เช้าวันอาทิตย์ ผู้เขียนตื่นมาเจ็ดโมงเช้า ตั้งใจจะนอนซุกอยู่ในผ้าหม่ดังเช่นเดิม ขยับมือมาเปิดคอมฯ อ่าน G2K เช้านี้ซะหน่อย ฮืม...ช่วงนี้ใน G2K มีอะไรกันนักนะ มีเรื่องเกี่ยวกับความขัดแย้ง เรื่องเกี่ยวกับการโกหก แต่เรื่องกำลังใจก็ยังคงอยู่ แต่...ความขัดแย้งทำให้รู้สึกหดหู่ในเช้าวันนี้จัง ลองนึกสนุกค้นหาคำว่า ทะเลาะกัน ใน Google.co.th เจอเว็บ 21,300 เว็บ โอ้ย น่าตกใจจริงๆ
เปิดเพลงบรรเลงที่เพื่อนส่งมาให้ของ Ludovico Einaudi ใครก็ไม่รู้ล่ะ แฮะๆ ชื่อเพลง Al Di La Del Vetro แปลว่า Behide the glasses ฮืม...การฟังเพลงที่ไม่มีเนื้อร้องเนี่ย ก็สบายใจไปอีกแบบนะ ไม่ต้องรับรู้ถึงเนื้อหาให้ต้องตีความ เพียงแค่ซึมซาบในสุนทรีแห่งท่วงทำนองเพลง จังหวะ อารมณ์ และความรู้สึกของผู้บรรเลงเพลง เฮ้อ...จะมานอนอยู่ก็คงจะหมดไปอีกวันเหมือนเมื่อวาน ลุกขึ้นไปซักผ้าดีกว่า เช้าวันนี้ฝนยังไม่ตก มีแดดนิดๆ
แปดโมงยี่สิบนาที ทานข้าวเช้าเสร็จ รอผ้าที่กำลังซักอยู่ ได้ยินเสียงฝน เอ้า ตกอีกแล้วล่ะสิเนี่ย เฮ้อ อากาศชวนเหงาอีกหรอวันนี้ มองออกไปนอกหน้าต่าง เอ๋...ฝนตกพร่ำๆ แต่แดดยังออกอยู่นี่หน่า วิ่งไปดูหน้าต่างที่ด้านตรงข้ามกับแดด เย้...!!! มีรุ้งกินน้ำอีกแล้ว ได้เห็นเต็มวงด้วย เพราะคราวนี้แดดเฉียงไปอีกด้าน วิ่งกลับเข้าไปหยิบกล้อง fx8 ตัวเล็กตัวเดิม ออกไปถ่ายรูปรุ้ง วันนี้ต้องถ่ายได้ดีกว่าครั้งก่อนแน่ๆ ในใจคิด ความรู้สึกเปลี่ยนจากเมื่อตอนรู้ว่าฝนตกในทันที
ออกไปถ่าย ได้ภาพนี้มาฝากจ้า
<p>ก่อนนำมาลง ไปปรับ Curve นิดหน่อย เพราะมองไม่เห็นรุ้งไม่ชัด</p><p>ดีใจจัง เช้านี้ทำให้รู้ว่ายังมีสิ่งดีๆ ซ่อนอยู่ในความขมุกขมัวของอากาศขณะฝนตกอยู่ด้วย กลับเข้ามาในบ้าน ยืนมองรุ้งตัวเดิม คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เหมือนกับว่า รุ้งในวันนี้ อยากจะให้เราสดชื่นในเช้าวันอาทิตย์ที่เงียบเหงางั้นหรอ</p><p>มองไปที่รุ้ง รุ้งตัวเดิมตอบรับความรู้สึกชื่นชมของเราด้วยการแปล่งแสงมากขึ้น ฮืม…ที่ปลายขอบรุ้งนั้นไปหยุดที่ไหนนะ หลายๆ คนคงเคยฟังเพลงแล้วตั้งคำถาม เอ๋….