เจ้าเป็นไผ: ครั้งแรกของการย้อนมองตัวเอง
ได้แต่แอบอ่านของคนอื่นมานาน แต่ละคำถามเหมือนจะง่ายเพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง แต่สำหรับฉันมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลย...
เจ้าเป็นไผ...
แม่บอกว่าต้องนอนเจ็บท้องในห้องเตรียมคลอดตั้งแต่เช้ากว่าจะคลอดก็พระอาทิตย์เลยหัวไปแล้ว นี่ขนาดจะออกมาดูโลกยังดื้อไม่หยอกเลยฉัน ถึงว่าโตมาเลยเป็นแบบนี้... เกิดมาตัวไม่โต ผมน้อย แถวบ้านเรียก ผมอ่อย ก็เลยเป็นคนขี้ใจน้อยจนถึงทุกวันนี้
ย่าเป็นคนเลี้ยงฉันและตั้งชื่อให้ว่า สร้อยฟ้า เพราะสมัยนั้นมีหนังที่มีนางเอกชื่อนี่สวยมาก ท่านก็กะว่าหลานจะสวยแบบนั้นบ้าง ส่วนชื่อเล่น พิมพ์ มาจากพิมพ์ดีด เพราะพ่อกับแม่ทำงานพิเศษนอกเวลาราชการด้วยการรับจ้างพิมพ์ดีด สมัยนั้นการทำวิทยานิพนธ์หรืองานเอกสารวิชาการต่างๆ ต้องใช้เครื่องพิมพ์ดีด และต้องใช้ฝีมืออย่างมาก พ่อกับแม่เลยมีงานมากแม้แต่ตอนท้องเก้าเดือนก็ยังนั่งพิมพ์งานอยู่ เห็นพ่อบอกว่าตอนพาแม่มาคลอดต้องพยุงแม่ออกมาจากโต๊ะพิมพ์ดีดกันเลยทีเดียว
ฉันชอบการปฏิสัมพันธ์ตั้งแต่เด็ก ชอบเจอผู้คน ชอบคุย ชอบพูด ชอบถาม น้องคนเ็ล็กของแม่มีหน้าที่เลี้ยงฉันมักโดนฉันเล่นงานด้วยคำถามรัวเป็นชุดเสมอ จนต้องบอกว่า หยุดถามก่อนได้ไหมน้าจะกินข้าว... จนถึงวันนี้น้าฉันมีลูกแล้วสองคน กรรมตามฉันทัน ฉันต้องบอกน้องฉันว่า หยุดถามก่อนได้ไหมพี่พิมพ์จะขับรถ...
ตอนเรียน ม.ต้น แววเด็กกิจกรรมก็ฉายออกมา ฉันสนุกทุกอย่างที่ไม่ใช่เรื่องเรียน แล้วก็ทำได้ดีกว่าเรื่องเรียนด้วย...ฉันจบชีวิต ม.ต้น ด้วยการเป็นรองประธานนักเรียน ฉันจำไม่ได้หรอกว่าได้ทำอะไรไปบ้าง จำได้อย่างเดียว ว่าได้ถือไมค์นำสวดนักเรียนทั้งโรงเรียน ช่างเท่ห์เสียนี่กระไร
ม.ปลาย ฉันต้องสอบแข่งขันเพื่อเข้าโรงเรียนฝรั่งมีชื่อในเชียงใหม่ตามรอยคนเก่งที่ควรเป็น แต่ฉันสอบไม่ได้ ฉันร้องไห้ เพราะไม่ได้เีรียนเหมือนเพื่อน แล้วครูใหญ่ก็เรียกฉันไปพบพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน แล้วบอกฉันว่า คะแนนสอบเข้าของฉันถึงเกณฑ์แต่ต้องบริจาคให้โรงเรียนด้วย...
ฉันจำไม่ได้ว่าเท่าไร ไม่รู้ความคิดอวดดีแบบนี้เกิดขึ้นกับฉันได้ยังไง ระหว่างที่แม่พยายามหาเงินให้ฉัน ฉันบอกกับแม่ว่า ฉันไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว ฉันจะสอบเข้าโรงเรียนชายประจำจังหวัดให้ได้...ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เรียนโรงเรียนอันดับหนึ่งแต่ฉันจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้... ความคิดแบบนี้ถูกถ่ายทอดทางสายเลือดด้วยเมื่อน้องชายฉันเจอเหตุการณ์แบบนี้เช่นกัน คำพูดที่เ้ค้าพูดกับแม่เหมือนฉันไม่มีผิด..
ชีวิต ม.ปลายของฉันไม่ยาวนัก สมัยนั้น กศน. ยังเปิดโอกาสให้มีการสอบเทียบอยู่ ทั้งๆ ที่ฉันสนุกกับการใช้ชีวิตที่นั่นกับเพื่อนใหม่ ด้วยความต่างของเพศ ฉันมีเพื่อนผู้ชายมากกว่าเพื่อนผู้หญิง ในยุคที่พฤติกรรมคิขุกำลังเฟื่องฟู การกระทำหลายอย่างของกลุ่มเพื่อนผู้หญิงช่างไม่มีเหตุผลและไม่น่าพิศมัยในสายตาฉัน...ฉันอยากโตแล้ว... <p> ในที่สุดความพยายามในการสอบพิมพ์ดีดเพื่อให้ได้ใบวุฒิ ม.ปลาย ก็สำเร็จ (ไม่เข้าใจทำไมต้องสอบพิมพ์ดีด) </p>
คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เป็นคณะที่ฉันเลือกเรียน วันประกาศผลสอบต้องไปดูกันที่ป้ายประกาศ ฉันหาชื่อตัวเองไม่เจอ...กลับบ้านแม่ปลอบฉันว่าไม่เป็นไร เรามีเวลาอีกตั้ง 1 ปี จะรีบไปไหน...แต่อีกไม่กี่นาทีแม่ได้กอดแสดงความยินดีกับลูกช้างเชือกใหม่ เพราะฉันสอบได้ ฉันสอบติด แต่ดันหาชื่อตัวเองผิดแถวเท่านั้นเอง ยังดีนะที่ทีวีมีการประกาศรายชื่อคนสอบติดเป็นอักษรวิ่งๆ ไหลๆ แล้วเพื่อนฉันเห็นชื่อฉันเลยโทรมาแสดงความยินดี ไม่งั้นละก็...
ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยสนุกมาก ฉันทำกิจกรรมทุกอย่างที่ฉันทำได้ ตั้งแต่เล็กๆ ระดับชมรม ระดับคณะ และระดับมหาวิทยาลัย รถกระบะของพ่อฉันกลายเป็นรถขนของและขนคนประจำคณะเศรษฐศาสตร์...และอีกสามปีต่อมาก็เป็นรถประจำคณะเกษตรศาสตร์ของน้องชายฉัน (มันถ่ายทอดกันได้ทางสายเลือด) ฉันได้เจอคนมากมายจากการทำกิจกรรม แน่นอนมันสั่งสอนและปลูกฝั่งอะไรให้ฉันอย่างไม่รู้ตัว...
ฉันชอบทำให้คนพอใจ ฉันชอบเห็นรอยยิ้ม ฉันเลยได้เป็นทีมปฏิคมในสโมสรนักศึกษามหาวิทยาลัย เป็นสวัสดิการในสโมฯ คณะ เป็นแม่ครัวใหญ่ในค่ายอาสา เป็นฝ่ายจัดติวในชมรมวิชาการ เป็น ผจก.ทีมในกีฬามหา’ลัยเฟ้นหาคนมีความสามารถมาเจียรนัย เป็นทุกอย่างที่ทำได้ จนใครๆ เรียกฉันว่า GB แต่ฉันก็สนุกและสุขใจ
ฉันเรียนจบ ป.ตรีด้วยคะแนนธรรมดา ที่ขอทุนที่ไหนก็ไม่ได้ 555 ฉันเลือกที่จะเรียนต่อเศรษฐศาสตร์เกษตร ฉันชอบเกษตร ฉันอยากเรียนเกษตร ฉันชอบชีวิตเกษตร ฉันมั่นใจตั้งแต่เรียน ม.ปลาย เพราะฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้องที่เลือกเรียนพื้นฐานเกษตร แต่เสียดายที่ฉันสอบไม่ติดสายวิทย์...แต่ไ่ม่เป็นไรยังไม่สายฉันเลือกที่จะเรียนการจัดสรรทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพในมิติการเกษตรที่ฉันสนใจได้ ที่นี่...มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์...
จุดยืนอยู่ตรงไหน...
ครั้งแรกที่ฉันออกค่ายไปทำกิจกรรมกับเด็กชาวเขา ทั้งนันทนาการ(เต้นแ้ร้งเต้นกา) สอนหนังสือ ทำอาหารแจก ตัดเล็บ และหาเหา...
สิ่งหนึ่งที่ฉันจำได้และเป็นแรงบันดาลใจจนกลายเป็นจุดยืนจุดหนึ่งในความคิดของฉันคือ “รอยยิ้ม” รอยยิ้มแทนคำขอบคุณ ยิ้มที่บอกว่ามีความสุข ฉันชอบให้คนยิ้มให้ฉัน ฉันชอบเป็นคนให้ให้เพื่อแลกกับรอยยิ้ม...แล้วจะให้อะไรละ...
ความรู้...ฉันคงทำได้แค่นี้ นี่คือสิ่งที่ฉันพอจะมีและพอจะแบ่งปันเพื่อแลกรอยยิ้มที่ฉันภูมิใจได้
เจ้าจะทำอะไร...
ฉันมีความฝัน ฉันอยากเป็นผู้รู้ที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวที่มีประโยชน์สู่ผู้คนอย่างมีน้ำหนัก และมีมรรคผล...แต่เส้นทางช่างยาวไกล...
ความจริงสิ่งที่ต้องทำกับความฝันสิ่งที่อยากทำ บ่อยครั้งที่เดินคนละทางแยก
แต่ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่งทางแยกจะต้องมาบรรจบกันแน่นอน...สักวัน
เจ้าต้องการอะไร...
ฉันต้องการอะไร...มีมากมายที่ฉันต้องการ
ในรูปธรรม ที่ใกล้ตัวและเป็นไปได้ด้วยสองมือ...ฉันอยากให้ครอบครัวฉันมีความสุข
ในนามธรรม ที่ำไกลตัวและอาจเป็นไปไม่ได้ด้วยเพียงสองมือ...ฉันอยากให้ทุกคนมีความรู้เท่าทันคนและโลก ไม่มีใครเอาเปรียบใคร และไม่มีใครเอาเปรียบโลก
บอกหน่อยได้ไหมทำไมต้องเฮฮา...
การจะเป็นผู้รู้ได้ ต้องชอบที่จะเรียนรู้...
ระหว่างที่ฉันรอคอยโอกาสทางการศึกษาในระบบ ฉันก็ต้องใช้ชีวิตเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง วิธีการเรียนรู้ที่เร็วและสนุกฉันต้องค้นหา...
แล้วฉันก็เจอ...
ได้รู้ ได้เฮ ได้ฮา ได้เพื่อน ได้ครู ได้ยิ้ม และได้ฝึกตัวเอง...
การอ่านทำให้คนเก่งแต่การเขียนทำให้คนเก่งมากกว่า...
มีทั้งสองอย่างในที่เดียว ก็ฮานะสิคร้าบบบ
</span>
ความเห็น (27)
- รออ่านแล้วไม่ผิดหวังครับน้องพิมพ์
- แต่ตอนนี้มันติดกันมากเลย
- เลยเอารูปนักวิจัยที่หาข้อมูลที่เขื่อนป่าสักมาฝาก
- เจ้าเป็นไผ๋
- อิอิอิๆๆ
- เอามาอีก
- อิอิอิ
สวัสดีครับน้องพิมพ์ดีด
อ่านเรื่องราวของน้องแล้วสนุกดี เขียนได้รื่นและลื่นมากๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับ
เฮ้อ สุดท้ายก็เขียนจนด๊ายยยยย
อิอิ ชอบมาก ตาลายหาชื่อไม่เจอ
อ้ายเอกอ่านแล้วชอบมาก ม่วนดี วิญญาณนักเขียนสิงสู่ฉับพลัน
เขียนได้สนุกมากครับ เห็นตัวตนของน้องพิมพ์เลย
เขียนอีกๆ
อ้ายเอกครับ
สวัสดีครับน้องพิมพ์
สบายดีไหมครับ เข้ามาทักทายน้องสาวคนเก่งครับ ตอนเห็นชื่่อน้องพิมพ์ตอนแรก นึกถึงตอนอยู่สโมสร นักศึกษาครับ และสนุกกับการได้ใช้พิมพ์ดีดมากๆ ครับ พิมพ์อย่างมีสติ พอมั่นใจว่าจิ้มถูกต้องแน่แล้วจึงกดอย่างหนักแน่นครับ จริงๆ แล้วพิมพ์สัมผัสได้ครับ แต่ด้วยความที่กลัวว่าจะผิด ก็ยังใชแบบจิ้มอยู่ครับ อิๆๆ
ชอบอันนี้มากๆ เลยครับ ฉันอยากให้ทุกคนมีความรู้เท่าทันคนและโลก ไม่มีใครเอาเปรียบใคร และไม่มีใครเอาเปรียบโลก
ขอใ้้้้้้้้้้้้้ห้น้องมีความสุขในการทำสิ่งดีๆ นะครับ
ธ วั ช ชั ย
สวัสดีครับ
แวะมาอ่านครับ สนุกดีครับ
แสดงว่าคุณพิมพ์มีคุณสมบัติทั้งอ่านและเขียนอยู่ในคนเดียวกัน จึงเขียนได้ออกมาน่าอ่านอย่างนี้ ;)
สวัสดีคะ
ขอบคุณพี่มากนะคะที่ลุ้นจนตัวโก่ง ทั้งลุ้น ทั้งกด ทั้งดัน จนในที่สุดก็เสร็จจนได้...ขอบคุณมาก มาก นะคะ
สวัสดีคะท่ายอัยการชาวเกาะ...
ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจนะคะ...และหวังว่าจะมาเยี่ยมกันอีกในคราวต่อไป อิอิ
ขอบคุณพ่อครูบามากนะคะที่แวะมาให้กำลังใจ
สุดท้ายก็เขียนจนเสร็จคะ...จริงๆ เขียนไว้ 4 หน้าแถมจบไม่ลงอีกต่างหาก ดีนะพี่ขจิตเบรกไว้ว่า จบเถอะน้อง ยาวไป ยาวไปไม่ดี...
ป้ายประกาศรายชื่อ (สมัยนั้น) หน้าหนึ่งเค้าพิมพ์รายชื่อสองแถวคะ เรียงเลข แบบซ้าย ขวา นะคะไม่ใช่เรียงลง (ประหลาด) แต่หนูดูเรียงลง พอมันข้ามหมายเลขเราไปก็...จ๋อยเลย แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเลือกดูแถวนั้น ไม่เลือกดูอีกแถวหนึ่ง...
ขอบคุณเจ้าอ้ายเอก...
วิญญาณนักเขียน กับวิญญาณขบท ไม่รู้อันไหนถูกปลุกขึ้นมาก่อนกัน อิอิ
สวัสดีคะพี่เม้ง...น้องพิมพ์สบายดี และหวังว่าพี่จะสบายดีเช่นกันนะคะ
เครื่องพิมพ์ดีด เป็นตัวแทนของอะไรเก่าๆ ขลังๆ จะทำอะไร จะดีดอะไร ก็ต้องคิดให้ดี เพราะผิดแล้วแก้ไขยังไงก็เป็นรอย ส่วนถ้าพิมพ์แบบสัมผัส มั่นใจแค่ไหนว่านิ้วก้อยมีแรงพอที่จะกดยกแคร่...
หวังว่าจะสนุกกับการทำในสิ่งที่ตัวเองเลือกและมั่นใจว่าจะทำให้ดีที่สุดและมีความสุขที่สุดเช่นกันคะ
ขอให้พี่มีความสุขเช่นกัน
ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจนะคะ
---^.^---
สวัสดีคะ...คุณ ธ วั ช ชั ย
ขอบคุณที่แวะมานะคะ
เป็นคุณสมบัติในฝันเลยคะ ตอนนี้ยังอ่านได้ไม่มากพอ...เพราะการหย่อนของหนังตาแปรผันตามระยะเวลที่อ่านเสมอเลยคะ (ยกเว้นอ่านบันทึกใน G2K อิอิ) ส่วนเรื่องเขียน ยังเขียนช้ามากคะ...แก้แล้วแก้อีก บันทึกนี้นานมากกว่าจะเขียนเสร็จคะ...ดีใจนะคะที่ทำให้สนุก...
---^.^---
- แล้วเราก็หากันจนเจอ
- อิอิอิ
- พี่เอกโดนยึดน้อง
- ฮ่าๆๆๆ
อิอิ...ขำ ขำ...ขำ ขำ
---^.^---
สวัสดีค่ะน้องพิมพ์
มาติดตามค่ะ ว่าน้องพิมพ์เป็นไผ...ได้รู้จักกันมากขึ้นแล้วค่ะ...เก่ง และ น่ารักมากค่ะ...
- สวัสดีครับ
- ได้อ่านแล้วประทับใจครับ
- ตามไปอ่านตัวตนของใครหลายๆคนแล้วก็รู้สึกว่ากะลาของผมมันเริ่มเปิดขึ้นเรื่อยๆแล้วครับ
- ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆครับ
สวัสดีคะ อาจารย์
ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาเยี่ยมและให้กำลังใจคะ หวังว่าจะได้รู้จักกันยิ่งๆ ขึ้นนะคะ...ด้วยความเคารพ
ขอบคุณ...คุณสุดทางบูรพาที่เข้ามาแวะและให้กำลังใจกันนะคะ...ดีใจที่ทำให้ประทับใจคะ
---^.^---
- สวัสดีค่ะ น้องพิมพ์
- ชื่นชมและชื่นชอบมากค่ะ
- คนไทยต้อง นี่เลย แบบน้องพิมพ์เลย
หลานสร้อยฟ้าเก่งจริงๆขนาดเล็กๆยังค้นหาตัวตนได้ขนาดนี้ ลุงเองซะอีกสอบข้อแรกเจ้าเป็นไผยังกลั่นไมออกเลย งานนี้แซมแน่นอน ฮิฮิ
สวัสดีคะป้าแดง
ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยมกัน...และดีใจที่ชื่นชอบนะคะ
สวัสดีคะ คุณลุงเอกชัย...
ค้นพบตัวเองแบบเพ้อฝันหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันคะ
คุณลุงคะ "แซมแน่นอน" หมายความว่ายังไงเหรอคะ
จะรออ่านของคุณลุงนะคะ...เจ้าเป็นไผ...
---^.^---
สวัสดีคะ คุณ sasinanda
ขอบคุณมากนะคะที่แวะมาให้กำลังใจกันคะ
---^.^---
- อิจฉา
- คนมีสปา และคนนวดประจำตัว
- สรุปว่าเข้าใจแล้วว่าเจ้าเป็นไผ๋
- อิอิอิๆๆ
สวัสดีค่ะคุณพิมพ์ดีด
แวะมารับการบ้านค่ะ
สวัสดีคะ คุณรัตติยา
ขอบคุณมากคะ
หวังว่าคงใช้ได้นะคะ
---^.^---
- แวะมาทักทายและมาเก็บรอยยิ้มไปเพิ่มกำลังใจครับ
- อิอิ
มาช้ายังดีกว่าไม่มานะอาจารย์
ลองมองดูตัวเองแบบนี้บ้างสิ...
---^.^---
ขอให้ได้ทำในสิ่งที่รักตลอดไป ... เน้อ ^^
อ้นครับ...
ขอบคุณสำหรับคำอวยพร และขอบคุณที่แวะมา
---^.^---