เขียน … ที่บ้าน

“…

การเรียนการสอนตั้งแต่เปิดภาคเรียน ๑/๒๕๖๕ คือ เด็กมาไม่ครบ ผลัดกันถูกกักตัวบ้าง ติดโควิดบ้าง ยิ่งในสัปดาห์ที่ ๕ และ ๖ นี้ ก็ถึงกับต้องขอเรียน Online กัน ด้วยความเสี่ยงที่มีมากขึ้น

ความเข้มข้นในการสอน ลดลงเหลือสัก ๘๐ เปอร์เซ็นต์ หั่นงานบางชิ้นทิ้ง งานบางชิ้นก็ลดคุณภาพลง ไม่ต้องไปคิดว่า ผลิตผลทางการศึกษาที่กำลังจะจบไปจะเหลือความเข้มแข็งทางวิชาชีพแค่ไหน

ผู้ใช้บัณฑิต คงต้องฝึกเด็กอีกเยอะ

…”

๒๗ ก.ค.๖๕

ห้าทุ่มสิบเก้านาที

เขียน … ที่บ้าน

“…

๑๘ ก.ค.๖๕ … กิจกรรม “พ่อพบลูก” (โครงการครูรัก(ษ์)ถิ่น) ที่หอพัก

๑๙ ก.ค.๖๕ … กิจกรรม “ตรวจหอพักนักศึกษาครูรัก(ษ์)ถิ่น รุ่น ๑”

๒๓ ก.ค.๖๕ … ประชุมด่วน ว่าที่คณะกรรมการหอพัก และว่าที่คณะกรรมการฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู

๒๔ ก.ค.๖๕ … อ้ายยูร และพี่อ๊อฟ มาตัดแต่งกิ่งไม้ที่เลยไปข้างบ้าน และติดสายไฟ

…”

๒๔ ก.ค.๖๕

ใกล้ห้าทุ่ม

เขียน … ที่บ้าน

“…

ได้รับมอบหมายจากอธิการบด๊ มอบตำแหน่งหัวหน้าทีมงานหอพักโครงการครูรัก(ษ์)ถิ่น

วันนี้สอนอยู่ที่วิทยาเขตใหม่ทั้งวัน จึงใช้เวลาช่วงเย็น ๆ พูดคุยกับหัวหน้าห้องเด็กครูรัก(ษ์)ถิ่น รุ่น ๑ (ปี ๓) และตัวแทนจากนักศึกษาชาย เพื่อรับทราบข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของนักศึกษาโครงการครูรัก(ษ์)ถิ่น

เคยมาส่งเด็กเข้าหอ เมื่อ ๒ ปีก่อน แล้วก็ไม่มีภาระหน้าที่ที่ต้องดูต่อไป จนกระทั่งเด็กอยู่ปี ๓ แล้วก็เพิ่งได้เข้ามาดูอีกรอบ

เป็นหัวหน้าทีมที่เหมือนกรรมการห้ามมวย ระหว่างอาจาย์ ๒ หลักสูตรที่ได้เด็กมา เก็บอุปสรรคปัญหาเอามาแก้ไขต่อไป เพื่อความผาสุขของเด็กครูรัก(ษ์)ถิ่นและอธิการบดี

ยอมปวดหัว เอาเท้าก่ายหน้าผากไปอีกหลายปี

…”

๒๐ ก.ค.๖๕

สองยามกว่า ๆ

เขียน … ที่บ้าน

“…

หนังสือชุด “กฎแห่งกรรม” ฉบับสมบูรณ์ปกหนา ของ “ท.เลียงพิบูลย์” จะมีด้วยกันทั้งหมด ๗ เล่ม ๆ หนึ่งตั้งราคาเอาไว้ที่ ๔๐๐ บาท

ผมซื้อเล่ม ๑ ไปเมื่อเดือนที่แล้ว เดือนนี้ แทนที่จะซื้อเล่ม ๒ แต่เลือกที่จะซื้อเล่ม ๗ แทน ซึ่งชื่อ ชุด “เราจักล่วงพ้น จากกรรมไปไม่ได้เลย”

