ใครบางคนเล่าให้ฟังว่า

เมื่อคืนฝัน

ไม่รู้ว่าฝันดี หรือฝันร้าย

ฝันว่า

ได้เลือกตั้งใหม่

………………….

เช้าวันที่ 25 มีนาคม 2562

จะยังไงก็แล้วแต่

ต่อแต่นี้ ประเทศไทย

จะมี อนาคต….

ที่พอจะพึ่งได้บ้างแล้วล่ะ

……………

ท่ามกลางความสับสน

25 มีนาคม 2562

14.15 น.

นึกถึง “ผมสร้างโลก 2 ใบ …“วลีเด็ดของ ป๊อบ ปองกูล แล้ว ทำให้เห็นว่าคนเรารวมถึงตัวผู้เขียน อาจสร้างโลกหลายๆใบในเวลาเดียวกันก็ได้ อยู่ที่ว่าโลกใบนั้นๆ สร้างสรร หรือเพียงแต่ปิดบังความขี้ขลาด หวาดกลัว

………………..

ผมกำลังทบทวนโลกหลายๆใบของตัวเอง

แต่ โลก 2 ใบ ดูจะชัดเจนกว่า ในการเปรียบเทียบ เช่น

ผู็หญิง ผู้ชาย

ขยัน ขี้เกียจ

กลางวัน กลางคืน

ดำ ขาว

เงียบหนอ วุนวายหนอ

ฯลฯ

………………………….

จริงแท้คือ โลกธรรม 8 ของพระพุทธเจ้านั่นเอง

ลาภ เสื่อมลาภ

ยศ เสื่อมยศ

สรรเสริญ นินทา

สุข ทุกข์

…………………..

วันนี้วันพระ ตั้งใจออกจากบ้านด้วยใจที่จะภาวนา

ภาวนา…

คำๆนี้ลึกซึ้งมากต่อการปฏิบัติ เคยสนทนากับอาจารย์วัดป่าท่านหนึ่ง ท่านอธิบายให้เข้าใจถึงการภาวนา ไม่ได้หมายถึงการนั่งหลับตาดูลมหายใจหรือท่องพุทโธในที่สงบเท่านั้นแต่หมายถึงการเพียรดุจิต รู้จิตตัวเอง ในทุกสภาวะอารมณ์ ทุกสิ่งแวดล้อม ไม่ว่าจะบนรถเมล์ ในที่ทำงาน หรือที่จอแจผู้คนมากมาย สามารถ… ภาวนา …ได้……………

ตั้งแต่เช้ามา มารู้ตัวตอนบันทึกนี้อีกครั้งหนึ่ง ว่าจะ ภาวนา …………..หุหุ

‘วันนี้ญาติๆที่อีสานโทรฯหา 2 คน คนแรกโทรมาตอนพักเที่ยง พี่อุทัย พี่สาวคนติดกับผู้เขียน โทรมาถามข่าวที่โพสบอกว่าจะกลับชุมแพในวันที่ 15 มีนาคม บอกพี่ไปว่าไม่ได้กลับด้วยโยนเหตุผลไปให้ช่างที่มาทำกันสาดหน้าต่างบ้าน‘คนที่ 2 เป็นพี่สง่า พี่เขยคนรอง โทรมาบอกกล่าวเกี่ยวกับเรื่องบาดหมางกันกับพี่สาว(พี่สมพงษ์) …………..

