เด็กน้อยเมืองช้างเล่าเรื่อง : ปฏิบัติการแห่งจินตนาการใส ๆ ครั้งสำคัญแห่งปลายปากกาเด็กน้อยนักฝัน
"เด็กน้อยนักฝัน" วาทกรรมแห่งจินตนาการที่ผมพบเจอด้วยท่วงท่าแห่งการสะดุดตา ประทับใจจากปกหนังสือทำมือขนาดพ็อคเก๊ตบุ๊คกระดาษ A 4 พับครึ่งเล่มบางที่ถูกส่งผ่านมาทางไปรษณีย์เป็นของขวัญวันปีใหม่จาก "เพื่อนครู" ชาวลุ่มน้ำมูล แต่สัญจรไปเป็นครูบ้านนอก (เขาเรียกตนเองเช่นนั้น) อยู่ที่เมืองช้าง..สุรินทร์
เพื่อนครูของผม ชื่อ วิชัย จันทร์สอน ชื่อเล่น "ปลา", หลงรักงานวรรณกรรมเป็นชีวิตจิตใจ อยากเป็นนักเขียนพอ ๆ กับการอยากเป็นครู...เชื่อและศรัทธาอยู่อย่างแรงกล้าว่า ศิลปะทุกแขนง คือ ผลผลิตอันยิ่งใหญ่ในเชิงวัฒนธรรมของมนุษย์
ชีวิตในแต่ละวันของเขา, ไม่ต่างอะไรจากครูชนบททั่วไป คือ สอนหนังสือ สั่งการบ้าน ตรวจการบ้าน หรือแม้แต่ทำหน้าที่ตามที่ผู้บังคับบัญชาจะมอบหมาย นับตั้งแต่ "สูงสุด สู่นักการ" !
แต่เพื่อนของผมทำมากกว่านั้น, เขาเฝ้าเพียรพยายามนำศิลปะเข้ามาเป็นสื่อแห่งการเรียนรู้ของนักเรียน โดยเฉพาะการสร้างแรงใจไฟฝัน ให้นักเรียนจับดินสอ (หรือแม้แต่ปากกา) เขียนเรื่องเล่าและวาดภาพละเลงสีในสิ่งที่เจ้าตัวน้อยทั้งหลายรู้สึกและต้องการสื่อสารกับสังคม
ผลงานหลายชิ้นถูกส่งไปตีพิมพ์ในจุดประกายวรรณกรรมคอลัมน์โรงเรียนนักเขียนน้อยแห่งหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจอย่างต่อเนื่อง...และเจ้าตัวก็จัดเก็บมารวบรวมเป็นผลงานทางวิชาการอันดับที่ 1 (ทำมือ : 15 นักเขียนน้อยจากสองหมู่บ้าน)
หนังสือเล่มนี้ชื่อว่า "เด็กน้อยเมืองช้างเล่าเรื่อง" เหตุที่ชื่อเช่นนี้ก็เพราะ บรรดานักเขียนน้อยทั้งหลายเป็นเด็กนักเรียนพื้นเพท้องที่เมืองสุรินทร์กันทั้งนั้น...
