ธรรมใกล้ตัว : แผนที่ออกจากทุกข์

เมื่อวันก่อนอาจารย์พี่หญิงมาถามเราว่า  “ปีนี้เวลามันเดินเร็วกว่าปกติหรือเปล่า เผลอแป๊บเดียวก็จะหมดปีแล้ว  ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วอย่างนี้” อืม...เท่าที่ดูมันก็เดินเป็นปกตินะคะ  เพียงแต่ว่า เวลาเราที่เรามีความทุกข์ เราจะรู้สึกว่ามันเดินช้ามาก  เวลาที่เรามีความสุข  เราจะรู้สึกว่ามันผ่านไปเร็วมาก  และสำหรับคนที่งานยุ่ง งานเยอะ  ก็อาจจะทำงานจนลืมวัน ลืมคืนไปเลยค่ะ

เวลาที่ผ่านไปเร็วแบบนี้  เพื่อนๆได้ทำอะไรที่ควรทำบ้างหรือยังค่ะ  ได้เตรียมตัวเดินทางบนสังสารวัฏที่ยาวไกลบ้างหรือเปล่าค่ะ  เพราะการเดินทางบนโลก เต็มไปด้วยความทุกข์ค่ะ  หลวงพ่อมิตซูโอะ คเวสโก ท่านบอกไว้ว่า “ใครเกิดมาในโลก ต้องเป็นทุกข์แน่นอนทุกคน ทุกชีวิต”

 ถ้างั้นเรามาหา แผนที่ออกจากทุกข์ ของพระพุทธเจ้ากันเถอะค่ะ เผื่อวันหนึ่งเราได้เดินตามแผนที่นี้ไปเรื่อยๆ  เราจะเห็นและจะเดินออกจากวังวนแห่งทุกข์กันได้

 ขอให้เพื่อนๆโชคดี เจอแผนที่และตามแผนที่นี้ไปจนสิ้นทุกข์ทุกคนด้วยเถอะ  สาธุ...

 

ฉบับที่ ๐๑๘ พฤหัสบดีที่ ๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๐

จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว

เผลอแป๊บ ๆ ปีนี้เราก็ใช้ชีวิตมาถึงครึ่งปีกันแล้วนะคะ

ทั้งที่เข็มนาฬิกาและหน้าปฏิทินก็ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างเที่ยงตรง

แต่ด้วยวิถีชีวิตทุกวันนี้ อะไร ๆ รอบตัวก็พลอยดูจะหมุนเร็วกว่าความเป็นจริงไปเสียหมด

และสำหรับบางคน... บางอย่าง ก็หมุนมาถึงเร็วเสียจนเรียกว่า "กะทันหัน"

เกินกว่าที่หลายคนจะตั้งตัวรับมือทันด้วยซ้ำไปนะคะ

ช่วงนี้ มีแต่ข่าวประเภทน่าใจหายสายฟ้าแลบมาให้ได้ยินอยู่เรื่อยเลยค่ะ

อาทิตย์ก่อน เพิ่งนัดกับกลุ่มพี่ ๆ น้อง ๆ ไปออกกำลัง และทานข้าวเย็นกัน คุยกันอยู่สนุกสนาน

แยกย้ายกันไม่ถึงสามชั่วโมงดี ก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าพี่คนหนึ่งที่เพิ่งไปด้วยกันเมื่อครู่

ถูกรถชน ขาหัก กระดูกแตก นอนรอผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาล ทั้งที่ยังวิ่งกันอยู่เมื่อครู่นี้เอง...

ไม่กี่วันถัดมา อุตส่าห์ดีใจได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนแก๊งเก่าสมัยเรียน แต่พอฮัลโหลแล้ว

กลับยิ้มไม่ออก เพราะเสียงที่ลอดมาตามสายแจ้งว่า แม่เพื่อนที่สนิทกันเสียแล้ว...

