จะอดทนไป...ถึงไหนกัน!!!


ขอบคุณครับ ขอบคุณปิยมิตรของผมทุกคน

เหตุการณ์ในสองวันก่อน

ผมตกใจเหมือนเห็นผี

เดินลงตึกทำงานแทบไม่ทัน...และบอกตัวเองว่าไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ทั้งๆที่ผมบอกตัวเองก่อนหน้านี้ว่าต้องอดทนและอดทน

ถามตัวเองหลายครั้งว่า...ไม่อดทน เหมือนที่ใครบางคนปรามาสผมหรือเปล่า ที่หุนหันพลันแล่นไม่ทนกับสิ่งที่ไม่ชอบใจ ผมยังเข้าข้างตนเองอยู่ครับ ว่าผมเป็นคน อดทน เด็กบ้านนอกแบบผมทำไมไม่อดทน ก็ผ่านมาทุกสภาวะ แต่ที่ไม่ทนมันก็มีเหตุให้ถามตัวเองว่าต้องอดทนทำไม?

กลับมาที่บ้านพร้อมกายและใจที่อ่อนระโหย เพราะท้องร่วง(คาดว่าน่าจะติดเชื้อ เพราะปวดบิด) แถมยังจับไข้อีก ปวดร้าวทั่วตัว หนาวสั่นสะท้านตลอดเวลา...

เวลาใจทุกข์ กายก็เจ็บยิ่งซ้ำกระหน่ำเข้าไปใหญ่  ฝืนตัวเองดื่มน้ำอุ่นผสมน้ำผึ้งหลายๆแก้วเพื่อให้มีแรง ..

รู้สึกดีขึ้น ฝืนตัวเองเปิดคอมพิวเตอร์ว่าจะเรียบเรียงรายละเอียดเนื้อหาประชุมที่จะมีในวันรุ่งขึ้น ที่ผมต้องเป็นผู้นำการประชุม และวิเคราะห์สถิติ SPSS งานวิจัยที่ยังค้างอยู่ แต่ทำได้สักครู่ก็ไม่ไหว เพราะร่างกายมันอ่อนล้ามาก...

พรุ่งนี้นัดพี่อึ่งอ๊อบ พี่บอกผมว่าจะพาไปทำบุญที่วัด...

ซึ่งผมก็ตอบรับในทันทีที่พี่สาวชวน

เป็นความตั้งใจของผมที่จะไปเพื่อความสบายใจ และถือโอกาสได้ทบทวนตัวเองพร้อมกันไปด้วย แม้จะไม่มีเวลามาก ...แต่นัดประชุมงานวิจัยพรุ่งนี้ราว ๑๐ โมง ช่วงก่อนหน้านั้นก็คงมีเวลามากพอ....

ถอดบทเรียนตัวเอง

  • งานหนักเป็นดอกไม้ของชีวิต ...สอนให้เราอดทน แต่สิ่งที่ทนไม่ได้คือ บรรยากาศการทำงานที่ไม่เห็นความเป็นมนุษย์ และมีศักดิ์ศรี ความเท่าเทียม
  • เมื่อใจทุกข์ ย่อมส่งผลกระทบกับกายด้วย ดังนั้นการดูแลจิตใจให้เข้มแข็ง ก็เท่ากับการเสริมภูมิต้านทานตัวเอง
  • ปิยมิตรที่ดีที่สุด ดูได้จากตอนที่เราทุกข์ เพียงคำพูดที่ปลอบโยน ก็ยิ่งใหญ่


 "งั้นพรุ่งนี้พี่จะชวนไปวัดนะ...ไปวัด ทำบุญกับพี่นะ"

:พี่อี่งอ๊อบ   (MSN เวลา ๑๗.๔๕)

P


"นายยังมีเราเป็นเพื่อนนะ เราให้กำลังใจนายเสมอ...."

:นายต้นตอ   (โทรศัพท์ เวลา ๑๕.๒๐ น.)


 

ขอบคุณครับ ขอบคุณปิยมิตรของผมทุกคน

  
หมายเลขบันทึก: 86004เขียนเมื่อ 23 มีนาคม 2007 22:29 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 17:54 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (23)

 

เพียงเพราะยังมีเพื่อน

คอยย้ำเตือนอยู่ใกล้ใกล้

ร้องเพลงให้ฟังจากหัวใจ

ซึ่งเราสดับได้ด้วยใจจริง....

....

