอยู่ในสิ่งที่เล่า
อาจารย์ตัดสินใจอย่างไร "เรา" ก็ยอมรับในสิ่งที่อาจารย์เป็น
เพียงแต่อยากบอกว่า "คนของความดี" (ในใจฉัน) คืออาจารย์อีกคน ในบันทึกบนโลกเสมือนแห่งนี้ค่ะ
....
บุญรักษาเช่นกันค่ะ
- ศิลาเห็นหลายท่านยื้อท่านอาจารย์ Wasawat Deemarn ไว้ก็ไม่อยากกล่าวอะไรมาก
- เพียงอยากบอกเจตนาของศิลาที่เข้ามาเขียนใน G2K จากก้นบึ้งแห่งหัวใจว่า ศิลาเข้ามาบริจาคทรัพย์ (ความรู้) เป็นทาน และผลที่ไม่คาดคิดก็คือ รับ "ทรัพย์" ที่ท่านอาจารย์ก็บริจาคมาเช่นกัน...
- อยู่เพื่อการให้... ไม่ได้อยู่เพื่อตัวเองหรือใครคนใดคนหนึ่ง คือคำตอบของศิลา...
- เหนื่อยก็พักรักก็มา...ดีไหมคะ
- ขนาดไม่เห็นหน้า ยังผูกพันกันได้...ปล่อยให้ความไม่แน่นอนเป็นเรื่องปัจจัยภายนอกดีกว่านะคะ
ขอบคุณการติดตามด้วยความเงียบของคุณ น้าอึ่งอ๊อบ :)
อยู่ใกล้กันแค่นี้ ... เหมือนอยู่ไกลกันไหมครับ
บุญรักษา ครับ
เหนื่อยก็พักหลายพัก รักก็กลับมาหลายเตื้อ (ครั้ง) ครับ :)
ขอบคุณมากครับ
มาอมยิ้มๆ และแล้ว ท่านอ.เสือก็ออกจากถ้ำแล้ว :)
น่าภูมิใจนะคะ พี่ศิลาบอกว่า ใครๆ ก็ยื้ออ. ครายจะไปยื้อไหวน้อ:)
ยื้อแบบรัก ๆ ฮักแบบงามขนาดเจ้า คุณ poo :)
หนักแค่รุ่นเฮฟวี่เวทเองครับ อิ อิ
กำลังรอบันทึก ตรง ตรง
มีศิลปะในการถ่ายทอดแบบโดนใจ
แต่ไม่แทงใจ....(ดำ)
อย่าช้านะคะ แฟนคลับลุ้นอยู่
มัดจำไว้ก่อนก็ได้ค่ะ
คุณครูจุฑารัตน์ NU 11 แวะมาให้ "การบ้านความคิด" ผมทามมายอ่ะครับ อิ อิ คิดเหนื่อยอีกแย้ว ขอไปคิดก่อนครับ
ผมก็ยังงงเลย เพราะบางทีประเด็นเหล่านี้มันผุดขึ้นเองโดยธรรมชาติของตัวเองครับ ช่างคิดจังเลยน่ะ
กลัวแทงใจ (ดำ) เป็นที่สุด เกรงใจ เกรงใจ ครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ อาจารย์
"Blogger จะวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ใน G2K"
ผมคิดว่า Blog คือบันทึกร่องรอย
การเติบโตทางจิตวิญญาณ
ของคนๆ หนึ่งครับ
สำหรับผมซึ่งแม้จะเข้ามาได้ไม่นาน
แต่ผมคิดว่า ที่นี่คือ "สถานที่แห่งพลัง"
ที่ผมสามารถเข้ามาเติมพลังให้ชีวิต
ได้ตลอดเวลา
ช่วงไหนที่พบความยากลำบาก
หรือทุกข์ใจ ก็จะเข้าไปอ่าน
เรื่องราวดีๆ ซึ้งๆ ประทับใจ สนุกสนาน
ก็ทำให้พอมีพลังเผชิญอุปสรรคได้
ช่วงไหนสบายใจ ก็อาจนำเรื่องราวดีๆ มันส์ๆ
กลับมาร่วมแบ่งปันกับชุมชนที่ดี
และผมก็ปรารถนาว่า
ในวาระสุดท้าย
หากเรารู้ตัวก่อน และยังพอมีแรงอยู่
ผมก็อยากที่จะ
บันทึกร่องรอยแห่งการเดินทาง
และการเติบโตของผม
ไว้ที่นี่บ้าง
สำหรับคำถามของอาจารย์
ผมไม่มีความเห็นครับ...
