หนังสือทำมือ (2) : ป่งใบ (1.1) : แตกช่อดอกออกหน่วยผลครบ 1 ปีเมื่อ 13 ปีที่แล้ว

จุลสารป่งใบ เป็นจุลสารที่เกิดขึ้นจากการรวมกลุ่มของนักเขียนรุ่นใหม่ที่ผสมผสานกับนักเขียนรุ่นเก่าอีกส่วนหนึ่งที่อยู่ใน ลุ่มน้ำชี ปาวและน้ำพอง

จากบันทึกก่อนนั้น(ที่นี่) ผมเองก็ลืมที่จะกล่าวถึงสโลแกนของกลุ่มวรรณกรรมป่งใบเสียสนิท นั่นก็คือ “ผลิบาน สืบสานงานวรรณกรรม” แต่เบื้องต้นก็ได้กล่าวถึงบ้างแล้วว่ากลุ่มวรรณกรรมป่งใบ เกิดจากการรวมตัวของนักเขียนรุ่นใหม่กับนักเขียนเลือดอีสานรุ่นเก่า (ที่แจ้งเกิดแล้ว) ในแถบแถวโซนจังหวัดมหาสารคาม กาฬสินธุ์ หรือแม้แต่ขอนแก่น – ชัยภูมิ

ปรากฏการณ์ข้างต้นพบชัดเจนในถ้อยแถลงที่บันทึกไว้ในจุลสารป่งใบว่า “จุลสารป่งใบ เป็นจุลสารที่เกิดขึ้นจากการรวมกลุ่มของนักเขียนรุ่นใหม่ที่ผสมผสานกับนักเขียนรุ่นเก่าอีกส่วนหนึ่งที่อยู่ใน ลุ่มน้ำชี ปาวและน้ำพอง” การแตกใบของป่งใบเป็นไปอย่างต่อเนื่อง จนเรียกได้ว่าป่งใบกลายเป็น “ใบไม้วรรณกรรมที่แตกช่อดอกออกหน่วยผลได้อย่างงดงาม” ดังจะเห็นได้จากระยะหลังพบว่ามีสมาชิกใหม่หลากหน้าก้าวเข้ามาสู่กองบรรณาธิการเป็นระยะ ๆ รวมถึงการมีนักเขียนดังให้เกียรติมาเป็นที่ปรึกษาเพิ่มเติมอย่าง ไพวรินทร์ ขาวงาม หรือแม้แต่นักเขียนลายครามจากที่ราบสูงผู้แต่งเพลง “คนกับควาย” ของคาราวาน อย่างสมคิด สิงสง ก็มาร่วมขบวนวรรณกรรมเป็นที่ปรึกษาให้ด้วยเช่นกัน เนื่องในวาระที่ “ป่งใบ” เดินทางในบรรณพิภพครบรอบเป็นเวลา 1 ปีในเดือนสิงหาคม 2537 อาจารย์ไพฑูรย์ ธัญญา ที่ปรึกษาที่ถือได้ว่ามีส่วนต่อการผลักดันให้เกิดกลุ่มวรรณกรรมนี้ขึ้นได้เขียนบทกวี “แด่...ชาวป่งใบ” กำนัลแก่กลุ่มวรรณกรรมป่งใบไว้อย่างน่าสนใจ โดยสำหรับผมถือว่าเป็นยิ่งกว่า “ปากคำประวัติศาสตร์” ที่บันทึกเส้นทางการหยัดยืนและเติบโตของกลุ่มวรรณกรรมแรกเริ่มของชาว มมส (มศว มหาสารคาม) ได้อย่างเข้มข้นและน่าภาคภูมิเป็นที่สุด ดังว่า ดินที่นี่ กันดารแล้ง แห้งจริงหรือ คำเขาเคยเล่าลือยังสงสัย ฟ้าที่นี่ สีโหยหรืออย่างไร จึงเมฆฝนลอยไปไม่กลับมา ลำน้ำนี้หรือไม่มีวารีล่อง ใจที่นี่หรือคับข้องอย่างเขาว่า หรือแคนแค่น แค้นขับด้วยขื่อคา หรือลุ่มลึกแห่งผญาพ่ายยับแล้ว เมื่อได้มาได้เห็นที่เป็นอยู่ ได้สดับจึงรับรู้อยู่แว่วแว่ว เขาขับลำ ลายเพลงยังพริ้งแพรว ยังสืบเนื้อเชื้อแถวแห่งมูนมัง บั้งไฟหมื่นไฟแสนยังแล่นฟ้า โขงชีมูลไหลบ่ายังถะถั่ง เอฝนแรกแทรกดินเต็มกำลัง จึงเม็ดพืชแห่งความหวังก็ “ป่งใบ” ถึงแดนแค่นแค้นขับก็เข้มข้น มันอุกอั่งถั่งท้นด้วยแรงไหน พิณ คำผา บรรเลงด้วยมือใด เป็นเพลงพิณ เพราะใสระยับพราย ดินที่นี่อาจจะแล้งจนแห้งเหลือง แต่ลูกหลาน “ขุนเจือง” ฤาพับพ่าย เมื่อฝนแรกแทรกดินยังโปรยปราย บทกวีจะขับลายขึ้นกล่อมภู…ฯ บทกวีข้างต้นไม่เพียงสะท้อนความรู้สึกในฐานะเพื่อนร่วมแวดวงที่ส่งถึงกลุ่มวรรณกรรมป่งใบ สื่อถึงสัมพันธภาพที่แน่นหนักและศักยภาพที่เต็มล้นของคนป่งใบ รวมถึงการให้ความนับถือต่อ "คำผา เพลงพิณ" แกนนำบุกเบิกและก่อร่างสร้างป่งใบให้กลายเป็นใบไม้วรรณกรรมที่เขียวงามและแผ่ร่มใบได้อย่างทระนง