รู้อีกทีก็คือ โรคร้ายที่คร่าชีวิตมนุษย์เป็นอันดับต้น ๆ ได้ลุกลามจนถึงที่สุดในเวลาไม่ถึงเดือนดี

ไม่นับงานศพอีกสองงาน ที่แม้ไม่ได้สนิทกับเจ้าตัว แต่ก็ล้วนเป็นการจากไปก่อนวัยอันควร

ชีวิตเป็นของเปราะบางจริง ๆ นะคะ….

ในชั่วพริบตาเดียว อะไร ๆ ที่คิดไม่ถึงก็อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ

 

ก่อนที่พระพุทธเจ้าท่านจะเสด็จดับขันธปรินิพพาน

ท่านจึงเลือกที่จะตรัสโอวาทสุดท้ายเพื่อเตือนสติพวกเราไว้อย่างนี้เองว่า...

 

"คนเหล่าใด ทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่ ทั้งพาล ทั้งบัณฑิต ทั้งมั่งมี ทั้งขัดสน

ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้า

ภาชนะดินที่นายช่างหม้อปั้นขึ้นแล้ว ทั้งเล็ก ทั้งใหญ่ ทั้งสุก ทั้งดิบ ทุกชนิด

ล้วนมีความแตกสลายไปในที่สุด ฉันใด ชีวิตของสัตว์ทั้งหลาย ก็ฉันนั้น

 

วัยของเราแก่ชราแล้ว ชีวิตของเราเป็นของน้อย

เราจะต้องจากพวกเธอไป เรากระทำที่พึ่งแก่ตนแล้ว

 

ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท

มีสติ มีศีล อันดีเลิศ จงเป็นผู้มีความดำริตั้งมั่นดีแล้ว ตามรักษาจิตของตนเองเถิด"

 (มหาปรินิพพานสูตร จากหนังสือพระไตรปิฎกฉบับดับทุกข์ โดยท่านธรรมรักษา)

 

เคยลองถามตัวเองกันดูไหมคะว่า ทุกวันนี้ เรายังใช้ชีวิตกันอย่างประมาทอยู่หรือเปล่า

จะมีใครบ้างไหมนะคะ ที่คิดว่าจะตายวันนี้วันพรุ่ง หรือขณะที่คลิกเมาส์อ่านนิตยสารอยู่นี่แหละ

เกิดฝนตกไฟฟ้าช็อตเปรี้ยงเดียวเปลี่ยนภพเปลี่ยนภูมิไปเลย (บ.ก. โหดจัง...) : )

ไม่มีหรอกนะคะ... ใคร ๆ ก็คิดว่า เราจะมีชีวิตยืนยาว เราจะมีแรงอย่างนี้ไปอีกหลาย ๆ สิบปี

เราจะมีครอบครัว เราจะทำนั่นเป็นนี่ตอนอายุเท่านั้นเท่านี้ เราเกษียณแล้วจะทำโน่นทำนี่ ฯลฯ

 

ถ้าเราคลี่เส้นทางของสังสารวัฏที่เราเวียนเกิดเวียนตาย กางออกมาเป็นเส้นตรง

ชีวิตมนุษย์กับอายุเฉลี่ย ๖๐ – ๗๐ ปีนี่ เรียกว่าเล็กกว่าธุลีหนึ่งของจุดเล็ก ๆ บนเส้นตรงอีกมั้งคะ

เวลาในช่วงชีวิตมนุษย์นั้นไม่ยาวนานเลยจริง ๆ

เราเคยเกิดเคยตายมาแล้วนับชาติไม่ถ้วน

และเราก็จะยังเวียนเกิดเวียนตายอยู่อย่างนี้อีกนับชาติไม่ถ้วน

 

สมเด็จพระสังฆราชฯ ท่านจึงใช้ชื่อหนังสือที่ท่านนิพนธ์เล่มหนึ่งว่า "ชีวิตนี้...น้อยนัก"

เมื่อชีวิตเป็นของน้อยอยู่แล้ว ใครที่ยังใช้ชีวิตอย่างประมาท

ไม่ตระเตรียมสั่งสมเสบียงติดตัว ละเลยการทำทาน การรักษาศีล การปฏิบัติภาวนา

ในช่วงชีวิตที่เกิดเป็นมนุษย์ที่ได้พบพุทธศาสนานี้ ก็นับว่าน่าเสียดายมากนะคะ...

