เที่ยวนี้ดูแผนที่แบบดูแล้วดูอีก เพราะเคยขับรถหลงเข้าไปในกรุงเทพมารอบหนึ่ง ครั้งนั้นกลางคืนด้วย อาศัยถามแท็กซี่และเจ้าหน้าที่ทางด่วน จึงเอาตัวรอดกลับมาถึงบ้านจนได้(ฮา)

จะขับรถไปส่งลูกชายที่ชลบุรีครับ ลูกชายไปฝึกงานมาร่วมเดือนแล้ว หยุดเทศกาลสงกรานต์จึงกลับมาบ้าน เนื่องจากเป็นช่วงปิดเทอม ขากลับจึงตั้งใจจะไปส่งลูกเอง วางแผนการเดินทางให้คร่อมช่วงเวลาของผู้คนที่จะไหลเข้าสู่กรุงเทพอีกครั้งหลังเทศกาล

การเดินทางครั้งนี้พิเศษกว่าทุกคราว เพราะลูกทั้งสองสอบใบอนุญาตขับขี่มาเรียบร้อยก่อนหน้า ลูกชายจะรับผิดชอบขับรถขาไปตลอดเส้นทาง ขากลับจึงจะเป็นหน้าที่ผม ตกลงกันไว้อย่างนั้น เป็นความพิเศษ เพราะตัวเองจะได้นั่งสบายตลอดหกเจ็ดชั่วโมงในการเดินทาง ครั้งแรกเลยครับ นับตั้งแต่เลี้ยงลูกมาจนโต

ออกเดินทางตั้งแต่เช้า เส้นทางคือ พิษณุโลก นครสวรรค์ บางปะอิน ใช้ทางหลวงพิเศษหมายเลข 9 กาญจนาภิเษก แล้วก็มอเตอร์เวย์ หมายเลข 7 ลองทบทวนเมื่อหลายปีเคยหลงตรงไหน น่าจะที่นี่แหละครับ ขากลับจากระยองมาถึงชลบุรีก็ใช้เส้นทางนี้เหมือนขาไป ไม่ได้สังเกตสังกาอะไร ขับตามกันไปกับเพื่อนอีกสองคัน อาศัยตามเขาเอา(ฮา) เข้าใจว่าเมื่อขามาวิ่งเส้นหลักตลอด ขากลับก็เหมือนกัน พอถึงถนนหมายเลข 7 ต่อกับ 9 ความไม่รู้เรื่องก็ขับดุ่ยไปเรื่อย ไม่เข้าเส้นกาญจนาภิเษก ประเดี๋ยวเดียวเอง ก็พาทั้งครอบครัวเข้าไปงงอยู่ในกรุงเทพเรียบร้อย(ฮา) แต่ครั้งนี้ไม่พลาด วางแผนรัดกุม(ฮา) เดินทางกลางวัน พอถึงจุดสำคัญช่วงแยกเข้าสุวรรณภูมิ ชะลอรถ แล้วหยุดอ่านป้ายชัดๆ 

ระยองไม่ค่อยเห็นคนเล่นสาดน้ำ ดีเหมือนกันขับรถสบาย ระหว่างทางก็ไม่ค่อยเห็นเล่น คิดในใจไม่ทันไร พอเข้าไปถึงถนนเส้นชายหาดแม่รำพึงเท่านั้น รถติดยาวเหยียด ได้แค่ค่อยคืบตามกัน คนสนุกก็สนุก คนไม่นึกสนุกอย่างเรา ก็ไม่ค่อยสนุก เพิ่งจะดีใจเมื่อตะกี้ว่าไม่เล่นกันมาก ที่ไหนได้มารวมกันที่นี่ ความไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ทำให้ต้องเข้าขบวนกับเขาด้วยแบบไม่ตั้งใจเลย บ่นให้ลูกๆฟังบนรถครับ

หลังเดินทางมาครึ่งค่อนวัน รวมติดแหง็กที่ถนนริมชายหาดอีกเกือบสองชั่วโมง เราหมายถึง ผม ภรรยา และลูกทั้งสอง จึงมีโอกาสได้พักผ่อน สัมผัสบรรยากาศทะเล พร้อมชมพระอาทิตย์ตกที่นี่ กิจกรรมของผู้คนซึ่งค่อนข้างหนาตา ดูแล้วเพลิดเพลินครับ