หนังสือเล่มนี้, ช่วยให้ผมรู้สึกดีประหนึ่งว่ากำลังเดินและวิ่ง รวมถึงบางจังหวะก็ลิ่วโลดกระโจนไปมาในสนามเด็กเล่น ที่ละมุมละไมไปด้วยพื้นผิวอันสดเขียว และอ่อนนุ่มราวกับทะเลนุ่น หรือแม้แต่ทะเลเมฆที่บางเบา กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต
ใช่, โลกของเด็กเป็นโลกแห่งจินตนาการ สดใส ไร้ขอบเขต...เช่นเดียวกับที่พี่มาโนช พรหมสิงห์ นักเขียนผู้สมถะได้กล่าวไว้ในหนังสือเล่มเล็กนี้ว่า "ทุกครั้งที่ได้คลุกคลีกับเด็ก ผมถือว่าได้สัมผัสใกล้ชิดกับความบริสุทธิ์/งดงาม/ความจริงแท้ของโลก"
ผมไม่จำเป็นต้องบอกเล่าถึงจินตนาการเรื่องเล่าอันสวยใสของเด็กได้ทั้งหมด เพราะตัวตนของถ้อยคำและภาพที่เกิดจาก "พลังทางความคิด" (หรือที่ผู้ใหญ่บางคนชอบเรียกแค่ว่า จินตนาการ ไม่ใช่ พลังทางความคิด, ก็เถอะ) ได้บ่งบอกความงดงามและความพิสุทธิ์ใสอยู่ในตัวของมันเอง ทั้งในมุมแห่งความง่ายงามของชีวิตครอบครัว การเที่ยวเล่นกับสัตว์ สิ่งของ หรือแม้แต่สถานที่ต่าง ๆ รวมถึงคุณธรรมและจริยธรรมที่เด็กรู้สึกและสัมผัสได้ด้วยหัวใจของเขาเอง
กระนั้น ผมก็ปรารถนาให้ท่านได้อ่านด้วยใจ ซึมซับด้วยใจจากบางห้วงตอนที่ผมคัดลอกมาเพียงไม่กี่ชิ้นงาน....
"วันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมาช่วยแม่ล้างจานเสร็จแล้ว ฉันก็พาน้องของฉันดูทีวีการ์ตูนเรื่องซาตานจบแล้ว ฉันพาน้องนอน....พอแม่ทำกับข้าวเสร็จ แม่ของฉันก็ปลุกฉันให้มากินข้าว เมื่อพ่อของฉันกลับมาจากเอาวัว, ควายจากทุ่ง เราก็กินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข" (ครอบครัวของฉัน : เด็กหญิงมะลิวัลย์ สุขบรรณ์)
"ครอบครัวของผมอยู่บ้านนอก พ่อกับแม่ไม่มีเงินต้องไปรับจ้างทำงาน วันนี้พ่อของผมไม่อยู่ พ่อของผมไปทำงาน ผมอยู่กับแม่และพี่ ผมช่วยแม่ล้างจานเสร็จ ... พ่อกลับมาจากทำงาน ผมก็ตักน้ำมาให้พ่อดื่ม พ่อก็ยิ้มให้ผม" (เด็กชายชาตรี สุภาวหา)
"วันหนึ่ง ฉันไปขอหมาน้อยที่บ้านเพื่อน เมื่อฉันนำหมาน้อยมาถึงบ้าน ฉันก็ให้นมและอาหารแก่มัน แต่มันไม่ยอมกินอะไรเลย ฉันจึงรู้ว่า มันคิดถึงแม่มาก เมื่อส่งมันกลับคืนให้แม่ของมันแล้ว ฉันเห็นความดีใจของมันกับตาอีกครั้ง" (หมาน้อยคิดถึงแม่ : เด็กหญิงมาลัย เหมือนชอบ)
"หมาของผมชื่อ ต๊อบ มันรักครอบครัวของเรา พ่อแม่ผมและน้องต้องไปเกี่ยวข้าวทีทุ่ง มันก็กระโดดขึ้นรถไถไปกับเรา ขณะน้องหลับในเปล ก็มีคนเลี้ยงวัวเข้ามาหลบร้อนใต้ร่มไม้ ต๊อบ เห่าด้วยความไม่ไว้วางใจ จนแม่ต้องเดินเข้าไปดู เป็นคนหมู่บ้านเดียวกับเรามาหาน้ำดื่มเท่านั้นเอง แม่จึงแวะพักและให้นมน้องก่อนกลับสู่ทุ่งกว้าง" (หมาเฝ้าน้อง : เด็กชายวรุตษม์ เสนานันท์)
ถ้าเด็กเปรียบเสมือนต้นกล้าของแผ่นดิน ขณะนี้ เพื่อนของผมก็กำลังทำหน้าที่บ่มเพาะต้นกล้าของแผ่นดินอย่างไม่หยุดยั้ง และการบ่มเพาะนั้น ก็กระทำขึ้นด้วยความมุ่งมาดว่า ต้นกล้าเหล่านั้นจะมีพลังปัญญา เติบโตและเติบกล้าอย่างมีคุณภาพ
เพื่อนของผม, ทำให้โลกไม่เงียบเหงาเพราะมีคนให้เราได้คิดถึง ผมเอาใจช่วยเขากับการลงแรงอย่างหน่วงหนักในพันธกิจทางใจที่ไม่เกี่ยวข้องกับคำสั่งการของใครนอกเสียจาก "หัวใจ" ของเขาเอง...
ขอบคุณที่มีหนังสือแห่งจินตนาการอันสดใสและบริสุทธิ์จากนักเขียนน้อย ณ ดินแดนอีสานใต้แห่งเมืองช้าง !
ความเห็น (16)
มาเยี่ยม
+ บรรยายเห็นภาพเลยนะครับขอปรบมือให้
+ ขอชื่นชมเพื่อนคุณที่มีมุมคิดมุมทำสร้างสรรค์
+ ขอชื่นชมคุณที่นำสิ่งดี ๆนี้มาเผยแพร่
+ เด็กในวันนี้คือผู้ใหญ่ในวันหน้า
ทำทีท่าแม่ละม้ายคล้ายแม่พ่อ
ผู้ใหญ่ดีเด็กก็งามตามเหล่ากอ
ผูใหญ่บ้าเด็กก็บอพอพอกัน...นึกได้จำมา..ฮา ๆ เอิก ๆ
+ ขอบคุณครับ
อรุณสวัสดิ์ค่ะ...คุณแผ่นดิน
สะดุดชื่อบันทึก...และนั่งอ่านอย่างซึมซับ
อ่านไปยิ้มไป...ในเรื่องที่บอกเล่า
มองเห็นแห่งสีสรรและประกายแห่งความสุขในเรื่องราว
ขอบคุณที่นำมาแบ่งปัน...
เหมือนคุณแผ่นดินชวนเด็กๆ...มาวิ่งเล่นในบันทึกนี้และต่างแย่งแนะนำตัวให้คนอ่านรู้จักพวกเขา...เพื่อที่จะได้ตามเขาไปในที่ที่เขามา....
(^______^)
กะปุ๋ม
อาจารย์ umi
- ขอบคุณมากครับท่านอาจารย์
- ผมเองก็อยากเป็นครูมาก แต่ไม่มีหน่วยกิต "ครู" จึงสอบบรรจุไม่ได้
-
เด็กในวันนี้คือผู้ใหญ่ในวันหน้า
ทำทีท่าแม่ละม้ายคล้ายแม่พ่อ
ผู้ใหญ่ดีเด็กก็งามตามเหล่ากอ
ผูใหญ่บ้าเด็กก็บอพอพอกัน.
ขออนุญาตนำไปต่อยอดกันต่อไปนะครับสำหรับบทกลอนบทนี้
พี่พนัสน่าจะจัดโครงการในลักษณะนี้เลยสิครับ ดึงความคิดสร้างสรรค์และความสามารถของนิสิต มมส อีกหลายคน ที่ยังไม่ถูกค้นพบ
คุณ Ka-Poom
- สวัสดีครับ...จริงดังที่คุณKa-Poom ว่าแหละครับ "เด็ก ๆ ได้มาวิ่งเล่นและแย่งกันแนะนำตัวกับเราในเวทีนี้"
- อีกสักเรื่องนะครับ...นำมากำนัลให้โดยเฉพาะ
"ผมเห็นพระอาทิตย์ดวงโตโผล่พ้นขอบฟ้า ดุจเป็นสัญญาณเริ่มต้นวันใหม่ บรรยากาศสดชื่น ผมตื่นมาเร็วไว ผมเก็บที่นอนให้เรียบร้อย สวยงามและผมไปอาบน้ำ แต่ตัวไปโรงเรียนกับเพื่อน ๆ อย่างมีความสุข" (ห้องนอนของผม : เด็กชายณัฐชรินทร์ สุขบรรณ์)
- ขอบคุณนะครับ...
- คุณนายบอน!-กาฬสินธุ์ ...ครับ
- ขอบคุณเหลือหลายเรื่องหนังสือทำมือ หรือ มือทำ ใน มมส
- ผมเขียนถึงปรากฏการณ์นี้เป็นบทความนานแล้ว
- และขอให้รออีกนิดผมกำลังรวบรวมหนังสือทำมือใน มมส ตั้งแต่ยุคแรกมาถึงปัจจุบัน ตอนนี้ก็เริ่มสังเคราะห์แล้วจะได้อ่านในเร็ววัน...
- ผมอยู่ในกลุ่มชนหนังสือทำมือที่นี่มานาน และรับรู้ความเคลื่อนไหว...น้อง ๆ นิสิตเอามาให้เกือบทุกเล่มครับ...และยืนยันว่ากำลังสังคมเคราะห์ข้อมูล....
- ขอบคุณอีกครั้งที่มากระตุ้นเป็น "แรงขับ" ให้ผมต้องกลับไปจัดการความรู้ว่าด้วยหนังสือทำมือใน มมส เสียที....
- ขอบคุณจริง ๆ ...
- นี่สิ...ถึงได้มั่นใจว่าคุณบอน ฝังตัวลึกอยู่ใน มมส โดยแท้ จึงรู้ภาวะปรากฏการณ์พลังปัญญาของนิสิตกับการทำหนังสือทำมือ หรือ มือทำ
(^_________________^)
"ผมเห็นพระอาทิตย์ดวงโตโผล่พ้นขอบฟ้า ดุจเป็นสัญญาณเริ่มต้นวันใหม่ บรรยากาศสดชื่น ผมตื่นมาเร็วไว ผมเก็บที่นอนให้เรียบร้อย สวยงามและผมไปอาบน้ำ แต่ตัวไปโรงเรียนกับเพื่อน ๆ อย่างมีความสุข" (ห้องนอนของผม : เด็กชายณัฐชรินทร์ สุขบรรณ์)
ขอบคุณค่ะ
รอยยิ้มพิมพ์ใจจาก "พี่กะปุ๋ม"....เมื่อได้รู้จักน้องๆ...ผ่านบันทึกของพี่แผ่นดินค่ะ....
Y__*
กะปุ๋ม
ในฐานะที่ผมเป็นครู เห็นว่า ถ้าผู้บริหารปรับกระบวนการทัศน์การบริหารให้เอื้อและเสริมสร้างการเรียนรู้ของครูกับนักเรียนอย่างจริงจัง โรงเรียนนั้นๆจะสดใสมีชีวิต
ตัวอย่างที่สุรินทร์เป็นแนวคิดและแนวปฏิบัติที่ดีมาก ผมชวนครูทุกคนให้อ่านเรื่องนี้ ครับ
- ขอบคุณ..เม็กดำ 1และคุณ Ka-Poom มากครับ
- แท้ที่จริงเพื่อนของผมก็ทำงานอย่างเหว่ว้าพอสมควร...ยืนหยัดอยู่ได้ด้วยหัวใจของตนเอง
- อีกทั้งทุกสัปดาห์ต้องเดินทางจาก อ.สำโรงทาบ จ.สุรินทร์เข้ามาในตัวเมืองอุบลเพื่อมาซื้อ นสพ. กรุงเทพธุรกิจ...บางสัปดาห์โชคดีเป็นช่วงกลับบ้านก็ถือว่าไม่เสียหลาย
- ผมจึงคัดลอกข้อความจดหมายที่เขาเขียนถึง บก. คอลัมน์ฯ มาให้ได้อ่าน เพื่อให้เห็นความมุ่งมั่นของเพื่อนครูของผมที่มีต่อเด็ก ๆ คือ
"อำเภอสำโรงทาบเป็นอำเภอเล็ก ๆ ที่มีรถไฟพาดผ่าน แต่ที่นี่ไม่มีแผงหนังสือที่มีหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจจำหน่าย ผมอาศัยช่วงเสาร์อาทิตย์กลับบ้านแวะซื้อติดมือกลับมาทุกครั้งที่กลับไปอุบลฯ"
- นับเป็นโชคดีที่ได้เข้ามาอ่านบันทึกดีๆค่ะ...
