ปัจฉิมโอวาทศิษย์รุ่นที่ 22

 

 

 

 

และแล้ววันเวลาแห่งความสำเร็จของศิษย์รุ่น 22 ก็มาถึง  ครูขอร่วมแสดงความยินดีแก่ศิษย์ทุกคนด้วย

 

จากนี้ไป ชีวิตของศิษย์ในแต่ละวันจะไม่เหมือนเดิม  เราจะไม่ต้องนั่งทำแล็บจนรุ่งเช้า  เราจะไม่ต้องอดนอนเพื่ออ่านหนังสือสอบ  เราจะไม่ต้องรีบกุลีกุจอตื่นขึ้นมาแต่งตัวเพื่อจะได้ไปนอนต่อในห้องเรียนในชั่วโมงเช้า  เราจะมีเวลากินข้าวเที่ยงได้นานขึ้น  หลายคนจะไม่ต้องร้องไห้กับคำว่ากล่าวของอาจารย์  ที่สำคัญ  เราจะไม่ต้องพะว้าพะวงกับจำนวน requirement อีกต่อไป

 

ชีวิตของศิษย์จะไม่เหมือนเดิม  เพราะจะไม่มีเพื่อนๆ ที่นั่งทำแล็บด้วยกัน  ไม่มีเพื่อนๆ ที่เมาท์กันถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาในแต่ละวัน  จะไม่มีเพื่อนที่เก่งที่สุดในชั้นติวเนื้อหาที่แม้อาจารย์ก็ยังสอนให้เราเข้าใจไม่ได้  จะไม่มีท้ายมอเตอร์ไซต์ที่ให้เรากระโดดขึ้นซ้อนไปเรียนในตอนเช้า จะไม่มีงานปีใหม่ที่เราได้ทำบุญใส่บาตรร่วมกับอาจารย์ที่เรารัก  จะไม่มีเสียงอาจารย์ผู้หวังดีที่คอยเตือนเมื่อเราทำผิด  หรือเสียงที่ให้คำแนะนำและคำตอบเมื่อยามที่เราสงสัย 

 

ชีวิตของเรามีทั้งด้านบวกและลบ  มีทั้งด้านที่อยากจดจำและที่อยากลืม  ครูเชื่อว่าคณะทันตแพทย์ของเราได้ให้ทุกรสชาติของชีวิตแก่ศิษย์  และอยากให้ทุกเรื่องราวที่ผ่านมาเป็น “บทเรียน” ชีวิตที่สอนให้ศิษย์เป็น “คน” ที่สมบูรณ์ในวันข้างหน้า  แน่นอนว่า บทเรียนส่วนใหญ่จะสอนให้เราเป็น “ทันตแพทย์”  แต่ยังมีหลายบทเรียนที่อาจสอนให้เรามีความอดทนและอดกลั้น   สอนให้เราเข้าใจตัวเองและคนอื่นๆ มากขึ้น  บางบทเรียนสอนให้เรารู้จักการแก้ปัญหา  สอนให้รู้ว่าปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ไข หากเรามีสติและมีความกล้าพอ

 

สิ่งที่จะทำให้ครูทุกคนภูมิใจ  มากกว่าคำขอขมาใดๆ  ก็คือการที่ได้เห็นศิษย์ทันตแพทย์มข. เป็นคนดีของสังคม  และเป็นคนเก่งของวิชาชีพ  แต่สำหรับตัวครูแล้ว  ไม่เคยคาดหวังให้ศิษย์เป็นคนเด่นคนดัง  ขอเพียงเห็นศิษย์เป็นคนดีก็พอใจแล้ว  เพราะมั่นใจว่าความรู้ที่ครูทุกท่านได้ประสิทธิ์ประสาทให้นั้นเพียงพอกับการประกอบวิชาชีพนี้ได้อย่างไม่น้อยหน้าใคร  ความเป็นคนดีต่างหากที่จะทำให้ทันตแพทย์ขอนแก่น “แตกต่าง”   ความเป็นคนดีนี้จะทำให้เราไม่เศร้าหมอง  ไม่ทำให้ตนเอง  ครอบครัว  และสังคมต้องเดือดร้อน   ความเป็นคนดีจะทำให้เราอยากเรียนรู้    และความเป็นคนดีจะทำให้เราปฏิบัติหน้าที่ของตนได้เต็มที่  สามารถใช้วิชาความรู้ที่ร่ำเรียนมาให้เกิดประโยชน์ได้สูงสุด  ครูไม่ต้องการเห็นศิษย์เป็นคนเก่ง  มีความรู้มากมาย แต่ไม่สามารถทำให้ความเก่งและความรู้เหล่านั้นเกิดประโยชน์เลย

 

ชีวิตของศิษย์อาจจะเปลี่ยนไป  แต่ชีวิตครูก็คงยังเหมือนเดิม  ยังคงจะว่ากล่าวตักเตือนเมื่อเห็นศิษย์ทำผิด  ยังพร้อมที่จะให้คำตอบเมื่อศิษย์สงสัย  ยังเป็นกำลังใจให้ศิษย์สร้างสรรค์สิ่งดีงาม  และยังคอยเฝ้าดูความสำเร็จของศิษย์ทุกคน  ไม่เปลี่ยนแปลง ...