ร้านหนังสือประจำนั้น เล่ม ๑ ซึ่งร้านนำขายอย่างละ ๒ เล่ม ได้มีคนฉกไปแล้ว เหลือตั้งแต่เล่ม ๒ ถึง เล่ม ๗

แค่รู้สึกว่า อยากซื้อเล่มเริ่มต้น และ เล่มสุดท้ายเอาไว้ก่อน เท่านั้นเอง

…”

๑๘ ก.ค.๖๕

เข้าสู่วันใหม่

เขียน … ที่บ้าน

“…

“แด่คลื่นเล็ก ๆ ในมหาสมุทร” หนังสือของ “ธนา เธียรอัจฉริยะ” เป็นหนังสือใหม่ที่ได้มาวันนี้

เป็นหนังสือกระแทกความคิด สร้างแรงบันดาลใจเล่มหนึ่งที่น่าอ่าน

อยากใช้เวลาอ่านหนังสือบ้าง

…”

๑๒ ก.ค.๖๕

หนึ่งนาฬิกา

เขียน … ที่บ้าน

“…

วันนี้ส่งเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใช้แล้ว บริจาคไปยังมูลนิธิสวนแก้ว ของพระพยอม มูลนิธิกระจกเงา และป้าที่อยู่ทางกาญจนบุรีได้ใช้ต่อ โดยใช้บริการ Nim Express เป็นครั้งแรก เหตุผลที่ใช้ Nim Express เพราะมีโปรโมชั่นสำหรับการส่งของไปให้มูลนิธิกระจกเงา กล่องละ ๓๐ บาท

จริง ๆ ตั้งใจไว้นาน แยกเสื้อผ้าไว้หลายเดือนแล้ว ได้แต่กองเอาไว้ จนวันนี้มีช่วงเวลาช่วงเย็นก็เลยออกไปส่งดู พิมพ์จ่าหน้าซอง และจดหมายขอบริจาคแนบไปด้วย

รู้สึกดีมากสำหรับการส่งต่อเช่นนี้

…”

๑๒ ก.ค.๖๕

หนึ่งนาฬิกา

เขียน … ที่บ้าน

“…

จังหวัดเชียงใหม่ สั่งให้สถานศึกษาภายในจังหวัดเปิดการเรียนการสอนแบบ On-Site ในภาคเรียน ๑/๒๕๖๕

มหาวิทยาลัยก็เปิดเรียนแบบ On-Site หลังจากเรียนแบบ Online มาแล้ว ๓ ภาคเรียนปกติ

แค่เริ่มสัปดาห์แรก นักศึกษาก็เข้าเรียนไม่ครบแล้ว เนื่องจากติดโควิด-๑๙ และบางส่วนถูกกักตัว และเมื่อเข้าสู่สัปดาห์ที่สอง อัตราการคิดโควิดและกักตัวก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก

จังหวัดอยากเปิด On-Site แต่ก็ไม่ได้มีขั้นตอนการรักษาความปลอดภัยได้อย่างเข้มงวดนัก เรียกว่า ตามมีตามเกิด ก็พอจะได้อยู่

คนป่วยในประเทศยังเยอะขึ้น คนเสียชีวิตก็เสียชีวิตทุกวัน มันจะดีอยู่อย่างเดียว คือ เศรษฐกิจจะดีขึ้น คนค้าคนขายจะพอขายของออกได้มากขึ้น … ก็เท่านั้น

ความตายจากโรคระบาด กับ ความตายจากการอดข้าว ความตายแบบไหนน่ากลัวกว่ากัน

แค่เปรย ๆ

…”

๘ ก.ค.๖๕

หลังสองยาม

เขียน … ที่บ้าน

“…

ความพ่ายแพ้ที่มีต่อทีมชาติโดมินิกันของสาวไทย ทุกอย่างอยู่ที่ ‘ใจ’ ของจริง

เมื่อ ‘ใจ’ เรานิ่ง เราจึงจะสามารถควบคุมตนเองได้ตามสิ่งที่เราเป็นได้

เมื่อ ‘ใจ’ เราไม่นิ่ง สิ่งแวดล้อมอื่นมาควบคุมเราแทน

มีนักกีฬาหลายคนที่ทุกครั้งที่ใจไม่นิ่ง เธอจะแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่า ‘ใจ’ ดวงเดิมเธอหายไป

