เมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมาผมไปร่วมประเมินกลุ่มวิสาหกิจชุมชนที่บ้านหนองหล่ม ตำบลโพธิ์ทอง อำเภอปางศิลาทอง จังหวัดกำแพงเพชร
ระหว่างการดำเนินเวทีก็เห็นรถขายของเร่หรือที่ชาวบ้านเรียกว่ารถพุ่มพวง ทีมาของชื่อก็น่าจะอยู่ตรงด้านๆ ข้างรถนั่นเองครับ
เป็นวัฒนธรรมหนึ่งที่พบเห็นได้ทั่วไปในชนบท (บางแห่งก็จะใช้มอเตอร์ไซค์ที่บางแห่งเรียกว่ารถแป๊บ ๆ เพราะจะใช้เสียงแตรเป็นอาณัติสัญญาน) มองแบบเข้าใจว่าเป็นรูปแบบหนึ่งในการปรับตัวของของชนบท ที่เป็นผลเนื่องมาจากหลายๆ ปัจจัย ที่ส่งผลให้เกิดขึ้นทั้งส่วนของผู้ซื้อและผู้ขาย
เป็นบันทึกสั้นๆ ที่นำมาฝาก เพราะช่วงนี้หาเวลาเข้าบล็อกได้ยากมากครับ
วีรยุทธ สมป่าสัก
นี่คือสัญญลักษณ์ของความเสื่อมโทรมของการพึ่งตนเอง จนกลายเป็นการเสพติดกับความสะดวกที่คิดว่าสบาย แท้จริงเขากำลังสูบเลือดและวิญญาณความเป็นคนโดยไม่รู้ตัว ครับ
กรมส่ง้สริมคิดอะไรอยู่บ้างครับ ใช้เป็นตัวชี้วัดลด ซี กันดีไหมครับ พวกบ้าซีจะได้มีโอกาสตื่นมามองโลกบ้างครับ
เรียน ดร.แสวง
ถ้าฝันเป็นจริงได้ อยากให้รถคันนี้เป็นร้านค้าชุมชนครับ หรือรถขายของของชุมชนเอง
เรียน...พี่สิงห์ป่าสัก
ด้วยความเคารพครับ
ครูราญเมืองคอน คนนอกระบบ
เรียน พี่สิงห์ป่าสัก
เรียน พี่ชาญวิทย์
เรียน ครูราญเมืองคอน
เรียน น้องวิศรุต
เห็นด้วยกับพี่ยุทธครับ