- วันหยุดไปไหนรึป่าว...คะ
- วันนี้ ปลายฟ้า...ไปโรงเรียนสอนคอมฯ เด็ก ๆ ค่ะ
- ให้เขาทดลองการสร้างบันทึกเอง...
- วันนี้ทำเรื่อง กระเจี๊ยบค่ะ
- ปลายฟ้า...เอามาฝากด้วยค่ะ
- http://gotoknow.org/blog/childen-home/238759?page=1
ทำไมท่านจึงหลงไหลในวิถีแห่ง Blogger ???
ช่วยกันขยายโลกทัศน์แคบๆ ของผมให้กว้างขึ้นด้วยนะครับ
เคยคิดเล่นๆ นะครับว่าการเป็น Blogger นั้นมันตอบสนองความต่อความต้องการอย่างหนึ่งของมนุษย์
นั่นคือ “ความต้องการมีตัวตน” และ “การยอมรับจากสังคม”
โลกทุกวันนี้หมุนเร็วขึ้น คนเราใกล้ชิดกันมากขึ้นด้วยเทคโนโลยีการสื่อสาร
แต่ทำไมใครหลายๆคน จึงรู้สึกว่า ตัวเราเล็กลงๆ จนแทบไม่มีที่ยืนบนโลกใบนี้
บางครั้ง ตัวเองก็รู้สึกเหมือนนับวันคุณค่าในตัวเองจะหายไปเรื่อยๆ
ผมรู้สึกว่า การเข้ามาของเทคโนโลยี “บล็อก” มันไปตอบโจทย์
เข้ากับธรรมชาติลึกๆของความเป็นมนุษย์ยุคปัจจุบันเข้าอย่างลงตัว
ด้วยเหตุนี้กระแสแห่ง “Blog” จึงเติบโตอย่างน่าทึ่ง
แต่ความคิดเห็นข้างต้นอาจจะยังไม่สมบูรณ์นัก
ในฐานะของ Blogger มือใหม่หัดขับ
ผมจึงเกิดความสงสัยใคร่รู้ และอยากจะได้ยินเสียงจากหัวใจของบรรดา
Blogger รุ่นพี่ๆ ที่น่ารัก ใน G2K หน่อยนะครับว่า
ทำไมท่านจึงหลงไหลในวิถีแห่ง Blogger ???
ช่วยตอบกันให้หายข้องใจ และช่วยขยายโลกทัศน์แคบๆ ของผมให้กว้างขึ้นด้วยนะครับ
ขอขอบคุณล่วงหน้าที่กรุณาให้ความกระจ่าง
ณภัทร๙
หมายเลขบันทึก: 233804เขียนเมื่อ 6 มกราคม 2009 22:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 04:26 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (102)
สวัสดีค่ะ แวะมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะ
บล็อกเป็นเครื่องมือที่เปิดโลกกว้างค่ะ เพราะทำให้สามารถใช้เป็นเครื่องมือในการแลกเปลี่ยนกับคนได้ทั้งโลกค่ะ
ที่สำคัญการเขียนบล็อกเป็นการได้ทบทวน ได้ฝึกทักษะความคิด และการเขียนให้ดียิ่งขึ้น และเสนอของบล็อกคือการได้รับความคิดเห็นจากผู้ที่แวะมาเยี่ยมบล็อกค่ะ
- สวัสดีค่ะ
- ความเห็นของป้าแดงนะคะ
-เป็นการฝึกเขียน
-เป็นการฝึกอ่านฝึกคิด
-ที่สำคัญเหมือนยาระบายอย่างอ่อนๆๆค่ะ
มีความสุขตลอดปีใหม่นี้นะคะ
- สวัสดีคะ ชุมชนแห่งนี้ถือว่ามีมนต์เสน่ห์
- ใครเข้ามาแล้วอด "หลงเสน่ห์"ไม่ได้
- เป็นชุมชนแห่งการ"ค้นหา ไฝ่หาและแสวงหาความรู้"
- มีพี่ๆ เพื่อนๆน้องๆ มากมายหลากหลายอาชีพที่พร้อมกันสลัดคราบจอมปลอมและถอดหมวกเกียรติยศอันหนักอึ้ง เพื่อเป็นผู้หนึ่งในชุมชนแห่งนี้ด้วย "ใจที่บริสุทธิ์"
- อิอิ
แวะมาแก้ไขคำผิดค่ะ
เสนอ แก้เป็น เสน่ห์ ค่ะ
"ที่สำคัญการเขียนบล็อกเป็นการได้ทบทวน ได้ฝึกทักษะความคิด และการเขียนให้ดียิ่งขึ้น และเสน่ห์ของบล็อกคือการได้รับความคิดเห็นจากผู้ที่แวะมาเยี่ยมบล็อกค่ะ"
ขอบคุณครับสำหรับทุกความคิดความเห็น
ได้ฟังหลายๆ ท่านทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
แต่ขอเรียบเรียงความคิดอีกที
แล้วพรุ่งนี้จะกลับมาใหม่ครับ
ดึกแล้วขอตัวไปนอนหลับฝันดีก่อนนะคร๊าบ
ดิฉันก็เป็นคนหนึ่ง ที่ไม่ค่อยมีทักษะด้านการเขียนซักเท่าไร แต่ blog ทำให้เราได้มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ share ประสบการณ์ บอกเล่าเรื่องราว ทั้งที่เป็น ทางการและไม่เป็นทางการ ที่สำคัญคือ ทำให้เราได้มาเจอกัน ด้วยวิธีที่สร้างสรรค์ คล้ายการพูดคุยกันในวงนำชาค่ะ
สวัสดีครับ คุณ SOPA ผมเองเพิ่งเป็นน้องใหม่ในไม่นานมานี้ ยอมรับว่าตอนนี้กำลังถูกเวทย์มนตร์แห่ง G2K สะกดให้หลงไหลจนยากที่จะถอนตัวครับ ยอมรับว่าของเค้า "แรง" จริงๆ
สวัสดีค่ะคุณพี่ ณภัทร๙ มีปรับปรุงตามข้อเสนอแนะ อิอิ...ดีจังค่ะ เรื่อง copy รูปลองทำดูนะคะ เลือกเมนูเรียกใช้งานตัวจัดการข้อความก่อนค่ะ ไป copy รูปและชื่อมาค่ะ แล้ว paste ปกติเลยค่ะ ง่ายๆ ลองดูนะคะ จะมาตามการบ้านค่ะ
เพื่อเป็นการทดลองปฏิบัติเทคนิคที่คุณพอลล่า 
ได้แนะนำไว้
ผมจึงขอขอบคุณทุกท่านมา ณ ที่นี้อีกครั้ง
นำโดยคุณมะปรางเปรี้ยว 
เลี้ยวมาที่คุณป้าแดง 
แซงไปหาคุณเพ็ญศรี 
แวะพักที่คุณโสภา 
แล้ววนมาปิดท้ายที่คุณพอลล่าผู้น่ารักและน่าตาดี
ที่ได้แนะนำกลเม็ดดีๆ ให้ทดลอง
แล้วผมจะหาเวลาโฉบเฉี่ยวไปเยี่ยมเยียนทุกท่านนะครับ
- ธุค่ะ..