กี่ปี ๆ ก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่เปลื่ยนแปลง เมื่อเกิดสถานการณ์เช่นนี้

ผมยังมองเลยว่า ‘สมาธิ’ เป็นเครื่องมือสำคัญในการทำให้ ‘ใจ’ ของนักกีฬานิ่งกว่านี้ มั่นคงกว่านี้

จำหนังสือเล่มหนึ่งได้ “เก่งด้วยศาสตร์ ชนะขาดด้วยศิลป์” เป็นหนังสือที่บอกว่า ความสำเร็จใด ๆ ให้ใช้ศิลป์นำทางก่อน แล้วความสำเร็จจะเกิดขึ้นได้ง่ายดายกว่าที่จะเลือกใช้ศาสตร์จากความรู้นั้น ๆ มาเป็นตัวตั้ง

อ้างอิง : https://www.attorney285.co.th/product/29065/%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%A2%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C-%E0%B8%8A%E0%B8%99%E0%B8%B0%E0%B8%82%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%A2%E0%B8%A8%E0%B8%B4%E0%B8%A5%E0%B8%9B%E0%B9%8C

…”

๓๐ มิถุนายน ๒๕๖๕

ยามค่ำ

เขียน … ที่บ้าน

“…

การรอกรรมการประเมินจาก กสศ. (กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา) ที่มาประเมินนักศึกษาในโครงการครูรัก(ษ์)ถิ่น รุ่นแรก (ตอนนี้เด็กอยู่ ปี ๓) ผ่านไปแบบกลาง ๆ เนื่องด้วยปัจจัยหลายอย่างที่มีผลต่อการขับเคลื่อนโครงการนี้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นปัญหาอันเกิดจาก ‘คน’ ที่ไม่ได้ศรัทธาต่อการผลิตครูลักษณะปิด เป็นคนแค่มาทำอาชีพ “อาจารย์มหาวิทยาลัย” สอนไปอย่างเดียว ผลประโยชน์อันใดที่ไม่ได้ ก็มักจะไม่มีใจอยากทำ ด้วยคำพูดหลายคำที่ดูเหมือนไม่ใช่คนเป็นครูควรเป็น

พยาบาลอยู่เวรยังได้เงิน แต่ทำไมอาจารย์อยู่เวรถึงไม่ได้เงิน (ทั้ง ๆ ที่ตอนสัมภาษณ์งานเข้ามา ตอบกรรมการสัมภาษณ์ว่า พร้อมที่จะอยู่เวรได้

หรือไม่ก็

ทำงานหนักไปทำไม ท้ายที่สุด มหาวิทยาลัยก็ส่งพวงหรีดให้พวงเดียว

เข้าสู่ยุคครูเสื่อมอย่างเป็นทางการ

…”

๓๐ มิถุนายน ๒๕๖๕

ยามรอดูวอลเล่ย์บอลที่บ้าน

เขียน … ที่บ้าน

“…

เราต่างมีหน้าที่เป็นของตัวเอง

เพราะนั่นคือจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย

…”

๒๗ มิถุนายน ๒๕๖๕

วันเงินเดือนออก

เขียน … ที่บ้าน

“…

นอกจากกีฬา ฟุตบอล จะชอบเป็นอันดับ ๑ ในดวงใจแล้ว

กีฬา วอลเล่ย์บอล เป็นกีฬาโปรดตีคู่กันมา

ช่วงนี้ติดตามวอลเล่ย์บอลหญิงไทยที่ไปแข่ง VNL ระดับโลก

ตั้งแต่เชียร์มาแต่เด็ก นี่คือ ชุดที่ดีที่สุด ซึ่งสะท้อนจากผลของชัยชนะ ๔ นัด จาก ๕ นัด