- ฉันอดชื่นชมในท่านผู้รวบรวมและเล่าเรื่องไม่ได้..ท่านทำให้อ่านได้ง่าย..น่าสนใจ..น่าคิดทบทวนถ้อยคำตามไป...
- ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
- บันทึกดีๆ อดที่จะแวะมาอ่านไม่ได้ค่ะ คุณแผ่นดิน
- ต้นกล้าเหล่านี้ รอวันผู้ที่จะนำไปปลูกเพื่อแพร่ขยายเป็นต้นไม้ใหญ่ในอนาคต....ทั้งนี้ทั้งนั้นต้นกล้าเหล่านี้จะเจริญงอกงาม เป็นต้นไม้ใหญ่ พร้อมที่จะแผ่กิ่งก้านสาขาที่สวยงาม หรือว่าจะเหี่ยวเฉา แคระแกรน...ล้วนแล้วแต่ขึ้นอยู่กับผู้ดูแลรดน้ำ พรวนดี ใส่ปุ๋ย ใส่ใจดูแลมากน้อยแค่ไหนค่ะ...ขอบคุณที่ช่วยกันดูแลใส่ใจต้นกล้าเหล่านี้ค่ะ
- ขอบคุณ อาจารย์กฤษณา สำเร็จ มากครับ
- ผมมีความสุขกับการอ่านหนังสือเล่มเล็กของเด็กกลุ่มนี้มาก ยังมีอีกหลายเรื่องที่เด็กเขียน น่าสนใจ
- ไม่เพียงฝึกเขียนและฝึกวาดเท่านั้น แต่ผมดูเนื้อหาทุกเรื่องยังสามารถนำไปฝึกอ่านได้ด้วยเช่นกัน
- เสียดายที่จัดทำเพียงไม่กี่เล่ม...และเผยแพร่ในวงไม่กว้างนัก แต่เชื่อว่าไม่นานการลงทุนกายและใจของเพื่อนผมจะได้รับการขยายไปสู่วงกว้างมากขึ้น โดยเพาะในละแวกนั้น ๆ
อัมพร อรุณศรี
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
เสียดายต้นกล้าที่มีความตั้งใจเป็นพ่อแบบที่ดีของอนาคตของชาติ นี่แหละคือจุดบอดในการสร้างคนที่เป็นพ่อแบบแม่แบบที่ดีเพียงเพราะขาดอะไรบางอย่างเท่านั้น บางครั้งระเบียบก็ส่อให้คนที่ไม่ได้มุ่งมั่นตั้งใจประกอบอาชีพครู สอนเด็กออกมาปูดเบี้ยว เมื่อเด็กเข้ามหาวิทยาลัย เราต้องมาช่วยกันตบแต่งและปั้นให้เป็นคนดีของสังคม บางครั้งก็ทำยาก แต่เราจะพยายามให้เขาเหล่านั้นมีคุณธรรม จริยธรรมค่ะ
ขอบคุณครับ ..คุณ nutim
- จริง ๆ ผมกำลังคิดนะครับว่าจะนำหนังสือเล่มเล็กนี้มาผลิตซ้ำ จำหน่ายในมหาวิทยาลัยแล้วนำงเนมาเป็นทุนการศึกษามอบคืนกลับให้นักเรียน...
- เห็นด้วยนะครับที่ทุก ๆคน ต้องช่วยกันดูแลเด็ก เริ่มจากที่บ้าน ไปสู่โรงเรียนและออกสู่สังคม
- ขอบคุณอีกครั้งครับ...
- ขอบคุณค่ะ สำหรับเรื่องราวใสๆ บริสุทธิ์ของเด็กๆ
- ต้นกล้าที่เติบโตขึ้นมาด้วยความรัก อบอุ่น จะเติบใหญ่แข็งแรง และมีภูมิต้านทานที่ดีค่ะ
- ขอบคุณครับ คุณ Bright Lily
- ถ้าเด็กมีภูมิต้านทานที่ดี ก็เท่ากับว่าสังคมมีภูมิต้านทานที่ดีด้วยเช่นกัน (ถูกต้องนะครับ)