ภาพที่ไม่ระบายสี. ความรู้สึกดี ๆ ของน้องดินที่เรียนรู้จากการท่องทะยานไปกับพ่อ

หลังจากหลุดออกมาจากวังวนของงานบริหารมาพักใหญ่ ๆ   ผมก็เริ่มมีเวลาให้กับลูกชายมากขึ้น 
แต่ถึงกระนั้น  ผมเองก็ยังมีภารกิจอีกมากให้ทำงานอย่างต่อเนื่อง  ไม่เว้นแม้กระทั่งวันหยุด   

ยอมรับนะครับว่าค่อนข้างเหนื่อย. 
แต่ที่หยัดยืนอยู่ได้  ก็ไม่มีอะไรพิเศษไปกว่าการมีความสุขที่ได้ทำงาน   เพราะมันช่วยเตือนตัวเองให้รู้ว่า “เรามีคุณค่า”   เฉกเช่นกับที่มิ่งมิตรเมืองเหนือเคยได้ส่งผ่านถ้อยคิดมายังผมเมื่อแรกเริ่มของการมาเป็นบล็อกเกอร์ว่า  หัวใจที่ว่างงาน เป็นหัวใจที่ทุกข์ทรมานเป็นที่สุด "A  Mind  without   work  is   the  most  troubled." 

กรณีของลูก ๆ ก็เช่นเดียวกัน
ผมพยายามอยู่มากกับการจัดสรร “เวลาคุณภาพ”  ให้กับพวกเขา.  ผมรู้และตระหนักเสมอว่า   ลูกทั้งสองชอบเล่นสนุก โลดโผน  แผลง ๆ  ตามประสาผู้ชาย 

เมื่อเป็นเช่นนั้น 
ผมจึงเป็นตัวเลือกอันดับต้น ๆ  ที่เขาสบายใจ  หรือพึงใจที่จะเลือกให้เป็น “เครื่องเล่น”  สำหรับเขา !  เพราะสำหรับคุณแม่บ้านนั้น  เด็ก ๆ  คงรู้สึกว่า  คงไม่สามารถทานทน หรือรับมือกับฤทธิ์เดชของพวกเขาได้นานพอ  -

แต่ด้วยภารกิจอันหลากหลาย, มากมายและต่อเนื่องเช่นนี้   ผมจึงตัดสินใจที่หอบหิ้วพวกเขาไปในเวทีกิจกรรมของผมอย่างไม่หยุดหย่อน. 

  

(ภาพที่บันทึกล่าสุด ณ สวนป่าของพ่อครูบาฯ  โดยมีน้องออต อาสาเป็นพี่เลี้ยงกิตติมศักดิ์)

 

บ่อยครั้งรู้สึกสงสารลูก ๆ เป็นอย่างมาก   เพราะนั่นหมายถึงว่า  ลูก ๆ  ย่อมเผชิญหน้ากับความเหนื่อยล้าจากการเดินทางอย่างสาหัส   แทนที่จะได้พักผ่อนและทำกิจกรรมในสังคมเมืองเหมือนเด็กในวัยเดียวกัน  แต่กลับต้องระหกระเหินไปคลุกดินเดินป่า หรือแม้แต่ลุยน้ำอย่างสะบักสะบอม 

หลายครั้งเขากลับจากโรงเรียนแล้วเล่าให้ฟังว่า  วันหยุดเพื่อนไปเที่ยวห้าง  ดูหนัง  หรือแม้แต่ไปเที่ยวสวนสัตว์ที่โคราช  

ฟังแล้วผมก็รู้สึกสะท้อนสะเทือนใจอยู่มากเหมือนกัน 
แต่พอได้ยินลูกชายแสนรักของผมเล่าต่อในทำนองว่า  เขาเองก็ไม่ยอมน้อยหน้าเพื่อน  เพราะเขาก็เล่าเรื่องที่ไปเที่ยวท่องในเวทีกิจกรรมตามหมู่บ้านต่าง ๆ  ให้เพื่อนฟังด้วยเหมือนกัน 
และเป็นการเล่าอย่างภาคภูมิใจว่าได้ทำโน่นทำนี่.
โดยเท่าที่ผมสัมผัสได้นั้น น้ำเสียงของแกก็ไม่ปรากฏรูปรอยของความอ่อนด้อยในทางโอกาส.
ไม่ปรากฏแววตาแห่งความขาดเขิน หรือน้อยเนื้อต่ำใจเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

(พยายามใช้ไม้เขี่ยปลาที่ตายขึ้นจากบ่อเลี้ยงปลาของพ่อครูบาฯ อย่างสนุกและท้าทาย)

 

ทุกครั้งที่กิจกรรมได้ยุติลง
ผมมักจะถามลูกเสมอว่า  “มีความสุขมั๊ย ?”  แต่บ่อยครั้งเหมือนกันที่เขาไม่ยั้งรอให้ผมได้เอ่ยคำถามนี้ ตรงกันข้ามเขากลับเป็นคนที่ชิงออกตัวเปรยบอกออกมาก่อนเสมอว่า “มื้อนี่มีความสุขบักขนาดเลย. !”

