พิพิธภัณฑ์สมิธโซเนียน หนึ่งในพิพิธภัณฑ์ที่ดีที่สุดในโลก: ทำไม? (4)

พิพิธภัณฑ์ที่ห้ามผู้ชมจับต้องสิ่งของ ห้ามถ่ายรูป ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามโน่น ห้ามนี่ เหลืออย่างเดียวคือยังไม่ห้ามไม่ให้มา จะสนุกได้อย่างไร จริงไหมครับ ที่พิพิธภัณฑ์สมิธโซเนียนไม่มีป้ายห้าม ตรงกันข้ามกลับมีป้ายกระตุ้นให้ผู้มาเยือนจับโน่นสัมผัสนี่ เช่น ลองสัมผัสกับญาติที่สูญพันธุ์ไปแล้วตัวนี้ซิครับ! (Touch a logn lost relative!) ดังรูปข้างล่าง

ตัวที่ให้จับให้ลูบคำดูนี้เขาทำจำลองวางไว้หน้าตู้กระจกที่ข้างในเป็นซากกระดูกสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนมที่มีบรรพบุรุษร่วมกับเรา คืออันไหนไม่อยากให้จับก็ไม่ต้องพูดอะไรมาก ป้องกันไว้เลย แล้วใช้เทคนิคทางวัสดุศาสตร์ทำจำลองออกมาเชิญชวนให้จับแทน

การได้มีโอกาสสัมผัสเป็นการยกระดับการรับรู้และมีผลต่อความคงทนในการเรียนรู้ เหมือนเรารู้ว่าไฟร้อน แต่การรับรู้ว่า "ร้อน" จริงๆ เป็นอย่างไร ก็ต้องลองสัมผัสไฟดูเท่านั้น ดูเหมือนพิพิธพัณฑ์นี้เขาเข้าใจคำพังเพยของไทยที่ว่า สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่ามือคลำ ผมลองลูบคลำดูก็รู้สึกว่าเขาเป็นญาติกับเราจริงๆ ลองดูภาพข้างล่างนี้ซิครับ

ในโถงแสดงเรื่องเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนม ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่น่าสนใจดังภาพข้างล่าง

ตอนต่อไปจะว่าด้วยเรื่องของความใส่ใจในการตรวจสอบข้อมูลและทำข้อมูลให้ทันสมัยอยู่เสมอ อันเนื่องมาจากการวิจัยการค้นพบความรู้ใหม่ๆ เกิดขึ้นทุกวัน ข้อความที่ติดไว้ให้อ่านบนผนังที่คนเชื่อว่าจริงในวันนี้ วันพรุ่งนี้อาจไม่จริงแล้วก็ได้ พิพิธภัณฑ์นี้เขาทำได้เท่ห์มาก ซึ่งผมไม่เคยเห็นใครทำแบบนี้ในบ้านเรา เขาทำอย่างไร พรุ่งนี้จะว่าเรื่องนี้ครับ พร้อมภาพประกอบ