วันนี้ผมก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด  แต่เพราะมีคนหวังดีจะให้ของขวัญวันคล้ายวันเกิด  โดยการเลี้ยงหนังสักเรื่อง ..ผมจึงยินยอมไปกับพวกเขาด้วยดี..และด้วยความประทับใจ

 

 

สู้ๆ นะคะ น้องเอก  เหนื่อยนักก็  พักก่อน  แล้วไปสู้ใหม่  อิอิ
เอ...ช่วงนี้ ทั้งเอก  ทั้ง แอ๊ด  เป็นอะไรน๊ะ  น้องชายเรา
  • การมีสติ ระลึกรู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ เป็นเรื่องสำคัญครับ
  • สิ่งที่เห็นอาจจะเป็นเพียงภาพลวงตา
  • คุณเอก เป็นคนที่สัมผัสกับทุกสิ่ง ย่อมเป็นคนที่รู้ดีที่สุดว่า สิ่งใดเป็นสิ่งที่ดี สิ่งใดเป็นสิ่งที่ไม่ดี และเป็นผู้ที่ตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ตัวเองต้องการครับ
  • ขอเป็นกำลังใจให้น้องชายเสมอครับ

               ไม่เจอแบบนี้  ก็ไม่เป็นผู้ใหญ่  แบบนี้เขาเรียนกว่า ทดสอบเรา

                ขอให้กำลังใจครับ กับการเดินทางบนเส้นทางที่ขลุกขลักบ้าง  หากเป็นการท่องเที่ยว ชาวต่างประเทศเขาตื่นเต้น   กลับให้รางวัลผู้นำทางอีกนะ ( เท่าที่ทราบมา )

  • คุณเอกคะ..หว้าก็กำลังแย่เหมือนกันค่ะ
  • แต่ก็ขอให้กำลังใจคุณเอกเช่นกัน...
  • รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

มือจับมือใจเหนี่ยวใจเคียงเธอ
ยามพบเจอปัญหาไม่เป็นไร
ถึงไหนไม่สำคัญ บนทางฝันอันยาวไกล
ขอแต่เธอ(ฉัน)เคียงข้างไปตลอดทาง

..........................

เพื่อเพื่อน...น้อยกว่านี้ได้ไง

เป็นกำลังใจเสมอนะคะ

 

เอ่อ..... ????

เกิดอะไรขึ้นหรือคะ ?

ตกข่าว...

แต่เป็นห่วงนะ..

 

ขอส่งกำลังใจมาให้ก็แล้วกันนะคะ...

สวัสดีค่ะคุณเอก

ครูอ้อยยังเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

สู้สู้

จริงๆ การเอาเรื่องที่เกิดขึ้นเล็กน้อยที่เป็นวิถีคนหนึ่งคน (ในสายตาหลายๆท่าน) ขึ้นมาเอื้อนเอ่ย บนพื้นที่สาธารณะ สุ่มเสี่ยงต่อการตำหนิ ขึ้นได้ ...

แต่ผมดีใจว่า

ณ ตรงนี้เป็นพื้นที่แห่งการเรียนรู้ ดังนั้นทุกสภาวะของชีวิต เป็น "การเรียนรู้" เพื่อเติบโต ที่ไม่สิ้นสุด

หากความเป็นจริงของชีวิต ที่กำลังดำเนินอยู่ ได้ถูกถ่ายทอดออกมา ส่วนตัวผมก็คิดว่าดีไม่น้อย

ชีวิตสอนชีวิต...

จุดบางจุดเล็กๆ แต่หากได้นำมาเอ่ยถึง ก็ทำให้ผู้คนให้ความสนใจ และฉุกใจคิดได้พอสมควร

...............

กลับมาสู่การแลกเปลี่ยน...อีกครั้ง

ผมขอขอบคุณปิยมิตรทุกท่านครับ...ที่สะท้อนความเอื้ออาทรให้กันและกันเสมอ..

ขอบคุณ

P
คุณพนัส เพื่อนจากเมืองน้ำดำ

P
 ขอบคุณมากๆครับ

P
พี่สาวจาก มมส. ที่เข้มแข็ง และมีอุดมการณ์ที่ผมเอาเป็นแบบอย่างเสมอ

ไม่มีรูป
ชาวน่าน
ขอบคุณครับ...คำกล่าวที่ท่านเขียนไว้นั้น เป็นความจริงครับ

P

เพื่อนชาวสองแคว...ที่ให้กำลังใจเสมอมาครับ

P

สาวผู้มากฝัน และแบ่งปันน้ำใจให้ผม ขอบคุณมากครับ

P

ขอบคุณครูอ้อยมากนะครับ...ผมให้กำลังใจครูเช่นเดียวกัน

และขอบคุณมากๆกับ  พี่อิ่งอ๊อบ

P

สำหรับสิ่งดีๆที่ให้ผมมาโดยตลอด พร้อมแบกความรู้สึกของ Blogger หลายๆท่านมามอบให้ผมด้วย...