เมื่อเป็นเช่นนั้น  ผมก็อดทึกทักให้ตนเองแช่มชื่นไม่ได้ว่า  เขาทำตัวราวกับรู้ว่า  คำถามนี้เป็นส่วนหนึ่งของการประเมินการเรียนรู้ของเขา  และเป็นคำถามแห่งความรักและความห่วงใยของคนเป็นพ่อที่มีต่อลูก –

 

(ภาพเมื่อครั้งไปเยี่ยมค่าย  พลอยถูกพี่นิสิตใช้แรงงานต่อหน้าต่อตาคุณพ่อ)

 

 

 

ทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้าน
ผมมักจะเฝ้าสังเกตพฤติกรรมที่ลูกแสดงออกมาเกี่ยวกับเรื่องราวที่เพิ่งผ่านพ้นมาสด ๆ ร้อน ๆ   ต่างคนก็มักจะมีเรื่องเล่าที่แตกต่างกัน  บางครั้งเขาก็พูดถึงเรื่องอาหารการกิน  พูดถึงเรื่องที่หลับขับที่นอน   พูดถึงเรื่องเกม  เรื่องเพลง  เรื่องหมอลำ  เรื่องวัด  เรื่องพระสงฆ์   เรื่องวัว  เรื่องควาย  เรื่องทุ่งนาป่าโคก  เรื่องคนเฒ่าคนแก่  เรื่องเด็ก ๆ เรื่องของพี่นิสิต  ทั้งที่เป็นกิจกรรม   และน้ำใจที่พี่นิสิตมีต่อเขาทั้งสอง   - หลากหลายไปตามสิ่งที่เขาพบเจอมา

และเมื่อเวลาผ่านไป   ก็เห็นได้ชัดว่า  เขายังคงจดจำเรื่องราวเหล่านั้นได้ดี   สามารถพูดคุยและเล่าเรื่องให้ผมได้รับฟังอย่างแจ่มชัด  ราวกับว่าเรื่องที่เขาเล่านั้น  เพิ่งผ่านพ้นไปได้เพียงไม่กี่วันเท่านั้นเอง

สิ่งเหล่านี้  ผมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเป็นความรู้ที่เขาได้รับหรือไม่  หรือแม้แต่เรื่องที่เขาจดจำได้และบอกเล่าให้ผม  โดยที่ผมก็ทำหน้าที่ผู้ฟังที่ดี  พร้อม ๆ กับการชวนเขาคุยในเรื่องนั้น ๆ  อย่างไม่ละเลย  และผมเองก็คิดเองอีกนั่นแหละว่า  ผมกำลังร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับลูก    -

 

(ภาพการไปเยี่ยมค่ายที่จังหวัดอุบลราชธานี ..เขาก็วาดภาพในสิ่งที่เขาเห็น)

 

 

จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้  ก่อนเทศกาลเข้าพรรษามาเยือน  น้องดินไม่สบาย  และรบเร้าไม่ขอไปโรงเรียน  เราจึงนำเขามาอยู่ที่ทำงานด้วย  ซึ่งวันนั้นเขาก็นึกอยากวาดรูปขึ้นมา  แต่อันที่จริง  เขาก็เป็นคนชอบที่จะวาด ๆ เขียน ๆ  เป็นประจำอยู่แล้ว

ภาพที่เขาวาดขึ้นในครั้งนี้   ผมไม่ได้ชี้นำ  หรือรบเร้าให้เขาวาด  เพียงแต่ตอบสั้น ๆ ในทุกคำถามของเขาว่า “ดีแล้ว...สวยแล้ว..”   รวมถึงการสะกดคำบางคำที่เขาต้องการสื่อสารไปยังผู้รับเท่านั้น

ผมไม่รู้หรอกว่า  ภาพเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งที่ยืนยันถึงผลพวงของการเรียนรู้ของเขาที่เฝ้าตะลอนตะลุยไปกับผมหรือไม่ ?  แต่สำหรับผมแล้ว  ผมมีความสุขที่ได้เห็นเขาถ่ายทอดเรื่องเราที่เขาพบเห็นในเวทีกิจกรรมต่าง ๆ  ออกมาเป็นภาพเท่าที่เขามีศักยภาพจะวาดได้

