หนึ่งวันอันคุ้มค่า...เราเลือกได้
วันนี้เป็นอีกวันที่รู้สึกว่า ใช้พลังงานใน 1 วันได้เกินคุ้มจริงๆค่ะ เพิ่งได้ลงนั่งหน้าคอมพิวเตอร์เอาตอน 5 ทุ่มครึ่งนี่เอง บันทึกของฝากยังไม่ได้รื้อออกจากโน้ตบุ้คเลย คิดว่าพรุ่งนี้น่าจะได้ทำแน่ๆ
เช้านี้ไปส่งสองหนุ่มน้อยขึ้นรถไปโรงเรียนตามปกติ พี่วั้นยังไม่เปิดเทอมได้พักผ่อนอยู่บ้านในวันเกิด เดินไปถึงที่ทำงานหลังส่งลูกๆขึ้นรถยังไม่ทัน 7 โมงครึ่งเลย จำตารางเวรไม่ได้เลยต้องแวะไปเช็คดูก่อน พอรู้ว่าไม่ได้อยู่เวรเช้าก็เลย เดินกลับมาที่บ้านเพื่อหอบหิ้วของฝากพร้อมทั้งโน้ตบุ้คไปที่ทำงานอีกรอบ พบว่าพี่วั้นน่ารักมาก กำลังถูบ้านฉลองวันเกิดตัวเอง มาถึงที่ทำงานจัดการโหลดรูปเข้าเครื่องที่ทำงาน เพราะมีรูปบางส่วนของพี่วรรณีและน้องจุรีกับน้องป้อมหน่วยไมครอสฯซึ่งไปงานประชุมที่สุราษฎร์ฯด้วยกันอยู่ด้วย ตั้งโน้ตบุ้คบนโต๊ะทำงานเสร็จ เพิ่งนึกได้ว่าลืม adaptor เพราะเอาไปใช้ชาร์จถ่านกล้องอยู่ที่บ้านเลยไม่ได้ลงมือย้ายไฟล์ ตั้งใจว่าไว้ทำตอนบ่ายก็แล้วกัน ก็พอดีได้เวลาเริ่มงาน
วันนี้รับหน้าที่ในจุด C ซึ่งเป็นงานทำการทดสอบพิเศษ ซึ่งงานของวันจันทร์คือการ recheck ผล จากเวรรอบเช้ามีผลให้ตรวจซ้ำอยู่แล้วหลายสิบราย แต่พอหยิบมาจะลงนั่งเช็ค ก็เห็นว่าใบสั่งตรวจที่รอจะลงทะเบียนยังเหลือค้างอยู่มากมาย ทั้งๆที่มีน้องมีณานั่งช่วย น้องมิง-อภิชาติทำอยู่แล้ว ก็เลยเปลี่ยนใจ ใช้เครื่องคอมฯเพื่อลงทะเบียนช่วยน้องๆก่อน
|
|
|
|
ยังมีรอคิว เพิ่มจำนวนอีกมากมายเสียด้วบ |
|
นั่งลงทะเบียนไปก็นึกโมโหระบบของโรงพยาบาลเราไปด้วย บ่นแล้วบ่นอีก ดำเนินเรื่องไปจนเหมือนจะได้เรื่อง คุณโปรแกรมเมอร์คนสำคัญก็รับปากแล้วเรียบร้อยว่า ถ้าพวกคุณตกลงกันได้ว่าการลงทะเบียนแล็บจากภายนอกจะต้องทำที่ OPD รับสิ่งตรวจเท่านั้นได้ ภายใน 24 ชั่วโมงก็สามารถจะปรับระบบให้เราไม่ต้องลงทะเบียน ข้อมูลผ่านตรงมาจากศูนย์กลางได้เลย รวมทั้งการส่งผ่านผลจากเครื่องวิเคราะห์อัตโนมัติตัวใหม่ Modular แต่จากวันนั้น (15 พ.