วันนี้หยุดพักร้อน ไม่มีอะไรพิเศษ เพียงแต่ใช้สิทธิ์บ้าง 1 วันของปีนี้ ……..อากาศร้อนมาก คิดผิดหรือเปล่านะที่หยุดอยู่บ้าน คิดถึงแอร์เย็นๆที่ต้องใส่เสื้อแจ้คเกตที่ทำงาน แต่ก็คงแลกมากับความวุ่นวายในหน้าที่การงาน…………….ถามว่า มันยุ่งยากวุ่นวายทุกวันเลยรึ ขึ้นชื่อว่างานจะมีไหมที่จะไม่มีเรื่องให้แก้ไข ขบคิด วางแผน และติดตามอยู่ตลอดเวลา…………..และวันนี้ยังไม่แปดโมงน้องที่ทำงานก็โทรฯมารายงานความผิดพลาด ต้องแนะนำและประสานงานให้ พร้อมรอฟังรายงานการแก้ไขว่าสำเร็จเรียบร้อยหรือไม่………….เคยว่าคนอื่นว่า อยู่นอกที่ทำงานให้ปล่อยให้ลืม คงทำไม่ได้เสมอไปหรอกนะ…………

เขียนอนุทิน เรื่องหนึ่งทิ้งไว้ คิดว่าไปกินข้าวเที่ยงกลับมาค่อยเขียนต่อกลับมาอ่านทบทวน งงตัวเองว่าเขียนเพื่อจุดประสงค์อะไร กับข้อความสั้นๆนี้….ลบทิ้ง…. มาเขียนใหม่อีกรอบ อ่านทบทวนอีกครั้ง….ลบทิ้ง….ยิ่งสับสนในตัวเองใหญ่เข้าไปอีก สุดท้ายได้อนุทินนี้ ที่บันทึกความสับสนของจิตใจตน……………

“คนเราก็เหมือนปลานั่นแหละ ถ้ามีลูกไล่ให้มันไล่ มันก็จะไล่อยู่เรื่อย”อาเดลพูดกับฮูยันผีเสื้อและดอกไม้/นิพพาน

มีบางคนกล่าวว่า เขาสร้างโลกไว้ 2 ใบส่วนตัวผม สร้างโลกไว้หลายใบ ซ้อนในโลกอีกหลายใบโลกหนังสือ ผมทั้งอ่านและเขียนโลกละคร ร้องไห้ หัวเราะ โลกของชีวิต ผมเป็นทั้งคนดีและคนเลวโลกแห่งความฝัน ฝันดีฝันร้าย ฝันกลางวันฝันกลางคืน และบางวันบางคืนก็ไม่เคยฝันโลกของจิต ทั้งซึมเศร้าและตื่นรู้ ทั้งมืดและสว่างโลกส่วนตัว สูงซ่อนเร้น เสแสร้ง อยู่เป็น ตามกระแสโลกแห่งความเป็นจริง ไม่รู้ทั้งที่รู้ ว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวเราและ อีกหลายๆโลกที่ปิดบัง ซ่อนเร้น สลับซับซ้อน ย้อนแย้ง……………….15.03 น. 8 มีนาคม 2562

มนุษย์เป็นสัตว์ที่เอนเอียงเข้าข้างตัวเองแม้จะหาที่ปรึกษาแต่ก็ปักธงเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนดังนั้น หมอดูหรือที่ปรึกษาที่ไม่เอนเอียงมาฝ่ายตนจึงเป็นหมอดูที่ไม่แม่นและเป็นที่ปรึกษาที่เชื่อถือไม่ได้ ………….ดร.วรากรณ์ สามโกเศศ

ถ้าจะบอกว่าชีวิตปกติคืออย่างไร สำหรับผู้เขียน ณ ปัจจุบันนี้คือ การได้ลุกขึ้นออกวิ่งในตอนเช้า เลิกงาน ได้อ่านหนังสือก่อนนอน และนอนหลับเต็มตื่นขาดอีกอย่างหนึ่ง คือ ไม่ได้เขียนหนังสือเท่ากับยังไม่ปกติสุข เสียทีเดียว