จากคำถาม..ข้างต้น.. คำตอบของต้อมคือ คนส่วนใหญ่ต้องการพื้นที่ ต้องการการยอมรับในสังคม ที่..บางทีเขาไม่อาจจะเขียน ไม่อาจจะพูด ได้ในโลกความจริง (ไม่ได้หมายความว่าบล็อกหรือในไซเบอร์เป็นโลกหลอกๆ)
ที่นี่ ใน G2K เป็นสังคมแห่งการเรียนรู้ที่มีชีวิต มีการปฏิสัมพันธ์กัน กับผู้ทรงคุณวุฒิหรือผู้ที่มีความสนใจในเรื่องเดียวกันมากมายค่ะ และอื่นๆ ค่ะ อิอิ
จริงครับคุณ เนปาลี 
ได้อ่านสิ่งที่คุณเขียนแล้ว ทำให้ผมนึกย้อนไปถึง
2 เรื่อง ที่มีนัยยะ คล้ายๆกัน
เรื่องที่หนึ่ง ผมเคยดูรายการหลุมดำ
ที่เขาไปสัมภาษณ์เด็กผู้หญิง ที่ใช้ CamFrog
เพื่อโชว์สรีระร่างกายทางอินเตอร์เน็ต
อีกเรื่องนึง จำไม่ได้ว่ารายการอะไร
ไปสัมภาษณ์กลุ่มเด็กแว๊น
ผมกำลังมองว่าคำตอบของทุกเรื่อง
นั้นไม่ต่างกันคือ
ทุกคนล้วนต้องการ "การยอมรับ" จากใครสักคน
เพื่อให้ตัวเราสบายใจว่า
"เรายังมีตัวตนอยู่ในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้"
ส่วนตัวนะคะ
บล็อกเป็นที่แลกเปลี่ยนค่ะ ทั้งความรู้ ความคิด ผลงาน ประสบการณ์ และถ้าคนในชุมชนช่วยกันต่อเติมในเรื่องเดียวกันลงไปเพิ่มมากเข้า จะกลายเป็นห้องสมุดย่อมๆ ห้องหนึ่งค่ะ
ที่สำคัญสุดๆ บล็อกสร้างเพื่อนและเปิดใจให้เราเปิดกว้างมากขึ้น
ขอบคุณครับ คุณสี่ซี่ 
เห็นด้วยมากๆ ครับกับประเด็น "ห้องสมุด"
แต่ดูจากทุกวันนี้แล้ว คงไม่ใช่แค่ห้องสมุดย่อมๆ แล้วล่ะครับ
ผมว่าน่าจะเทียบชั้นเป็น "ห้องสมุดแห่งชาติ" ได้เลยครับ
เพรามี กูรูมากมายหลายท่านที่ได้มาฝากผลงาน
ไว้ให้คนรุ่นหลังได้ศึกษา ต่อยอดกัน
และโดยส่วนตัวผมมองไปว่า ที่นี่คือ
"มหาวิทยาลัย" แห่งใหม่
ที่ผมกำลังศึกษา เรียนรู้ และแลกเปลี่ยน
ไปพร้อมๆ กันกับอีกหลายๆ คน
ได้มีชุมชนใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ อีกเยอะครับ
ยินดีที่ได้รู้จักครับ
ไม่ได้มาช่วยให้คำตอบนะคะ เพราะคิดว่าคำตอบครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว แต่มาร่วม
แสดงความยินดีที่เรามีจุดร่วมเดียวกันค่ะ และภาคภูมิใจในสังคมออนไลน์ของคนทำงานแห่งนี้ค่ะ
- เข้ามาร่วมด้วยช่วยกัน
- การได้แสดงความคิดโดยอิสระบ้างทีก็ได้รับและได้ให้โดยไม่มีการหวังสิ่งตอบแทน
- มิตรภาพที่จริงใจ
- บ้างโอกาสเข้ารอที่จะได้พบeg.งานที่สภามองหาพี่แก้วแล้วก็ได้พบเหมือนได้เจอดารา
- เป็นสุขที่หลงใหลจริงๆ
แวะมาเติมเต็ม
บล็อกเป็นสิ่งที่ทำให้ได้ร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน
ได้แสดงความคิดแบบอิสระ
มีกัลยาณมิตรเกิดขึ้น
มีรอยยิ้มทุกมุมมอง
ขอบคุณครับสำหรับการเติมเต็ม
และขยายโลกทัศน์ของผมในเรื่อง Blog จากทั้ง
คุณ Sila Phu-Chaya
คุณ nampeth(educator diabetes)
และ 
คุณ add
สวัสดีค่ะคุณ ณภัทร๙
มาอ่านหลายรอบแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้สรุปคำตอบของตัวเอง จึงอ่านคำตอบของคนอื่นไปพลาง ๆ ก่อน
มาพบที่คุณ ณภัทร๙ สรุปว่า...
"ทุกคนล้วนต้องการ "การยอมรับ" จากใครสักคน
เพื่อให้ตัวเราสบายใจว่า "เรายังมีตัวตนอยู่ในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้"
ก็ทั้งเห็นด้วยและคิดต่างไปค่ะ....
สำหรับตัวเองแล้ว ก็มีบางครั้งที่อยากแสดงความคิดเห็น ได้รับความคิดเห็นของคนอื่น โดยไม่ต้องแสดงตัวตน...เพราะทำให้รู้สึกอิสระ เบาสบายมากกว่าจะต้องระบุ "ตัวตน" ค่ะ
มีความสุขและร่วมระลึกถึงคุณครูใน วันครู นะคะ
(^___^)
- ตามมาบอกว่า
- ได้ช่วยเหลือคุณครูและผู้สนใจ
- เลยมาเขียนบ่อยๆๆ
- ไม่เชื่อดูนะครับ
- http://gotoknow.org/blog/yahoo/16301
ขอบคุณครับสำหรับ ความคิดเห็นดีๆ ของทั้งสามท่าน
คุณ คนไม่มีราก 
และ
และอาจารย์ขจิต ฝอยทอง 
ครับ
ครับสำหรับคำกล่าวของคุณคนไม่มีรากที่ว่า
[บางครั้งที่อยากแสดงความคิดเห็น ได้รับความคิดเห็นของคนอื่น โดยไม่ต้องแสดงตัวตน...เพราะทำให้รู้สึกอิสระ เบาสบายมากกว่าจะต้องระบุ "ตัวตน"]
ผมเห็นด้วยครับ และผมก็กำลังพยายามฝึกฝนให้ไปถึง
จุดที่ว่าด้วยเช่นกัน
(แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้นะครับ ใจมันยังต้องการอยู่)
กลับมาที่ประเด็นฯของเรื่องดีกว่า
นับเป็นการประจวบเหมาะกันพอดี
ที่มีกัลยาณมิตร "ต้น" เพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาลัย
ได้ส่งหนังสือที่เปี่ยมด้วยคุณค่ายิ่ง มาให้อ่าน
หนังสือเล่มนี้ชื่อ
"ความสุข" เขียนโดยมาติเยอ ริการ์
ดุษฎีบัณฑิตสาขาชีววิทยา
ปัจจุบันเป็นนักบวชพุทธศาสนานิยายธิเบต
แปลโดยคุณ สดใส ขันติวรพงศ์ (สำนักพิมพ์สวนเงินมีมา)
ในโอกาสต่อไปคงจะได้มีโอกาสแบ่งปัน
เรื่องราวดีๆ ของหนังสือเล่มนี้ ในบล็อกนี้อีก
ผมว่าจุดร่วมของทุกคนที่เป็น "แฟนพันธุ์แท้"
ใน G2K Academy แห่งนี้ก็คือ
"ความสุข" ครับ
เป็นความสุขที่เราต่างสัมผัสได้ถึงความปรารถนาดี