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #msu km#หนังสือทำมือ#ป่งใบ#กิจกรรมนิสิต#วรรณกรรม

หมายเลขบันทึก: 83888เขียนเมื่อ 14 มีนาคม 2007 09:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 มิถุนายน 2012 22:48 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (39)

visitsri

เขียนเมื่อ 14 มีนาคม 2007 17:11 น. ()

เพิ่งมีเวลา และโอกาสเข้ามาให้กำลังใจค่ะ

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นที่แวะไปให้กำลังใจในบันทึกเมื่อปีก่อน

เพลงเพราะมากค่ะ

ย่ามแดง

เขียนเมื่อ 14 มีนาคม 2007 17:45 น. ()

อ่านวรรณกรรมของ อาจารย์ไพฑูรย์ ธัญญา แล้ว คิดถึงบ้านจังเลยครับ...คิดถึงที่สุด...ยิงวันนี้ยิงรถตู้คนตาย 8 ศพ แล้วยิ่งคิดถึงบ้านจนแทบจะทนไม่ได้แล้วครับ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 14 มีนาคม 2007 19:57 น. ()

สวัสดีครับ

visitsri

เป็นไงบ้างครับภารกิจชีวิต....และขอบคุณเช่นกันครับที่แวะมาทักทายและให้กำลังใจ

ตอนนี้อากาศเริ่มร้อน และดูเหมือนลมร้อนก็กำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ เด็กนักเรียนปิดเทอม - ลงทุ่ง หรือไม่ก็ขึ้นป่าโคกจับกิ้งก่ากันแล้ว

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 14 มีนาคม 2007 20:14 น. ()

อ.ย่ามแดง ครับ

ย่ามแดง

รักเมืองไทย ชูชาติไทย ทะนุบำรุงให้รุ่งเรืองสมเป็นเมืองของไทย...เราชาวไทย เกิดเป็นไทย ตายเพื่อไทย...

เป็นกำลังใจให้ครับ...และอย่าได้รักประเทศไทยน้อยลงนะครับ

DSS "work with disability" ( หนิง )

เขียนเมื่อ 14 มีนาคม 2007 23:35 น. ()

ขอส่งกำลังใจไปให้พี่น้องคนไทยที่อยู่ทางใต้นะคะ โดยเฉพาะตรงนี้ ขอฝากไปถึงอาจารย์วันพิชิตนะคะ ... ขอให้กรรมดีคุ้มครองท่าน

นาง อัมพร อรุณศรี

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 13:35 น. ()