เพลงของไม้เมืองเพลงนี้ ...เพราะและมีความหมายมากครับ

 

สำหรับนายต้นตอ (สำนักที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคม) ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่ได้บอกกล่าวถึงความห่วงใย และให้กำลังใจแทบจะบอกได้ว่าทุกเวลา

ขอบคุณนายจริงๆ นะเพื่อน

 

ขอบคุณ อาจารย์เอก นเรศมันต์ (นม.) ที่เป็นเพื่อนคุยเกือบร่วมสองชั่วโมง สนุกสนานคลายเครียด ตอนเย็นวันนั้น

 

 

ควมอดทนเป็นคุณสมบัติชั้นเลิศของนักปฏิบัติ  ...เมื่อเผลอใจไปยึดมั่นกับสิ่งใดมากเกิน ทุกข์จะเข้ามาเยี่ยมทันที  ....ทุกอย่างรอบตัวเราไม่มีอะไรแน่นอนค่ะ สรรพสิ่งทุกอย่างอยู่ภายใต้กฎของไตรลักษณ์ ทั้งนั้นค่ะ  ..เราทำงานไปแต่ใจต้องอยู่เหนืองาน อย่าให้งานมามีอำนาจดึงใจเราลงมาหาทุกข์ ...ทุกอย่างไม่แน่นอนเราไม่รู้ว่าเราจะอยู่กับงานนานเท่าใด หรืองานจะอยู่กับเรานานแค่ไหน...ใจเป็นของเราดูแลให้เขาสบายอย่าให้ใจไปอยู่ใต้อำนาจของสิ่งใด  โชคดีค่ะขอเป็นกำลังใจเช่นกัน เพื่อนไม่ทิ้งเพื่อน พี่ไม่ทิ้งน้อง...

มาเป็นอีกหนึ่งกำลังใจครับ...

เมื่อวานเป็นวันดี ๆ ของผมวันหนึ่งครับ ได้ทำสิ่งที่ดีเล็ก ๆ ที่ตั้งใจไว้และได้รับสิ่งดี ๆ จากคนอื่นมากมาย...

เลยไม่ได้เข้ามาที่นี่เลย แต่ยังงัยวันนี้มาแล้วก็ขอส่งใจไปอีกคนครับ...

แต่วันนี้น่าจะโอเคแล้วใช่มั้ยครับ กับความอื่มเอมใจและอิ่มบุญ....

 

  • มาเป็นกำลังใจให้คุณจตุพรด้วยเช่นกัน
  • Take care นะคะ
  • ก็คงต้องถือว่า เป็นอุปสรรค ที่ทำให้ได้เรียนรู้ พัฒนาตน ไปอีกขั้นหนึ่งแล้วนะคะ
  • สู้ สู้ ค่ะ
  • เหนื่อยหนักพักก่อนค่อยจรจาก
  • แม้ลำบากใจกายอย่าหน่ายหนี
  • ชั่วชีวิตนัยนาปัญหามี
  • ร้อยละอันพันทวีให้ฝึกตน.................. เป็นกำลังใจให้ครับผม :-)
P

 

พี่กานต์ครับ

ทุกอย่างที่เป็นไป ผมค่อนข้างจะชัดเจนในความเป็นตัวตนของผมมากขึ้น...และยึดมั่นในความถูกต้อง เป็นธรรมชาติ

ผมเองเป็นผู้สัมผัส และรู้ถึงสถานการณ์ตรงนั้นดี เมื่อผมอดทนไม่ได้ ผมก็ขอไป เพื่อไม่ให้เสียเวลาและความรู้สึกที่จะตามมา

ขอบคุณพี่กานต์มากครับ ผมเองพยายามโทรหาพี่ในช่วงสองสามวันก่อนแต่ไม่พบ(ไม่ติด)ครับ

พี่สุขสบายดีนะครับ.......