รุ่งขึ้นลูกชายขับรถพาเที่ยว เลาะชายหาดไปเรื่อย ก้นอ่าว บ้านเพ สวนสน แหลมแม่พิมพ์ อนุสาวรีย์สุนทรภู่ที่แกลง เลยไปถึงแหลมเสด็จ จันทบุรี ซึ่งวันนี้นักท่องเที่ยวน่าจะแน่นกว่าวันอื่น ร้านขายของ ร้านขายอาหาร เรียงรายทั้งสองข้างทางคึกคัก ละแวกนี้เคยพานักเรียนมาเรียนรู้ป่าชายเลนที่อ่าวคุ้งกระเบนสองสามครั้ง จึงคุ้นเคย

จากนั้นย้อนรถไปหาดคุ้งวิมาน ขับตามป้ายบอกไปยังจุดชมวิว ซึ่งลัดเลาะฝั่งทะเลขึ้นไปบนเนินเขา บนนี้เมื่อมองลงมา หรือมองลงไปในทะเล ทัศนียภาพงดงามมาก

ต่อไปอีกไม่นานก็ถึงหาดเจ้าหลาว เราหยุดแวะรับประทานอาหารกลางวันในเวลาบ่ายมากแล้ว ร้านอาหารริมทะเลที่เลือก สงบ ไม่พลุกพล่าน พอท้องอิ่มจึงออกเดินทางต่อ เป้าหมายเป็นอำเภอแหลมสิงห์  

มาได้ครู่เดียวต้องข้ามสะพานไปอีกฝั่งหนึ่ง รีบให้ลูกหยุดรถ พลางบอกให้ไปจอดรอฝั่งโน้น อดไม่ไหวกับภาพอันน่าตื่นตาตื่นใจครับ ถ้าจำไม่ผิดคล้ายเคยผ่านแถวนี้มาครั้งเมื่อหลายปีก่อน เร่งเดินเก็บภาพทั้งสองฟากฝั่ง ท่ามกลางเปลวแดด อย่างไม่รู้สึกรู้สาว่าต้องทนร้อนแต่อย่างใด

ใกล้จะเข้าอำเภอแหลมสิงห์ ต้องข้ามอีกสะพานหนึ่งที่สวยงามไม่แพ้สะพานที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะเรือประมงของชาวบ้านจอดอยู่บริเวณนี้เต็มไปหมดด้วย จนร่วมห้าโมงเย็น คะเนกว่าจะถึงระยองคงค่ำ ช่วยกันเล็งหาป้ายบอกถนนที่ไปยังถนนสุขุมวิทได้ จากนั้น จึงรีบบึ่งรถกลับกันทันที

เช้าขึ้นมาออกจากระยองเร็วกว่ากำหนด เกรงรถจะแน่นและติดตามข่าว เพียงชั่วโมงเศษก็ถึงชลบุรี ที่พักลูกชายไม่ห่างจากถนนมอเตอร์เวย์นัก ความจริงไม่ได้ช้าอะไรเลย นึกจะกินข้าวกลางวันพร้อมหน้ากันอีกสักมื้อ ก็ทำไม่ได้ กังวลแต่เรื่องเวลา จุดประสงค์หลักของการเดินทางครั้งนี้ใกล้ลุล่วงแล้ว

ตั้งแต่ลูกๆกลับมาอยู่บ้าน อันที่จริงก็หลายวัน แต่ความรู้สึกตัวเองเหมือนสั้นมาก บัดนี้ต้องจากกันอีกครั้ง ลูกก็มีเส้นทางของลูก เราก็มีเส้นทางของเรา เราต้องสอนให้เขาแกร่ง ให้เขาเข้มแข็ง ผมเอ่ยกับภรรยาด้วยถ้อยคำเหล่านี้

ไม่รู้นึกอะไรขึ้นมา ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว การร่ำลาลูกชายวันนี้ ผมจึงตั้งใจกอดเขาแน่นเป็นพิเศษ