ย.49) จนถึงวันนี้ที่เราตกลงตามเงื่อนไขไปแล้ว เราก็ยังคงต้องนั่งลงทะเบียนกันอยู่เลย เรียกว่าหมดศรัทธากับคำพูดของคนคนนึงไปเลยทีเดียว (น่าเสียดายความรู้สึกนับถือชื่นชมที่เคยมี) พวกเราทุกคนที่พอมีเวลาก็ไม่อาจจะนิ่งเฉยดูได้ ต้องช่วยกันลงทะเบียน เพราะคนรับหน้าที่เพียง 2 คนในภาคเช้านั้นไม่เพียงพอ แต่ก็นั่นแหละค่ะ เครื่องที่จะใช้ลงทะเบียนก็มีอยู่แค่ 3 เครื่องนี้แหละ
คุณโปรแกรมเมอร์ท่านก็เลิกพูด เลิกตอบคำถามพวกเราแล้ว ท่านคุยเฉพาะกับอ.ประสิทธิ์หัวหน้าของเราเท่านั้น แต่ท่าทางก็ยังคงไปไม่ถึงไหน วันนี้ได้โอกาสก็อุทธรณ์ท่านหัวหน้าของเราอีกครั้ง เพราะนอกจากเรื่องระบบแล้ว แม้เรื่องบางเรื่องภายในหน่วย เช่นการเพิ่มรหัสคนลงผลก็ยังโดนล็อคจากท่านโปรแกรมเมอร์ ต้องติดต่อผ่านท่านเท่านั้นจึงจะทำได้ ยิ่งทำยิ่งคิด ยิ่งโกรธ ที่พวกเราช่างโดนมัดมือมัดเท้า ให้ทำงานที่แสนจะเสียแรงงานโดยใช่เหตุเช่นนี้อย่างไม่มีใครเห็นความสำคัญ เคยเขียนเรื่องนี้ไปแล้ว และน่าท้อใจที่ดูเหมือนว่าเรื่องจะถึงทางตันไปเสียแล้ว
จบเรื่องบ่นค่ะ สรุปว่านั่งลงทะเบียนช่วยไปพอสมควร แล้วจึงทำหน้าที่ตรวจเช็คผล ซึ่งสัปดาห์นี้ คุณศิริเป็นผู้ verify ผลเป็นหลัก เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ค่อนข้างสบายใจได้ว่า เธอต้องดูแล้วอย่างละเอียดละออ
นอกจากเช็คผลซ้ำแล้ว วันนี้เป็นเวรเที่ยง จึงต้องพักก่อนตอน 11 โมง แวะซื้อข้าวกลางวันไปเผื่อพี่วั้นตามสั่งด้วย ได้อ่านบล็อกเล็กน้อยหลังจากเช็คอีเมล เพราะมีเวลาไม่ต้องเก็บผ้าที่ตาก ยกให้เป็นหน้าที่ของพระเอกวั้นไป รวมทั้งล้างจานด้วย พี่วั้นรับหมด เพราะท่าทางกำลังอารมณ์ดีกับการทำรายงาน "เข้าค่ายสังคมฯ" ที่ไปเที่ยวมาหลายจังหวัดเมื่อสัปดาห์ก่อนโน้น
เวรเที่ยงวันนี้ ยังมีงานค้างจากภาคเช้าอยู่เต็มถาด เรียกว่าออกผลเก่ากับ clear งานที่รออยู่ก็ถึงเวลาบ่ายโมงพอดี ออกมาเพื่อหยิบงานใหม่ที่พี่ประจิม (คู่อยู่เวรด้วย) อุตส่าห์ช่วยเตรียมไว้ให้แล้ว ไม่เพียงปั่นแยกให้ ยังช่วยดูด sample ใส่ cup เพื่อตรวจอิเล็คโตรไลต์แยกไว้ให้ด้วย น้องหญิงก็เริ่มงานยังไม่ทันบ่ายโมงด้วยซ้ำมาช่วยอีกแรง เครื่องยังไม่มีโอกาสหยุดเลย ต้องเลือกเฉพาะรายที่ด่วนไปทำก่อน ผลที่ออกไว้กองโต ก็คืองานที่ต้องตรวจเช็คในภาคบ่าย