กราฟกำลังจะขึ้น ก็ต้องมาหลังชนฝา เพราะนักกีฬาติดโควิดไป ๘ คน เหลือแข่งอยู่ ๗ คน

ถึงแม้เราจะแจ้งสมาคมวอลเล่ย์โลก ขอส่งไปเพิ่มได้ ๕ คนก็ตาม แต่หลังก็ยังชนฝาอยู่

สถานการณ์แบบที่ขาดผู้เล่น เสมือนแทบเปลี่ยนตัวไม่ได้ ต้องสู้กับทีมที่ผู้เล่นเต็มอัตรา

ถ้าใจไม่สู้จริง ๆ คงสู้ไม่ได้ สถานการณ์แบบนี้แหละสร้างวีรบุรุษอย่างแท้จริง

พรุ่งนี้ ลุ้นสุด เจอ โปแลนด์ เวลา ๐๙.๔๕ น. ช่อง ๓๑

ประชุมออนไลน์ ล้างแอร์ แต่ไม่ยอมปิดทีวี ;)…

…”

๑๕ มิถุนายน ๒๕๖๕

ตีหนึ่งจริง ๆ

เขียน … ที่บ้าน

“…

บ้านยังเคลียร์ไม่เสร็จ

พรุ่งนี้นัดหมายช่างแอร์มาล้างแอร์ที่บ้าน ๒ ตัว

เพราะรู้สึกถึงความไม่เย็นล่ะ

นี่เราคงไม่ได้ล้างแอร์มาเกิน ๒ ปีเป็นแน่แท้

…”

๑๕ มิถุนายน ๒๕๖๕

ตี ๑ กว่า ๆ จริง ๆ

เขียน … ที่บ้าน

“…

มี Profile แต่ไม่ใช้ facebook

มี Twitter ก็เข้าไปบางเวลา

มี IG อันนี้ใช้อยู่ถี่ ๆ

ซื้อหนังสือมา แต่ไม่ค่อยได้อ่านเลย

อยู่ใน G2K ไม่ได้เขียนบันทึกมานับปี

แรงบันดาลใจอยู่ ณ หนใด ช่วยบอกมาที

…”

๑๕ มิถุนายน ๒๕๖๕

ตี ๑ กว่า ๆ

เขียน … ที่บ้าน

“…

แล้วก็เจอ “เจ้านาก” ติดอยู่บนหลังคาบ้านฝั่งตรงข้าม หาทางลงไม่ได้ แต่ดันขึ้นเป็น

กว่าจะเอาลงมาได้ก็ทุลักทุเล เพราะเจอตอน ๒ ทุ่มกว่า ๆ แล้ว จากเสียงร้องที่คุ้น ๆ

…”

๑๔ มิถุนายน ๒๕๖๕

ตีสอง

เขียน … ที่บ้าน

“…

วันนี้ (๑๔ มิถุนายน ๒๕๖๕) เป็นวันเกิดแม่

ช่วงกลางวันไปถวายสังฆทานให้แม่ที่วัดอุโมงค์ฯ

…”

๑๔ มิถุนายน ๒๕๖๕

ตีหนึ่งกว่า ๆ

เขียน … ที่บ้าน

“…

เจ้านาก แมวหนึ่งในสองตัวที่เหลืออยู่ หายไปจากบ้านตั้งแต่วันเสาร์ที่ ๑๑ มิ.ย.๖๕ ไม่รู้ชะตากรรม ตอนรุ่น ๆ เคยหายไป ๔ - ๕ วัน แล้วกลับมาแบบผอมกะหร่อง แต่ตอนนี้ไม่ทราบจริง ๆ ได้แต่ทำใจไว้ก่อน

…”

๑๓ มิ.ย.๖๕

ยามดึก

เขียน … ที่บ้าน

“…

นับตั้งแต่วันจันทร์ที่ ๒๓ พฤษภาคม ๒๕๖๕ - ๑๑ มิถุนายน ๒๕๖๕ เป็นห้วงเวลาของการทำค่ายเตรียมความพร้อม (Pre-University) ของโครงการครูรัก(ษ์)ถิ่น รุ่น ๓ ที่มหาวิทยาลัยได้รับทุนจากกองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา (กสศ.)