แต่ทำไมรุ้งสว่างขึ้นจังล่ะ</p><p>มองไปยิ่งสว่าง ฮืม…แดดมันออกเพิ่มขึ้น แต่ฝนยังคงตกอยู่พร่ำๆ เฮ้ย...นั่นมันรุ้งอีกตัว เฮ้ย...รุ้งสองตัวซ้อนกันเลยนี่ ไม่ได้การ วิ่งกลับไปหยิบกล้องที่ดันเก็บไปแล้ว ไปคว้าหมวกกลัวเป็นหวัด โอ้ย…กุญแจบ้านก็ดันล๊อคไปอีกฉัน</p><p>ออกไปถ่ายรูปเนี่ย แดดก็หายไปหน่อยแล้ว ถ่ายไม่ติดอ่ะ (เทคนิคไม่มี ไม่รู้จะปรับอะไรให้เห็นแสงรุ้งในอากาศแบบนี้เพิ่มขึ้น) เพราะรุ้งตัวที่สองเริ่มจะหายไปเพราะพระอาทิตย์เจอเมฆบังไปเรื่อยๆ มันสว่างน้อยกว่าที่ตาเห็นในตอนแรก แล้วก็ได้ภาพรุ้งกำลังจะหายไปมาฝาก เพราะหลังจากถ่ายรูปนี้ได้ไม่ถึง ห้าวินาที รุ้งตัวที่สองก็หายไปจากท้องฟ้า และรุ้งตัวที่หนึ่งก็หายตามไป</p><p>จะสังเกตุเห็นกันมั้ยนะ รุ้งตัวที่สองข้างบนนั้นหน่ะ</p><p>ยืนรอแดดอยู่พักใหญ่ ลมก็แรง เมฆเคลื่อนตัวเร็วมาก บดบังแสงพระอาทิตย์จนมิด และแล้วรุ้งทั้งสองก็โบกมือลาเราไปแล้ว ไม่มีสายรุ้งแล้ว แต่ความรู้สึกยินดี และดีใจ ยังคงอยู่ หลายคนบอกว่า ฟ้าหลังฝน เราจะได้เห็นแสงแดดสดใส แต่วันนี้ถึงแม้จะมีฝน เราก็ได้เห็นรุ้งสองตัว ที่เกิดจากแดดที่พยายามสดใส ก่อนที่เมฆก้อนใหญ่จะมาแอบบัง ฮ่าฮ่า ^___^ มีความสุขจริง</p><p>เช้านี้ใครจะได้มีโอกาสเห็นอย่างเราบ้างนะ นี่ถ้าผู้เขียนไม่บังคับตัวเองให้แซะออกมาจากเตียงได้ คงไม่ได้เห็นสิ่งสวยงามตามธรรมชาติแบบนี้หรอกนะ จำได้ว่าตอนอยู่เมืองไทย ได้เห็นอยู่บ้างเพราะบ้านอยู่ไกลตัวเมือง ถ้าในเมืองมั่นใจว่าโอกาสจะเห็นนั้นยากเต็มที มลภาวะทางอากาศและตึกอันสูงตั้งตระหง่าเต็มไปหมด</p><p>แต่…ถึงจะเคยเห็น รุ้ง…ที่เมืองไทย ก็ไม่ใสสว่าง ชัดเจน และเต็มวงสองชั้น แบบในวันนี้ หวังว่าวันนึง ที่เมืองไทย คงจะยังคงได้เห็นรุ้งสดใส รุ้งตัวอ้วนอยู่นะ</p><p>ฝากความคิดถึงถึงคนที่อยู่ที่ปลายสายรุ้งนั่นด้วยนะ ว่าคิดถึงมาก</p>
อารมณ์สุนทรียมากครับ...ภาพสวย
เข้าใจว่าคุณ IS เป็นกลุ่มสุขนิยม ...เหมือนผม
แต่ในความจริงสังคม มีเรื่องราวที่ทำให้เราหดหู่บ่อยๆ ที่ต้องเผชิญ...เราคงต้องเรียนรู้และยอมรับ
มีสิ่งดีที่ซ่อนไว้ในสิ่งที่ไม่ดี...เหมือนสายรุ้งในเช้าวันมืดมัว มองให้เห็นสิ่งดี ด้วยใจที่เป็นบวก
จะมีความสุขครับ...
