18 ธันวาคม 2549 ตอนบ่าย อากาศหน้าหนาวที่นั่นกำลังดี ไม่ถึงกับร้อน... เราไปที่โรงพยาบาลอองดวง
ภาพที่ 1: อาคารโรงพยาบาลอำเภออองดวง พนมเปญ มีกลิ่นอายอาณานิคมแบบฝรั่งเศสโชยมานิดหน่อย...
ภาพที่ 2: ร้านอาหารภายในโรงพยาบาลอองดวง โปรดสังเกตป้ายโฆษณาโทรศัพท์มือถือ... ผู้เขียนสังเกตดูคนที่นั่นชอบโนเกีย
ภาพที่ 3: อาจารย์สา เรนนำเราไปคลังเลือด... พระอาจารย์สา แอมนัดอาจารย์หมอวีไว้แล้ว...
ภาพที่ 4: ท่านพระสา แอมเดินนำไปเข้าห้องน้ำก่อน... ผู้เขียนขอเดาว่า ท่านคงจะตื่นเต้น เพราะอาจจะได้บริจาคเลือดเป็นครั้งแรกในชีวิต
ภาพที่ 5: ทางเข้าห้องผ่าตัด
ภาพที่ 6: อาคารแบบยุคอาณานิคมฝรั่งเศส
ที่นั่นเรามีโอกาสพบอาจารย์หมอวี ผู้เขียนรีบถามอาจารย์สาเรนว่า ชวนคนอื่นบริจาคเลือดนี่ภาษาเขมรว่าอย่างไร ท่านบอกว่า "เนียม บริจาคเทียม เต้"
ผู้เขียนชวนแล้ว อาจารย์หมอวีบอกว่า ท่านน้ำหนักเพียง 40 กิโลกรัม มาตรฐานของกัมพูชาต้องหนัก 45 กิโลกรัมขึ้นไป
ภาพที่ 7: โปสเตอร์เชิญชวนบริจาคเลือด โปรดสังเกตเด็กๆ นักเรียน นิสิต นักศึกษาอยู่กลางรูปหัวใจ ส่วนรูปพระภิกษุอยู่กลางรูปหยดเลือด
ภาพที่ 8: โปสเตอร์เชิญชวนบริจาคเลือด... โปรดสังเกต "เนียงแขมร์ (นางงามแบบเขมร)"
ภาพที่ 9: โปสเตอร์เชิญชวนบริจาคเลือด โปรดสังเกตเนียงแขมร์ (นางงามแบบเขมร) ยิ้มแย้มแจ่มใสดีเหลือเกิน... สาธุ สาธุ สาธุ
ผู้เขียนเรียนถามอาจารย์แพทย์ที่นั่นว่า ขอบริจาคเงินให้คลังเลือดได้หรือไม่ อาจารย์ท่านบอกว่า คลังเลือดไม่รับบริจาคเงิน
อาจารย์แพทย์ท่านบอกว่า ท่านเคยไปเมืองไทย 4 วัน ไปดรีมเวิลด์ด้วย... ผู้เขียนฟังแล้วดีใจที่ท่านพูดถึงเมืองไทยไปยิ้มไป
แม่ชีไปบริจาคเลือดด้วย 2 ท่าน... การบริจาคเลือดที่นั่นเริ่มด้วยการซักประวัติคัดกรองความเสี่ยงคล้ายของไทย มีแบบสอบถามภาษาอังกฤษเตรียมไว้พร้อม
ภาพที่ 10: บรรยากาศห้องบริจาคเลือด มีภาพธงชาติ สมเด็จพระนโรดม สีหนุ พระราชินีโมเนียค พระเจ้าอยู่หัวพระองค์ปัจจุบันประดับเหนือหัว... ดูแล้วน่าเคารพ และน่าบริจาคเลือดจัง
ภาพที่ 11: ผู้บริจาคเลือดแขมร์ และอาจารย์สา เรน
ภาพที่ 12: ท่านอาจารย์หมอวีนั่งอยู่... ผู้เขียนถามศัพท์จากอาจารย์สา เรนเป็นภาษาเขมร เรียนถามท่านว่า "เนียง บริจาคเทียม เต้ (= ท่านผู้หญิงจะบริจาคเลือดไหม) ท่านบอกว่า น้ำหนักแค่ 40 กิโลกรัม บริจาคไม่ได้
ภาพที่ 13: เครื่องชั่งน้ำหนัก และตู้เก็บเลือด... ถ้าตู้เก็บเลือดพูดได้ มันคงจะบ่นว่า "เหงาจัง" เพราะไม่มีเลือดเหลือในคลังให้เก็บเลยแม้แต่ถุงเดียว...
