อาจารย์พะนอม แก้วกำเนิด แบบอย่างครูที่ลูกศิษย์รัก(โดยไม่ใช่เพราะเป็นอธิบดี)
ป๋าเปรมเคยบอกว่า “ทหารไม่มีวันตาย” แต่ท่านอยากจะพูดว่า “ครูต่างหากที่ไม่มีวันตาย”
กลับจากหาดใหญ่เมื่อวันศุกร์ พอวันเสาร์ที่ 26 พ.ค. ผมก็ได้เดินทางไปจังหวัดกาญจนบุรี ในฐานะเลขานุการมูลนิธิอาจารย์พะนอม-ดุษณี แก้วกำเนิด ไปร่วมกิจกรรมของคณะลูกศิษย์อาจารย์พะนอม แก้วกำเนิดที่จบจากโรงเรียนฝึกหัดครูจังหวัดเพชรบุรี(ปัจจุบันคือมหาวิทยาลัยราชภัฎเพชรบุรี) จัดงานแสดงมุฑิตาจิตอาจารย์พะนอม ในโอกาสได้รับพระราชทานปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาบริหารการศึกษา ของมหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี (ที่ท่านเคยสอน 7 ปี)
โดยลูกศิษย์ลูกหาจัดงานกันที่ โรงเรียนกาญจนานุเคราะห์ มีลูกศิษย์ตั้งแต่รุ่นแรกจนถึงรุ่นสุดท้ายที่ท่านสอน มากันเต็มหอประชุม ซึ่งส่วนใหญ่อายุเกิน 50 ปีขึ้นไป จนถึงเกือบ 70 ปี ลูกศิษย์บางคนถือไม้เท้าเดินกะโผกกะเผกมาก็มี ล้วนมาจากจังหวัดเพชรบุรี ราชบุรี สมุทรสงคราม และกาญจนบุรี ซึ่งเป็นเขตพื้นที่บริการของโรงเรียนฝึกหัดครูเพชรบุรีสมัยนั้น โดยอาจารย์พะนอมเป็นอาจารย์ใหญ่คนแรกของโรงเรียนฝึกหัดครูเพชรบุรี เป็นทั้งผู้บริหาร อาจารย์ และนักการไปเบ็ดเสร็จ
บรรยากาศของงานวันนั้น คณะศิษย์จัดให้เป็นบรรยากาศที่เป็นวัฒนธรรมไทยอย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งดนตรีไทย การแสดงต่างๆ พออาจารย์พะนอมไปถึงลูกศิษย์ทุกรุ่นต่างมากราบอาจารย์ด้วยความเต็มตื้น ผมไม่ได้เป็นลูกศิษย์ท่าน แต่เคยเป็นเลขานุการท่านตอนเป็นอธิบดีกรมสามัญศึกษา ยังขนลุกและอดปลื้มใจในความรักความผูกพันอันบริสุทธิ์ที่ศิษย์และครูมีต่อกันไม่ได้
มีลูกศิษย์แต่ละรุ่นผลัดกันมาเล่าเหตุการณ์ในสมัยนั้นที่แสดงถึงความเป็นครูที่อาจารย์พะนอมยังอยู่ในหัวใจของพวกเขา เป็นแบบอย่างวิถีชีวิตของเขา และนำไปถ่ายทอดมาจนทุกวันนี้
ลูกศิษย์คนหนึ่งบอกว่า "ท่านนำสร้างพื้นที่ป่าอันแห้งแล้งจนเป็นพื้นที่ชุ่มชื้น สวยงาม แต่ละคืน ท่านจะนุ่งกางเกงขาสั้นตัวเก่าๆ ใส่เสื้อยืด ขี่จักรยานตรวจตราความเรียบร้อยบริเวณหอพัก หอนอน อาคารเรียน บางทีดึกแล้วพวกเราซุกซนไม่ยอมนอนท่านก็มาดึงขา และยิ้มให้เป็นการเตือน คำน้อยก็ไม่เคยดุด่าให้พวกเราสะเทือนใจ เวลาสอนท่านก็สอนสนุก ไม่มีใครเป็นตัวจับได้เลย จะได้ทั้งความสนุกและเนื้อหาสาระ พวกเราทุกคนต่างรออยากให้ถึงชั่วโมงท่านเร็วๆ ท่านเป็นครูที่อยู่ในหัวใจพวกเราจริงๆ"
ลูกศิษย์อีกคนหนึ่งบอกว่า "มีอยู่วันหนึ่งท่านชวนพวกเราปีนขึ้นไปที่เนินเขาในบริเวณโรงเรียน แล้วให้บุญส่งซึ่งเป็นนักกล้าม ตัวโตและแข็งแรงที่สุด หยิบก้อมหินขึ้นมาแล้วขว้างออกไปเต็มแรง ทำอย่างนี้ 3 ครั้ง แล้วท่านให้พวกเราลงไปทำหมุด เราก็ถามว่าท่านจะทำอะไร ท่านบอกว่า “จะสร้างบ้านพักอาจารย์ใหญ่ตรงนี้ ถ้ามีใครมาขว้างบ้านอาจารย์ใหญ่ ก็มีบุญส่งคนเดียวที่ขว้างถึง” พวกเราก็ฮากันครืน ในอารมณ์ขันและความฉลาดน่ารักของท่าน"
มีเกร็ดอีกเยอะที่ลูกศิษย์เล่า ตอนที่ท่านอาจารย์พะนอมขึ้นไปกล่าว ท่านเริ่มต้นว่า ถ้าท่านมาในฐานะอธิบดีในวันนี้ก็คงไม่มีใครมา เพราะการเป็นอธิบดีมันจบไปแล้วเมื่อตอนอายุ 60 ปี ป๋าเปรมเคยบอกว่า “ความเป็นทหารไม่มีวันตาย” แต่ท่านอยากจะพูดว่า “ความเป็นครูต่างหากที่ไม่มีวันตาย” แล้วท่านก็เชิญชวนพวกเราให้ทำความดี รักษาความดี เป็นแบบอย่างความดี เผยแพร่ความดี เพื่อความมั่นคงน่าอยู่ของบ้านเมืองเรา
นี่คืออาจาย์พะนอม แก้วกำเนิด แบบอย่างของครูที่ลูกศิษย์รัก (ที่ไม่ใช่รักเพราะความเป็นอธิบดี)
โดยลูกศิษย์ลูกหาจัดงานกันที่ โรงเรียนกาญจนานุเคราะห์ มีลูกศิษย์ตั้งแต่รุ่นแรกจนถึงรุ่นสุดท้ายที่ท่านสอน มากันเต็มหอประชุม ซึ่งส่วนใหญ่อายุเกิน 50 ปีขึ้นไป จนถึงเกือบ 70 ปี ลูกศิษย์บางคนถือไม้เท้าเดินกะโผกกะเผกมาก็มี ล้วนมาจากจังหวัดเพชรบุรี ราชบุรี สมุทรสงคราม และกาญจนบุรี ซึ่งเป็นเขตพื้นที่บริการของโรงเรียนฝึกหัดครูเพชรบุรีสมัยนั้น โดยอาจารย์พะนอมเป็นอาจารย์ใหญ่คนแรกของโรงเรียนฝึกหัดครูเพชรบุรี เป็นทั้งผู้บริหาร อาจารย์ และนักการไปเบ็ดเสร็จ
บรรยากาศของงานวันนั้น คณะศิษย์จัดให้เป็นบรรยากาศที่เป็นวัฒนธรรมไทยอย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งดนตรีไทย การแสดงต่างๆ พออาจารย์พะนอมไปถึงลูกศิษย์ทุกรุ่นต่างมากราบอาจารย์ด้วยความเต็มตื้น ผมไม่ได้เป็นลูกศิษย์ท่าน แต่เคยเป็นเลขานุการท่านตอนเป็นอธิบดีกรมสามัญศึกษา ยังขนลุกและอดปลื้มใจในความรักความผูกพันอันบริสุทธิ์ที่ศิษย์และครูมีต่อกันไม่ได้
มีลูกศิษย์แต่ละรุ่นผลัดกันมาเล่าเหตุการณ์ในสมัยนั้นที่แสดงถึงความเป็นครูที่อาจารย์พะนอมยังอยู่ในหัวใจของพวกเขา เป็นแบบอย่างวิถีชีวิตของเขา และนำไปถ่ายทอดมาจนทุกวันนี้
ลูกศิษย์คนหนึ่งบอกว่า "ท่านนำสร้างพื้นที่ป่าอันแห้งแล้งจนเป็นพื้นที่ชุ่มชื้น สวยงาม แต่ละคืน ท่านจะนุ่งกางเกงขาสั้นตัวเก่าๆ ใส่เสื้อยืด ขี่จักรยานตรวจตราความเรียบร้อยบริเวณหอพัก หอนอน อาคารเรียน บางทีดึกแล้วพวกเราซุกซนไม่ยอมนอนท่านก็มาดึงขา และยิ้มให้เป็นการเตือน คำน้อยก็ไม่เคยดุด่าให้พวกเราสะเทือนใจ เวลาสอนท่านก็สอนสนุก ไม่มีใครเป็นตัวจับได้เลย จะได้ทั้งความสนุกและเนื้อหาสาระ พวกเราทุกคนต่างรออยากให้ถึงชั่วโมงท่านเร็วๆ ท่านเป็นครูที่อยู่ในหัวใจพวกเราจริงๆ"
ลูกศิษย์อีกคนหนึ่งบอกว่า "มีอยู่วันหนึ่งท่านชวนพวกเราปีนขึ้นไปที่เนินเขาในบริเวณโรงเรียน แล้วให้บุญส่งซึ่งเป็นนักกล้าม ตัวโตและแข็งแรงที่สุด หยิบก้อมหินขึ้นมาแล้วขว้างออกไปเต็มแรง ทำอย่างนี้ 3 ครั้ง แล้วท่านให้พวกเราลงไปทำหมุด เราก็ถามว่าท่านจะทำอะไร ท่านบอกว่า “จะสร้างบ้านพักอาจารย์ใหญ่ตรงนี้ ถ้ามีใครมาขว้างบ้านอาจารย์ใหญ่ ก็มีบุญส่งคนเดียวที่ขว้างถึง” พวกเราก็ฮากันครืน ในอารมณ์ขันและความฉลาดน่ารักของท่าน"
มีเกร็ดอีกเยอะที่ลูกศิษย์เล่า ตอนที่ท่านอาจารย์พะนอมขึ้นไปกล่าว ท่านเริ่มต้นว่า ถ้าท่านมาในฐานะอธิบดีในวันนี้ก็คงไม่มีใครมา เพราะการเป็นอธิบดีมันจบไปแล้วเมื่อตอนอายุ 60 ปี ป๋าเปรมเคยบอกว่า “ความเป็นทหารไม่มีวันตาย” แต่ท่านอยากจะพูดว่า “ความเป็นครูต่างหากที่ไม่มีวันตาย” แล้วท่านก็เชิญชวนพวกเราให้ทำความดี รักษาความดี เป็นแบบอย่างความดี เผยแพร่ความดี เพื่อความมั่นคงน่าอยู่ของบ้านเมืองเรา
นี่คืออาจาย์พะนอม แก้วกำเนิด แบบอย่างของครูที่ลูกศิษย์รัก (ที่ไม่ใช่รักเพราะความเป็นอธิบดี)
คำสำคัญ (Tags): #เทคนิคการจัดการเรียนรู้ของครู#โลกในใจของนักเรียน
หมายเลขบันทึก: 99276เขียนเมื่อ 29 พฤษภาคม 2007 06:56 น. ()ความเห็น (1)
สุทัชภณฐ์ เดชะคำภู
ครู พะนอมคือครูดีที่รู้จัก
ดี ที่สอนที่สั่งทางสวรรค์
ที่ อบรมบ่มไว้ได้ผลครัน
ศิษย์ เหล่านั้นได้ดีเพราะมีครู
รัก ศิษย์เมตตาศิษย์นิจนิรันดร์.