น้องแผ่นดินได้อ่านหลายความคิดมากค่ะ
ช่วงนี้คน 3 - 4จังหวัดภาคใต้ (รวมสงขลาด้วย)หวาดผวามาก กลัวเหตุร้ายที่จะมาถึงตัว ช่วงนี้ติดต่อกันถามสารทุกข์สุขดิบกันตลอด เฮ้อ! ได้แต่ถอนหายใจ
แต่อย่างไรก็ช่วยส่งน้ำใจถึงชาวใต้นะคะ
ขอบคุณในฐานะที่อยู่จังหวัดสงขลาติดชายแดนจังหวัดปัตตานีค่ะ

Dr.Anongpanuch

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 18:07 น. ()

แวะมาทักทาย ขอให้กำลังใจ...พึ่งได้เข้ามา
เยี่ยมมาก ..น่าสนใจ
ดูแลตัวเองบ้างนะ กับภาระกิจที่หนักหน่วง

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 18:44 น. ()

ขอบคุณครับ เจ้หนิง

DSS "work with disability" ( หนิง )

ประเทศไทยยังไงก็ยังต้องเป็นประเทศไทย และเชื่อว่าคนไทยส่วนใหญ่ หรือเกือบทั้งประเทศ ต่างห่วงใยอาทรต่อพี่น้องผู้ประสบชะตากรรมทั้งหลาย

ส่งใจไปถึงทุกเวลาเมื่อมีโอกาส

เบิร์ด

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 19:12 น. ()

สวัสดีค่ะ

แวะมาทักทายเพราะชอบใจที่ได้อ่านบทกวีดีๆ.. รวมทั้งฝากกำลังใจให้ชาวใต้และทุกคนที่ทำงานเพื่อแผ่นดินไทยค่ะ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 19:28 น. ()

ดีใจมากครับที่บันทึกนี้ได้กลายเป็นเวทีแห่งความห่วงใยที่ส่งไปยังพี่น้องชาวใต้

อัมพร อรุณศรี

วันนี้ผมไปเยี่ยมค่ายก็เสวนากับน้องนิสิตเกี่ยวกับเหตุการณ์ล่าสุด... ชาวค่ายก็สะท้อนใจและไว้อาลัยต่อการสูญเสียครั้งนี้

เป็นห่วง และส่งกำลังใจไปถึงเสมอนะครับ...

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 20:26 น. ()

ขอบคุณครับ...พี่อนงค์

MSU-KM :panatung

ช่วงนี้ดูผมแก่ขึ้นมาก เพราะงานมันหล่นทับ !

ทั้งงานตรงและงานบริหาร

เช่นกันนะครับ...ดูแลงาน ดูแลสุขภาพ

ช่วงนี้เอาบันทึกตัวเองให้รอด....ยังไม่มีเวลาท่องแวะบันทึกของกัลยาณมิตรมากนัก

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 20:49 น. ()

ขอบคุณมากครับ คุณเบิร์ด

เบิร์ด

ท่านอาจารย์ธัญญาฯ (ไพฑูรย์ ธัญญา) โด่งดังจากการเขียนเรื่องสั้น แต่ท่านก็มีความสามารถในเรื่องการเขียนบทกวี รวมถึงนวนิยาย

ขอให้ประเทศไทย เป็นถิ่นขวานทองที่สงบสุข ร่มเย็นเป็นปึกแผ่นเสมอไป

เป็นกำลังใจให้คนไทยทุกคน ครับ

DSS "work with disability" ( หนิง )

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 20:56 น. ()

แวะมาบอกว่า...อย่าลืมถามดูไฟล์รูปกับนุ้ยนะคะ
ประมาณเกือบ 17.00 น.ทายาทน้าคำผา เพลงพิณ แวะเอาหนังสือมาฝากให้ถ่ายรูปไว้ พี่เพิ่งถึงบางอ้อว่า...ทำไมน้องเขาจึงหวงนัก เพราะเป็นเล่มต้นฉบับทั้งนั้นเลยค่ะ ลายเซ็นน้ำหมึกที่จางๆ กับกระดาษสำเนารุ่นก่อนๆและการพิมพ์จากเครื่องพิมพ์ดีด มีรอยปากกาลบคำผิดอยู่บ้าง ดูแล้วขลังจริงๆค่ะ
ตอนนี้พี่นำคืนเขาแล้ว กลัวทำของเขาบุบสลาย 555 กระดาษและกาวดูเก่ามากเลยค่ะ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 15 มีนาคม 2007 21:18 น. ()

ขอบคุณมากครับ... เจ้

DSS "work with disability" ( หนิง )

นั่นแหละครับ...คือ สมบัติที่ทิ้งไว้ให้ทายาทอย่างมีคุณค่า

ไม่เพียงแต่คุณค่าของครอบครัว และเป็นคุณค่าในทางสังคมด้วย

ผมเข้าใจดีครับถึงความหวงแหน...แต่สิ่งที่ผมนำเสนอก็คือการป่าวประกาศเกียรติคุณที่ควรได้รับการยกย่องและนับถือ

งานเล็ก ๆ ที่งดงามและมีพลัง...

ขอบคุณมากครับ

ทัศนาวดี

เขียนเมื่อ 10 เมษายน 2007 08:16 น. ()

ชีวิตล่องไหลไปเรื่อย บางทีเหมือนสายน้ำที่กัดเซาะเกาะแก่ง แผ่นดินหินผา และกัดกินตัวเองในที่สุด บางครั้ง..เหมือนสายลม เคลื่อนไปอย่างไร้รูปเงา คล้ายเคล้วงคว้างเลื่อนลอย

บางครั้งสายน้ำอาจหยุดนิ่ง สายลมอาจมิไหวติง

ใช่สิ..ให้เวลากับอดีตบ้างนะ

ทัศนาวดี

เจน อักษราพิจารณ์

เขียนเมื่อ 30 เมษายน 2007 16:26 น. ()

ฝากความคิดถึงทัศนาวดี สุขุมพจน์ คำสุขุม อณูทิพย์ ธารทอง คำบางบุตร ไชยสงค์ รวมทั้งชัชวาลย์ โคตรสงครามเคยร่วมสังสรรค์กับทีมป่งใบช่วงที่เรียนอยู่ มศว (เดิม) สายน้ำคงไหลกลับ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 30 กรกฎาคม 2007 21:03 น. ()

สวัสดีครับ พี่ทัศนาวดี

ผมจะเรียกอะไรดีครับ, พี่ฟิวส์, ทัศนาวดี หรือแม้แต่อาจารย์สุทัศน์ ฯ...

สบายดีนะครับ...

ชีวิตเป็นดั่งสายน้ำก็จริง แต่ต้องมีสักวันแหละครับที่อาจได้หวนคืนกลับมายังจุดเดิม...

ผมอยากจัดงานรวมพลคนทำหนังสือใน มมส .. จังเลย

รวมเรื่องสั้นชุดใหม่ออกหรือยังครับ... อย่าลืมส่งมาให้น้องนุ่งบ้างเน้อ ...

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 30 กรกฎาคม 2007 21:07 น. ()

สวัสดีครับ คุณเจน อักษราพิจารณ์

ขอบคุณนะครับที่แวะมาเยี่ยมบันทึกนี้

ผมเองก็เชื่อเช่นกันว่า ต้องมีบ้างแหละที่สายน้ำจะไหลกลับ ...

ทัศนาวดี

เขียนเมื่อ 3 สิงหาคม 2007 21:23 น. ()

เมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ผมมีโอกาสไปเวียดนามอีกครั้ง 3 ปีเศษที่จากฮานอย วันแรกที่กลับไป ลูกศิษย์สาวคนหนึ่งกล่าวด้วยความใสซื่อว่า..

"คุณครูคะ สายลมจากเมืองไทยพัดไปที่ฮานอยทุกนาที เราไม่เห็นตัวของมัน แต่สัมผัสได้ถึงความเย็น เหมือนความคิดถึงของพวกหนูที่มีต่อคุณครู มันไม่มีตัวตน ไม่มีรูปร่าง แต่คุณครูสัมผัสมันได้ใช่ไหมคะ"

..ครับ..ช่วงเวลาอันเงียบเหงาในเมืองหลวง..ผมหอมกลิ่นอดีตบ่อย ๆ คิดถึงครับ..ทุกคน..พนัส เจี๊ยบ..และหลาน รวมทั้งเพื่อนมิตรทุกคน..ในความรู้สึก..สายน้ำไหลกลับมาเสมอ..

