รัก คือ ทุกข์ ไม่ว่าจะรักแบบไหนทั้งสิ้น โดยเฉพาะทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากจากกันไป คือทุกข์ที่แสนสาหัส หากจะดับทุกข์ ต้องดับที่ต้นเหตุ ไม่รัก ไม่ห่วง ไม่คิดถึง ไม่กังวล แล้วมนุษย์เดินดินจะทำได้แค่ไหน ?

สมุทัย คือ ความอยากให้กายและใจพ้นทุกข์เช่นนั้นหรือ
กาย คือ ก้อนทุกข์ 100%
ใจ ก็เช่นกันหนอ

เพราะไม่เห็น "ความเป็นเช่นนั้น" จึงเผลอเห็นกายและใจว่าเป็น "เรา" เมื่อเห็นว่าเป็นเราก็เกิดความยึดมั่นถือมั่น "อยาก" ให้ก้อนทุกข์พ้นทุกข์ อยากให้ถ่านไฟแดง ๆ ไม่ร้อนหนอ

กายกับใจ ก็เหมือนถ่ายไฟที่กำลังรุกไหม้ หลงไปยึุดมั่นถือมั่น ก็ต้องร้อนรนเป็นธรรมดา แต่ถึงแม้ถ่านไฟแดงจะร้อน ถ้าไม่ไปยึดไว้ถือไว้ ก็ไม่ร้อนมือ ทั้ง ๆ ที่ถ่านนั้นยังร้อนอยู่หนอ

อภัย (Forgive)

สิ่งที่ประเสริฐสุดของการทำทาน คือ การให้อภัย
ต้องรู้จักให้อภัยทั้งต่อตนเองและผู้อื่น 
คนส่วนมากมักให้อภัยตัวเองได้ง่ายกว่าให้อภัยคนอื่น
เพราะคนเรามักเข้าข้างตัวเองเสมอ...
อย่างไรก็ตามการให้อภัยผู้อื่นเป็นสิ่งสำคัญ จงเรียนรู้ที่จะให้อภัยและจำไว้เสมอว่า  "ใครๆ ก็ทำผิดพลาดได้  การยอมรับความผิดพลาดแล้วแก้ไข ความผิดพลาดนั้นให้ดียิ่งขึ้น  ย่อมดีกว่าการโกรธเคืองกันแน่นอน........

ฉันให้อภัยตนเองและทุกคนหมดแล้วในวันนี้....

good night....

• จัดวางชีวิตเราไว้กับตัวเรา ครอบครัว สังคม และโลกให้พอดี เพราะชีวิตเรามีหลายมิติ
• "สิ่งที่อาตมาได้เรียนรู้จากความตายของคนใกล้ชิด คือคนเราแท้จริงแล้วมีหลายมิติ ด้านหนึ่งเราเป็นสมาชิกของสังคม ที่จะต้องประกอบการงานให้เป็นประโยชน์ต่อสังคม อีกด้านหนึ่งเราก็เป็นสมาชิกของครอบครัว เราก็ต้องดูแลครอบครัวเราให้ดีด้วย และอีกด้านหนึ่ง เราเกิดมาเป็นมนุษย์ที่มีปัญญาและมีโอกาสได้ศึกษาธรรมะ เราก็ต้องไม่ละทิ้งโอกาสดังกล่าวไปเช่นกัน ถ้าเราทำแต่งาน ลืมครอบครัวไปก็ไม่ได้ ถ้าเราทำแต่งาน และดูแลครอบครัว แต่ลืมดูแลตัวเองก็ไม่ได้อีก พักผ่อนไม่เพียงพอ ไม่ดูแลสุขภาพ ไม่สนใจธรรมะเลยก็ไม่ได้ เรามีหลายมิติ ต้องรับผิดชอบตัวเอง ครอบครัว สังคม และโลกของเรา เราต้องจัดวางให้พอดีๆ"  จากบทความ "ความเชื่อ (พระไพศาล วิสาโล) ตอนที่ 3 : ความตายของคนใกล้ชิด"  http://portal.in.th/ms-pcare/pages/7916/