รำไทภูเขา
วันนี้เรายังอยู่ในแดนดินอีสานกันต่อนะครับ จะนำท่านไปพบกับการแสดงของชนเผ่าที่อาศัยอยู่แถบเทือกเขาภูพาน คือ “ชาวไทภูเขา” หมายถึงชาวไทภูเขากลุ่มหนึ่งที่อาศัยอยู่ตามแถบภูเขา ในเขตอำเภอคำม่วง จังหวัดกาฬสินธุ์
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> “รำไทภูเขา” หรือ “เซิ้งขุดหน่อไม้” การแสดงชุดนี้จัดขึ้นเพื่อจำลองชีวิตความเป็นอยู่ของชาวไทภูเขา เป็นชีวิตที่มีความเป็นอยู่แบบเรียบง่าย รักอิสระ หญิงและชายช่วยกันทำมาหากิน โดยเช้าตรู่จะเดินออกจากบ้านไปหาอาหารสำหรับครอบครัวซึ่งได้แก่การไปขุดหน่อไม้ เก็บผักหวาน เก็บหวาย เก็บใบย่านาง บนภูเขา เพื่อนำมาประกอบอาหารในชีวิตประจำวัน</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt" class="MsoNormal"></p>
ลักษณะเด่นของชาวไทภูเขาอยู่ที่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่วิจิตรงดงาม โดยฝีมือของตนเอง ซึ่งทำให้ดูแปลกตาไปจากปกติที่เคยเห็น เครื่องดนตรีประกอบการแสดง ได้แก่ แคน พิณ โปงลาง โหวด และเครื่องประกอบจังหวะดนตรีที่ใช้ประกอบการแสดงจะมีจังหวะตื่นเต้นเร้าใจ
ลักษณะ
การแต่งกายหญิง สวมเสื้อแขนกระบอกสีแดง นุ่งผ้าถุง ลายมัดหมี่สีดำ ผ้าแพรวางพาดบ่า ศีรษะใช้ผ้าแพวาโพกหัว ใช้สีผ้าคาดเอว
ชาย สวมชุดหม้อฮ่อมใช้ผ้าขาวม้าโพกหัวและคาดเอว สะพายย่าม
อาจารย์เศกคะ
พี่หนิงชอบเซิ้งแหย่ไข่มดแดง อิอิ สนุกดี
อ้ออีกอย่างนะ (กดผิด)
ที่อำเภอคำม่วง ที่เรียกว่า “ชาวไทภูเขา”นั้น ต่างกับที่เรียกว่า "ชาวผู้ไท" หรือ ภูไท อย่างไรคะ เห็นเครื่องแต่งกายไม่เหมือนกันอ่ะค่ะ
สวัสดีครับ
เห็นปั๊บ นึกได้ถึงบรรยากาศเลย สนุกๆ ซิ่งๆ
เซิ่งอีสาน นุ่งผ้าซิ่นสั้นหน่อย
ในภาพมัดหมี่ย้อมคราม ลายนาค ลายดั้งเดิมของเผ่าไทย เขาว่ามาอย่างนั้น
โสร่งของหนุ่มข้างหลังก็งาม ครับ
เอ ทำไม ป้าแดงนอนเร็วจัง ;)
ขอบคุณ อ.บัวชูฝักครับ มีนาฏศิลป์มาแสดงประจำทุกคืน
ป.ล. ที่พูดถึงอยากดูนุ่งน้อยห่มน้อย ในบันทึกวันก่อน ผมพูดเล่นนะครับ อิๆๆ
สวัสดีค่ะ
เคยสงสัยว่า ทำไมคนชาวเขา จึงมีศิลป์มาก เสื้อผ้า ลวดลายแทบไม่ซ้ำกัน อยากแต่งชุดชาวเขาบ้างจัง
เซิ้งแหย่ไข่มดแดง เคยนำเสนอ เมื่อ 12 ก.ย.50ครับ
เป็นการแสดงของภาคอีสานที่สนุกสนานชุดหนึ่งครับ
ขอบคุณพี่หนิงครับ
อ๋อ...ขอบพระคุณค่ะอาจารย์เศก
ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะค่ะ
ข้อมูลนี้ถูกจัยมากมายเรย