จาก "ใจ" ของใครคนใดคนหนึ่ง
ที่ส่งมาให้ "ใจ" เราได้รับรู้
ผ่านสัญญาณคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า
จนกระทั่งมาปรากฏเป็นตัวหนังสือบนหน้าจอคอมฯ
ขอบคุณสำหรับวันนี้
ซึ่งเป็นวันดีๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความหมาย แห่ง "ความสุข"
สวัสดีค่ะ คุณณภัทร๙
สำหรับใบไม้ย้อนแสงนั้น การมาเป็น Blogger ที่นี่ เริ่มต้นจากการมาติดตามข่าวสารความเจ็บป่วยของ Blogger คนหนึ่ง
พอมาเข้าหลาย ๆ ครั้งก็คิดว่า เปิดบล็อกเล่นดีกว่า กะว่าจะเขียนบันทึกความคิดของตัวเองเอาไว้ เพราะมีความคิดตกค้างมากมาย น่าจะดีกว่าเขียนบันทึกไว้อ่านคนเดียว และได้แลกเปลี่ยนกับผู้คนด้วย
และตั้งใจให้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง จึงใช้นามแฝง และไม่ค่อยบอกใครว่าเขียนบล็อกที่นี่ ยกเว้นคนที่นำเรื่องราวของเขามาเขียน หรือบังเอิญมาพบกันที่นี่
ช่วงแรก ๆ ก็มีอาการคล้ายคุณณภัทร๙ค่ะ หวั่นไหวกับความเป็นไปของบล็อกตัวเองอยู่บ้าง เห็นตัวเอง เวลาที่บล็อกนิ่ง หรือเวลาที่มีคนมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็น เห็น "ตัวตน" ตัวเองชัดดีเหมือนกัน กับสถานการณ์ในบล็อก
เจอบล็อกของใครน่าสนใจอยากตามอ่าน ก็นำมารวมไว้ในแพลนเน็ตของตัวเอง บางครั้งก็ใช้ search หาความรู้บ้าง ผลพลอยได้ก็คือ ได้เพิ่มความรู้ของตัวเอง และที่สำคัญ ได้กัลยาณมิตรเพิ่มหลายคนเลยค่ะ
มีอยู่ช่วงหนึ่งติดบล็อกมาก ไม่เป็นอันทำงาน คอยแต่จะเข้ามาแลกเปลี่ยนอยู่เรื่อยเลย คุยเล่นบ้าง แลกเปลี่ยนอย่างจริงจังบ้าง
และจากการสังเกตของตัวเองค้นพบว่า จำนวนคนอ่านนั้นที่เข้ามาอ่านบันทึกนั้นจะมีจำนวนมากหรือน้อย ขึ้นอยู่กับการมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อน ๆ ในโกทูโนแห่งนี้ด้วย ถ้าเราไปแสดงความคิดเห็น ให้กำลังใจใครต่อใคร เขาก็มักจะตามมาอ่านบันทึกของเรา
ความน่าสนใจของบันทึกก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง ที่ทำให้คนตามมาอ่าน แต่ว่าบางทีคนที่เขาสนใจ เขาก็อาจจะเข้ามาไม่ทันเห็นช่วงที่บันทึกของเราขึ้นโชว์ที่ Home ค่ะ
มาถึงตอนนี้ใบไม้ย้อนแสงไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับจำนวนคนที่เข้ามาอ่านหรือมาให้ความคิดเห็นมากนัก แต่ให้ความสำคัญกับการแลกเปลี่ยนและให้กำลังใจเหล่ากัลยาณมิตรในที่แห่งนี้ พร้อม ๆ กับติดตามอ่านบันทึกที่ตัวเองสนใจ และแลกเปลี่ยนเพื่อความงอกงามทางปัญญาค่ะ
สรุปว่า แรงดึงดูดให้เป็นสมาชิกชุมชนแห่งนี้ในปัจจุบันก็คือ เหล่ากัลยาณมิตร และเป็นแหล่งความรู้ออนไลน์ค่ะ
ขอบคุณครับ สำหรับคำตอบจากคุณใบไม้ย้อนแสง 
ที่ทำให้ผมต้องกลับมาทบทวนตัวเองอีกครั้ง
เพราะตอนนี้เกิดอาการ "ติด" ขึ้นมาเล็กๆ แล้วครับ
เหตุเพราะทำให้ผมได้มี "กัลยาณมิตร" เพิ่มขึ้น
อย่างที่คุณใบไม้ฯ ว่าไว้
สวัสดีค่ะ
- ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
- พี่มาขอบคุณที่ไปเยี่ยมบันทึกของ..คนซื่อบรื้อค่ะ
- พี่ไม่ได้หลงไหลในเรื่องใดสักอย่างค่ะ
- เป็นสมาชิกโกทูโนว์ตั้งนานนม แต่ไม่เคยมีบันทึก แต่แนะนำให้เพื่อนที่โรงเรียนเปิดบันทึกกัน
- ภายหลัง..เพื่อนตอบคำถามไม่ชัดเจนและมีท่านหนึ่งถามหาพี่คิม..ทำให้พี่คิมเปิดบันทึกทันที
- ที่ทำได้แทบทุกวัน..เพราะเป็นคนมีโอกาสค่ะ
- ไม่รู้อะไรมากมาย ได้รับการแลกเปลี่ยน มีมิตรภาพ ฝึกเขียนบันทึกมาเรื่อย ๆ ตามประสาแต่ไม่ถึงกับถูกหรือเก่ง ยังผิดตกบกพร่องมากมาย และฝึกเรื่องไอทีไปด้วย
- ว่าง ๆจะมาทักทายอีกนะคะ
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับคุณพี่ ครูคิม 
และขอบคุณสำหรับคำตอบครับ
เมื่อได้อ่านคำตอบของหลายๆ ท่านทำให้ผมพบว่า
ผมได้ตั้งประเด็นคำถามผิดไปครับ
ผมคิดว่าสิ่งที่ทำให้ทุกท่าน รวมทั้งผมหลงไหล
นั้นไม่ใช่การเป็นบล็อกเกอร์
หากแต่เป็นความเป็น ชุมชน ของ G2K ต่างหาก
บรรยากาศใน G2K นั้นเต็มไปด้วยหลายๆ องค์ประกอบ
ที่เกื้อหนุนกันให้เกิดลักษณะของ "ชุมชนในอุดมคติ"
ไม่ว่าจะเป็น
"มิตรภาพ" หรือ "กัลยาณมิตร"
"อิสรภาพ" "เสรีภาพ"
"ความเท่าเทียม"
"การแลกเปลี่ยน แบ่งปัน"
"ปฏิสัมพันธ์"
สำหรับตอนนี้ ผมขอยืมนิยามเก๋ๆ ของคุณ เนปาลี ที่ว่า
"G2K เป็นสังคมแห่งการเรียนรู้ที่มีชีวิต"
- สวัสดีค่ะ
- ติดอยู่กับการเป็นบล็อกเกอร์(ขาประจำ)มาหนึ่งปีแล้วค่ะ หลงไหลเพราะทำให้มีเพื่อนที่ดีเพิ่มขึ้น มีการแสดงความคิดเห็น(ทั้งเห็นด้วย ไม่เห็นด้วย) มีเรื่องให้เรียนรู้เพิ่มเติมนะค่ะ แต่ก่อนเขียนไดอารี่ เราแค่เก็บไว้อ่านคนเดียว โลกก็แคบนะคะ มาเป็นบล็อกเกอร์ สังคมกว้างใหญ่ขึ้นค่ะ
-
- อยู่ที่นี่ ตั้งแต่ 31 พ.ค.49ค่ะ
- เป็น gotoknow mania ขั้น โคม่าค่ะ
- คงต้องรักษาโรคนี้ด้วย 12 บล็อก และ3,300 บันทึกเกือบได้แล้วค่ะ
ขอให้มีความสุขนะคะ