ขอบคุณครับ

[นัน]

ขอบพระคุณค่ะ

[อาจารย์อ๊อด]

วันรับปริญญา 

ไม่น่าเชื่อเลยว่า  เวลาได้ผ่านไปแล้ว 6 เดือนอย่างรวดเร็ว  วันนี้อาจารย์หลายท่านได้มีโอกาสร่วมงานถ่ายภาพรับปริญญา และพิธีรับมอบใบประกอบวิชาชีพฯ ของศิษย์รุ่นที่ 22 กัน  บรรยากาศในช่วงเช้าเป็นไปอย่างมีความสุข  รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของทุกๆ คนที่อยู่ในบริเวณ "ลานแดง"  เสียงเพลง "ลานแดงในฝัน" ของท่านอาจารย์นิธิภาวี  ศรีสุข เปิดคลอช่วยสร้างบรรยากาศของพี่ๆ น้องๆ ได้เป็นอย่างดี

อาจารย์หลายท่านอดสังเกตการเปลี่ยนแปลงของศิษย์หลายๆ คนไม่ได้  บางคนดูหล่อ ดูสวยขึ้น  หลายคนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น (มีฟอร์ม) บางคนแอบกระซิบกันว่า จำศิษย์ไม่ได้ว่าเป็นใครก็มี

วันเวลาที่ผ่านไปกับการทำงานในช่วง 6 เดือนนั้นเป็นการพิสูจน์ว่า  ศิษย์แต่ละคนมีความสามารถในการประยุกต์เอาความรู้ที่ได้จากคณะ  ได้จากมข.  ได้จากประสบการณ์ระหว่างเรียนไปใช้ในการแก้ปัญหาได้ดีเพียงใด  อาจารย์เชื่อว่าศิษย์แต่ละคนประสบปัญหาไปคนละแบบ  ไม่มีใครหรอกในโลกใบนี้ที่จะไม่มีปัญหา  คนที่บอกว่าไม่มีปัญหานั้น ส่วนน้อย คือคนที่บรรลุธรรม  ส่วนมากคือคนที่ไม่ได้ทำ หรือไม่กล้าทำอะไร

เมื่อสองเดือนก่อนได้ฟังเทปบรรยายธรรมของท่าน ป.อ. ปยุตโต  ก็รู้สึกชอบคำสอนของท่านที่มีใจความว่า "การที่เรามีความทุกข์ในทุกวันนี้  ก็เป็นเพราะเราสวนกระแสของกฎธรรมชาติ  มนุษย์พยายามสร้างกฎของมนุษย์ขึ้นมา  ซึ่งมักจะไม่เป็นไปตามกฎของธรรมชาติ"

ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น  ชาวสวนตั้งใจปลูกต้นไม้  หากเป็นไปตามกฎธรรมชาติแล้ว  ก็ต้องหวังจะเห็นต้นไม้เติบโตงอกงาม  ให้ดอกผล  ดังนั้นเมื่อได้เพียรรดน้ำ พรวนดิน ให้ปุ๋ยจนต้นไม้ที่ปลูกงอกงามดี  ก็จะเกิดความสุขขึ้นภายในใจได้ทันที  แต่ถ้าชาวสวนคิดว่าปลูกต้นไม้เพื่อหวังขายให้ได้ราคาดี  หวังค่าตอบแทนเป็นตัวเงิน  ก็อาจจะทุกข์ เพราะเอาความสุขไปแขวนไว้กับเงื่อนไขที่เป็นกฎที่มนุษย์กำหนดเอาเอง

ทำนองเดียวกัน  ในการทำงาน หากเราเข้าใจกฎของธรรมชาติ  ความสุขจากงานก็จะเกิดขึ้นได้ทันทีเช่นกัน  เมื่อเราเห็นผลของงาน  แต่ถ้าเราตั้งเงื่อนไขเอาเองว่างานจะได้ผลก็ต้องสำเร็จอย่างสวยหรู  มีคนมาชื่นชม  ต้องได้เลื่อนขั้น  อย่างนี้  เราก็อาจจะได้ความทุกข์แทน  เพราะธรรมชาติไม่ได้บอกว่าอย่างนั้น

ลองคิดดูแล้วก็จะพบว่าเป็นจริงอย่างที่ท่าน ป.อ. ปยุดโตสอนไว้  หลายครั้งที่เราเกิดความทุกข์เป็นเพราะเรากำลังฝืน หรือ ลืมกฎของธรรมชาติ  แล้วพยายามสร้างกฎของเราเองมาใช้แทน

อาจารย์จึงอยากฝากถึงศิษย์ทุกคนไว้ว่า  หากอยากจะเป็นผู้ที่มีความสุขได้ง่าย  มีความสุขกับชีวิตในแต่ละวัน  มีความสุขกับงานที่ทำ  ก็ขอให้อย่าลืมกฎของธรรมชาติ  จงทำงานตามหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด  อะไรที่จะเกิดขึ้นนั้นปล่อยให้ธรรมชาติเป็นผู้กำหนดดีกว่า

ท้ายนี้  ในนามของอาจารย์ทุกท่าน  อาจารย์ขอให้ศิษย์พบความสุขในการปฏิบัติหน้าที่  ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ของหมอ  หน้าที่ของสมาชิกในครอบครัว  และหน้าที่ของการเป็นพลเมืองของสังคมนี้กันทุกคน

ขอบคุณอาจารย์มากๆค่ะ