ไม่ปกติเท่านั้นที่จะทำได้
"คนไม่ปกติเท่านั้นที่จะทำได้" เป็นคำพูดของ ผศ.ดร.สุกรี หะยีสะแม รองคณบดี คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มอ.ปัตตานีที่พูดเมื่อวานครับ ซึ่งท่านพูดหลายครั้งมาก เป็นส่วนหนึ่งของผลการสังเคราะห์งานวิจัยเพื่อท้องถิ่นภาคใต้ตอนล่างที่ท่านได้ทำการศึกษาในกลุ่มงานวิจัยทางด้านเศรษฐกิจชุมชน
งานนี้จัดขึ้นเนื่องในโอกาสครบรอบสิบปี สกว.ฝ่ายวิจัยท้องถิ่นครับ ผมได้รับเชิญไปร่วมด้วย เพราะเป็นคนหนึ่งที่ได้เข้าร่วมกับกิจกรรมนี้มาหลายปีแล้ว ห้าปีได้แล้วกระมังครับ แต่ผลงานของผมไม่ค่อยจะออกมาสักเท่าไร เลยได้แต่การไปเรียนรู้
ขอนำกลับมาที่คำพูดของอ.สุกรีอีกครั้งนะครับ คำพูดนี้เป็นการกล่าวชมคนผู้หนึ่งซึ่งอยู่พร้อมกับความสำเร็จของงานวิจัยหลายชิ้น(เกือบทุกชิ้น) ที่สกว.ท้องถิ่นให้การสนับสนุน ฮือ ผมลืมชื่ออีกแล้ว จำได้ว่าท่านทำงานอยู่ การศึกษานอกโรงเรียน จังหวัดปัตตานี แหม่ นึกชื่อไม่ออก พรุ่งนี้ผมก็ได้รับเชิญจากท่านให้ไปร่วมแสดงความคิดด้วย ฮิฮิ ลืมๆๆๆๆๆๆๆ
ดร.สุกรี ให้ข้อสังเกตกับการทำงานของสกว.ใต้ล่างว่า มีลักษณะกระจุกตัวกับคนไม่กี่กลุ่ม อันนี้ผมเห็นด้วยมากครับ มันสัมผัสได้โดยตรงครับ แล้วพอมองไปให้ลึกอีกก็พบว่า การที่ทีมสกว.จะเข้าถึงชุมชนวิจัยเหล่านั้นได้ ก็ด้วยมาจากผู้ที่เข้ามาเป็นตัวประสานให้เพียงคนเดียวครับ คือ คนที่ผมยังนึกชื่อไม่ออกนี้แหละครับ ดังนั้นต้องบอกได้เลยว่า คนๆ นี่ไม่ใช่คนปกติ ฮิฮิ แต่ฟังไปฟังมา ไม่แน่ใจว่าท่านชมหรือเปล่า ฮิฮิ
ประเด็นต่อมาที่อาจารย์ท่านพูดบ่อยแล้วภาษากำกวงนิดหน่อย แต่ถ้าฟังทั้งประโยคจะเข้าใจในทางบวกครับ ท่านบอกว่า สกว.ใช้หน่วยงานภาคี "เปลือง" ซึ่งผมว่านั่นแหละใช่ เพราะการพัฒนาท้องถิ่นที่มั่นคงต้องให้ทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้องมาร่วมไม้ร่วมมือกันทำกันแก้ ไม่ใช่ต่างคนต่างทำ แต่บังเอิญท่านใช้คำว่า เปลือง เลยมีคนยกมือถามว่า เปลืองที่ว่านั่นดีไม่ใช่หรือ?
ฟังการนำเสนองานของอ.สุกรี ซึ่งทำร่วมกับผศ.อับดุลเลาะห์ อับรู แล้วต้องยกนิ้งโป้งให้เลยครับ งานท่านปราณีตมาก ตอบได้ทุกคำถามที่ทีมกำหนดประเด็นสังเคราะห์งานสกว.อยากรู้เลย (ก็ผมไปนั่งทำเป้าหมายของกิจกรรมนี้ด้วยครับ) ที่สำคัญท่านพิถีพิถันกับงานจริงๆ นี้ขนาดมีงานบริหารและงานอื่นๆ เต็มมือ ทำได้ขนาดนี้ เยี่ยมจริงๆ (พี่ชายเรา)
รอบนี้ก็มีงานที่แย่ๆ เหมือนกันครับ ฟังแล้วรู้สึกเสียดายตังค์ (ที่สกว.จ่ายให้) บวกกับเวลาที่ไปนั่งฟัง ไม่ใช่เฉพาะผมนะครับที่รู้สึก เพราะฟังเสร็จมานั่งจิบกาแฟ คุยเรื่องนี้กันแล้วได้ข้อสรุปว่า คนที่ทำวิจัยสังเคราะห์น่าจะยังไม่ได้ลงพื้นที่ ศึกษาแค่เพียงผลวิจัยเปลือกนอก แล้วมาวิเคราะห์ผล ที่สำคัญเหมือนจะให้ค่าของงานวิจัยที่ทำโดยคนในชุมชนต่ำกว่าที่ควรจะเป็น แหม่ ผมเลยตั้งคำถามกลับไปว่า คำว่างานวิจัยวิชาการ กับงานวิจัยท้องถิ่น มันต่างกันที่ว่า ถ้านักวิชาการทำเท่านั้นหรือที่จะเป็นงานวิชาการ คนในชุมชนทำวิจัยไม่ใช่งานวิชาการหรือ ทำไมแยกกลุ่มวิจัยง่ายจังเลย
ก็สมมุติว่า งานวิจัยหนึ่งตั้งระเบียบวิจัยไว้ว่าจะเป็นการพัฒนาอย่างมีส่วนร่วมกับชุมชน งานวิจัยประเภทนี้ก็จะสำเร็จไม่ได้หรอกครับ หากชุมชนไม่ขยับเขยือนมาร่วมทำกับนักวิชาการ แล้วทำไมต้องรอให้นักวิชาการมาเริ่มทำให้กับชุมชน ก็นี้มันชุมชนเขาเริ่มทำวิจัยของเขาเองโดยไม่รอนักวิชาการ
จบประเด็นไว้เพียงเท่านี้แหละครับ วันนี้แอบมานั่งทำงานที่ห้องทำงานครับ ที่ว่าแอบเพราะสัปดาห์นี้สาขาวิชาพานักศึกษาไปดูงานกัน ไอ้กระผมก็ขอตัวไม่ไปด้วย แต่ครั้งจะทำงานที่บ้านก็เปลื้องไฟที่บ้านโดยใช่เหตุ เลยหอบเอกสารมานั่งทำงานที่สาขาวิชาดีกว่า มาถึงก็เจอของฝากไว้บนโต๊ะครับ ผมว่าหลายท่านเห็นด้านหน้าไปแล้ว ผมเลยขอโชว์หน้าในแล้วกัน
หนังสือเล่มนี้ ถึงแม้ไม่ได้เป็นคนเขียนหรือร่วมคิดเลย แต่รู้สึกว่า ภูมิใจกับผลงานพอๆ กับคนเขียนเลยครับ "บันทึกเรื่องเล่าจากคนต่างถิ่น" โดย ฟูอ๊าด ไวยวรรณจิตร
ความเห็น (8)
- ตามมาดูงานวิจัยท้องถิ่น
- ห็นงานน้องฟูอ๊าดด้วย
- ดีจริงๆๆ
- อาจารย์สบายดีไหมครับ
ประเด็นงานวิจัยเพื่อท้องถิ่น สกว. ในการจัดงานสังเคราะห์ที่เชียงใหม่ ก็ถูกสังคมวิชาการตั้งคำถามอยู่..
เมื่อสังเคราะห์แล้ว เกิดการยกระดับแล้ว แล้วยังไงต่อ
บางทีการผูกกับ ท้องถิ่นที่ไกลโพ้น เป็นเรื่องที่ดี แต่การทำงานของ สกว.หากยังใช้ภาพของ ชนบทที่เป็นชายขอบ งานก็เหมือนจะย่ำกับที่ อีกอย่างคือ เป็น idealism มากเกินไป ...แปลงมาสู่การปฏิบัติยากมากไป ตรงนี้เอง สกว.ต้องปรับตัว
ส่วนภาคใต้ล่าง ผมก็มองว่ามีข้อจำกัดมากนะครับ กับการเคลื่อนงานวิจัยในพื้นที่ ผมไม่ทราบมากเท่ากับอาจารย์หรอก แต่มองโดยรวมมีข้อติดขัดอยู่บ้าง
มีโอกาสจะไปแตออ ที่ร้านบัง...ที่ หน้า มอ.ตานี กันนะครับ เผื่อได้ถกกันในรายละเอียด
-------
และผมขอฝากชื่นชม ดร.สุกรี ด้วย ผมมีโอกาสไปนั่งฟังบรรยาย ในงานของสภาวิจัยที่ กทม. เห็นลีลา การนำเสนอ และวิธีคิดบางเรื่องแล้ว เป็นโชคดีของ อ.จารุวัจน์ ที่ได้ใกล้ชิดและได้เรียนรู้จากท่านครับ
ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งอีกครั้งนะครับอาจารย์ ขอบคุณที่ให้โอกาส และสอนให้ผมรักที่จะเรียนรู้งานวิจัยผ่านบล๊อกของอาจารย์ จนกล้าที่จะยื่นเสนอโครงการวิจัยไปตามหน่วยงานต่างๆ เริ่มต้นจากโครงการเล็กๆ ก็อัลฮัมดุลิลละฮฺครับแม้งบอาจจะน้อยแต่การเดินมาถึงตรงนี้ผมก็อัลฮัมดุลละฮิมากแล้วครับ แต่ที่เห็นจะหนักก็เพราะเป็นผู้ประสานงานโครงการเองทั้งสอง(ประธาน) เลยดึง อ.อิรฟันคณะเข้ามาทำงานร่วมเพื่อ อ.เขาจะได้ไม่เบื่อกับการทำงานที่สถาบันครับ อิอิ ขออัลลอฮฺตอบแทนนะครับ สำหรับโอกาสใหม่ๆที่หยิบยื่นให้อีกครั้งครับ...พี่ชาย
ขอบคุณครับอาจารย์ ดร. ขจิต ฝอยทอง
ผมสบายดีครับ ที่สำคัญอาจารย์อย่าลืมให้กำลังใจอ.ฟูอ๊าด ด้วยการซื้อหนังสืออย่างน้อยหนึ่งเล่มนะครับ ฮิฮิ
ขอบคุณครับคุณเอกจตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
- ปัญหาการวิจัยพัฒนาท้องถิ่นเยอะจริงๆ ครับ แค่ที่ฟังในฝั่งของนักวิจัยชาวบ้านก็กระอักแล้วครับ ยังไม่นับรวมปัญหาซ่อนเร้นอีกหลายเรื่อง ก็ต้องแก้กันไปครับ
- ส่วนคณบดีของผมคนนี้หายห่วง ท่านพูดเมื่อไรสร้างความประทับใจได้เมื่อนั้นครับ
ขอบคุณครับเสียงเล็กๆ
เป็นสิ่งที่ดีครับ เมื่อเรามีโอกาส เราก็ต้องหยิบยื่นโอกาสให้กับคนอื่นด้วยครับ เราจะได้เพิ่มพูนขึ้นอีก
แวะมาอ่านครับ
เมื่อได้เหมือนกับได้คุยกัน
เมื่อไรผมจะได้มีโอกาสสัมผัสงานวิจัยจริงๆ
ตอนนี้แม้จะเดินด้วยขาสองข้างแล้ว ก็ยังต้องเป็นสี่ขา(ไม้เท้าอีกสอง)
เริ่มศึกษาและและพบปะกับผู้ใต้บังคับบัญชางานใหม่แล้ว ..
สิ่งที่ได้รับมา..คือ..ไม่ค่อยมีเวลาเขียนหนังสือเลย
.. หนังสือของอาจารย์ฟูอาด ผมก็ได้รับเหมือนกัน ลูกสาวนำเอามาให้ และฝากบอกอาจารย์ฟูอาดด้วยนะครับว่า ว่างๆไปหาผมได้ที่สำนักวิทยาบริการ ขอเป็นช่วงบ่ายก็แล้วกัน ช่วงเช้ายังต้องไปโรงพยาบาล.
ขอบคุณครับอาจารย์ Ibm ครูปอเนาะ
ช่วงนี้คงไม่ต้องเร่งงานอื่นก่อนนะครับ จัดการสำนักวิทยฯ ให้เข้าที่เข้าทางก่อน แล้วค่อยเดินหน้างานวิจัย
- สวัสดีค่ะอาจารย์จารุวัจน์
- เห็นงานแล้วครูวรางค์ภรณ์ก็เหนื่อยใจรอล่วงหน้าเลยค่ะ
- ครูวรางค์ภรณ์ต้องค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป ค่ะ
- แต่สามารถเป็นกำลังใจให้เพื่อนพ้องน้องพี่ได้นะคะ
- ข้อนี้ยืนยันค่ะ
- อาจารย์สบายดีนะคะ
ขอบคุณครับ คุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน
บางทีความสำเร็จบางอย่างจำเป็นต้องใช้เวลาและระยะทางครับ