อาจารย์ท่านใช้วิธีปั่นในเครื่องปั่นฮีมาโทคริท (hematocrit) ทำให้เม็ดเลือดตกตะกอน (เป็นแถบสีแดงด้านล่าง) แยกจากน้ำเลือด (แถบน้ำสีเหลืองใสด้านบน)
เลือดที่ดีหน่อยจะมีเนื้อมากหน่อย น้ำน้อยหน่อย… ไม่ทราบทำไมเลือดถึงได้คล้ายกับลมปากคนเราที่มีทั้งน้ำ และเนื้อ… ลมปากคนเราก็มีน้ำ และเนื้อไม่เท่ากัน
ภาพที่ 14: อาจารย์สา เรนอยากบริจาคเลือด... อาจารย์หมอที่นั่นให้ชั่งน้ำหนักทันที ปรากฏว่า หนัก 40 กิโลกรัม เลยไม่ได้บริจาคเลือด
ภาพที่ 15: อาจารย์หมอท่านคงจะเห็นท่าอาจารย์สา เรนเสียใจที่ไม่ได้บริจาคเลือด ท่านเลยบอกว่า จะตรวจกรุ๊ปเลือด (กลุ่มเลือด ABO) ให้แทน... นับเป็นหมอที่ใจดีมากท่านหนึ่งทีเดียว
ภาพที่ 16: อาจารย์หมอใจดีกับคุณแม่ชี... ดูรูปร่างขนาดนี้ไม่ต้องชั่งก็รู้ว่า แข็งแรง เกิน 45 กิโลกรัม (เกณฑ์ขั้นต่ำ) แน่นอน
ภาพที่ 17: คุณแม่ชีขึ้นชั่ง อาจารย์หมอวีเชียร์ เกิน 45 กิโลกรัม (เกณฑ์ขั้นต่ำ) แน่นอน...
ภาพที่ 18: ถ้าชั่งน้ำหนักผ่านคือ ต้องเกิน 45 กิโลกรัม และความเข้มข้นเลือดสูงพอ (เจาะปลายนิ้ว ให้เลือดไหลซึมเข้าหลอดเล็ก นำไปปั่นแยกเม็ดเลือด-น้ำเลือด / hematocrit) จะต้องผ่านการตรวจขั้นต่อไป
ภาพที่ 19 : คุณแม่ชีบริจาคเลือด โปรดสังเกตถุงของขอบคุณของคลังเลือด... ข้างในมีอะไร ผู้เขียนจะค่อยๆ เฉลย ตอนนี้ยังไม่บอกครับ
ภาพที่ 20: คุณแม่ชีบริจาคเลือดแล้วคงจะเกิดปีติ โสมนัส... ยิ้มแย้มแจ่มใสใหญ่เลย
ภาพที่ 21: ถุงเลือดขนาด 350 มิลลิลิตร... ปริมาตรเลือดพอๆ กับน้ำอัดลมกระป๋องหนึ่ง เลือดคนเราแดงพอๆ กันไม่ว่าจะเป็นเลือดพม่า-ไทย-ลาว-เขมร...
ถุงเลือดยี่ห้อเดียวกับที่ใช้ในเมืองไทย ทำให้นึกถึงคำของอาจารย์ที่โรงพยาบาลมโหสถ เมืองเวียงจันทน์
เทอรูโมเป็นบริษัทญี่ปุ่นที่ผลิตวัสดุการแพทย์หลายอย่าง เช่น เข็มฉีดยา ถุงเลือด ฯลฯ...
เชิญอ่าน:
แหล่งที่มา:
เชิญอ่าน:
ขอขอบคุณอาจารย์สิงห์ป่าสักและท่านผู้อ่านทุกท่าน...
เรามีความหวัง...
ประเทศไหนๆ ในโลกก็คล้ายกัน...
คน "ขอ"...
คน "ไม่ให้"...
ขออนุโมทนา...
ขอขอบคุณ คุณบีเวอร์และท่านผู้อ่านทุกท่าน...
เตียงบริจาคเลือดกัมพูชา / เขมร...
ทราบมาว่า
ขอขอบคุณครับ...
ตามมาอ่านครับ
คำว่าเลือด ที่จริงออกเสียงว่า "เชียม" ครับ ช ช้างครับ
ข้อมูลคุณหมอสดดีครับ
ขอขอบพระคุณท่านอาจารย์ C และท่านผู้อ่านทุกท่าน...
ขอขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำครับ
ขอขอบพระคุณครับ...