- เขียนบล็อกเพราะอยากแบ่งปันค่ะ
- ตอนแรกที่เข้ามาคิดว่าอยากแบ่งปันแต่ความสุข
- แต่ชีวิตไม่ได้มีด้านเดียว จึงพบว่าในชุมชน G2K แห่งนี้สามารถแบ่งปันทั้งความสุขและความทุกข์
- เป็นสังคมที่เอื้ออาทรต่อกันและกันค่ะ
- ก๊อก ๆ กลับมาเยี่ยมใหม่ค่ะ
- อ่านคำตอบของหลาย ๆ ท่านก็ก็อมยิ้มแล้วนะคะ
- เป็นงานวิจัยได้ชิ้นหนึ่งเลยนะคะ
- บล๊อกนี้สะท้อน "ตัวตน" ของคนเราได้ดีจริง ๆ นะคะ
- ศิลาตั้งชื่อบล๊อกตัวเองใน wordpress ว่า Sila Phu-Chaya's Life Blog มานานเป็นเดือนแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจที่มาของความคิดตัวเอง จู่ ๆ ก็ผุดคำเรียกชื่อนี้ขึ้นมา เพิ่งมาตกผลึกวันที่ได้คุยกับคุณณภัทร9 วันนี้ บวกกับมาอ่านบันทึกความเห็นของทุกคนที่นี่ค่ะ
- ภูมิใจจังเลยนะคะที่สังคมแห่งนี้มีจุดร่วมเดียวกัน
- ขอบคุณค่ะที่เปิดเวทีฟรีสไตล์แบบนี้
จำได้ไหมคะ ที่ไหน ส่งมาให้สดชื่นหัวใจค่ะ
สำหรับผม ใจมา เวลามี สุขขีสุขขี ไม่มีปัญหา.....555 โชคดีครับ
สวัสดีค่ะ
* ฮิฮิ ...เข้ามาดูแสงสีแห่งชีวิตค่ะ
* สุขกายสุขใจนะคะ
ขอบคุณครับสำหรับความเห็นเพิ่มเติมจาก
คุณพี่ดาวลูกไก่ฯ
คุณครูอ้อย
คุณnaree suwan
คุณพี่ศิลาฯ
คุณครูพรรณาฯ
ขอให้ทุกท่านมีความสุข กับการแบ่งปัน และแลกเปลี่ยน
"ประสบการณ์แห่งความเป็นมนุษย์"
ในหมู่ "กัลยาณมิตร"
เพื่อร่วมกันสรรสร้าง "ชุมชนแห่งการเรียนรู้ที่มีชีวิต"
G2K Academy
ขอสรุปรวมของทุกท่านเป็นคำตอบนะค่ะ
และสำหรับพี่ มีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้ามา และบางครั้งก็จะสุข ปนซึ้งตรึงจิตค่ะ
สำหรับกิจกรรมใดๆ ที่เราทำแล้วมีความสุข...................
.............อายุเป็นเพียงตัวเลขค่ะ
ขอบคุณครับ พี่ อ.ขจิต
เห็นว่ามาทักทาย
แต่ไฉนใยมาสืบประวัติครับ
เอ...หรือว่าแอบอิจฉาเล็กๆ
:)
ขอบคุณครับ คุณพี่กระติกฯ
เห็นด้วยครับกับข้อสรุป
"สุข ปน ซึ้ง ตรีง จิต"
พี่ณภัทร คร๊าบบบบบบบบบบ
ไม่เห็นบันทึกซะทีอ่ะคะ อิอิ
รออ่านค่ะ
น้องพอลล่าคร๊าบบบ
พี่เขียน "บันทึก" ไปเยอะแล้วคร๊าบบบ
แต่มักไปปรากฎเป็น "เม้นท์" ของคนอื่นน่ะคร๊าบบบ
บังเอิญว่าพึ่งค้นพบตัวเองว่า
ตอนนี้ชอบ "เม้นท์" มากกว่า "บันทึก" คร๊าบบบ...
มา"สวัสดี" สั้น ๆ ก่อนค่ะ
พี่ณภัทร คะ ขอบคุณมากค่ะ พอลล่าได้เรียนสายกับท่านผอ.รร.ชำฆ้อ แล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ อิอิ
พี่ณภทัร มีเบอร์ไหมคะ อิอิ ขอพอลล่าหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ดีใจด้วยครับ น้องพอลล่าที่ติดต่อท่าน ผอ. ได้แล้ว
สำหรับเบอร์...เดี๋ยวเมลไปให้นะคร๊าบ...
ขอบคุณครับ คุณครูดีที่ปลายฟ้า
วันก่อนพึ่งทานน้ำกระเจี๊ยบผสมน้ำผึ้งของ "ดอยคำ"
รสชาดกลมกล่อม หอม อร่อยครับ
ขอบคุณครับ คุณภูสุภา
ไม่รู้ว่าอยู่แถวไหนครับ อยู่ใกล้ๆ กับ ภูเขียว ภูพาน หรือภูชี้ฟ้า ครับ
:)
สงสัยอยู่นิดนึงที่คุณว่า
มา"สวัสดี" สั้น ๆ ก่อนค่ะ
ก่อนอะไรเหรอครับ...อยากรู้จัง
:)
สวัสดีค่ะ
- เห็นชื่อบันทึกน่าสนใจค่ะ
- พี่คิม..เป็นสมาชิกมานานแล้วแต่ไม่มีบันทึกค่ะ
- เพราะไม่ทราบจะเขียนอะไรที่ให้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่น ๆได้ รู้อะไรก็รู้ไม่มากและรู้ไม่จริง
- ได้แต่เป็นคนฉวยโอกาส ตักตวงประโยชน์อย่างผู้เห็นแก่ตัว อ่าน ทุกวัน อ่านทุกบันทึก สิ่งที่ได้คือความรู้ เป็นผู้รับอย่างเดียว
- วันหนึ่งช่วย ผอ.โรงเรียนทำบล็อกและครูที่โรงเรียนก็มีบล็อกกัน จนกระทั่งมีการชักชวนกันขึ้นและเห็นเพื่อนครูตอบข้อมูลของโรงเรียนไม่ชัดเจน
- จึงทำให้มีบันทึกแรก..เกิดขึ้น ไม่กล้าตอบ ไม่กล้าเม้นท์ เพราะกลัว ไม่มั่นใจและไม่มีความรู้ในการแสดงความคิดเห็น
- เริ่มมานิด ๆ หน่อย ๆ ไปศึกษาจากบล็อกของคนอื่น ๆ ทำให้มีความมั่นใจเพิ่มขึ้น และฝึกเขียนบันทึกไปเรื่อย ๆ
- และ..ได้สำรวจตัวเองว่า..จากที่เข้ามามีบันทึก ทำให้มีเพื่อน ได้แรกเปลี่ยนและมีสิ่งดี ๆเผื่อแผ่ไปยังเด็กน้อย ๆของพี่คิมที่โรงเรียนบ้านนอกอีกด้วย
- ถึงวันนี้ ก็ไม่ได้เรียกว่าหลงไหล แต่เสมือนว่าที่นี่เป็นแหล่งเรียนรู้ที่พี่คิมต้องเรียนอยู่เสมอ ๆค่ะ รวมทั้งบันทึกฉบับนี้ด้วย
- ขอขอบพระคุณค่ะ
- ตามพี่ครูคิมมา
- ไม่ได้อิจฉาเล็กๆๆ
- อิจฉามากๆๆดูดิ
- มีภรรยาสอง ลูกชายหนึ่ง
- อยู่ที่ สามเสน กรุงเทพฯ
- อิอิๆๆๆๆๆๆ
สวัสดีครับ คุณพี่ครูคิมฯ
ผมก็คงต้องเรียนรู้อะไรดีๆ อีกมากจากบันทึกดีๆของคุณครู
และเรื่องราวน่ารักๆ จากบรรดาลูกศิษย์จอมซน
แต่ก็มีแววความเป็นนักปราชญ์ตั้งแต่เด็ก
เสียดายเกิดเร็วไปนิด ไม่งั้นจะขอไปสมัครเรียนที่โรงเรียนบ้าง
ยังไงก็ขอเป็นลูกศิษย์ที่ GotoKnow ด้วยคนนะคร๊าบ
:)
สวัสดีครับ ท่านพี่ อ.ขจิต
เอ...ผมว่าคุณพี่ครูคิมไม่ได้ตามมาตีแผ่ผมซักนิดนะคร๊าบบ
จุ๊ๆ...อย่าเอ็ดไปครับ...
ถ้าเกิด "งานเข้า" ล่ะก็...ท่านพี่ต้องมาช่วยเคลียร์ให้ผมด้วยนะคร๊าบบบบ.....
เฮ้อ...เห็นรูปทีไร...ใจหายไปอยู่ตาตุ่มทุกทีไป...
ไอ้หยา!!!...
หลงไหลในมิตรภาพค่ะ...อิอิ
ขอบคุณมากครับ คุณ •.♥°.•.♥• kittyjumpเลขาnatadee.•.♥.•°♥
เป็นคำตอบสั้นๆ ง่ายๆ แต่ทำให้สัมผัสได้จริงถึงความรู้สึกนั้น
เจ้านายเอากุหลาบมาฝากนะคะ
มีความสุขทั้งที่ทำงาน
และมอบผ่านวาเลนไทน์ให้ครอบครัวเจ้านายด้วยนะคะ
อิอิ
ขอบคุณครับ คุณพิมฯ
ขอบคุณแทนทุกคนที่บ้านด้วยครับสำหรับ "กุหลาบ" ช่อนี้
เข้ามาเยี่ยมBlogger ค่ะ
คคห 44 *สงสัยอยู่นิดนึงที่คุณว่า มา"สวัสดี" สั้น ๆ ก่อนค่ะ ก่อนอะไรเหรอครับ...อยากรู้จัง ****** ****** ****** หมายความว่า สวัสดี ทำความรู้จักไว้ก่อน แล้ววันนี้ค่อยมาตอบคำถามข้างล่างนี้ ไงคะ ทำไมท่านจึงหลงไหลในวิถีแห่ง จริง ๆ ก็ยังคิดไม่ออก บอกไม่ค่อยได้แจ่มแจ้ง ว่าทำไมถึงเขียน เขียนทำไม ติดบล็อก น่ะติดไปแล้ว นึกหาเหตุผล อืม...น่าจะเป็น 1.หาคนที่สนใจเรื่องคล้ายกัน 2.มาอ่านเอาความรู้ 3.เขียนมากเรื่อง ในวันที่เราอยู่คนเดียว ทั้งที่จะว่าเหงา มันก็ไม่เชิง งานมีให้ทำตลอด สรุปตอนนี้ คิดว่าเพราะเป็นสิ่งที่ชอบ เพราะเคยเขียนไดอารีมาตั้งแต่เด็ก ๆ ถือเป็นงานอดิเรกชนิดหนึ่ง เก็บเป็นเรื่องไว้ให้เรา สามีหรือลูกอ่าน...ทำนองนี้แหละค่ะ
คำนี้ฟังแล้วเหมือนหนังเลยค่ะ ^ ^ วิถีแห่งเจได May the blog be with you : )
ขอบคุณครับ คุณภูสุภา
สำหรับคำตอบที่น่าคิด น่าสนใจ
สงสัยจะ "ติดบล็อก" เพราะ
หลงไหล "มนต์เสน่ห์" ของการ
"แลกเปลี่ยน เรียนรู้" เข้าให้แล้ว
สำหรับประเด็นที่ตอบว่า
"เก็บเป็นเรื่องไว้ให้เรา สามีหรือลูกอ่าน"
ผมก็คิดว่าน่าสนใจมากเช่นกัน
ผมนึกต่อไปว่า
ยามที่เราตายไปแล้ว
(และถ้าเขาไม่ลบ "บล็อก"
ทิ้งไปด้วยนะ)
บล็อกนี่แหละที่จะเป็น
ร่องรอยของ ตัวตน
อันสื่อถึง จิตวิญญาณของคนๆ นั้น
ไปอีกนานเท่านาน
ที่ทำงานผมเคยทำ
Hall of Fame - หอเกียรติยศ
ให้กับคนที่ทำคุณประโยชน์
ให้กับหน่วยงาน
แต่ผมกลับมองว่า อย่างนั้น
มันคงได้แค่เปลือก
ได้แค่ รูปปั้น รูปถ่าย และเรื่องราว
อีกนิดหน่อย
แต่หากทำบล็อกไว้
เราจะได้บันทึกทั้งตัวตน
ตลอดจนจิตวิญญาณ
ของเขาเลยทีเดียวล่ะ
ขอบคุณที่จุดประเด็นใหม่ๆ ครับ
ขอบคุณครับ คุณ Little Jazz
สำหรับวลีเด็ดๆ
"May the blog be with you"
ทำให้ผมนึกถึงอะไรขึ้นมาได้อีกอย่างนึง
ผมชอบความคิดของอินเดียนแดงเผ่าหนึ่ง
ใน "วิถีแห่งพลัง" ของพวกเขา
เมื่อพวกเขารู้ว่า วาระสุดท้ายกำลังจะมาถึง
เขาจะกลับไปที่ "สถานที่แห่งพลัง"
ซึ่งเป็นสถานที่เฉพาะแต่ละคน
แล้วเขาก็จะแสดง "การร่ายรำครั้งสุดท้าย" ณ เบื้องหน้าแห่ง "ความตาย"
แล้วก็จะจากไปอย่างสงบ
ผมตั้งความปรารถนาไว้ตลอดเวลาว่า
ผมอยากมีวาระสุดท้ายที่สง่างาม
เยี่ยงนั้นบ้าง
ขอบคุณครับสำหรับคำตอบสั้นๆ
แต่กลับทำให้ผมค้นพบว่า
Blog คือ "สถานที่แห่งพลัง"
ที่ผมเฝ้าค้นหามานาน
May the Blog be with You
วิถีแห่ง Blogger
ผมก็หวังเช่นนั้น สันติผมอยากให้เกิดขึ้นทั่วโลก แต่มีผู้ไม่ต้องการให้เกิด ท่านต้องช่วยค้นหา...อย่างเช่นเร็วๆนี้มีคลิปการฆ่าตัดคอที่ภาคใต้เป็นความตั้งใจหรือไม่ มีคนที่ไม่อยากให้เกิดสันติครับ...
- ธรรมะ สวัสดีค่ะ
- ไปเวียนเทียนไหมเอ่ย...
- คืนนี้มี "จันทรุปราคาร " นะคะ
- อย่าลืมชมกันนะคะ
- งั้นต้องมาศึกษาข้อมูล จากนิทานกล่อมฝัน ก่อนดีไหมค่ะ
- http://gotoknow.org/blog/childendream/240761ตำนานราหูอมจันทร์
- มีความสุข ... วันพระนะคะ
ตามมาเยี่ยมค่ะ ขำอาจารย์ขจิต น้องเขาชอบแซว ใครเขียนอะไรผิดละก็เธอเป็นต้องเห็นก่อนใคร ^__^
สำหรับตัวเองชอบเขียนบล็อก ท่องบล็อก ก็เฉพาะที่ G2K เท่านั้นค่ะ เพราะรู้สึกได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ในเรื่องหลากหลายสาขา แต่ที่มีร่วมกันคือ ความมีน้ำใจ ความสุภาพให้เกียรติกันค่ะ
และที่นี่มีทีมดูแลให้บล็อกใช้งานได้ดี ใช้ได้ง่ายต้องขอชื่นชมทีมงานค่ะ
- เพราะได้ความรู้จากหมู่มวลมิตร
- ทำให้ติดบล็อค
- เฉพาะที่ G2K
ขอบคุณครับ สำหรับความเห็นเพิ่มเติมจาก คุณพี่คุณนายดอกเตอร์
และท่าน ศน.ลำดวน
ผมรู้สึกว่าทั้งสองท่าน ก็มีอาการคล้ายๆ กันก็คือ
หลงไหลในมนต์เสน่ห์ของชุมชนแห่งนี้
ตัวผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกันครับ
ตอนแรกนึกว่าบล็อกทุกที่จะเป็นลักษณะแบบนี้
เท่าที่ได้ไปลองแอบดูบรรยากาศใน
Learner.in.th
พบว่าต่างกันมาก
สัมผัสไม่ได้ถึงความเป็นชุมชน
ผมคิดว่า "วุฒิภาวะ" ของคนในบล็อกเองก็สำคัญมาก
ที่จะเอื้อให้เกิดความเป็นชุมชนที่ดีเหมือนใน G2K
มีคนเต็มใจที่จะให้
มีคนเต็มใจที่จะรับ
มีบรรยากาศของการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นอย่างสร้างสรรค์
และทั้งหมดก็คือนิยามของ G2K
"แลกเปลี่ยน เรียนรู้ ในหมู่มวลมิตร"
ได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้คะ
ขอบคุณครับ คุณวลัยลักษณ์ สำหรับคำตอบ
ผมขอแก้ไขอีกนิดนึงนะครับ ดูน่าจะ O กว่า
"แลกเปลี่ยน เรียนรู้ ในหมู่กัลยาณมิตร"
สวัสดีค่ะ
- ขอทำหน้าที่..ที่ดี
- สำหรับการเป็นสมาชิก โกทูโนว์ค่ะ
มาเยี่ยมค่ะ
สำหรับตัวเองก็เขียนไว้สื่อสารแลกเปลี่ยนและเก็บบันทึกไว้เป็นระบบทำให้ข้อมูลไม่หายไปรวมทั้งได้แสดงความเป็นตัวตนของเราทำให้ไม่เครียดและเพลิดเพลินดีค่ะ
· วันวาเลนไทน์ แล้วนะคะ
· มีความสุข สดชื่น สมหวังนะคะ
· จะเป็นดอกไม้หรือสิ่งของใด ๆ
· หากเพียงเรามอบให้...เขา หรือ เขา มอบให้เรา
· ย่อมไม่สำคัญ...
· เท่ากับการมอบหัวใจ...ที่มั่นคง และจริงใจ
· มีความสุขกับความรักนะคะ
แวะมาอ่าน ...ตำนานดอกกุหลาบ ด้วยกันนะคะ
http://gotoknow.org/blog/childendream/241694
http://gotoknow.org/blog/childendream/241711
ปีนี้ ... จะได้ดอกกุหลาบสีอะไร...เอ่ย...
ไม่ต้องขอทำหน้าที่หรอกครับ คุณพี่ครูคิม
ที่ผ่านมาคุณพี่ก็ทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไร้ที่ติอยู่แล้วครับ
ผมเองครับ ที่ต้องพยายามเรียนรู้การทำหน้าที่จากคุณพี่อีกเยอะ
ขอบคุณครับ คุณพี่หมอฯ
สำหรับคำตอบ
- สื่อสารแลกเปลี่ยน
- บันทึกอย่างเป็นระบบ ข้อมูลไม่สูญหาย (Tacit -> Explicit)
- แสดงความเป็นตัวตน (Hall of Fame)
- ไม่เครียด และเพลิดเพลิน = สนุก
สวัสดีค่ะ
- ดีใจที่ได้เจอกันที่บล็อกครูแป๋ม
- มาชวนไปคุยกันต่อบ่อยบ่อย ๆนะคะ
- พี่คิมคุยไปแล้ววันนี้
- อยากให้เป็นบันทึกที่มีคนเยี่ยมมาก ๆค่ะ
- ขอขอบคุณความรู้สึกที่ดีค่ะ
สวัสดีคะคุณคณภัทร๙
ประกายคิดว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่งนะคะ
- มีเพื่อน มีคนรู้จักมากขึ้น
- ฝึกการใช้ภาษาคะ ฝึกความอดทน
- ฝึกให้รู้จักการรอคอย รู้จักการให้ แบ่งปันความรู้นะคะ
สวัสดีครับ ณภัทร๙ แวะมาขอบคุณที่คนหนุ่ม ๆ ที่ให้สำคัญกับปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง
ขอบคุณครับ พี่จ่าเหรียญชัยฯ
ที่กรุณามาเยี่ยมเยียนครับ
ขอบคุณครับ คุณพี่ประกายฯ
สำหรับคำตอบ
ยังสงสัยอยู่สองข้อครับ
เรื่องฝึกความอดทน
กับฝึกให้รู้จักการรอคอย
นี่มันยังไงกันครับ???
ขอบคุณครับ คุณครูปลายฟ้า
แล้วจะหาเวลาไปอ่านครับ
ขอบคุณครับ ท่านผอ.ประจักษ์
และท่าน พตท.ชาญเดช
สำหรับความรู้สึกดีๆ ที่ท่านทั้งสอง
มอบให้ในวันแห่งความรัก
พี่ณภัทร คะ
พอลล่าแวะมาบอกรัก ส่งความรักให้พี่ และครอบครัวค่ะ
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ดีงาม จากพี่ค่ะ ว่างๆ จะแวะไปเยี่ยมนะคะ
ขอบคุณครับที่แวะไปให้กำลังใจ
รักประเทศไทย ตำรวจเป็นมิตรใกล้ชิดประชาชน
สวัสดีครับ...
แวะมาทักทาย ฝากผีฝากไข้..ร่วมทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมบล็อก
ทำไมหลงรักที่นี่...
ก็เพราะที่นี่ ทำให้รู้สึกได้ว่า "โลกไม่เงียบเหงา เพราะมีคนให้เราได้คิดถึง"
...
ขอบคุณครับน้องพอลล่า
สำหรับความปรารถนาดีที่มีให้เสมอ
ขอบคุณครับ อาจารย์แผ่นดิน
"ตักบาตรร่วมบล็อก"
ของอาจารย์นี่ผมยังนึกไม่ค่อยออกเลยครับ
ขอบคุณนะครับสำหรับคำตอบเก๋ๆ
ที่ทำให้อ่านแล้วต้องอมยิ้ม
เพรารู้สึกถึงความอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาเลย
"โลกไม่เงียบเหงา เพราะมีคนให้เราได้คิดถึง"
ยกมาจากบันทึกของตัวเองค่ะ.....
สวัสดีค่ะคุณ. ณภัทร๙
เห็นด้วยค่ะที่คุณณภัทร๙ กล่าวว่า...ผมคิดว่าการให้กำลังใจกันถือเป็น "พันธะ" อย่างหนึ่งที่เหนียวแน่น ที่ช่วยยึดเหนี่ยวให้ชุมชนนี้มีชีวิต มันอาจไปสอดคล้องกับความต้องการ พื้นฐานที่สุดของมนุษย์เราทุกคนทุกเพศวัย
ส่วนที่บอกว่า....แต่ที่น่าแปลกใจ และชวนให้ค้นหาคำตอบมากๆ เลยก็คือ พฤติกรรมของครูบาอาจารย์ท่านนึงครับ ท่านเขียนบันทึกไว้เป็นจำนวนมาก และเป็นปัญญาปฏิบัติของท่านล้วนๆ แต่ท่านก็ไม่เคยคาดหวัง และไม่ต้องการ การตอบรับหรือการชื่นชมจากผู้ใด ท่านยังคงมุ่งมั่นที่จะถ่ายทอดสิ่งดีๆ มาให้ชาวชุมชนเราอย่างต่อเนื่อง .... แม้ไม่บอกคนไม่มีรากก็ทราบค่ะว่าคือใคร ท่านอ.วิจารณ์ พานิช ..ถูกไหมคะ คงไม่เป็นไรที่จะกล่าวนามท่านด้วยความเคารพอย่างชื่นชมและจริงใจ
ระดับผู้ใหญ่เช่น อ.หมอวิจารณ์ ดร.ประพนธ์ อ.หมอวัลลภ พี่ศศินันท์ และอีกหลาย ๆ ท่านนั้น ท่านเหล่านี้มีประสบการณ์ผ่านโลกมามาก มีความรู้ที่เต็มเปี่ยมและมีใจเมตตาที่จะเผยแพร่สิ่งที่ท่านรู้ เห็น และผ่านมาให้เด็กรุ่นเราได้รับรู้ ... แม้จะมีคนคอมเม้นท์หรือไม่ก็คงไม่ทำให้ท่านรู้สึกอย่างไร แต่ส่วนตัวถ้าได้อ่านแล้ว น่าจะแสดงตัวเพื่อให้เกียรติและให้ท่านได้ทราบว่าเรา...มารับรู้และเคารพในสิ่งที่ท่านได้บอกเรา...จริงไหมคะ
โดยส่วนตัวของคนไม่มีรากนั้น ... ยังมีความรู้ ประสบการณ์น้อยมาก การเขียนบันทึกก็เพื่อนำเสนอความคิดเห็นของตัวเอง (ที่อาจผิดหรือถูก) จึงต้องการให้มีท่านผู้รู้และกัลยาณมิตรเข้ามาให้ข้อคิดเห็น ติชม แม้จะเห็นด้วย ชื่นชม ตำหนิ เห็นต่าง ... คนไม่มีรากก็ยินดีและน้อมรับ เพราะทำให้เกิดองค์ความรู้ใหม่ แตกฉานทางความคิดยิ่งขึ้นค่ะ
และขอบคุณมากเป็นพิเศษกับคุณณภ้ทร๙ นะคะ ที่เปิดประเด็นความคิด...
(^__^)
สวัสดีค่ะ
- มาอีกรอบนะคะ
- พาเพื่อนใหม่มาแนะนำค่ะ
- http://gotoknow.org/blog/boonsongch/243209
"ยินดีและน้อมรับ เพราะทำให้เกิดองค์ความรู้ใหม่ แตกฉานทางความคิดยิ่งขึ้นค่ะ"
ขอบคุณครับ สำหรับการเปิดโอกาสในการแสดงความเห็น
หวังว่าในโอกาสต่อไป เราคงได้แลกเปลี่ยนมุมมองดีๆ มันๆ กันอีกนะครับ
สำหรับบันทึกของผมก็เช่นกันนะครับ
มีอะไรก็ใส่ได้ไม่ต้องยั้งเลยนะครับ
:)
ขอบคุณครับ คุณพี่ครูคิม
แล้วจะหาเวลาไปเยี่ยมนะครับ
ไม่ว่าจะมีเพื่อนใหม่ๆ
หรือลูกศิษย์คนใหม่ๆ
ยินดีเสมอครับ
สวัสดีค่ะ
- วันนี้มีเวลามาเข้าบล้อกน้อยมากค่ะ
- กำลังทำเว็ปให้โรงเรียน
- หลังจากร้างราไปเกือบ ๒ ปี เพราะตระกูลของพื้นที่ทางราชการมันไม่ไหวค่ะ
- พี่คิมสงสารโรงเรียน จึงหาเช่าพื้นที่แห่งใหม่
- เริ่มวันนี้เองค่ะ
- มีแต่เสาและหลังคาบ้านค่ะ
- http://www.wittayasamphan.net/
ขอบคุณครับ คุณพี่ครูคิม
ว่างๆ จะหาเวลาไปเยี่ยม "บ้าน" นะครับ
แต่อย่าลืมโครงการสร้าง "ป่า" นะครับ
เพื่อ "บ้าน" จะได้ อุดมสมบูรณ์
ขอเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
- มาทดสอบสายตากันค่ะ
- ×÷•.•´¯`•)» บ้านรักษ์สุขภาพ «(•´¯`•.•÷×
- รู้ไหมเลขอะไร.... เอ่ย????????
มาตอบแถมอีกรอบให้เข้ากับเหตุการณ์ "หลงใหลในวิถีบล็อกเกอร์เพราะเขาแจกเสื้อฟรี" ส่วนจะสวยหรือเปล่าบอกไม่ได้เพราะยังไม่เห็นของจริง รู้แต่ว่าได้ฟรีถ้าขยันเขียน มีคนเสนอแล้วเข้าตากรรมการ ฮาๆๆๆๆ
ขอบคุณครับ คุณครูปลายฟ้าฯ
ที่อุตส่าห์นำเรื่องราวดีๆ มาฝากกัน
ขอบคุณครับคุณ Little Jazz สำหรับคำตอบรอบสอง
"หลงใหลในวิถีบล็อกเกอร์เพราะเขาแจกเสื้อฟรี"
แต่ต้อง "ขยันเขียน" เรื่องราวดีๆ ที่มีครบรสชาดด้วยใช่ไหมครับ
จึงจะกระเด็นเข้าตากรรมการ
หวัดดีค่ะ
- มิตรภาพของพวกเราเกิดขึ้นที่นี่ค่ะ แม้ไม่เคยเห็นหน้า แต่ทว่าเหมือนกับผูกพันกันมากมาย มีความรัก ความหวังดีให้กันและกันค่ะ
- เราได้เรียนรู้เรื่องราวที่เรายังไม่เคยรู้ ได้เห็น ได้ชื่นชม ได้แสดงความรู้สึกของเราดั่งใจเราต้องการด้วยค่ะ
ขอบคุณครับพี่จ่า ที่กรุณามาเยี่ยมแบบ "พอเพียง" ครับ
ขอบคุณมากครับสำหรับคำตอบจาก
คุณพี่ phayorm
- แม้ไม่เคยเห็นหน้า แต่ทว่าเหมือนกับผูกพันกันมากมาย
- ได้เรียนรู้เรื่องราวที่เรายังไม่เคยรู้
- ได้ชื่นชม
- ได้แสดงความรู้สึกของเราดั่งใจเราต้องการ
- นั่นสิ
- จะตอบอย่างไรดีนะ
- เปิดคอมพ์ขึ้นมาจะทำงานสักหน่อย...
- อดแวะเข้ามา โกทูโนว์ ไม่ได้
- พอแวะเข้ามา ก็กินเวลาเป็นชั่วโมง
- พอออกจากโกทูโนว์ ก็...ไม่และ..ไม่เอาแล้ว...งานการ
- นอนดีกว่า...อิ อิ
- เลยไม่ได้งาน
- ไม่ได้ว่าไม่ดีนะคะ
- แต่เล่าความจริงให้ฟัง ว่าเรื่องมันเป็นอย่างเนี้ยะ....
- มันเกิดอะไรขึ้นกับชาวบล็อคทั้งหลาย...
- หรือครูแจ๋วเป็นคนเดียว...
- สามียังแกล้งประชดเสียงดัง ๆ ว่าแม่แกมาติดไฮไฟว์ตอนแก่...
- เหอะ เหอะ ให้รู้ซะบ้าง....
- ไม่ตอบนะ...เล่าให้ฟังเฉย ๆ
เปิดประเด็นได้น่าสนใจครับ
ในฐานะแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ และไม่ได้สมัครเข้าระบบอย่างเป็นทางการนั้น คำตอบจึงอาจไม่ตรงกับคำถาม เนื่องจากผมไม่ใช่ Blogger จึงไม่ได้หลงใหลในวิถี Blogger
และผมไม่ได้แสดงตนโดยเปิดเผย ไม่ใช่จากความไม่กล้าเปิดเผย
ขอให้สมมติว่าผมเป็นเสียงหนึ่งที่สะท้อนอยู่ภายในของ Blogger แต่ละท่าน
เป็นมารที่มาทดสอบคุณงามความดีของคนดี
ถือเสียว่าหากไม่มีเสียงสะท้อนจากคนประเภทผม ก็จะไม่รู้ว่าความตรงข้ามของสรรพสิ่งนั้นเป็นเช่นไร
ผมชื่นชมใน Bloggers ทุกท่านที่มีความดีเป็นที่ตั้ง เป็นสิ่งยึดเหนี่ยว และมีมิตรภาพสวยงามเป็นสิ่งเกี่ยวโยง ผมอาจแวะเวียนไปในหลาย ๆ ที่ หลาย ๆ ชื่อ เพื่อเยี่ยมชม blog ต่าง ๆ
สิ่งที่ผมหลงใหลจึงไม่ใช่การเป็น blogger แต่ผมหลงใหลในการเป็นแขกผู้ไม่ได้รับเชิญของ Blogger เพื่อแสดงความคิดเห็นโดยอิสระ สนับสนุนในสิ่งที่ Bloggers คิด และอาจกระตุกให้ฉุกคิด หรือแม้กระทั่งเสนอมุมมองใหม่ ไม่ได้จะมาขัดแย้งอะไร โดยหวังให้เกิดการเปิดโลกแห่งการแลกเปลี่ยนเรียนรู้อย่างแท้จริง และที่สำคัญเกิดกระบวนการปฏิบัติจากสิ่งที่เรียนรู้มา เมื่อนั้นผมจึงอาจจะปรากฎตัวในฐานะ Blogger คนหนึ่ง
ขอให้คุณณภัทร9 มุ่งมั่นต่อไปครับ
ขอบคุณจากใจจริงๆ นะครับ คุณวรพันธ์
ไม่นึกไม่ฝันว่าคนที่มาแสดงความเห็นในลำดับที่ 99 (จริงๆ แล้วผมรอลุ้นอยู่นะครับว่าจะเป็นใคร) เนื่องจากเป็น Magic Number ประจำตัว
ผมคิดเสมอว่า ลำดับที่ 99 จะต้องเป็นคนพิเศษที่มีนัยยะที่พิเศษบางอย่างสำหรับผม
และก็ต้องถือว่าเป็น "ลาง" อันพิเศษที่ได้มีคนพิเศษมาเยี่ยมเยียน ในห้วงเวลาพิเศษ
ผมไม่ได้รู้จัก คุณวรพันธ์มาก่อนหรอกครับ แต่ดูจากตัวหนังสือที่เขียนมันก็สามารถสะท้อนความเป็นตัวคุณได้อย่างดีเยี่ยม
ผมขอแสดงความนับถือในวาทะอันกล้าหาญ อันมาจากจิตวิญญาณที่ซื่อตรง และเข้มแข็ง และรับรู้ได้ถึงความปรารถนาลึกๆ บางประการของคุณวรพันธ์
ผมขอบคุณในเจตนาดี ที่มีให้ชุมชนนี้ เพื่อจะสร้างสรรค์ให้เกิดสังคมแห่งการเรียนรู้ที่พัฒนาไปอีกขั้นนึง
และที่สำคัญที่สุดคือ ผมคิดว่า คุณวรพันธ์ได้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ถึงคำว่า "ปัญญาปฏิบัติ" - ปฎิปทามยปัญญา ซึ่งผมคิดว่า ตัวคุณวรพันธ์เอง น่าจะมีอยู่ไม่ใช่น้อย
สำหรับทุกๆ บันทึกที่ผมเขียน ยินดีเป็นอย่างยิ่งนะครับ ที่จะได้รับความคิดเห็นอันทรงคุณค่า จากคุณวรพันธ์ โดยเฉพาะความเห็นที่แตกต่าง และหากมีอะไรที่เห็นว่าไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวงก็กรุณาช่วยบอกกล่าวกันในฐานะกัลยาณมิตรทางจิตวิญญาณนะครับ
สวัสดีครับ คุณครูแจ๋ว
ขออภัยที่ตอบช้าเนื่องจากติดเหตุผลทางเทคนิคส่วนตัวบางประการ
ขอบคุณครับสำหรับการแสดงความเห็นที่จริงใจ
ทำให้ผมเห็นตัวเองว่า อารมณ์ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากสิ่งที่คุณครูแจ๋วว่าซักเท่าไหร่
ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงปรับตัว ปรับเวลาครับ คิดว่าอีกหน่อยคงจะบริหารเวลาได้ดีกว่านี้
ตามมาหาคำตอบค่ะ