ความประมาทมักจะทำให้เรามองข้ามความจริงไปเสมอ ๆ ว่า "ทุกอย่างเป็นของชั่วคราว"

แม้บุญแม้กุศลที่ทำให้เราเป็นสุขอยู่ ก็อยู่เพียงชั่วคราวนะคะ มิใช่แหล่งอุ่นใจอันถาวรเลย

 

วันก่อน รุ่นพี่ท่านหนึ่งได้ถ่ายทอดนิทานที่ครูบาอาจารย์ท่านหนึ่งได้เมตตาเล่าให้ฟังค่ะ

ต่างคนต่างจำได้พอเลา ๆ แต่ฟังแล้วก็รู้สึกอยากนำมาเล่าให้คุณผู้อ่านฟังด้วยค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า... ครั้งหนึ่ง มีช้างโขลงใหญ่นอนตายเป็นแพเกยตื้นอยู่ริมมหาสมุทร

อีกาฝูงหนึ่งมาเจอเข้า ก็ได้เกาะกินซากช้างกองโตนั้นเป็นอาหารกันอิ่มหนำสำราญ

ขณะเดียวกัน คลื่นน้ำก็ค่อย ๆ พัดซากช้างห่างออกจากฝั่งไปเรื่อย ๆ

และอีกาฝูงนั้นก็เกาะกินซากที่ลอยอืดของช้างโขลงนั้นตามห่างออกจากฝั่งไปเรื่อย ๆ ด้วย

จนกระทั่ง มีอีกาตัวหนึ่งเอะใจ และลุกขึ้นมาพูดว่า

"นี่เราชักลอยออกจากฝั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ

ถ้าเราไม่รีบบินกลับตอนนี้ เห็นทีจะไม่มีแรงบินกลับกันแน่ ๆ ..."

แต่อีกาตัวอื่น ๆ กลับเห็นว่า "ซากช้างเยอะแยะเสียขนาดนี้

หมดนี่ก็กินได้สบายทั้งชาติแล้ว จะต้องไปไหนทำไมกัน"

เวลาล่วงผ่านไป จนวันหนึ่ง ซากช้างที่ดูเหมือนกินไม่มีวันหมด ก็ร่อยหรอจนหมดลงจริง ๆ

ครั้นจะบินกลับ ฝูงอีกาก็พบว่าตัวเองบินข้ามท้องมหาสมุทรอันสุดลูกหูลูกตาไปไม่ไหวเสียแล้ว

มีอีกาเพียงสามตัวเท่านั้น ที่เลือกที่จะสละซากช้าง และรีบโผออกจากฝูงไปก่อนแล้วล่วงหน้า

แล้วฝูงอีกาที่เหลือทั้งหมด ก็หมดแรงจมลงสู่ใต้มหาสมุทรนั้นเอง...

 

คุณผู้อ่านฟังแล้วตีความหมายจากนิทานเรื่องนี้กันอย่างไรบ้างคะ

 

รุ่นพี่ท่านนั้น ได้เล่าความหมายของนิทานเรื่องนี้ให้ฟังว่า

ซากของฝูงช้าง ก็เหมือนบุญอันเป็นทุนเก่าของเรานี่เอง

ตราบเท่าที่บุญเก่ายังให้ผล เราก็ยังเสวยสุขอิ่มเอมเปรมปลื้มกับทุนดีอันเดิมของเราอยู่ได้เรื่อย ๆ

เหมือนวันนี้ที่เราอาจจะมีหน้าที่การงานดี ฐานะสุขสบาย มีเสน่ห์ชวนมอง คิดอ่านคล่องแคล่ว ฯลฯ

แต่ใครเคยคิดบ้างไหมคะว่า...