ภาระของต้นไม้ริมถนนสายหนึ่งในเมืองหลวง ในวันอากาศร้อนแดดจัดจ้า ให้ร่มเงากับผู้คนเดินบนทางเท้า ผลิตออกซิเจนโดยธรรมชาติของการเป็นต้นไม้โดยไม่อวดอ้างความเป็นผู้ให้ ภาพที่เห็นเบื้องหน้าเป็นที่พักพิงของป้ายวินมอเตอร์ไซค์ ตรงข้ามป้ายหาเสียงในห้วงเวลาที่เป็นความหวังหันออกถนน โชว์ผู้คนบนรถยนต์ รถเมล์ที่วิ่งชักช้าขวักไขว่ อวดสรรพคุณของผู้สมัคร ด้านบนของต้นไม้ผู้น่าสงสาร แบกค้ำสายไฟต่างๆที่พาดพันยุ่งเหยิง สังเกตุให้ดีมีถุงขยะปลิวติดค้าง รอวันร่วงหล่นและปลิวต่อไปในความขมุกขมัวของฝุ่นจิ๋ว 2.5 ต้นไม้จะทานทนไปอีกนานข้างถนน สายนี้ ของประเทศนี้

วันนี้ออกจากบ้านด้วยรถมอเตอร์ไซค์วิน ซ้อนสองกับคนข้างกาย ขึ้นรถเมล์สาย 365 คนข้างกายลงเซนทรัลบางนา ส่วนผู้เขียนไปลงสถานีรถไฟฟ้าบางนา วิ่งขึ้นแทบไม่ทัน ยืนเบียดตรงประตู กว่าจะถึงสยามได่ขยับเข้าด้านในนิดหน่อย แต่ยังดีกว่ายืนขวางประตู ช่วงเร่งรีบรถไฟฟ้าก็ไม่ต่างจากรถเมล์เท่าไหร่ ถึงรพ.จุฬาลงกรณ์เวลา 8 โมงเช้าพอดี ยื่นเอกสารเพื่อเจาะเลือด ครึ่งชั่วโมงกว่าถึงได้เจาะ ปีนี้คนิจาะเอาเจ็บที่สำคัญดึงเลือดไม่ออก คนเจาะบอกเส้นแตกต้องเปลี่ยนข้าง เจาเลือดมา8ปีมีปีนี้ที้ต้องเจาะ2 ข้าง สงสัยหนังจะเหนียวขึ้นหลังจากนั้นก็มานั่งรออัลตร้าซาวด์ ขณะบันทึกนี้เวลา 10.02 รอเรียกเข้าห้องต่อไปวนไป……

เมื่อเช้า อากาศเริ่มดี ออกไปวิ่ง ป้าๆยังใส่แมสอยู่ สายๆลมพัดแรง ลดเหลือ 54 แต่ยังสีเหลืองอยู่จริงๆ มันอาจจะเคยเป็นสีส้ม สีแดง มาก่อน แต่เราไม่เคยสนใจ คงยังไม่สายเกินไปหรอกนะ

เช้าออกไปวิ่ง ด้วยใจที่ลังเลกับอากาศที่มีฝุ่นควัน แล้วความความกังวลนั้นก็นำมาซึ่งวิตกจริตจนคล้ายได้กลิ่นเหม้นควัน หรือกลิ่นน้ำมัน หมอบอกให้เดินเร้วเอาเลยสลับวิ่งบ้างMI2 บันทึกว่า วิ่งได้ 1.9 กม. 2274 ก้าว เผาผลาญได้ 96 แคล. ในเวลา 13 นาที

เมื่อเช้าไม่ได้ออกวิ่ง ด้วยยังเชื่อการประกาศของหน่วยงานว่าด้วยเรื่องฝุ่น PM 2.5 อยู่ได้แต่เดินไปมาในบ้าน ยืดเส้นยืดสาย พอให้ร่างกายอบอุ่นขับรถไปทำงาน ยังต้องเปิดไฟหรี่อยู่ แสงสลัวๆด้านตะวันออกของตะวันที่พยายามเสียดส่องขึ้นมา หมอกควันยังคงลอยต่ำ แต่ก้พอให้มองเห็นดวงจันทร์ตรงข้ามแสงฉายส่องของดวงอาทิตย์……………….