รุ่น ๓ มหาวิทยาลัยได้คัดกรองเด็กที่เข้ามาสู่โครงการฯ จำนวน ๒๘ คน สาขาวิชาการประถมศึกษา จาก ๙ จังหวัดเป้าหมาย ซึ่งคุณสมบัติของเด็กต้องเข้าเกณฑ์ยากจน หรือ ยากจนพิเศษ แต่ส่วนตัวคิดว่า ระบบคัดกรองของมหาวิทยาลัยยังทำได้ไม่ดีนัก คัดกรองได้กลุ่มเป้าหมายแบบไม่จริง เพราะวันที่พ่อแม่มาส่งลูกเข้าหอพักเพื่อมาเข้าค่ายฯ นี้ ส่วนใหญ่ขับรถกระบะมาส่งลูกทั้งนั้น (ไม่น่าจะยากจนจริงเลยนะ)

หลังค่ายคัดกรองฯ ก็เป็นค่ายเตรียมความพร้อม ซึ่งทางคณะผลิตครูได้มอบหมายให้เป็น “ประธานค่าย” เนื่องจากประสบการณ์ส่วนตัวที่มีมาหลายโครงการแล้ว นับสิบปี

ค่ายนี้ถูกกำหนดไว้ ทั้งหมด ๒๑ วัน ๑๘ วันเป็นกิจกรรมทั้งหลายที่ตั้งอยู่บนสมมติฐานว่า เขาต้องใช้สิ่งเหล่านี้ก่อนเข้าสู่การเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ไม่ใช่ “ความรู้” แต่เป็น “ทักษะ” หรือ “เจตคติ” ที่พึงมี ผมเป็นคนออกแบบกระบวนการเรียนรู้ในค่ายนี้ทั้งหมด (ทั้งหมดในช่วงกลางวัน แต่ช่วงกลางคืน มอบให้ทางภาควิชาฯ เขาไปจัดการ)

อุปสรรคในการทำงาน น่าจะมาจาก “คน” คนที่ไม่เข้าใจกระบวนการผลิตครูอย่างแท้จริง บางคนก็มือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ บางคนก็อวดเก่ง แบบแก้วน้ำคว่ำในฤดูฝน ทุกคนล้วนแต่ได้ชื่อเป็น “ปัญญาชน” ทั้งนั้น

แต่สิ่งที่ไม่ลืม คือ เพื่อน G2K ที่ผมนับถือในวิธีการคิดถึงรากเหง้า คือ คุณแผ่นดิน แห่งมหาวิทยาลัยมหาสารคาม ผมเชิญคุณแผ่นดินมาช่วยเสริมแต่งการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยให้มีความสุข การคิดถึงบ้านเกิดของตัวเอง จิตอาสา จิตสาธารณะที่เขาควรมี

พรุ่งนี้เจอกัน คุณแผ่นดิน

…”

๖ มิถุนายน ๒๕๖๕

หลังสองยาม

เขียน … ที่บ้าน

“…

วันเสาร์ที่ ๔ มิถุนายน ๒๕๖๕

เติมน้ำมันรถเครื่องที่แพงที่สุดเป็นครั้งแรกในชีวิต คือ ๑๘๐ บาท กับ ๓.๓ ลิตร

เกิดมาไม่เคยต้องเสียเงินค่าเติมน้ำมันรถเครื่องมากขนาดนี้

จะถึง ๒๐๐ บาท ไหมเนี่ย

…”

๖ มิ.ย.๖๕

หลังเที่ยงคืน

เขียน … ที่บ้าน

“…

ฝนตกหนัก เป็นวันที่ ๒ ตกเรื่อย ๆ หนักสลับเบา ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนสาดเข้ามาในบ้านเป็นระยะ ๆ ตามกระแสแรงลม ผ้าที่ตกไว้ รอคอยการระเหิดระเหยจากอากาศมาหลายวัน ซักวันนี้ ตากทิ้งไว้ ๓ วัน ทำให้เรามองเห็นข้อดีของแสงแดดที่ร้อนระอุที่จะทำให้ผ้าแห้งภายในช่วงอึดใจ