ถ้าดีแต่เสวยสุขอยู่อย่างนั้นถ่ายเดียว วันหนึ่ง ผลบุญเดิมก็จะหมดลง

และ ระยะที่ค่อย ๆ ลอยห่างออกมาจากมหาสมุทร ก็คือช่วงอายุขัยของเรานี่เอง

หากออกแรงบินเสียตั้งแต่ต้น ๆ น้ำ โอกาสที่จะได้ขึ้นสู่ฝั่งอันแห้งสบายตัว ก็มีอยู่มาก

แต่หากเราปล่อยชีวิตเรื่อยเปื่อย สนุกสนานรื่นเริงไปวัน ๆ เกาะติดอยู่กับความสุขเฉพาะหน้า

บางคนคิดด้วยซ้ำไปนะคะว่า ขอใช้ชีวิตเต็มที่ก่อน แก่แล้ว หมดภาระแล้ว จะปฏิบัติธรรมเต็มตัว

แต่กว่าจะรู้ตัวอีกที... ถึงตอนนั้น เราก็อาจพบว่า เราไม่มีแรงแม้แต่จะหายใจเต็มปอดแล้วก็ได้นะคะ

 

ครูบาอาจารย์ท่านบอกนะคะว่า

ตอนยังเป็นหนุ่มเป็นสาว ยังมีเรี่ยวมีแรงนี่แหละ เป็นช่วงที่ปฏิบัติธรรมได้ดีที่สุด

ถึงตอนที่หูตาฝ้าฟาง เป็นโรคกระดูก โรคข้อ โรคชรา สารพัดแล้ว

จะเอากำลังเอาเรี่ยวเอาแรงที่ไหนไปฝึกภาวนาและศึกษาคำสอนเล่าคะ?

 

สิ่งที่ครูบาอาจารย์ท่านเน้นย้ำอยู่เสมอนะคะ ก็คือ อย่าประมาท

ท่านว่า กระดูกเรานี้ หากเอาเพียงชิ้นเดียวจากที่เราเกิดตายในแต่ละชาติมากองรวมกัน

มันเยอะเสียจนสามารถกองทับถมกันได้เป็นภูเขาเลากา

และถ้าเอาน้ำตาในแต่ละชาติ

มาเพียงหยดเดียว ก็รวมกันจนเป็นมหาสมุทรได้ทีเดียวนะคะ

 

ความตายรอเราอยู่ทุกเมื่อ และการตายก็ไม่ใช่การอวสานที่จบสิ้น

แต่เป็นเพียงการปิดฉากละครอีกฉากหนึ่งเท่านั้น เรายังต้องไปสู่ฉากใหม่กันต่อไปเรื่อย ๆ

ยังต้องดิ้นรนไปอย่างไม่รู้กฎกติกา สร้างกรรมใหม่ด้วยความไม่รู้ และรับผลด้วยความไม่รู้

 

วันนี้... ตอนนี้... ขณะที่เรายังมีเรี่ยวมีแรง

วันที่รอยเท้าของพระพุทธเจ้ายังหลงเหลืออยู่ให้เราเดินตาม

อย่าปล่อยเวลาแห่งชั่วขณะนี้หายใจทิ้งกันไปเปล่า ๆ เลย

แผนที่ออกจากทุกข์ยังมีอยู่ ค่อย ๆ เริ่มลงมือกันเถิดนะคะ…

 

ใครยังไม่รู้วิธี ก็ค่อย ๆ เรียนรู้ไป...