และผมก็ขอเคารพใน
เจตน์จำนงของอาจารย์
ขอบคุณมากครับ ท่านอาจารย์ ณภัทร๙ ... :)
ความปรารถนาอาจารย์จะเป็นจริงครับ
"บันทึกร่องรอยแห่งการเดินทางของชีวิต"
:)
ขอบคุณครับ คุณ °o.O ปลายฟ้า O.o° :)
เลข 45 หรือเปล่าครับ :)
- แวะมาเยี่ยมอีกครั้งค่ะ
- สบายดีนะคะ
- ทานข้าวเย็นหรือยังคะ
- ปลายฟ้าจะมาแนะนำอาหารนะคะ
- (¯`°.•°•.★* ตลาดนัดอาหาร *★ .•°•.°´¯)
ขอบคุณครับ คุณ °o.O ปลายฟ้า O.o° :).... น่าทานเนอะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
มายิ้มๆ ตั้งใจอ่าน แล้วก็ได้เห็นอะไรดีๆ มากมาย มีเรื่องเล่าเร้าพลัง(แม้จะเศร้าก็ตาม) แต่อ่านแล้วเห็นชัดเลยว่านี่คือ ความไม่เที่ยงแท้แน่นอนของชีวิต
วินาทีที่ผ่านมายังยิ้มและหัวเราะ แต่ถัดมาอีกเพียงไม่กี่วินาทีกลับนำพาความตาย ความเศร้าและน้ำตา
ขอบคุณมากค่ะ
ยกมือสนับสนุนครูปูค่ะ
เขียนต่อๆๆๆๆ
^_^
ขอบคุณครับ น้อง สี่ซี่ :) ... เรื่องเล่าเศร้าประจำ 555
ขอบพระคุณที่ให้เกียรติครับ คุณ แสงแห่งความดี ... :)
เชื่อมั่นในกรรมดีนะครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์Wasawat Deemarn
- ติดตามบันทึกของอาจารย์อยู่เสมอ ๆ ค่ะ
- งานเขียนของอาจารย์..หลากหลายอารมณ์ ความรู้สึก และมากมายความรู้ที่มีคุณค่า
- ถ้าหากหยุดเขียนก็น่าเสียดาย ...หลายคนคงคิดถึง
- ชีวิตเรียบง่าย ไม่คิดอะไรมาก เหนื่อยนักก็พัก คิดถึงก็เข้ามาเสาะหาเพื่อนใน ชุมชน G2K แสดงความเห็นบ้าง เขียนบันทึกบ้างตามจังหวะและโอกาส
- อยากให้อาจารย์เขียนต่อไปค่ะ...เพื่อเป็นวิทยาทานนะคะ ..
- ขอให้อาจารย์มีความสุขทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน ....
- กินส้มตำเผ็ด ๆ สักครกไหมคะ ..อิ อิ
ท้องทุ่งสีเขียว..ทำให้รู้สึกสดชื่นดีนะคะ
ขอบคุณมากครับ คุณพยาบาล สีตะวัน :)
"วิทยาทาน" ความรู้ไม่ถึงขั้นครับ ... มีแต่เก็บมาเล่าครับ
กินเผ็ดไม่เก่งครับ :)
บันทึกที่ ๑๐๐๐ ผมเหนื่อยมากมาย สายตัวใจแทบจะขาดรอนๆ อ่อนกำลัง
หากแต่สุดท้าย ก็สำเร็จได้สมใจหวัง เพราะพลัง กำลังใจ เตี๋ยวลีลา กาแฟ
มาบอก ว่าเหมือนเดิม ... ที่เพิ่มเติม คือ ดอกเบี้ย อาทิตย์หน้า รอได้ค่ะ ;)
ขอบพระคุณคร้าบ คุณ poo ...
ได้รับโทรเลขด่วนว่า "เหมือนเดิม เพิ่ม 500" ;)