ถึงแม้เป็นภาพที่ยังไม่ระบายสี .. ผมก็ถือว่า  คงไม่ถึงกับจืดชืดเสียสนิท   และถ้อยคำที่เขาสื่อสารนั้น  ก็เป็นความรู้สึกดี ๆ ของเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่เพียรพยายามจะบอกกล่าวกับคนที่เขารักและรู้สึกดีด้วย –

ถ้าภาพเหล่านี้หมายถึงผลพวงความรู้และประสบการณ์ที่ดีของลูกที่เกิดจากการไปโน่น ไปนี่ร่วมกับผม ..
ผมก็ถือว่า ..
มันเป็นความโชคดีของผมกับลูกที่มีโอกาสได้โลดแล่นอยู่ในเวทีการเรียนรู้เดียวกันอย่างสนุก  และเวทีนั้นก็เป็นห้วง  “เวลาคุณภาพ”  ที่เราได้สัมผัสร่วมกันตามประสาคนบ้างาน ทั้งพ่อและลูก 

 

........................

(ภาพที่วาดให้กับคุณเอก จตุพร ..เป็นรูปตำรวจ  ส่วนคนล่างนั้น  แกเพิ่งเฉลยเมื่อเช้านี่เองว่า เป็นภาพคนทำงาน  ซึ่งก็หมายถึง "ลุงเอก" ของเขาเองอีกนั่นแหละ  และก็น่าจะหมายถึง "ทำงานเก่ง")

 

(ภาพนี้วาดให้ป้าหมู ..เป็นภาพเทศกาลเข้าพรรษา  ผมถามว่าทำไมวาดภาพทำนองนี้  น้องดินบอกว่า  ป้าหมูใจดี  มีเมตตา .. แกก็คงพยายามสื่อสารว่า  เป็นคนดีต้องเกี่ยวกับวัดวา ธรรมะ ธรรมโมด้วยกระมังครับ. ภาพนี้เป็นภาพแรกที่แกวาด  และเลือกที่จะระบายสีเป็นภาพแรก  แต่ยังระบายสีไม่เสร็จ)

 

(ภาพนี้วาดให้พ่อครูบาฯ ..  โดยน่าจะได้แรงใจมาจากการที่น้องออตพาไปเก็บเห็ดในสวนป่า  แกจึงพยายามที่จะสื่อสารให้รู้ว่า  ที่สวนป่ามีเห็ดเยอะแยะ  แต่กระนั้น  น้องดินก็ยังบ่นว่า  วาดยาก และยังไม่พอใจกับภาพนี้เท่าไหร่)

 

(ภาพนี้วาดให้ป้าหน่อยแห่งเด็กรักป่า... น้องดินรู้และเข้าใจเสมอมาว่า  สุรินทร์เป็นเมืองช้าง  เลยคงอยากสื่อสารให้รู้ว่า บ้านป้าหน่อยมีช้างน่ารัก ๆ  กระมัง)

.....

 

[ขจิต ฝอยทอง]

• มาดูหลาน
• น่ารักมาก
• ดีใจที่เลี้ยงเด็กน้อยให้อยู่กับธรรมชาติ
• เอาวัวน้อยมาฝากหลานดีกว่า
• 

[นุ้ยcsmsu]

เค้าก็ช่างจินตนาการเนาะ

เค้าเคยวาดให้นุ้ยด้วยนะคะ วาดตัวยาวๆ สูงๆ อิอิอิ

[มะปรางเปรี้ยว]

พี่แผ่นดินค่ะ

น้องๆ โชคดีมาก ที่ได้มาคลุกคลีกับธรรมชาติ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีกว่าการไปเดินห้างค่ะ

ได้อ่านบันทึกนี้แล้วมองเห็นความรัก และความหวังดีของพ่อที่มีต่อลูกได้เป็นอย่างดี

ต้องบอกเลยว่า อ่านบันทึกนี้แล้วอิ่มใจค่ะ ^_^

[naree suwan]

น้องแผ่นดินพี่ชอบการสรุปของหลานๆที่ว่า“มื้อนี่มีความสุขบักขนาดเลย. !”

ไม่ต้องมาหาค่าสถิติ หรือดัชนีชี้วัด อื่นๆให้เหนื่อยยาก นะคะ

[คนไกลบ้าน]

อาจารย์แผ่นดิน

ฝากควมเว้าป้าหมู “พี่ดิน”

ป้าหมูดีใจหลาย คนเก่งของป้าหมู

[Boo]

“มื้อนี่มีความสุขบักขนาดเลย. !”

... ให้น้องดินเจ้าจุก มีความสุข ทุกมื้อค่ะ ...

