ณ ห้วงอารมณ์แห่งความเหงา
ทาษเทวี
บุญ ฉันมี แต่คงไม่ถึงฟ้า จึง ไม่เวทนา
คอยเฝ้า แต่คอยทุกครา
ดวงจันทราไม่ลอยเลื่อนมาใกล้เรา
คงแหงนคอยแต่คอยหาย
เสียดายดวงจันทร์ไม่บรรเทา
ลอยลับไม่เหลือแม้เงา
รู้หรือเปล่าว่าเรานี้ ช้ำชอกฤดี
* เธอเป็น ดอกฟ้า
รู้ไหมว่าเราเป็น ดั่งทาสเทวี
แม้ไม่ปรานี ทาสนี้คงระทม อยู่เรื่อยไป
** รอ ฉันรอ ด้วยใจวิงวอน
ขอ บังอรเมตตารักฝากใจ
เพียงยิ้มสักนิดฤทัย
ฉันคงพองเรื่อยไป
ด้วยธุลีเมตตาของเธอ
ต่างชนชั้น...ดั่งกากับหงส์
ต่างเผ่าพงศ์....ดั่งน้ำกับฟ้า
เธอนั้นใสบริสุทธิ์....ดั่งบัวบูชา
ข้านี้มา..จากขุมอเวจี
ใครหนอ...เปรียบตัวเองเฉกเช่น โคลนตม
จริง ๆ แล้วเราเป็น สิ่งที่น่าภิรมณ์
มีแต่คนนิยม รักใคร่ชอบพอ ต่างหากคะ....
มีอารมณ์ศิลปิน จริงๆ ๆ นะคะ คุณสายลม (^----^) ยิ้ม ๆ เป็นกำลังใจให้คะ
สวัสดีคะ คุณสายลม
มายิ้ม ยิ้ม แบบต้อย ต้อย
ชื่นชมในบทกวีคะ...
---^.^---
ถึงเป็นกระต่าย แต่ดวงจันทร์ก็ยังรักเอ็นดูกระต่ายตัวน้อยเสมอนะจ๊ะ คิดถึงนะ
สวัสดีค่ะ....
ยินดีที่ได้ร่วมแบ่งปันบทกวีอันต้อยต่ำนี้แก่ผู้รู้ค่า
ยินดีเสมอค่ะ
แวะมาทักทาย
ใครกันว่าท่านเป็นแค่กระต่ายหมายจันทร์
เหตุหากไม่มีดวงจันทร์
กระต่ายจะอยู่ที่ใด
อิอิอิ.....น้ำผึ้งหวานจ้า
ต่างชนชั้น...ดั่งกากับหงส์
ต่างเผ่าพงศ์....ดั่งน้ำกับฟ้า
เธอนั้นใสบริสุทธิ์....ดั่งบัวบูชา
ข้านี้มา..จากขุมอเวจี
โอ้โห้ พี่เปลี่ยนครับ เปรียบเทียบซะเห็นภาพชัดเจนเลยครับ อิอิ
สวัสดีค่ะคุณ
เป็นบทกลอนที่ไพเราะมากค่ะ และได้ความรู้สึกที่ดีมากค่ะ
แต่ถึงยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้คนที่มีชีวิตเหมือนเช่นบทกวีนี้นะคะ
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