ข้อคิดเห็นพี่ อบอุ่นเสมอครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ รักษาสุขภาพด้วยครับ

อาจารย์หิ่งห้อย

P

ยามใดที่เห็นแสงของ หิ่งห้อย ก็ทำให้สบายใจ คลายทุกข์ครับ

ต้องขอบคุณอาจารย์ที่ให้สติ และเป็นปิยมิตรที่ดีเสมอมา

ขอบคุณมากครับ

P

ขอให้มีวันดีๆ และมีตลอดปี ตลอดไปครับ ต้องขอบคุณครับสำหรับมิตรภาพเสมอมา...การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ใน G2K เป็นการแชร์ความรู้ที่แฝงมิตรภาพทุกอณูครับ

P

ขอบคุณ คุณหนูทิม มากๆครับ ให้กำลังใจในทุกย่างก้าวของชีวิตเช่นกันครับ

P

ขอบคุณอาจารย์มากครับ...ได้บทเรียน ได้เรียนรู้ และเห็นตัวตนของตนเองชัดขึ้นทุกที

การที่ไม่อดทนต่อสิ่งหนึ่ง ใช่ว่าผมอ่อนแอนะครับ แต่ผมมีทางเลือกมากกว่านั้น ไม่จำเป็นต้องอดทนกับสิ่งที่บั่นทอนความเป็นคนของเรา....ผมคิดแบบนี้

P

เป็นเพื่อนที่คอยคุยให้คลายเครียด ยามที่มีปัญหา ต้องขอบคุณอาจารย์เอกมากครับ

ขอบคุณที่มาเยี่ยมอีกครา...

P

 

หลังจากที่ยังไม่หายดี  ผมขับรถกลับมาที่แม่ฮ่องสอน ก็ลุยงานประชุม อบรมทั้งตัวเองเป็นผู้นำกระบวนการ หรือเข้าร่วมประชุม ทั้งสามสี่วันที่กลับบ้าน....

คงดูแย่เต็มทน มีน้องคนหนึ่งบอกผมว่า "พี่พักผ่อนบ้างนะ"

แต่แปลกไม่รู้สึกเหนื่อยเลยครับ อาจเพราะเราทำงานแบบมีความสุข และได้ทำงานกับสิ่งที่เรารัก เราชอบ ก็เลยทำงานๆจนลืมเวลาไป

ต้องขอบคุณคุณเจษมากครับ...ขอให้ดูแลสุขภาพเช่นกันครับ

พี่เอกครับ

เปียโร่ไม่รู้จะเริ่มแสดงความคิดเห็นยังไงดี เพราะพี่เอกบอกให้คิดเห็นในแบบฉบับพรหมลิขิต ผมเองก็ไม่รู้ว่าแบบฉบับของพรหมลิขิตเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆสิ่งที่พี่เอก สะท้อนความรู้สึกนี้ออกมา กับคำว่า "จะอดทนไปถึงไหนกัน"  จะบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนก็ต่างเคยตั้งโจทย์คำถามนี้ด้วยกันทั้งนั้นก็คงไม่ใช่นัก เพราะคนที่คิดได้(จากการถามตัวเอง) ไม่น่ากลัวหรอกครับ แต่คนที่คิดไม่ได้ ตัดสินใจทำไปก่อนค่อยคิดนั่นแหล่ะน่ากลัวครับ  พี่เอกอยู่กรณีแรกครับ (อาการยังไม่น่าห่วง เพราะมีสติอยู่)

งานของพี่เอก ผมคิดว่าพี่เอกไม่ได้หวาดกลัวกับจำนวนหรือปริมาณของงานที่ถาโถมเข้ามาแน่นอน แต่ที่กังวลสุดสุดก็คงเห็นจะเป็น "คนทำงานร่วม"  ไม่เข้าใจกัน การวางตัว ความประพฤติ ฯลฯ (เพราะเราไปด้วยกันไม่ได้) แต่ว่าคนที่จำยอมต้องอดทนต่อไปคือพี่เอก "ยินยอมทุกอย่าง" แม้กระทั่งตัวเองถูก ก็ต้องบอกว่าผิด (ยอมแพ้เพื่อชนะ)  จะอดทนไปถึงไหนกัน จึงเป็นช่วงระยะเวลาหนึ่งที่คนคนหนึ่งท้อแท้ หรืออ่อนแรงกับคำว่า แพ้ตลอด   (ไม่ชนะสักครั้งจะได้ไหม?)  ให้รู้ไปเลยว่า ที่ยอมหน่ะไม่ได้หมายความว่าไม่ได้รู้สึกอะไรนะ  แต่(โคตร)เก็บกดเลยว่ะ      ****ผมวิเคราะห์ถูกไหมครับพี่เอก***

