วันที่ 14 กุมภาพันธ์

โดยพื้นฐานสังคมตะวันออก  เราไม่นิยมการแสดงออก โดยเฉพาะการแสดงความรักต่อกัน  เราจึงไม่ค่อยเห็นพ่อแม่กอดลูก หรือคนรักเดินจูงมือโอบกอดกันในที่สาธารณะ    ดังนั้น เมื่อวัฒนธรรมวันวาเลนไทน์เข้ามา   การแสดงออกโดยการมอบดอกกุหลาบหรืออื่นๆ จึงถูกมองว่าเป็นเพียงการแสดงออกที่ฉาบฉวยของวัยรุ่น หรือ เป็นเรื่องของการค้า

ในฐานะครูบาอาจารย์ (ที่มีหน้าที่ตามพันธกิจข้อที่ 7  ตามที่ทางการเขาระบุไว้ แถมเป็นหลักเกณฑ์ในการประเมินคุณภาพ คือ  (7) ทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม)  มุมมองต่อเรื่องการแสดงออกในวันวาเลนไทน์จึงค่อนไปทางฐานคิดเดิม    โดยอ้างความเชื่อที่ว่า  คนเราสามารถมีความรักและความปรารถนาดีให้กันได้ทุกวัน   การแสดงความรักในวันที่ 14  กุมภาพันธ์  จึงไม่มีความหมายใดๆ

แต่ปีนี้   มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราคิดเห็นเปลี่ยนไป...  ภายใต้ความวุ่นวายของชีวิตและการงาน  ...

•  พี่อาจารย์ที่เราเคารพรัก โทรมาสวัสดีวันวาเลนไทน์  โดยที่เราคาดไม่ถึง
• ลูกศิษย์ที่เคยประสบปัญหาเขียนบันทึกทิ้งไว้หน้าห้องทำงาน  บอกว่า  ตอนนี้เขามีชีวิตที่ดีแล้ว  และยังระลึกถึงเรา  แถมคนหนึ่งยังแนบรูปถ่ายไว้ให้ด้วยเพราะกลัวเราจะลืมเขา
• ลูกศิษย์มุสลิมที่เป็นนักกิจกรรมและนักสู้ นำการ์ดแต่งงานสวยแปลกตามาให้ เธอกำลังจะแต่งงาน เป็นคนแรกของรุ่น
• เด็กหญิงจากเชียงรายที่เรารับอุปการะเมื่อปีกลางที่ผ่านมา  เขียนจดหมายมาและบอกว่า  เธอมีความสุขดีและจะตั้งใจเล่าเรียน   ลูกชายของเราอ่านจดหมายของ “น้อง”  ด้วยความสนใจ  เราอยากให้ลูกได้รู้ว่า  เขายังมีพี่น้องร่วมโลกที่เขาควรจะเผื่อแผ่ความรักให้
• เมื่อใกล้จะสิ้นสุดวัน  ได้เปิดอินเตอร์เนตและพบว่า  คนที่เราระลึกถึงอยู่เสมอส่งคำอวยพรด้วยความห่วงใยมาให้เรา

การได้รับความรู้สึกดีๆในวันแห่งความรัก   มีความหมายไม่น้อย  (แม้ว่าจะเป็นการบังเอิญที่ข่าวคราวจากลูกศิษย์และลูกสาว มาถึงเราในวันวาเลนไทน์พอดี.. โดยไม่ตั้งใจ)

เราอยากคิดใหม่ และบอกนักศึกษาว่า   การแสดงออกซึ่งความรักและความระลึกถึงกัน (ภายใต้ขอบเขตที่เหมาะสม)  แท้จริงเป็นสิ่งสำคัญที่ไม่ควรจะละเลยหรือมองข้าม   หากเราไม่มีโอกาสได้แสดงออก  อย่างน้อยสักครั้งในหนึ่งปีก็ควรจะหาโอกาสนั้น   กำลังใจมหาศาลมาจากถ้อยคำสั้นๆที่จริงใจ   ความรักยังเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่เสมอ