โลกมีสองด้านเสมอ หากนับเป็นองศา ก็มีตั้ง ๓๖๐ องศา แต่หลายครั้งที่เราเลือกมองมุมที่เราเพียงแค่อยากมองเท่านั้น มุมอื่นเราจะไม่ใส่ใจ หรือ ทำเป็นมองไม่เห็น ทั้ง ๆ ที่มีอยู่จริง

หลายเหตุผลถูกนำเข้ามาอธิบายการไม่เห็นถึงสิ่งที่มีอยู่จริงนั้น เราปล่อยวาง แต่การปล่อยวางก็ไม่ได้เป็นการปล่อยวางจริง แต่เรียกว่าเป็นการปล่อยทิ้งมากกว่า ความเสียหายใดไม่เท่าความเสียใจของตัวเอง หรือ เราคิดว่า เราทำสิ่งนั้นดีแล้ว แต่สิ่งที่ดีแล้วเราคาดคะเนเองคนเดียวตามจริตที่เรามี ได้เลือกที่จะฟังเสียงและสังเกตุภาวะรอบตัวอย่างแท้จริง

ทุกอย่างเป็นครู

…”

๒๑ พฤษภาคม ๒๕๖๕

ยามฝนตกหนัก วันที่ ๒

เขียน … ที่บ้าน

“…

เมื่อโลกเปลี่ยนไป วิธีการผลิตครูก็ต้องเปลี่ยนตาม

โลกที่เปลี่ยนไป ทำให้เด็กมีพฤติกรรม ความรู้สึกนึกคิดที่เปลี่ยนตามไป

การมีเทคโนโลยีชั้นสูงมาช่วยในการเรียนสอน อาจจะมีความคาดหวังว่า จะสามารถทำให้ความแตกต่างของเด็กลดลง หรืออาจจะเท่าเทียมกันมากขึ้น ซึ่งนั่นก็เป็นแค่ความคาดหวังเท่านั้น มันยังคงมีปัจจัยอื่น ๆ อีกที่ทำให้เด็กยังคงห่างไกลกับคำว่าไม่แตกต่างมากมาย

ความยากจน การไม่เข้าไม่ถึงระบบการศึกษา บ้านอยู่ห่างไกลเทคโนโลยี หรือแม้จะพยายามเอาเด็กมาอยู่ใกล้เทคโนโลยี แต่เทคโนโลยี รัฐไม่ได้จัดการทำให้มันได้รับความเท่าเทียมกัน มันเป็นภาระของเด็กที่ต้องหาเทคโนโลยีเอง

อย่าเที่ยวไปคาดหวังจะเอาเทคโนโลยีมาทำให้เกิดความเท่าเทียมกัน ทำให้ช่องว่างมันห่างน้อยกว่าไม่มีเทคโนโลยีพอพูดได้

ครูต่างหากที่คือทุกอย่าง ไม่ว่าจะมีเทคโนโลยีหรือไม่มีก็ตาม ขอเพียงแค่มีครูที่ทำเพื่อเด็กสักคน ช่องว่างที่เกิดขึ้นจะใกล้เข้าไปถึงจุดเท่าเทียมกันมากกว่าอีก

…”

๑๓ พ.ค.๖๕

หลังสองยาม

เขียน … ที่บ้าน

“…

ความพยายามจัดบ้าน ยังคงอยู่ในความพยายาม

เสื้อผ้า (เก็บ, แยกแยะ, บริจาค)

กระเป๋า (เก็บ, แยกแยะ, เลือกใช้)

เครื่องเกษตร (จัด, เก็บ, แยกแยะ)

หนังสือ (จัด, แยกแยะ)

ลดพลาสติกเข้าบ้าน

ของใช้เน้นไม้จริงมากขึ้น

ตัดแต่งกิ่งต้นไม้

ทำความสะอาดไปเรื่อย ๆ

นั่นแหละความหวังในช่วงฤดูร้อนปีนี้

…”

๒ พฤษภาคม ๒๕๖๕

หลังสองยาม

เขียน … ที่บ้าน

“…

การได้เขียนอะไรบ้าง ดีกว่า การไม่เขียนอะไรเลย

ไม่งั้นสมองไม่ทำงานตามหน้าที่ของสมอง

พยายาม พยายาม และพยายาม

…”

๒ พฤษภาคม ๒๕๖๕

หลังสองยาม

เขียน … ที่บ้าน

“…

Summer อยู่บ้านมากกว่าอยู่มอ

วันนี้ไปตรวจสภาพและต่อภาษีทะเบียนรถมอเตอร์ไซต์คันเดียวที่มีอยู่ ๕๓๐ บาท อีก ๕ วัน ไปรับสมุดทะเบียนรถได้

แวะไปดูรถยนต์เก่า ๆ คันเดียวที่มี ยกระบบแอร์ใหม่ อายุมากแล้ว ซ่อมชิ้นเดียว ก็จะไม่คุ้มค่า เสียแล้วเสียอีก รอบนี้พอมมีค่าสอนพิเศษมาถัวเฉลี่ยอยู่บ้าน กว่าจะเสร็จก็อาทิตย์หน้า เพราะมีอะไหล่บางชิ้นต้องสั่งจากกรุงเทพฯ

ระยะนี้มีร้านซ่อมเสื้อผ้าเล็ก ๆ เปิดเหมือนเพิงหมาแหงน เอาเสื้อผ้าไปซ่อมตลอด เช่น เอาขากางเกงขึ้น ย้ำกระดุม หากระดุมใหม่ อะไรพวกนี้ ราคาย่อมเยา พอสู้ได้ กระจายรายได้ช่วยกันในยามนี้

อากาศ … ร้อน แต่ใจร้อนกว่า อากาศไม่ค่อยสนใจมากกว่าไปกว่าภาระหน้าที่ต่าง ๆ

๒๙ เมษายน ๒๕๖๕

ยามค่ำนี้

เขียน … ที่บ้าน

“…

Happy Birhday to me

วันเกิดปีนี้ เป็นปีแรกที่ไม่มีแม่อยู่ด้วย

…”

๑๙ เมษายน ๒๕๖๕

ยามสองอีกวัน

เขียน … ที่บ้าน

“…

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เป็นวันสุดท้ายของการลดราคาหนังสือประจำปี ณ ร้านหนังสือประจำ ดังนั้น แวะไปถอยหนังสือใหม่มา ๒ เล่ม ได้แก่

“แด่เธอผู้เจ็บปวดกับการเรียน” เขียนโดย “ปาร์กซองฮยอก” แปลโดย “ตรองสิริ ทองคำใส”

เป็นหนังสือ Best Seller ของเกาหลี ยอดขายกว่า ๓๐๐,๐๐๐ เล่ม

เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับท้ศนคติที่มีต่อการเรียนหนังสือ กับ การประสบความสำเร็จ แน่นอนว่า อยู่ในแวดวงนี้มานับสิบปี หนังสือเล่มนี้ช่างน่าสนใจ เพราะการสอนให้ใครสักคนหนึ่งอยากเรียนรู้เพื่อชีวิตตัวเอง มันดีกว่า เรียนรู้ไปทำไมก็ไม่รู้

อีกเล่มหนึ่ง คือ “ค้นพบสิ่งมีค่าที่ชื่อว่าตัวเอง” ของ “ครูเงาะ รสสุคนธ์ กองเกตุ”

ซึ่งผมติดตามฟัง Youtube ของครูเงาะอยู่แล้ว เชื่อได้ว่า หนังสือเล่มนี้ก็คงได้ถอดสลักสำคัญเอามาวางไว้ให้คนอยากรู้ได้อ่าน และได้มีโอกาสพัฒนาตัวเองได้เร็วกว่าคนที่ไม่ได้อ่าน

…”

๑๙ เมษายน ๒๕๖๕

ยามสอง