สรุปว่าภาคบ่ายก็ทำอะไรไม่ได้อีกเหมือนกันค่ะ เพราะนั่งเช็คผลทั้งหมด วันนี้ 900 กว่าราย มีทั้งที่ตกหล่นการทดสอบ ไม่ได้ลงเวลา ลงหอผู้ป่วยผิด ซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านี้เป็นเรื่องที่ยากมากที่จะทำให้ถูกหากใช้แรงคนทำงานปริมาณขนาดนี้ เหมือนที่เคยเขียนไปแล้วแหละค่ะว่า เราหวังว่าเราคงจะไม่ต้องมีกรณี "วัวหายแล้วล้อมคอก" กับเรื่องใหญ่ๆที่คาดไม่ถึง เพราะยังไงๆพวกเราก็คือคนธรรมดาๆนี่เอง
ก่อนกลับบ้านวันนี้ คุณศิริจัดผังการทำงานใหม่ไว้ให้พิจารณา เนื่องจากเรามีน้องใหม่มาเพิ่ม 2 คน แต่เราก็จะขาดน้องอ๋งซังสุดหล่อที่ลาเรียนโท และ"นายดำ"อีกคนไป ทำให้ต้องปรับเปลี่ยนผังการทำงาน พวกเราพี่ๆ 3 คน (พี่นุชรัตน์และพี่วรรณี) มานั่งพิจารณากันอีกรอบ ก่อนกลับบ้าน ลงตัวแล้วก็พิมพ์ออกมาตั้งไว้ให้พี่ปนัดดาพิจารณาและซาวเสียงกันอีกทีพรุ่งนี้ แล้วเราก็ต้องมาจับฉลากลำดับงานกันใหม่อีกด้วย ตื่นเต้นจัง
กลับถึงบ้าน 5 โมงครึ่ง 2 หนุ่มน้อยตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านกันยกใหญ่ เพราะขาดเรียนไป 3 วันได้มาอีกเพียบ พี่วั้นหุงข้าวแล้ว และเป็นคนช่วยเดินไปซื้อของกับคุณแม่ ได้ไข่และผักตำลึงกลับมาทำกับข้าวทานกัน ฝีมือคุณแม่ เพราะวันนี้คุณพ่อไปออกหน่วยรับบริจาคโลหิตกลับช้า หลังอาหารพี่เหน่นต้องใช้รูปติดบัตร เราเลยต้องเดินไปห้างโลตัสตรงข้ามม.อ.กัน เดินไปคุยกันไปว่า เราควรจะเดินในที่โล่งๆ เพราะถ้ามีระเบิด ก็ไม่น่าจะใกล้เรา (นี่ขนาดคิดว่า ไม่ถึงที่ก็ไม่เป็นอะไรนะนี่ แต่ก็ไม่ควรประมาทเนาะ) กลับมาถึงบ้าน ก็ลงมือซักผ้ากระเป๋าผู้ใหญ่อีกกระเป๋า ของเด็กๆเสร็จไปแล้ว พับเก็บกันเองเรียบร้อย
ก็มาถึงเวลาสิ้นวันเอาตรงนี้แหละค่ะ พักผ่อนก่อนนอนด้วยบันทึกนี้ ก่อนที่จะเอารูปงานมาลงเช้าพรุ่งนี้ เพราะรื้อของขนไปขนมา วางสายต่อกล้องทิ้งไว้บนโต๊ะทำงานเสียแล้ว คิดถึงบันทึกชาวบล็อกจังเลย พรุ่งนี้คงได้ตามเก็บไปพร้อมๆกับ ส่งการบ้านบันทึกที่จะนำมาฝากชาวพยา-ธิและชาว GotoKnow ท่านอื่นๆด้วยค่ะ