... เด็กๆ เค้าความจำแม่นมากเลยนะคะคุณแผ่นดิน

อย่าเที่ยวไปสัญญิง สัญญา อะไรไว้เชียวนะคะ :)

... ดูแล้ว ดูอีก ก็มีแต่รอยยิ้ม และอมยิ้ม อิ่มใจ ขอบคุณค่ะ  ...

[ลำดวน]

• อ่านบันทึกนี้แล้วน้ำตาซึม
• เพราะมีความสุข แทนพ่อ-แม่ของน้องดิน
• เพราะน้องเป็นคนที่มีพื้นฐานการคิดดี
• และสื่อสารได้
• น่าภูมิใจแทนค่ะ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ พี่ขจิต

• เด็ก ๆ ได้ดูวัวน้อยแล้วนะครับ
• น่ารักมาก
• แต่มีบางคนถามว่า
• ลาบ สิ แซบ บ่

 

[แผ่นดิน]

ขอบคุณครับ น้อง นุ้ยcsmsu

ว่าแต่รูปที่น้องดินวาดให้นั้น  เป็นยังไงบ้าง.  ถ้าเป็นไปได้ ขอดูหน่อยสิ

ตัวยาว ๆ สูง ๆ จริงมั๊ย

หรือแกจินตนาการไปเป็นอื่น ...

อิอิ และ อิอิ

[ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์]

จะบอกให้พ่อน้องต้นไม้เอาเป็นตัวอย่างค่ะ :)

[เกษตรยะลา]

• ปีนี้ต้องขอรางวัลพ่อดีเด่นให้อาจารย์อีกแล้ว
• ดูแลเอาใจใส่มิได้ห่าง..สร้างความรักความอบอุ่น มิเว้นว่าง
• ดีมากๆๆครับ

[ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี]

อ่านเรื่องเล่าแล้ว...อยากให้ลูกสาวกลับไปเป็นเด็กตัวเล็กเท่าสองหนุ่มนี้จังค่ะ

เห็นพลังแห่งครอบครัวค่ะ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ น้อง. มะปรางเปรี้ยว

นี่คือเหตุผลหนึ่งที่ทำไมพี่ไม่ยังไม่ยอมให้เขาเรียนพิเศษในช่วงปิดเรียน  แต่เลือกที่จะส่งให้เขาไปใช้ชีวิตอยู่ที่ชนบทกับปู่ ย่า ..

เพราะช่วงนี้อยากให้เขาได้ซึมซับและสัมผัสกับธรรมชาติให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้.

เราไม่ค่อยเดินห้างกันเลยก็ว่าได้  ถ้าจะไปก็แค่ไปดุหนัง. แวะมุมของเล่น ร้านหนังสือ  จากนั้นก็กลับมาเล่น ๆ นอน ๆ กันที่ห้องพัก

....

ดีใจมากนะครับที่รู้ว่ามะปราง ฯ อ่านบันทึกนี้แล้วมีความสุข.

ขอบคุณครับ

 

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ  พี่อ็อด  naree suwan

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมอีกรอบนะครับ

พักนี้ผมเดินทางบ่อยเหมือนกัน  ถ้าไม่เดินทางก็มีกิจกรรมให้ดุแลจนดึกดื่น  แต่ทั้งทั้งปวงนั้น  ก็ถือเป็นความสุขที่สัมผัสได้ด้วยใจ  และช่วยให้ชิวิตของผมมีชีวิตชีวาเป็นอย่างดี

....

มีความสุขกับชีวิตมาก ๆ นะครับ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ. พี่หมู  อ.หมู แซ่เฮ

เด็กสองคนรู้สึกราวกับว่ามีญาติอยู่ที่สุพรรณ  และเขาเองก็เล่าให้เพื่อนฟังเหมือนกันว่า ได้นอนบนบ้านทาซาน...

แล้วคงได้เจอกัน นะครับ

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

คงเหมือนมีสื่อทางใจครับ ว่างานที่ผมคลุกคลี ก็อยู่ในแวดวง ทหารบ้าง ตำรวจบ้าง

ชื่นใจมากครับสำหรับรูปภาพที่ หลานวาดให้...ผมยังจำได้ครับ ครั้งที่ไป ดงหลวง

ดิน ยังอายๆ น่ารักดี ส่วน แดน นั้นวิ่งเข้าใส่ คลอเคลียไม่ห่าง

คุณพ่อพนัสได้กระซิบบอกผมมาไม่กี่วัน ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพของหลานที่ตั้งใจวาดให้ในบันทึกนี้

ขอบคุณมาก และ ผมมีความสุขมากครับ

ฝากกอดหลานผมทั้งสองคนด้วยครับ