ให้กำลังใจ ให้คนแดนไกล
^___^ ขอบคุณคุณจตุพร สำหรับกำลังใจในเช้านี้นะคะ
ตอนนี้สิบโมงกว่าๆ แล้ว ตะกี้ฝนตกหนักมาอีกรอบ แล้วก็แดดออกสว่างอีกแล้ว ฮ่าฮ่า เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย นั่นเอง ทำให้เราได้เรียนรู้ และหัดที่จะยอมรับ เพื่อจะให้มีความสุข...ใจ
ขอบคุณที่ชอบภาพนะคะ ธรรมชาติอาจจะถ่ายง่ายตรงที่ความเป็นธรรมชาติ ดูเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ไม่เหมือนถ่ายรูปคน ฮิฮิ ต้องกลับมานั่งลบรอยเท้านกสีดำ (หมายถึงคนอื่นนะคะ ไม่ใช่ตัวเอง) ^__<
สุดยอดเลยคะ...
ภาพสวยมาก...กะปุ๋มมองเห็น "รุ้ง" แล้วนะคะ
*^__^*
อย่าลืมไปดู season change นะคะ...
กะปุ๋ม
ตาดีมากค่ะ เย้ๆ มีคนเห็นด้วย เพราะมันจางมาก คือถ้าไม่บอกคิดว่าต้องไม่มีคนสังเกตุเห็นแน่ๆ เลยล่ะ
วิ่งสวนกะกะปุ๋ม เพิ่งออกมาจากบ้านกะปุ๋มเนี่ย
เพิ่งได้เห็นรุ้งสวยๆที่ม.อ.(ม.สงขลานครินทร์)ครั้งแรก เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาค่ะ สวยเข้มเห็นชัดทั้ง 7 สี แต่แค่ 1 ใน 4 ของครึ่งวงกลมเท่านั้น สวยไม่น้อยหน้ารุ้งออสเตรเลีย (ก่อนหน้านี้ประทับใจรุ้งที่เมือง Perth มาตลอดค่ะ ว่าสวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นรุ้งมา)
คุณ IS ถ่ายได้สวยมากค่ะ
ที่สำคัญจะขออนุญาตยืมภาพแรกไปใช้บ้างได้ไหมคะ หากมีโอกาส เพราะเห็นราวตากผ้าชัดดีค่ะ พี่ยังไม่เคยเห็นที่เมืองไทย จะเอาไปเล่าให้คนอื่นฟัง แต่ไม่เคยถ่ายรูปชัดๆเอาไว้เลย (เสียแรงอยู่นาน ลืมเก็บรูปอะไรตั้งหลายอย่างค่ะ) คุณ IS อย่าลืมเก็บๆความทรงจำธรรมดาในชีวิตประจำวันเป็นรูปภาพกลับมาเยอะๆนะคะ
ขอบคุณคุณ LiLa นะคะ ดีใจจังที่กรุงเทพยังคงเห็นรุ่งสวยอยู่ เคยเห็นที่กรุงเทพเมื่อนานมาแล้ว สงสัยเวลาฝนตกไม่ค่อยได้สนใจมองหาสายรุ้งเท่าไหร่ด้วยล่ะมั้ง ล่าสุดที่เคยเห็นมักจะเจอตอนขับรถเข้ากรุงเทพ (บ้านอยู่ไกลตัวเมืองค่ะ ต้องขับรถเข้าเมือง เพื่อนๆ เรียก บ้านนอก)
ยินดียิ่ง ถ้าคนใต้ฟ้าเดียวกัน รักกัน ^__<
ขอบคุณคุณ Bright Lily ค่ะ ^_______^ ยิ้มกว้าง ปลี้มกับคำชมสุดๆ ภาพมันสวยของตัวมันเองเลยค่ะ เป็นแค่คนกดชัตเตอร์เพื่อบันทึกภาพค่ะ แต่ดีใจจัง มีคนชอบ ฮิฮิ
ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ที่ภูเก็ตมีสองฤดูนี่นะ ^__<
ขอบคุณคุณโอ๋-อโณ ค่ะ ที่ติชม ข้าน้อยผิดไปแล้ว เมืองไทยยังคงมีรุ้งสวยๆ ให้เห็น แต่ IS ไม่ได้ออกจากตึกเวลาฝนตกแดดออกหน่ะเอง เพราะเวลาฝนตกมักจะซ่อนตัวอยู่ในตึก รอจนฝนหายถึงจะออกเดินทางไปไหนๆ
ดีจังๆ ชอบๆ แสดงว่าท้องฟ้าที่เมืองไทยยังใสสะอาดอยู่ ขอบคุณค่ะ ที่เก็บเกี่ยวรุ้งมาฝาก ^__^
ยินดีค่ะ ถ้าจะหยิบยืมภาพราวตากผ้าไปประกอบการเล่าเรื่องค่ะ เพราะถ่ายเก็บไว้เยอะอยู่ อะไรที่เมืองไทยไม่มี นี่ถ่ายภาพราวตากผ้าไว้ทุกข้อต่อ ว่าจะให้คุณพ่อหาช่างมาประกอบค่ะ ชอบจัง ตากได้สะใจดี หมุนรับแดดได้รอบตัวเลย เพียงแต่ต้องมีพื้นที่ซะหน่อย
แนน... ชอบรุ้งกินน้ำมากๆเลย ตอนนี้เราหมกมุ่นกับเรื่องเรียนมากๆเลย เครียดน่ะเครียดๆ จนเราเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเราจะทำสำเร็จรึเปล่า ... แต่เราจะเชื่อแนนนะว่าฝนตกไม่ได้ทำให้เราเศร้าได้เสมอไป แล้วเราก็หวังว่าคงได้มีรุ้งกินน้ำเข้ามาให้ชีวิตเราบ้างเร็วๆนี้นะ ... อยากบอกว่า แม้จะเครียดแค่ไหน แต่ blog ของแนนทำให้เรายิ้มได้เสมอเลย ขอบคุณนะ
... คิดถึงจัง ... อ๋อม
อ้อ เมื่อวานนี้ไปจ่ายกับข้าวที่ Walmart ซุ้มขายทีวีมันฉาย preview ต้มยำกุ้ง (The Protector) ตลอดเลย เพราะกำลังเข้าฉาย ... ภูมิใจจัง แม้จะเคืองนิดๆว่าทำไมมันไม่ใช้ชื่อ Tom Yam Kung ฟะ
ลุงขจิต มาเรียกกันอย่างงี้ได้ยังไง
ฮือ...รุ้งกินน้ำที่เมืองไทยยังมีอยู่ค่ะ แต่เมื่อวานมันเห็นใกล้มาก และสว่างมาก สองชั้นเลยเชียว (Primary and Secondary) ทำให้ตื่นเต้น ภาพที่ถ่ายมาได้ไม่สามารถสว่างสวยอย่างที่ตาเห็นค่ะ แต่ก็ดีใจที่หลายๆ คนชอบภาพนะคะ ^___^ อุ๊บ ยังเคืองลุงขจิตอยู่นี่หน่า เย็นไว้โยมๆ
Happy Birthday นะคะคุณเฟิร์น วันเกิดหรือวันไหนๆ เวลาได้อยู่กับครอบครัว และคนที่เรารัก และรักเรา เราจะมีความสุขเสมอเลย ว่ามั้ยคะ ^___^ ถ้าสายรุ้งที่ขอบฟ้าฟากนี้ ทำให้มีความสุขได้ ก็ยินดีที่สุ๊ดเลยค่ะ
คิดถึงอ๋อมเหมือนกันจ้า เห็นง่วนกับ 3 Exams + 2 Projects แล้วไม่กล้ากวน แต่ยังไง อ๋อม เก่งอยู่แล้วจ้า
ทำให้เราต้องขยันขึ้นหน่อยแล้ว ดูจะว่างเขียนบันทึกไปรึเปล่าเนี่ย ละอายใจ...
สู้ๆ อ๋อม ทำได้แน่ๆ สายรุ้งที่ปลายฟ้า คงจะพาความสำเร็จมาให้ในที่สุด ยังไงฟ้าหลังฝนก็ยังคงจะพบกับความสดใสอยู่เสมอจ้า ยิ้ม สู้ ^___^
จริงๆ หรอ ฮืม... ต้มยำกุ้งไปฮิตที่อเมริกาแล้ว เย้ๆ แต่น่าจะใช้ชื่อ Tom Yum Kung สิฟ่ะ
ขอขอบคุณอาจารย์ iS...
ทว่า... เมื่อคิดถึงบุญที่คนรอบข้างได้ทำในช่วงที่คุณแม่ป่วยแล้ว > ทำให้เบิกบานขึ้นมาอย่างน่าประหลาด...
ลูกของคุณอาท่านหนึ่งบริจาคเลือดให้คุณแม่ครั้งหนึ่ง + พาคนงานไปบริจาคอีก 10 ท่าน(ผลคือ เลือดลอยหมดทุกท่านเหมือนกัน)
ผมมีโอกาสไปบริจาคเลือดให้คุณแม่ 2 ครั้ง ครั้งแรกเป็นเลือดทั่วไป (เน้นเม็ดเลือดแดง) ครั้งที่สองเป็นเกล็ดเลือดผ่านเครื่องกรอง
คุณแม่ใช้เลือดมาก บางวันใช้ถึง 7 หน่วย (เม็ดเลือดแดง 1 หน่วย เกล็ดเลือด 6 หน่วย)
ญาติๆ ประทับใจโรงพยาบาลมากเลยบริจาคเลือดกันถ้วนหน้า... พี่ชายจะให้แต่มีปัญหาติเชื้อไวรัสตับอักเสบบี เลยไม่ได้ให้ น้องสาวคนหนึ่งบริจาคเลือดให้แม่ 2 ครั้ง น้องคนถัดไปให้ 1 ครั้ง หลานสาวให้ 2 ครั้ง
คุณแม่เองก็ "ทำใจ" ไว้ล่วงหน้า > ยินดีบริจาคดวงตา และศพ
การตายของคุณย่า คุณลุง และคุณแม่จึงเป็นการตายที่มีศักดิ์ศรี... ถ้าตายถูกที่ถูกเวลาคงจะมีคนตาบอดได้มองเห็นกันหลายท่าน
คิดแบบไหนก็ถูกทั้งนั้น... ขอเพียงให้เรารู้จักวางตัวให้มีคุณค่า...
ขอกราบระลึกถึงคุณงาม ความดีของอาจารย์แพทย์ พยาบาล(รวมทั้งผู้ช่วยพยาบาล) คลังเลือด ห้องปฏิบัติการ เอกซเรย์ คนงาน ทีมเปล ห้องประชาสัมพันธ์ ห้องโทรศัพท์โรงพยาบาลนครพิงค์... โรงพยาบาลที่ให้ความเมตตา กรุณาคุณแม่ในช่วง 3 เดือนสุดท้าย...
ในเวลาที่เศร้าเสียใจกับอาการของคุณแม่ แต่กลุ่มคนที่ทั้งรู้จัก และไม่รู้จักพยายามช่วยเหลืออาการของคุณแม่ของคุณหมอ ทำให้รู้สึกดีกับสังคม กับมิตรภาพ กับน้ำใจ กับความขยัน กับความเอาใจใส่ของคุณหมอและเหล่าพยาบาล กับความไม่ย่อท้อของคุณหมอ กับอะไรอีกมากมายที่บรรยายไม่ถูก
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ซาบซึ้งใจจริงๆ ทุกคนมีจิตใจที่ดี ทำหน้าที่ของตนเองได้ดีที่สุดแล้ว คุณแม่ของคุณหมอถือว่าอายุยืนนะคะ 82 ปี คงเป็นเพราะคุณลูกเอาใจใส่ดูแล แต่สังขารก็ไม่เที่ยงแท้ ฮือ...คิดถึงคุณพ่อ...คุณแม่ขึ้นมาเลย
ตอนนี้คุณหมอวัลลภเป็นยังไงบ้างคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ^__^
เสียดาย...ที่ทีมงานรับบริจาคไม่รับบริจาคดวงตา คงไม่อย่างน้อย คนนึง หรือสองคนที่จะมองเห็นแสงสว่างแห่งดวงตะวัน
ขอบคุณกับเรื่องเล่า และข้อคิดดีๆ ที่มีมาฝากเสมอนะคะ
+ ในยามฝนตก เรายังคงเห็นรุ้งงาม เหมือนที่คุณหมอมีเหล่าคนดีๆ มาคอยช่วยเหลือคุณแม่ นั่นเป็นเพราะว่าแสงสว่างแห่งความดีของทั้งคุณแม่ของคุณหมอ และคุณหมอทำให้เกิดรุ้งขึ้นค่ะ
ขอขอบคุณอาจารย์ iS + อาจารย์ขจิต...
ผมคิดแล้วยังทึ่งเลย > ICU ที่นั่นยอมให้ทำสังฆทานใน ICU
ความจริงแม้แต่งานศพคุณแม่ก็เป็นเรื่องของการเรียนรู้...
ยังคงซุ่มซ่ามเช่นเคย... ดีที่ไม่ยกหม้อข้าววัดไป
สัปดาห์หน้า (17-24 กย. 49) > ถ้าไม่มีอุปสรรคกระทันหัน > จะไปทำบุญให้คุณแม่ที่เมืองมอบี้(ใกล้ย่างกุ้ง)+เมืองย่างกุ้งพม่าครับ...
บรรยายแปลกตา
อยู่ดี มีสุขนะ น้าแนน
เข้ามาแอบ ๆ ดู อิอิ....ขอให้มีความสุขทุก ๆ ท่านคะ แอบ ๆๆๆๆๆ ดู อิอิ...
ตามมาแอบดูคุณ IS กับคุณขจิต คะ ....อิอิ...ทำไรกันอยู่น๊า....สงกะสัยจะลืมนิว !!! ไม่ยอม ๆๆๆๆๆๆ จะนั่งอยู่ตรงนี้จนกว่าจะรับข้าน้อยเป็นศิษย์ 5555 (สงสัยจะดูหนังจีนมากไปหน่อย...อิอิ...) ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอนะคะ คุณ IS และคุณบจิต....
อาจารย์ขจิตมาช่วยจับตัวน้องนิวที วิ่งไปวิ่งมาหลายรอบแล้วเนี่ย แล้วยังจะมานั่งอยู่ไม่ยอมลุกอีก เจ้าแม่หนังจีนจริงๆ เลยเนี่ย
และแล้วก็เป็นป่วย เจ้าของบันทึกชะล่าใจ เห็นอากาศแจ่มใส แต่งตัวธรรมดาแบบหน้าร้อน ในอุณหภูมิ 18 องศา ที่แดดแสนแรง ตกเย็นเมื่อวานเป็นไข้เลย คอแห้งมั่กมาก ของดใช้เสียงชั่วขณะนะจ๊ะ
ว่าแต่... ยังมีแรงวิ่งไล่จับกะน้องนิวอยู่บ้าง ระวังตัวไว้ล่ะ 555 โอ้ย...หัวเราะดังไป เจ็บคออีกแล้ว
...อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน เติมความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด..
ถึงท้องฟ้าจะไม่สดใส แต่รุ้งสวยจังครับ
น้าแนนไม่สบายหายไวๆนะ
ผ่านแถวบ้านน้า(แถวคลอง)ที่ไร มีแต่ฝนตกทุกที่เลย
เพลงนี้ชอบจัง live and learn เรียนรู้ที่จะยอมรับในสิ่งที่เป็นจริง
ฟ้าเวลามีฝนมักจะหม่นหมองอย่างงี้แหละ แต่ในยามบรรยากาศครึ้มฟ้าคครึ้มฝน ยังสามารถเห็นสายรุ้งที่เกิดจากแสงแดดพยายามเบียดเข้ามาฉายแสง ทำให้รู้สึกดีๆ ในเช้าวันฝนตกได้ ภาพที่ถ่ายไม่สวยเท่าที่ตาเห็น แต่อย่างน้อยมีหลายคนชอบก็ดีใจแล้ว ^__^
รู้ว่าไม่สบายเลยเอารถ Ambulance มารับค่ะแล้วจะฉีดยาให้นะคะ จะได้หายไว ๆ
พักผ่อนมาก ๆนะคะ
เย้ เข้า G2K ได้แล้ว เข้าไม่ได้ทั้งวันเลย เหมือนเว็บไทยโดนบล๊อค
อาฮ่า ลุงขจิตอายุแค่ 30 กว่าๆ เองจริงอ่ะ ฮืม... ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะเนี่ย ฮิฮิ ^__^
ขอบคุณที่แวะมานะคะคุณลุง
ผ่านไปเกือบหนึ่งปี สำหรับบันทึกวันฝนตกอันนี้
ตอนเห็นรุ้งก็ดี แต่ตอนอากาศเย็นๆ ลมหนาวส่งเสียงวิดหวิว อารมณ์เบื่อหน่ายก็บังเกิด
เฮ้อ...หายใจไปวันๆ หรอเนี่ยเรา
T_T