ขอบคุณ GotoKnow ที่ทำให้ได้มีที่ฝึกฝนตนเองนะคะ วันนี้ขอฝึกชั้นที่สอง ส่วนท่านผู้อ่านที่ฝึกชั้นที่ 1 ได้จากบันทึกนี้ ถ้าได้ชั้นที่ซ้อนอยู่ไปด้วยก็ถือเป็นการขอบคุณจากคนเขียนนะคะ สงสัยว่ากำลังพูดถึงชั้นอะไรอยู่ละก็ ขอแนะนำให้แวะไปอ่านบันทึกคุณเมตตานะคะ
ความเห็น (9)
พี่โอ๋
- แอบมาอ่านก่อน
- เย็น ๆ จะแวะมาใหม่ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะน้าโอ๋ สำหรับเปเปอร์
ไม่เคยเห็นฉบับนี้เลย (สงสัยเป็นเพราะใหม่มากๆ) ที่สำคัญคือ ตรงใจและตรงงานมากๆ
การเดินทางกลับบ้านเป็นยังไงบ้างคะ รู้สึกว่าจะมีเรื่องยุ่งยากนิดหน่อยใช่มั๊ยคะ
ฝากสุขสันต์วันเกิดน้องวั้นด้วยค่ะ แล้วก็ฝากสวัสดีน้องๆ และคิวเล็กด้วยนะคะ
คิดถึงจังค่ะ
ลืมไป ว่าจะแซวว่า เห็นหลอดทดลองที่ตั้งเรียงรายรอน้าโอ๋ทำอยู่เนี่ย รู้สึกว่างานที่หยกทำอยู่เนี่ย มันเล็กน้อยไปเลยอ่ะค่ะ (เลยมีกำลังใจฮึดสู้ขึ้นมาหน่อยนึง)
จะรอความเห็นเพิ่มเติมที่มีคุณค่าเสมอค่ะ คุณอึ่งอ๊อบ
พี่โอ๋ยิ้มได้ทุกวันนะคะ เป็นกิจวัตรที่ไม่เคยเว้นเลยค่ะ คุณ ย่ามแดง ทำจนเป็นเอกลักษณ์ไปแล้วล่ะค่ะ
น้องหยกคะ ดีใจที่ได้ประโยชน์ค่ะ ทั้ง paper และบันทึกนี้ สู้ สู้นะคะ
อู้ฮู ค่อยรู้สึกดีหน่อยที่มีคนยุ่งกว่าเรา อิอิอิ
คุณโปรแกรมเมอร์คงงานเยอะเนื่องจากบริการหลายหน่วย หรือเรื่องที่ต้องปรับระบบอาจต้องวิเคราะห์ว่ากระทบกลุ่มผู้ใช้อื่น หรือโปรแกรมอื่นๆที่ต่อพ่วงไปกับโปรแกรมนี้อย่างไร เห็นใจเค้าเถอะค่ะ...บางครั้งอาจจะช้าไม่ทันใจวัยรุ่นบ้าง ช้าๆ ได้พร้า 2 เล่มงาม หรืออาจได้ระบบใหม่เลย อิอิอิอิ...
ช่วงนี้ตัวเอง เวลาเดินจะใช้วิธีเดียวกับพี่โอ๋ ไม่เข้าใกล้ มอเตอร์ไซด์ที่จอดกองๆไว้โดยไม่จำเป็น ไม่เข้าใกล้ถังขยะโดยไม่จำเป็น นรกเชียว เพราะไม่ได้ทิ้งขยะ อิอิอิ มีเหตผลจังค่ะ
ต้องบอกคุณ Ms.Q ว่า คำแรกก็เข้ากับความของวรรคหน้านะคะ มาอ่านอีกทีทำให้ขำดีค่ะ
ส่วนคุณโปรแกรมเมอร์ท่านคงดีใจแย่ ถ้ารู้ว่ามีคนเข้าใจท่านแบบนี้ แต่พวกเรา"อดทน"กันจนไม่อยากจะเข้าใจแล้วล่ะค่ะ
สวัสดีค่ะพี่โอ๋
ขอเข้าข้างโปรแกรมเมอร์นะคะ เพราะปิ๊กเป็น โปรแกรมมั่ว =^_^=
การใช้ชีวิตโดยไม่ประมาทดีที่สุดค่ะ เป็นห่วงนะคะ