พี่เอกครับไม่ต้องกังวลกับเรื่องไม่เข้าท่าหรอกนะครับ คิดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีคาถาให้พี่เอกไว้ใช้นะครับ   """"ช่างมันกูไม่แคร์"""""""" <<<<อิ อิ>>>>> ขำ ขำ นะครับ ไม่ต้องคิดมาก  

Del piero

P

คาถาเด็ดขาดมากเลยครับ...แบบ "ช่างมันกรูไม่แคร์(ก็ได้ว่ะ)" อะไรทำนองนี้

มีสติครับ และก็หลุดสติบ่อยๆครับ ก็พยายามจะดูใจตนเองบ่อยๆ มีมารมาขัดขวางประจำ หรือเราเป็นมารตัวเองเสียงเองก็ไม่รู้นะครับ

ผมถอดบทเรียนเป็น My AAR. ไว้ที่  ใจที่เปิดกว้างเส้นทางสู่ปัญญา  ลองตามไปอ่านดูนะครับ

ผมไม่เคยกลัวหรือหวั่นเกรงงานหนักครับ เพราะก็ผ่านมาเยอะครับ เรื่องหนักๆ แต่ขออย่างเดียวอย่า "หนักใจ" ละกัน

ด้วยความอิสระที่ผมหวงแหนไว้มากที่สุด ด้วยการตัดสินใจลาออกจากราชการครานั้น ก็ตอกย้ำความเป็นตัวตนของผมได้ดี

หลายคนถามว่า ผมจะไปไหน ...ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะไม่ได้คิดว่าจะไปไหนเลยจริงๆ

อยากเรียนต่อ

อยากปลูกผักปลอดสารพิษ

อยากมีไร่กาแฟ

ล้วนแล้วแต่เป็นความคิดของผมทั้งสิ้น...ในอนาคตก็เป็นไปแบบนั้น

ผมไม่ยอมครับ ผมคิดตรงกับใจตัวเองที่บอก ผมยอมไม่ได้เพราะผมไม่อยากเก็บกด ...

เวลามันเหลือน้อย ผมก็บอกหลายๆครั้ง...ผมเสียเวลากับคนเหล่านี้มากไป ก็เสียพลังงานไปเยอะ เอาพลังงานไปทำสิ่งดีที่สร้างสรรค์ดีกว่า

ประเทศต้องการคนทำงานเพื่อบ้านเพื่อเมืองอีกเยอะ เป็นคนดีคนหนึ่ง(ที่มีมาตรฐานคนดีแบบผมตั้งเอง) เป็นปัจเจคที่ไม่เอาเปรียบใคร ทำดี มีศีลห้า ผมคิดว่านี่ก็สุดๆแล้วนะ

เดินกันไปต่อครับ...น้อง Del Piero ชีวิตอีกไกล แม้เวลาข้างหน้าเราไม่รู้จะเหลือสักเท่าไหร่ ทำดีทำไปเหอะ!!!!

 

ทุกคนมีพื้นที่ของตัวเอง

เป็นพื้นที่ที่ไม่ยินดีกับการก้าวก่าย

เป็นพื้นที่ที่ยากแก่การเข้าใจ

เป็นพื้นที่ที่ไม่มีเส้นแบ่งชัดเจน

จะรู้ว่าเส้นแบ่งอยู่ตรงไหนเมื่อถูกล้ำเส้นเท่านั้น

ความอดทนจะไม่สามารถนำมาใช้ได้ในพื้นที่ส่วนตัวนี้

ทำไมต้องอดทน เป็นคำถามที่ถูกตั้งขึ้นเมื่อภาวะการถูกรุกล้ำเกิดขึ้น

จะอดทดไปถึงไหนกัน เป็นคำถามตอกย้ำในภาวะเดียวกัน

เมื่อถึงเวลาแห่งการตัดสินใจ

ขยายอาณาเขตพื้นที่ส่วนตัวให้คนอื่นเข้ามามากขึ้น

หรือ กำจัดสิ่งกวนใจที่หนักหนาออกไป

ต้องตัดสินใจ...

         ...........................

เราเลือกเหมือนกันเลยนะคะพี่เอก

ยินดีที่ได้รู้จัก ถึงแม้จะพบกันในภาวะที่ไม่สวยงามเท่าไรนัก  แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้จักกัน มองเห็นในสิ่งที่สวยงามผ่านเรื่องราวที่หม่นหมองร่วมกันนะคะ

ด้วยความนับถือ

น้องพิมพ์

 

 

 

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท