เพลงเก่าเพลงหนึ่งมีเนื้อหาบางส่วนว่า
"...ยามอ่านท่องหนังสือ เรากลับลืม
เรื่องโศกเรื่องเศร้าซึม เรากลับจำ
คนเรานี้คิดให้ดีก็น่าขำ
อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ...."
ข้อมูลเบื้องต้น
ผมเคยอ่านเจอว่า สมองส่วนลิมบิก (limbic) ซึ่งเกี่ยวข้องกับอารมณ์พื้นฐานของคนเรา (โกรธ เศร้า ฯลฯ) น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
ใคมีความรู้ หรือข้อคิดเห็นอย่างไร ช่วยขยายความหน่อยครับ :-)
ขอบคุณสำหรับข้อมูลเบื้องต้นครับ ดร. จันทวรรณ เดี๋ยวผมคงจะไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่อง retention ต่อ
อีกอย่างคือ เรื่องอารมณ์นี่มักจะผูกกับเหตุการณ์ (event) ที่เกี่ยวข้องด้วย คือ ดูเหมือนคนเราจะจดจำอารมณ์และเหตุการณ์ในขณะนั้นควบคู่กันไป
สวนเรื่องเกี่ยวกับ Brain Science/Neuroscience นี่ อาจจะต้องถามอาจารย์หมอมาโนชซะแล้วครับ :-)
ทั้งความจำและการลืมต่างก็มีประโยชน์มหาศาลกับคนเราครับหากมันอยู่ถูกที่ถูกทางของมัน แต่หากมันไม่เป็นไปตามที่ต้องการก็จะเกิดผลอย่างหัวข้อกระทู้นี้นะครับ
แต่หากคนเราจำอะไรไปได้เสียหมดที่พบเห็น รับรู้ทั้งวันหรือจำอะไรไม่ได้เลย(ลืมหมด)ทั้งวันก็ยุ่งเหมือนกันนะครับ
เห็นด้วยกับอาจารย์อัสสะกอมีว่า บางอย่างถ้าเราลืมไปได้ก็ดีเหมือนกัน เช่น ความขุ่นข้องหมองใจ หรือความคิดแง่ลบ
คุณแม่ผมเคยบอกว่า ญาติผู้ใหญ่บางคนมีข้อดีมากอยู่อย่างหนึ่งคือ ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น เรื่องที่เคยทำให้ท่านเดือดร้อน เจ็บช้ำน้ำใจ ฯลฯ นี่ ผู้ใหญ่ท่านนี้ลืมหมด
ผมมีหัวหน้าเก่าอยู่คนหนึ่ง คือ อาจารย์ ดร. หริส สูตะบุตร โดยตำแหน่งผู้บริหาร ก็ต้องมีการปะทะความคิดและคารมกับคนอื่นๆ โดยเฉพาะผู้ใต้บังคับบัญชาอยู่บ้าง (ตลอดเวลาการบริหารกว่า 30 ปีที่ผ่านมา)
ผมเองก็เคยต่อว่าท่านแรงๆ แต่ท่านก็ไม่ถือโกรธเลย - ผมสงสัยมาก & ถามท่านว่าทำไม?
ท่านตอบในทำนองว่า จะมัวถือความโกรธเป็นอารมณ์ไปทำไม เอาเวลาไปคิดไปทำเรื่องดีๆ มีประโยชน์ดีกว่า....
บางคนก็มีความสามารถ หรือ "จริต" อย่างนั้นจริงๆ ครับ :-)
ขอบคุณสำหรับเงื่อนไข ที่ทำให้เกิดการคิดครับ
สวัสดีครับ น้อง Man In Flame & คุณ Ranee
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมพร้อมฝากข้อคิดเห็นครับ ดูเหมือนเรื่องนี้จะเป็นกันแทบทุกคน โดยเฉพาะเด็กๆ นักศึกษานี่ อาจจะจำได้เฉพาะตอนสอบ สอบเสร็จก็ลืมหมดอีก ;-)
หากเป็นคนคิดมากกับคำพูดของคนอื่นๆ จนต้องทุกข์ใจเศร้าใจ อาจเป็นเพราะกรรมข้อวาจา ที่ชอบไปพูดให้คนอื่นรู้สึกผิดมากๆ กระแนะกระแหนทิ่มแทงใจ
การลดละคำพูดและวาจาพวกนี้ลง จะเป็นการลดขยะในใจในสมองเราด้วยครับ จิตที่ทำหน้าที่ในการสั่งสม ก็จะมีขยะให้สั่งสมน้อยลงด้วยครับ
โอ้...เรื่องจิต เรื่องกรรม เป็นผลของการกระทำแบบวิทยาศาสตร์แท้ๆเลยครับ
ขอบคุณสำหรับเงื่อนไข ที่ทำให้ได้ออกกำลังสมองครับ
ธรรมชาติของจิตนั้นไซร้ เสมือนน้ำที่ชอบไหลลงที่ต่ำหากผู้ใดไม่ประคับประคองให้ดี จิตก็อาจจะตกลงสู่ที่ต่ำ
แม้ยามเราหลับจิตก็รับรู้เรื่องเศร้าเป็นอาจิน เราไม่ได้จำเพราะว่าเพิ่งจำ เราจำเพราะจิตได้จำเป็นอาจิน แค่ได้ยินเป็นการกระตุ้นเท่านั้นเอง
ดั้งนั้นจึงต้องหมั่นฝึกจิต ออกกำลังจิต ตั้ง"สติ"อยู่ร่ำไป -_-"