เมื่อเช้าออกวิ่งตามปกติ หลัง 2 วันที่ผ่านมาเหมือนอากาศจะเปิด มารู้อีกทีตอนฟังข่าวระหว่างขับรถไปทำงาน ว่าอากาศปิดอีกแล้ว ควันเป็นพิษอีกแล้ว ค่า PM2.5 ถึงจุดอันตรายสูงสุด ย่านวัดพระยาไกรบางขุนเทียนและ สมุทรสาครหมอปัญญา(รายการวิทยุ99 เอฟเอม) แนะนำควรเดินออกกำลังกายแทนการวิ่ง เพราะการวิ่งร่างกายจะสูบฉีดเอาออกซิเจนมากกว่าปกติ นั่นหมายถึงสูดเอาควันพิษเข้าไปด้วย……………..

พรุ่งนี้งานเลี้ยงประจำปีภายใต้ชื่อ Thank You Party “หนุ่มสะเด้า สาวสะดิ้ง”มีดนตรี ไม่มีเหล้าเลี้ยง ไม่ถูกอกถูกใจวัยรุ่น แต่ผู้บริหารคำนึงถึงความปลอดภัยในคลังสินค้าที่มีมูลค่าสูงมาก มาก่อนเรื่องอื่นพยายามอธิบายให้น้องๆเข้าใจ ไม่รู้จะเข้าใจมากแค่ไหนงานเลิก 4 ทุ่มต่างแยกย้ายกัน ก็เท่านั้นเอง……………..

ปีนี้ปีหมู….อยู่ๆก็รู้สึกสลดใจหลังจากเพื่อนเก่าในกลุ่มไลน์แชร์คลิบวีดิโอนั้น …ภาพ รถบรรทุก 2 คัน จอดอยู่ริมหลุมขนาดใหญกว้างประมาณ 5เมตร ยาว 10เมตร ลึกน่าจะ 5 เมตรได้ ภายในหลุมนั้นมีหมูกองทับถมกันอยู่เป็นร้อยตัวได้ บางตัวพยายามตะเกียกตะกายปีนป่ายแต่ก็ขึ้นมาไม่ได้ รถบรรทุกขนาดใหญ่ 2 คันนั้นบรรทุกหมูมา หันด้านท้ายติดปากหลุม มีคนเอาไม้เขี่ยหมูให้ล่วงลงจากรถและตกลงไปในหลุม มันพยายามขืนตัวสู้สุดฤทธิ์ที่จะไม่ลงแต่ก็โดนไม้แหย่ทิ่มจนมันล่วงหล่นลงตกลงหลุม ต่างร้องอู๊ดๆลั่นสนั่นหลุมนรกแห่งนั้น…มองไกลๆเหมือนตัวหนอนสีขาวเคลื่อนไหวอยุ่ในหลุมนั้นอยู่ยุบยับพลันที่เห็นภาพนั้น ผู้เขียนรู้สึกสงสารมาก จนเขียนตอบเพื่อนไปว่า ไม่อยากกินหมูแล้วคำอธิบายบอกว่า” มันเป็นโรค ต้องกำจัด นำมาเป็นอาหารจะอันตรายต่อคน จริงหรือไม่ไม่รู้ “หมายความว่า ถ้าไม่เป็นโรค มนุษย์ก็ฆ่าเพื่อเป็นอาหารหาวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ได้หรือ วิธีที่ให้หมูตาย ………………..

ไม่ได้ออกวิ่งมาหลายวัน ด้วยอากาศเป็นพิษถึงขั้นสีเหลือง มีผลปานกลางถึงกระทบต่อสุขภาพหน่วยงานของรัฐมีประกาศให้งดออกกำลังกายในที่แจ้ง ถ้าออกวิ่งก็ต้องสวมหน้ากากอนามัย N95 หน้ากากแบบธรรมดาต้องซ้อนสอง หรือหากระดาษทิชชูมารองกันอีกชั้น ถ้ามันยุ่งยากขนาดนั้นก็งดวิ่งเลยดีกว่าตื่นขึ้นมายืดเส้นสายภายในบ้านนิดๆหน่อยๆ พอให้หายขี้เกียจที่มันคอยจ้องเป็นใจให้เอาแต่นอน………

ไม่สบายมา 2 วัน มีเหตุผลเพียงพอที่จะไม่ออกวิ่งตอนเช้าเคยอ่านเจอผู้รู้บอกว่า ไม่สบายให้ทำตัวเป็นคนขี้เกียจ อยู่นิ่งๆ พักผ่อนให้เพียงพอแต่ตรรกะนี้ไม่เพียงพอที่จะต้องหยุดงานวันนี้จึงมาทำงานต่ออีกวัน………….

“คุณซื้อหนังสือมามากมาย เพราะจิตใต้สำนึกของคุณต้องการสนองตอนเป็นเด็ก หรือตอนที่คุณอยากอ่านแต่ไม่ได้อ่านด้วยเหตุผลหลายประการไม่ว่าจะเพราะไม่มีเงินซื้อ ไม่มีเวลา เป็นเด็กต้องเรียนหนังสือ หาแหล่งไม่ได้และฯลฯหนังสือที่ซื้อมาแต่ยังไม่ได้อ่านที่ในชมรมคนรักหนังสือต่างพร้อมกันเรียกว่า “กองดอง “ นั้นจึงเป็นเป็นสิ่งที่สนองกิเลสของคุณเท่านั้น ดังนั้นคุณจึงควรจะอ่านมันเสียก่อนที่เรื่องราวในนั้นจะล่วงเลยนาน และคุณจะเสียดายเวลาที่ผ่านเลย ไม่ต่างกับงานเขียนที่คุณไม่ยอมลงมือมันเสียที”ตัวละครตัวหนึ่งกับบทสนทนาพร่ำเพ้อ………..

วันนี้ อยู่ๆช่วงบ่ายก็เจ็บคอ ครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้แต่เป็นเหตุผลไม่เพียงพอที่จะเลิกงานห้าโมงใจมันบอกสู้ต่อจนจบวันนี้ก็มันเพียงแค่คล้ายจะเป็นไข้ก็เท่านั้นเอง…………..ใจไม่ยอมแพ้๘ มกราคม ๒๕๖๒

อ่าน Under Ground 2 ของ Haruki Murakami ที่เป็นบทสัมภาษณ์สาวกของลัทธิ โอมชินริเกียวกับกรณีปล่อยแก้สซาริน นั้นให้รู้ว่า คนญี่ปุ่นลึกๆแล้วมีความโดดเดี่ยว เดียวดาย และชอบตั้งคำถามกับการใช้ชีวิต แสวงหาสาระแก่นแท้ของชีวิต จึงง่ายที่ถูกชักนำให้เข้าลัทธิและบวชเพื่อบำเพ็ญตน จนนำพาไปสู่การหลุดพ้น หากเชื่อเช่นนั้นก็ไม่ต่างจากชาวพุทธทั่วไปเพียงแต่วิธีปฏิบัติอันแตกต่างจริงจังต่างกันไปให้เห็นว่าจิตใจมนุษย์เราช่างอ่อนแอเสียเหลือเกินและจากการอ่ารวรรณกรรมของญี่ปุ่นมาไม่กี่เรื่อง เข้าใจว่าตัวละครที่ฆ่าตัวตาย นั้นเป็นเรื่องธรรมดามากหรือรวมถึงชีวิตชาวญี่ปุ่นจริงๆที่ยังมีแนวคิดแบบนี้อยู่

วันนี้ได้หยุดอยู่บ้านจริงๆเสียที ตั้งแต่ปีใหม่ ว่าจะไม่ออกไปไหน แต่ก็ยังเอารถไปเปลี่ยนคิ้วรีดน้ำ ล้างรถ ใกล้ๆบ้าน ขอนอนอ่านหนังสือที่เริ่มจะกองดองมากขึ้น