เราแค่ฝันถึงมิตรสหายเพื่อปลอบประโลมใจ,แต่สายน้ำไม่ไหลกลับ

เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2007 16:36 น. ()

โอ สายน้ำใย เคยไหลกลับ

เห็นแต่ไหลรินลับทุกหยาดพร่าง

โอ ใคร ช่างปลอบใจไม่รู้วาง

ว่าเม็ดน้ำแผ่วบางจะกลับมา

สายน้ำ ลมหายใจ ไฉนคงอยู่

รู้หรือไม่,หรือไม่รู้ โปรดดูนั่น!

มีแต่พรากห่างไกลไปทุกวัน

อาจเธอและฉัน,แค่ฝันถึงมิตร

ไม่มีทาง,ไม่มีแล้วสายน้ำหวน

อาจคร่ำครวญเพื่อปลุกประโลมจิต

คล้อยห่าง,คว้างลา ประสาชีวิต

มองกลับหลังมืดสนิท,ไม่มีทาง

หากสายน้ำไหลกลับมาที่เก่า

อาจวันเวลาสองเรากลับมาบ้าง

มาแผ่หอมกล่อมใจฝัน,อันเปราะบาง

ใกล้ปริแตก,สลายจางเป็นผงธุลี

ไม่มีกลับมา,ทั้งสายน้ำ,ดวงตา,ใจ

เลื่อนคล้อยลอยไกล,ไปจากที่นี่

เหลือเพียงความทรงจำที่แสนดี

ไหลไปกลับสายน้ำชีวี,นิจนิรันดร์

ทุ่งข้าว อุบลราชธานี

(3 สิงหาคม 2550)

เด็กชายน้ำมนต์

เขียนเมื่อ 11 กันยายน 2007 12:58 น. ()

อดีตมีไว้เพื่อคิดถึง ถ้าไม่ใช่อดีตเราก็คงไม่คิดถึง รู้จัก "ป่งใบ" ตั้งแต่เด็ก 13ปี ผ่านไปจนเดี๋ยวนี้เริ่มจะแก่แล้ว...กลุ่มทรายวรรณกรรมลุ่มน้ำดำคิดถึงป่งใบ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 16 กันยายน 2007 11:22 น. ()

สวัสดีครับ พี่ฟิวส์ ... ในหนังสือเล่มหนึ่งพี่วัฒน์ ฯ เขียนไว้ในทำนองว่า สักวันหนึ่งสายน้ำจะพาเรากลับสู่บ้านเกิด .. ผมก็เชื่อในทำนองนั้น /// ในห้วงคิดของผม, ผมกลับไปท่องบ้านเกิดอยู่อย่างไม่รู้จบ ..การได้คิดถึงอดีต เป็นเสมือนการตอกย้ำให้เรารู้สึกว่า เรื่องดี ๆ ยังหลงเหลืออยู่ในชีวิตอย่างมากมาย .../// คิดถึงเช่นกันครับ -

สาคร สารคาม

เขียนเมื่อ 18 ธันวาคม 2007 09:30 น. ()

ลมหายใจป่งใบผลิบานสวย

ด้วยกวี รุ่นใหม่ ช่วยรังสรรค์

เป็นป่งใบ ผลิบาน ร่วมใจกัน

วรรณกรรม ทำมือ ก่อเกิดมา

ผ่านคืนวัน ผันแปร เปลี่ยนเวียนวน

แต่ทุกคน ของ "ป่งใบ" ใจเรียกหา

ภาพวันเก่า ร่วมทำงาน ยังตรึงตรา

รอกลับมา ป่งใบ ผลิใบบาน

"สาคร สารคาม"

ข่าวสารชาวป่งใบ ถือเป็นความทรงจำที่ดีอีกสิ่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้สมาชิกป่งใบก็ยังคงติดต่อกัน ล่าสุดไปเยี่ยมเยือนอณูทิพย์ที่มุกดาหาร กำลังเจริญก้าวหน้ากับฟาร์มส่วนตัวสร้างรายได้เสริม

อัฏวี คนดง

เขียนเมื่อ 18 ธันวาคม 2007 13:35 น. ()

หวัดดีครับ อ.ฟิวส์ ขอแสดงความยินดีด้วยครับ กับรางวัล ยอดเยี่ยมของ สมภาร ระดับ8 มีฉลองที่ไหนบอกลูกศิษย์ด้วยนะคร้าบบบบ.....เปาะแปะ..เปาะแปะ..

เขียนเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2008 22:19 น. ()

พึ่งเข้ามาและเห็น ว่า ป่งใบมีคุณค่า กับ รุ่นหลัง ดีใจที่ได้สัมผัส ป่งใบ

ลมหายใจแห่งจินตนาการมิลืมเลือน

ขอบคุณทัศนาวดี สาคร สารคาม อณูทิพย์ ธารทอง สุขุมพจน์ คำสุขุม

ผู้ให้ความประทับใจตลอดการ

จากผู้สัมผัส ร่วมเสวนา ป่งใบ 2535 - 37

ศานติศุกร์ ตุลา

ศรัทธา ทิพย์วลี

เขียนเมื่อ 24 เมษายน 2008 12:11 น. ()

จากดินปีนสู่ฝัน มุ่งมั่นก้าวต่อไป ด้วยพลังที่ยิ่งใหญ่ มีหัวใจเป็นต้นทุน

จากผู้ที่รักในงานเขียนและบทกวีท่ผ่านมาเยี่ยมเยียนซึ่งมีความฝันอยากจะ ป่งใบ ขึ้นมา

เป็นสิ่งที่สวยงามจรุงใจของผู้ที่ได้สำผัสรสแห่งบทกวีโดยเดินตามรอยของท่านกวีนักเขียนรุ่นใหญ่อาทิท่านทัศนาวดี สาคร สารคาม อณูทิพย์ ธารทอง สุขุมพจน์ คำสุขุม และอีกมากมาย

ดิน แดนเดิม

เขียนเมื่อ 9 มิถุนายน 2008 20:12 น. ()

สวัสดีครับ

เพิ่งรู้ว่ามหาสารคามมีกลุ่มวรรณกรรมที่เป็นตำนานคือ "ป่งใบ" นับว่าเป็นเรื่องน่าภูมิใจนะครับ และที่น่าประหลาดก็คือเพื่อนผมคนหนึ่ง ไฉนดันมาเป็นนักเขียนไปได้ อันที่จริง เราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เขาเป็นเด็กเรียนเก่ง(มาก)โดยเฉพาะคณิตศาสตร์ (ป.4)เล่นกีฬาเก่งหลายประเภท ทั้งตะกร้อ ฟุตบอล วิ่งเร็วเหมือนแย้ ต่อยมวยก็ใช้ได้ จากกันนานแล้ว เขาไม่ค่อยกลับบ้านจนกลายเป็นคนแปลกหน้า นึกว่าเป็นแพทย์เป็นหมอ ดันเป็นครูนักเขียนซะนี่

ผมกลับบ้าน เห็นหนังสือที่บ้านของเขา เลยพยายามฝากความคิดถึงผ่านทางนี้ครับ เรื่องสั้นเขา อ่านแล้วคิดถึงอดีต โดยเฉพาะ เรื่องเล่าบนหน้ากระดาษ ฉากมันคือภาพทุ่งนาอันห่างไกลจากหมู่บ้าน เรียกทุ่งสะแบง แต่นางเอกไม่ได้ชื่อแก้วตาหรอกเด้อ.. ชื่อตุ๊กตาต่างหาก สาวคนนี้แหละที่ทำให้ท่านนักเขียนชาวเชียงยืน "ยืนหยัด" จะครองโสด (แม่นบ่)

ขออดีตที่งดงามจงดำรงอยู่ต่อไป

ดิน แดนเดิม

สารคร สารคาม

เขียนเมื่อ 30 กรกฎาคม 2008 09:01 น. ()

สวัสดีครับ

มีความสุขใจที่ "ป่งใบ" ยังป่งใบผลิดอกออกใบ และได้ส่งความคิดถึง พี่ศานติศุกร์ ตุลา ที่จากกันมานาน สำหรับอณูทิพย์ ธารทอง ตอนนี้อยู่ยังเป็นครูอยู่มุกดาหารเหมือนเดิม แต่ย้ายอำเภอไปเท่านั้น

สาคร สารคาม