ไม่ต้องหวังอะไรไปไกลมากกว่าแค่ทำความรู้จักกับกายใจของเราเอง

เพราะโรงเรียนศึกษาธรรมะของเราไม่ได้อยู่ที่ไหน

แต่อยู่ในขอบเขตของเรือนกายอันยาววา หนาคืบ กว้างศอก ที่มีใจครองนี้เอง

 

แม้ไม่เคยคิดตั้งเป้าว่าจะบรรลุธรรมขั้นไหน ๆ

แต่อย่างน้อย การหมั่นมีสติระลึกรู้กายรู้ใจ ก็จะทำให้เราใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขมากขึ้น

และเป็นทุกข์กับสิ่งกระทบที่แปลกปลอมเข้ามาในใจเราน้อยลงอย่างแน่นอนค่ะ

 

ใครที่สนใจอยากรู้ มีคำถาม และอยากเข้าใจให้มากกว่านี้ เพื่อจะได้เริ่มลงมืออย่างถูกต้อง

 วันอาทิตย์ที่ 21 ธันวาคม 2551 นี้ หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ท่านจะมาแสดงธรรม

ครั้งต่อไปที่ศาลาลุงชิน ซอยแจ้งวัฒนะ ๑๔ ในเวลา 09.00 - 10.30 น. โดยประมาณนะคะ

http://www.wimutti.net/pramote/#news

ใครอยากตามหาแผนที่ความสุขที่แท้จริง ก็ลองไปฟังท่านพูดคุยธรรมะสบาย ๆ ให้ฟังกันนะคะ

(แผนที่ศาลาลุงชิน: http://www.larndham.net/larndham/salashin.html)

ที่ศาลาลุงชินแห่งนี้ มีครูบาอาจารย์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบหลายต่อหลายท่าน

เมตตามาแสดงธรรมให้ญาติโยมฟัง ทุกสัปดาห์ที่ ๒ ๓ และ ๔ ของเดือนเลยนะคะ

นับเป็นสถานที่สืบทอดพุทธศาสนาจากรุ่นต่อรุ่นและเป็นประโยชน์ต่อคนจำนวนมากทีเดียว

   และใครที่สนใจอยากฝึกปฏิบัติธรรม เพื่อเดินตามแผนที่ออกจากทุกข์นี้

มีโครงการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานตามแนวสติปัฏฐาน 4 (พองหนอ  ยุบหนอ)

เพื่อเป็นการสร้างสมบุญกุศลและสร้างเสริมสติปัญญาให้แก่ตน

โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ ทั้งสิ้น ฟรีที่นี่ค่ะ

สถานที่ปฏิบัติ    สำนักปฏิบัติธรรมเฉลิมพระเกียรติ  80  พรรษามหาราช  แห่งที่  34  กรุงเทพมหานคร  ซึ่งตั้งอยู่   ณ  วัดใหม่พิเรนทร์  http://watmai.atspace.com/ เลขที่ ๖๑๑ ถนนอิสรภาพ แขวงวัดอรุณ  เขตบางกอกใหญ่ กรุงเทพมหานคร    

เจ้าสำนักปฏิบัติ    พระราชปริยัติโกศล (เสถียร  ฉนฺทโก)  เจ้าอาวาสวัดใหม่พิเรนทร์

พระวิปัสสนาจารย์ประจำสำนักปฏิบัติ    พระครูวิบูลกิจจารักษ์  (พระอาจารย์ทองมาก)

วัน/เวลาปฏิบัติ  ทุกวันศุกร์  เสาร์และอาทิตย์   เวลา  17.00 น.  ถึง  20.00  น.

กิจกรรม  สวดมนต์ ไหว้พระ  ทำวัตรเย็น (แบบแปล)  เดินจงกรม  นั่งสมาธิ  สอบอารมณ์กรรมฐาน

การแต่งกายมาปฏิบัติธรรม  สามารถแต่งกายตามปกติ  ไม่จำเป็นต้องเป็นชุดขาวก็ได้  แต่ขอให้เรียบร้อยเหมาะสม  ไม่โป๊  ผู้หญิงสามารถใส่กางเกงขายาวมาปฏิบัติธรรมได้

 

 อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่นี่ค่ะ http://gotoknow.org/blog/goodproject/221145

 

 

[อาจารย์ ญาณภัทร ยอดแก้ว]

อนุโมทนาครับ

ช่วงนี้ฟังซีดีธรรมของ หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช อยู่ครับ

ดีมากเลยครับ ภาวนาง่ายมาก

ภาวนาได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกอิริยาบท

"ดูกาย ดูใจ รู้ปัจจุบัน ด้วยใจที่เป็นกลาง"

ได้แผนที่ออกจากทุกข์จริงๆครับ

[นางสาวปวีณา โพธิ์นิล 51/11]

หลวงพ่อมิตซูโอะ คเวสโก หลวงพ่อวัดสุนันทวราราม จ.กาญจนบุรี ใช่ไหมคะ ดิฉันเคยไปเข้าค่ยจริยธรรมตอน ม.3 ที่วัดท่าน ถ้าดิฉันจำไม่ผิด พอเห็นชื่อท่านก็เลยนึกขึ้นได้

ขออนุโมทนาด้วยคนค่ะ

ข้าพเจ้าจะขอดำเนินชีวิตอยู่บนความไม่ประมาทอย่างท่านว่าไว้

ผมได้รับ FW มาคับ อยากให้ลองอ่านดู

มีชายหญิงคู่หนึ่งรักกันมาก คบกันมา 3 ปี ทั้ง 2 ตกลงจะแต่งงานกัน

เมื่อกำหนดวันเรียบร้อย ฝ่ายชายเองก็รอคอยวันที่จะแต่งงาน

ต่อมาไม่นานฝ่ายชายรู้ข่าวว่า คู่รักของตนแต่งงานกับคนอื่นอย่างกะทันหัน

โดยฝ่ายหญิงเองก็เต็มใจ ไม่ได้ถูกบังคับแต่อย่างใด

เมื่อได้ทราบข่าว เขาทั้ง งง และ เสียใจ มาก

ร้องไห้ไม่กินไม่นอน ไม่นานก็ป่วยหนักเพราะตรอมใจ

เวลาผ่านไป ฝ่ายชายป่วยหนักขึ้นเรื่อยๆไปหาหมอเท่าไหร่ก็ไม่ดีขึ้น

ขณะที่นอนซมอยู่ที่บ้านนั้น มีหลวงตาแก่ๆผ่านมา

เมื่อมาถึงหลวงตาหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน แล้วมองเข้าไปในบ้านจึงเคาะประตู

เด็กรับใช้ออกมาเปิดประตูพบว่า เป็นพระ จึงบอกว่า ไม่ทำบุญนิมนต์ข้างหน้า

หลวงตายิ้มอย่างมีเมตตาแล้วพูดว่า อาตมาไม่ได้มาบิณฑบาต

ในบ้านมีคนป่วยใช่มั้ย อาตมาพอมีความรู้ทางด้านการแพทย์นิดหน่อย

ไม่รู้จะพอช่วยได้รึปล่าว เด็กรับใช้ได้ฟังก็อึ้งแต่ก็บอกว่าตัดสินใจเองไม่ได้

ต้องขอไปถามเจ้านายก่อน เด็กรับใช้เดินเข้าไปในบ้านถามเจ้านาย

เจ้านายตอบอย่างตัดรำคาญว่าอยากเข้ามา ก็เข้ามา!

เมื่อหลวงตาเข้าไปพบที่ห้องนอนพบว่า

ชายคนดังกล่าวนอนอย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเตียง

สีหน้าซีดเซียว ร่างกายซูบผอมประหนึ่งครึ่งคนครึ่งศพ

เด็กรับใช้นำน้ำมาถวายหลวงตา พร้อมจัดเก้าอี้ถวายข้างๆเตียงของชายคนนั้น

หลวงตายิ้มแล้วพูดว่าอาการหนักเลยนะ

ชายคนนั้น นิ่งเงียบไม่สนใจในสิ่งที่หลวงตาพูด

หลวงตาตรวจอาการพอเป็นพิธี จึงกล่าวว่า โทรมมากเลยนะ

ชายคนนั้นไม่สนใจ หลวงตาบอกว่าไม่เชื่อ ลองมองที่กระจกสิ

ชายคนนั้นไม่สนใจ แต่ขณะที่หางตาชายไปที่กระจกแต่งตัวในห้องนอน

เขามองเห็นภาพของคนที่รักอยู่ในนั้น ไม่นานภาพของคนรักก็ค่อยๆจางหายไป

กลายเป็นภาพทิวทัศน์ชายทะเล

ที่ชายทะเลแห่งนั้นเงียบสงบ ไม่มีคนผ่านไปมา

ขณะที่ชายคนที่ป่วยนั้น มองภาพในกระจกด้วยความสนใจนั้น

เขาพบว่า มีศพหญิงสาวนอนเปลือยกายอยู่ที่ชายหาด

เวลาผ่านไปสักครู่ มีชายคนหนึ่งเดินผ่านมา

เขามองเห็นศพหญิงคนนั้นด้วยความรังเกียจ แล้วเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ต่อมาพักใหญ่มีชายอีกคนหนึ่งเดินผ่านมา เขามองเห็นศพนั้น

เขาสงสารจึงถอดเสื้อนอกออกมาคลุมร่างของหญิงคนนั้น แล้วเดินจากไป

พักใหญ่ๆอีกเช่นกัน มีชายอีกคนเดินผ่านมา

เขาพบคนนอนมีผ้าคลุมอยู่ จึงเปิดออกดู เมื่อพบว่า เป็นศพ

ด้วยใจสงสาร จึงจะฝังให้เรียบร้อย แต่ก็ไม่มีเครื่องมือจะขุด

เขาจึงตัดสินใจใช้มือทั้ง 2 ข้างๆ ค่อยๆกอบทรายขึ้นมา

เขาทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนเย็น พอได้หลุมใหญ่พอสมควร

จึงได้ฝังศพผู้หญิงคนนั้นเรียบร้อยแล้วจากไป

จากนั้นภาพในกระจกก็เปลี่ยนเป็นภาพของศพหญิงคนนั้น

และก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นภาพของหญิงคนรัก เขาได้เห็นก็ตกใจ

พอสักพัก ก็ปรากฏเป็นภาพชายคนที่ 2

แล้วก็ค่อยๆจางหายไป เหลือแต่เงาของตัวเองในกระจก

ทันใดนั้นหลวงตาพูดว่า ทีนี้เข้าใจรึยัง ศพนั้นคือคู่รักของโยม

ชายคนที่ช่วยฝังศพเธอ ผูกวาสนากับเธอหนึ่งชาติ

ชาตินี้เธอเลยแต่งงานกับเขา ส่วนโยมช่วยคลุมศพเธอ

จึงผูกวาสนา 3 ปี ตอนนี้ครบ 3 ปี วาสนาสิ้นแล้วก็ต้องจากกัน

เมื่อชายคนนั้นฟังจบก็กระอักเลือดออกมา เด็กรับใช้ตกใจมาก

หลวงตายิ้มแล้วบอกว่า โยมรอดแล้ว เมื่อกี้โยมกระอักเลือดเอาเลือดเสียออกมาแล้ว

ต่อมาไม่นานชายคนนั้นก็ได้ออกบวชในที่สุด

^_^ คนเราเจอกัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ความสัมพันธ์ พ่อ , แม่ , พี่ , น้อง ,

ญาติ , เพื่อน , ศัตรู , คนรัก ฯลฯ ไม่ใช่ของเลื่อนลอย