เมื่อลูกอีสาน โดน tag ยกที่ 2


ดูห้าวหาญเช่นนี้ อันที่จริง เป็นคน "บ่อน้ำตาตื้น" มาก ๆ

ล่าสุดผมโดน tag  เป็นยกที่ 2  จากคุณ toon  และอาจารย์ อัมพร อรุณศรี   ยอมรับครับว่าดีอกดีใจยกใหญ่  เพราะไม่คาดคิดว่าจะมียกที่ 2 สำหรับลูกอีสานแปลกแยกอย่างผม ...

งั้นว่ากันเลยนะครับว่าความลับ (ที่จะต้องไม่ลับ)  ของผมยังมีอะไรบ้างหลงเหลืออยู่บ้าง  ....

 

1.   เป็นลูกข้าวเหนียวนึ่งพันเปอร์เซนต์คนที่มักคุ้นกับผมจะรู้ดีว่า "ข้าวเหนียว" คือชีวิตและจิตใจ หรือแม้แต่เป็นลมหายใจของผมเลยทีเดียว  วันใดไม่ได้กินข้าวเหนียวจะมีอาการ "ลงแดง"  มือไม้สั่น เรี่ยวแรงหดหาย  คิดอะไรไม่ออก  เวลาไปราชการที่ไหนสักแห่ง เบื้องต้นผมมักจะนึ่งข้าวเหนียวห่อขึ้นรถไปกินตามทางเสมอ ๆ  ที่สำคัญคือ  เมื่อใดก็ตามที่ต้องทานข้าวสวย  ผมจะเกิดอาการ "ท้องเสีย" วิ่งเข้าออกห้องสุขาอยู่ทั้งวัน

2. ชื่นชมศิลปะและอยากเป็นศิลปินผมเป็นคนที่ชอบศิลปะทุกแขนง  แต่เอาดีไม่ได้สักอย่าง  วาดรูปไม่ได้เรื่อง (วาดวัว  ก็เพี้ยนไปเป็นกวาง)  ชอบดนตรีพื้นบ้านแต่ก็เล่นไม่เป็นสักชิ้น  (เลยต้องไปจีบนางไหแทน)  อยากเป็นนักเขียน (ก็เขียนไม่ได้ความ)  และที่สำคัญคือ เคยติด "ร"  วิชาเกี่ยวกับศิลปะมาแล้ว  ทั้ง ๆ ที่ตลอดชีวิตการเรียนชั้นประถมถึงมัธยมปลายก็ไม่เคยติด "o" เลยแม้แต่วิชาเดียว และไม่อยากบอกว่าดูห้าวหาญเช่นนี้ อันที่จริง  เป็นคน "บ่อน้ำตาตื้น" มาก ๆ  

3. เป็นนักเรียนดีเด่นระดับเขตการศึกษา ใครจะเชื่อว่าคนห้าวห้วนอย่างผมเคยเป็นนักเรียนดีเด่นระดับเขตการศึกษาและเข้ารับโล่จาก รมต.กระทรวงศึกษามาแล้ว (เมื่อครั้งเรียนประถม)  แทบไม่น่าเชื่อว่าคนบุคลิกอย่างผมจะเรียบร้อย นุ่มนวล มีมารยาท และเรียนดีปานนั้น  แต่เพราะความยากจนเสื้อนักเรียนที่ใส่ไปรับโล่ครั้งนั้นเป็นเสื้อที่เต็มไปด้วยร่องรอยคราบเลือดกำเดาที่ซักไม่ออก  (ก็ผมไม่มีเสื้อที่ดีไปกว่านั้นแล้ว)  แต่พอมาเรียนมหาวิทยาลัยกลับกลายเป็นผู้นำนักศึกษาอยู่บนเวทีปราศรัยปลุกระดมมวลชน ซะงั้นไป

4.  อ่อนคณิตศาสตร์และจัดจ้านพุทธศาสนาผมเป็นคนที่เรียนคณิตศาสตร์อ่อนมาก  (หัวขี้เลื่อย)  หรือภาษาอีสานเรียกว่า "ปึก"  เกรดคณิตศาสตร์ระดับมัธยมเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบคือ  เกรด 1 ทั้งนั้น สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเคยสอบเก็บคะแนนวิชาคณิตศาสตร์ได้ 2.5  (คะแนนเต็ม 40)  เป็นการรันตีชั้นเยี่ยวว่า "ปึก" คณิตศาสตร์เป็นอย่างมาก  ตรงกันข้ามกับวิชาพระพุทธศาสนา  ไม่ว่าระดับใด ชั้นใด  ผมสอบได้เต็มหรือเกือบเต็มทุกครั้ง จนครูสงสัยว่าผมทุจริตในการสอบหรือเปล่า  ถึงขั้นเรียกไปสอบเค้นหาข้อเท็จจริงมาแล้ว  (เศร้าใจมาก)   ...อานิสงส์นั้นส่งผลให้เจ้าตัวเล็กทั้งสองชอบเล่นบทเป็นพระสงฆ์อยู่เสมอ  ไปวัดเกือบทุกเช้า  สวดมนต์ได้เหมือนพระ  และที่บ้านเลยต้องซื้อบาตรเล็ก ๆ  มาไว้ และหลวงปู่ก็ยกตาลปัตรมาไว้ให้เล่นกันที่บ้านเลยทีเดียว

5. เลขที่ 1 แต่ไม่ใช่คนที่สอบได้ที่ 1 และผมกินหนังสือแทนข้าวตอนเรียนมัธยมต้นผมเข้าเรียนในห้อง ม.1/1 และเลขที่ 1  เดิมโรงเรียนนี้คนที่สอบได้อันดับ 1 จะได้รับเกียรติให้เป็นนักเรียนเลขที่ 1 ของโรงเรียนในชั้นปีนั้น ๆ แต่บังเอิญปีนั้น ยังไงไม่รู้  มีการปรับระบบโดยไม่มีการสอบคัดเลือก  ด้วยความที่ว่าผมไปสมัครเป็นคนแรก เลยโชคดีได้เลขที่ 1 ติดตัวมา แต่คนทั้งอำเภอก็เข้าใจว่าผมสอบได้ที่ 1  ทำเอาผมเหนื่อยกับการชี้แจงแถลงไขเป็นอย่างมาก  สำคัญตลอด 3 ปีของการเรียนผมแทบไม่มีเงินค่าอาหารกลางวัน  ตอนพักเที่ยงต้องหลบไปห้องสมุด  อ่าน ๆ เขียน ๆ อะไรอยู่อย่างนั้นเสมอมา จนมีภูมิต้านทานสามารถอดข้าวได้หลายวันติดต่อกัน  รวมถึงการมีหนังสือเป็นที่พักพิงชีวิตสืบมาจนถึงบัดนี้

นี่คือบางบทตอนของความลับ..ที่ห้วนแข็งระคนทุกข์โศกแบบรื่นรมย์เล็ก ๆ 

 

ด้วยความเคารพในกติกาขอ  tag  ไปยังมือใหม่ชาว มมส  เพื่อช่วยดันให้เป็นที่รู้จักมักคุ้นของชาวเรา อย่าง คนกิจกรรม (สุริยะ สอนสุระ)  และ  panatung (คุณอนงค์ ปะนะทัง)  นะครับ

 

 

หมายเลขบันทึก: 78315เขียนเมื่อ 13 กุมภาพันธ์ 2007 20:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 17:23 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (14)

ชีวิตทรหดดีเนาะ

แต่คนเรา ถ้าจะดี อยู่ที่ใหน เกิดที่ใหนก็ดี

เหมือน เพชร จะคลุกฝุ่น เปื้อนโคลน ยังงัยก็ยังเป็นเพชร

ยินดีด้วยนะคะ กับความสำเร็จของชีวิต ณ วันนี้

  • ขอบคุณครับคุณกาเหว่า
  • อันที่จริงชีวิตผมรันทดกว่านี้เยอะนะครับ...แต่ก็ไม่อยากเล่าเรื่องเศร้าเท่าใดนัก  ทุกข์ถึงขนาดจะไม่ได้เรียนต่อ....
  • ทุกวันนี้ผมจึงไม่เคยลังเลที่จะต้องช่วยคน โดยเฉพาะในเรื่องการศึกษา
  • ผมได้รับความอนุเคราะห์ให้นั่งรถฟรีไปโรงเรียน แต่ขากลับถ้ามาไม่ทันรถ  ผมก็ต้องเดินกลับ 10 กิโลเมตร  เมื่อมีรถโดยสารวิ่งผ่าน ต้องรีบวิ่งไปหลบข้างทาง เกรงคนจะเห็นและจอดรับ และไม่กล้าขึ้นรถเพราะไม่มีเงินจ่าย (สมัยนั้น 2 บาท)
  • จนทุกวันนี้ผมก็ยังไม่กล้าไปกินข้าวคนเดียว ณ โรงอาหารเท่าใดนัก  มันเป็นภาพด้อยที่ฝังจำอยู่อย่างไม่รู้จบ
  • ขอบคุณครับ
  • มีคนที่ทรหดกว่าผมอีกครับ
  • เยี่ยมจริงๆ
  • ชอบอันนี้ครับ
  • ชอบดนตรีพื้นบ้านแต่ก็เล่นไม่เป็นสักชิ้น  (เลยต้องไปจีบนางไหแทน) 
  • แล้วนางไหก็มาเลี้ยงลูกให้ใช่ไหมครับ
  • ไปขอนแก่น เห็นนางไห ขจิต อยากร้องไห้ครับ
  • สวัสดีครับ
    P
  • มีความหลังฝังใจ (จำ) กับนางไห(หมอไห) ที่ไหนมาเหรอครับ...
  • ทุกวันนี้ นางไห  ท่านนั้นก็เลิกรำไห  หันมาเอาดีด้านการช่วยเลี้ยงลูกให้ผมนี่แหละครับ...
  • แต่กว่าจะได้มา..ผมเหนื่อยแทบแย่ ราวกับรบพุ่งเอาบ้านเอาเมือง...(อย่าให้เล่านะครับ..ขอเป็นความลับต่อไป)  และเธอก็ทำให้ผมต้องร้องเพลง ๆ แรกในชีวิตต่อสาธารณชน...ซึ่งล้มเหลวไม่เป็นท่าเลย...(อายครับอาย)

 

ชีวิตรันทดจังเลย เนาะ   เหอะ ๆๆ
ขำทำไมล่ะเนี่ย   ก็คนเล่า  เล่าแบบขำขำ   เลยอดหัวเราะไม่ได้   ก็ไม่รู้จะเศร้าไปทำไมนะ  เรื่องมันผ่านมาแล้ว
  • ขำแรก   ขำคนติดข้าวเหนียว    อะไรจะปานนั้นน๊อ   ชอบกินข้าวเหนียวเหมือนกันแต่ไม่ติดขนาดนั้น   เพราะกินข้าวสวยก็ได้  ก๋วยเตี๋ยวก็ดี  สปาเก็ตตี้ก็ชอบ   พิซซ่าก็กินได้ค่ะ
  • ขำที่สอง   ขำคน   "ปึก" คณิตศาสตร์  แสดงว่าคุณแผ่นดิน  เอียงไปด้านเดียว  มีความสามารถที่โดดเด่นเฉพาะด้าน   เข้าข่าย  อัจฉริยะนะเนี่ย  ที่เก่งด้านหนึ่งมากๆ  แล้วไม่เก่งอีกด้านเลย....
ชื่นชมที่นำชีวิตมาเล่าค่ะ เป็นเรื่องที่น่าเอามาเขียนเป็นบันทึกต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ถึงความคิดความอ่านที่ก่อเกิดมาตามรายทางชีวิตนะคะ คุณแผ่นดินน่าจะเป็นคนที่ติดตามความคิดตัวเองได้ตลอดมา จะขอสมัครเป็นคนอ่านประจำค่ะ และคิดว่าจะเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับสองหนุ่มน้อย ที่คงจะไม่มีโอกาสได้เรียนรู้ชีวิตสาหัสแบบคุณพ่อด้วยนะคะ
  • ขอบคุณค่ะ ที่เปิดเผยความลับที่เก็บมานานอ่านไปขำไป ในข้อ1 นะ พี่อัมพรชอบข้าวเหนียวเหมือนกัลล์นะ ถึงแม้เป็นคนใต้ แต่ชอบเป็นข้าวหลามหนะ
  • มีความคิดเห็นเหมือนน้องขจิตนะว่า ว่าต้องมีขวัญใจเป็นนางไห เลยได้คำตอบ "ทุกวันนี้ นางไห  ท่านนั้นก็เลิกรำไห  หันมาเอาดีด้านการช่วยเลี้ยงลูกให้ผมนี่แหละครับ..." พี่ชอบดูนางไหรำนะ ได้อรรถรสดี
  •  น่าเห็นใจศิลปะและคณิตสาสตร์แย่เหมือนกัน มาเอาดีทางคณิตศาสตร์ได้ ตอนเรียน STAT )ป.โทละคะ
  • ขอชืนชมในความเข้มแข็งนะคะ น้องรัก
  • สวัสดีครับ คุณนิดหน่อยnidnoi
  • วันนี้มีหน่อไม้ให้รับประทานบ้างหรือยัง
  • โรงอาหาร มมส ก็แปลก เป็นมหาวิทยาลัยในภาคอีสานแท้ ๆ แต่ไม่ขายข้าวเหนียว  ผมเลยสั่งแต่ก๋วยเตี๋ยวเสมอ ๆ  .. และชอบทานแบบไม่ใช้ตะเกียบ  ใช้ช้อนซ่อมแทน  เพราะไม่สันทัดการใช้ตะเกียบ
  • ผมเป็นคนเช่นที่คุณนิดหน่อยวิเคราะห์จริง แต่ไม่ถึงขั้นอัจฉริยะที่ไหนเลย.... เอียงไปด้านเดียวเสมอ  ชอบอะไรก็จะจม ๆ จ่อม ๆ อยู่อย่างนั้น 
  • กินข้าวร้านเดิม  ฟังเพลงเดิม ๆ  ทำอะไรเดิม ๆ  ......  อย่างสม่ำเสมอ (พอสมควร)
  • ขอบคุณครับ อ.โอ๋-อโณ
  • ผมบ้าเชียร์ไม่น้อยนะครับ...ถ้าเขียนเรื่อง "รายทางชีวิต"  ของตนเองเป็นตอน ๆ จะมีคนตามอ่านหรือเปล่าครับ
  • แต่ยังไงก็ขอบพระคุณครับที่เป็นกำลังใจต่อผมและคนใกล้ตัว...ผมมีบันทึกถึงลูกด้วย..โตขึ้นจะเย็บเล่มเป็นของขวัญให้เขา... บางส่วนเป็นบันทึกลายมือ ผสมปนเปไปด้วยเหมือนกัน
  • ผมเคยแม้กระทั่งเจาะเลือดขาย..เพื่อให้ได้เงินค่ากับข้าว (แต่แค่ครั้งเดียว)  จากนั้นก็บริจาคมาจนปัจจุบัน
  • เหตุที่ติด ร. ก็เพราะทำเงิน 20 บาทหาย และเงินนั้นคือเงินที่ต้องซื้อสมุดวาดเขียน  ... ทางบ้านไม่มีเงิน เลยไม่กล้าขอใหม่  ซึ่งสุดท้ายก็เรียน ๆ  ยืม ๆ กระดาษคนอื่นบ้าง  สุดท้ายก็ติด ร.  ปิดเทอมก็ห่มเหลือง (บวชเณร)  ไปแก้ ร..
  • พออาจารย์ทราบถึงความเดือดร้อน ท่านเห็นใจ...แต่ก็ติงว่า ทำไมไม่บอก ไม่กล่าว..
  • ผมเป็นคนเกรงใจ และไม่กล้าที่จะร้องขอความช่วยเหลือใครนัก  แต่ชอบที่จะเป็นผู้ให้...
  • ผมรื่นรมย์กับความทุกข์โศกของตนเองเสมอครับ...อาจารย์
  • ขอบคุณครับP อ. อัมพร
  • ผมเป็นคนที่กินข้าวเหนียวคนเดียวต้องอย่างต่ำ 10 บาท (2 ถุง)  เลยนะครับ. 
  •    ขอชืนชมในความเข้มแข็งนะคะ น้องรัก     ขอบคุณมากครับ กับคำ ๆ นี้อบอุ่นและมีพลังเป็นอย่างมาก

 

 

 

  • ชื่นชอบการแสดงโปงลางมากค่ะ  
  • อ้อเคยได้ดูการแสดงโปงลาง  เท่าที่เห็นมา คนที่เป็นนางไห  จะเป็นคนสวย  คงไม่ต้องบอกว่า ได้แม่ของลูกสวยขนาดไหน
  • ชอบการแสดงโปงลางมากค่ะ เคยอยากเป็นนางไหกับเขาเหมือนกัน แต่ไม่มีโอกาสหรอกค่ะ  แค่ได้ชมการแสดงก็เป็นบุญตาแล้ว
  • ขอบคุณค่ะ
  • สวัสดีครับคุณ อ้อ 
  • โปงลาง ไม่ว่าวงไหน ใครเล่นก็สนุกคึกครื้นทุกวงเลยนะครับ
  • ส่วนนางไห ผมว่าคุณอ้อ..เป็นได้อย่างสบาย ทั้งก่อนแต่งงานและหลังแต่งงาน  เพราะยังเค้าความสวยอยู่มาก
  • ขอบคุณครับ 
ขอชื่นชมจากใจจริงๆค่ะในความมุมานะและมุ่งมั่นที่น่าเอาอย่าง..เป็นแบบอย่างที่ดีในการต่อสู้ชีวิต..เห็นมั๊ยคะว่าไม่มีอะไรเกินความเพียรค่ะ...ในที่สุดความสำเร็จก้ออยู่ในมือคุณแผ่นดิน.. ไม่ใช่ลูกข้าวเหนียวแต่ก้อชอบกินข้าวเหนียวเหมือนกัน สมัยเรียนชอบเรียนคณิตศาสตร์มากแต่ไม่เคยเรียนได้ที่1ระดับเขตการศึกษา ชอบศิลปะอ้อชอบศิลปินด้วยแต่ไม่เป็นอะไรเลยกับงานศิลป์...ที่สำคัญเป็นคนที่คนอื่นดูเหมือนเข้มแข็งแต่แท้จริงแล้วบ่อน้ำตาตื้นมากๆๆ ปัจจุบันชอบศึกษาธรรมะและพยายามฝึกปฏิบัติ ที่สำคัญอยากเป็นคุณครูมากค่ะ..แต่ไม่ได้เรียนครู
  • คุณ โก๊ะ  ครับ
  • ขออภัยที่แวะมาบันทึกนี้ช้าไปมาก  เพราะเหมือนชีวิตจำต้องเร่งรีบดุ่มเดินไปข้างหน้า  จนบางครั้งก็หาเวลาคืนกับมาสู่บาสิ่งได้ยากเย็น ทั้งที่ปรารถนาจะกลับมาเยือนอดีตเป็นไหน
  • ฟัง ๆ ดู  ผมกับคุณโก๊ะ  มีอะไรคล้ายคลึงกันมาก..ทั้งความเป็นคนชอบศิลปะ, อ่อนไหว, ชอบธรรมะ,  และอยากเป็นครู แต่ไม่ได้เป็นครู
  • ขอบคุณในมิตรไมตรีที่มีอย่างไม่รู้จบ  เสมอมา
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท