ฉันอยากเขียนบันทึกนี้ตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน...แต่ไม่กล้าเพราะอารมณ์กำลังขึ้นสุดๆ....ต้องให้ลดลงหน่อยค่อยทำ....
ตอนเช้าจะเริ่มดมยาสลบเด็กอายุ 3 ขวบ....มาถอดลวดที่นิ้วซึ่งใส่ต่อกระดูกที่หักให้ติดกัน....ฉันลงทำงานก่อนเวลาเล็กน้อย....
ภาพที่เห็นคือเด็กชายขนาดกระทัดรัดนอนดิ้นพลาดๆอยู่ที่พื้น...ข้างๆมีคุณยายและคุณพยาบาลห้องผ่าตัดอีก 2 คน กำลังตะโกนคุยกับเด็ก.....ฉันฟังเป็นพวกเขาตะโกนเพราะเขาต้องแข่งกับเสียงร้องไห้...โวยวาย.....
เด็กคนนี้ถ้าจะซนไม่เบา...ไม่งั้นนิ้วมือคงไม่หัก....(นี่วิเคราะห์เบื้องต้น) คำถามของฉันคือ
“ทำไมรีบเอาเด็กเข้ามาในห้องก่อนที่เราจะพร้อม...”
“ก็จะได้เวลาผ่าแล้วพี่” น้องผู้ช่วยพยาบาลตอบ
“ใช่...แต่เราควรพร้อมก่อนทั้งคนผ่า...คนดม...นี่ทั้งคนผ่าคนดมยังไม่มา..เด็กเขาก็กลัว”
“อยู่ข้างนอกก็ร้องพี่”...น้องเถียง
“ข้างนอกเด็กร้องเพราะไม่อยากเข้าห้องผ่าตัด...พอเข้ามาเจออะไรๆในนี้เด็กยิ่งทวีความกลัว”
“เดี๋ยวให้ยายดู”...
โอย...ฉันขี้เกียจพูดด้วยแล้ว....ฉันหันหลังให้แล้วโทรฯตามหมอดมยา...เริ่มcase รายแรกของวัน....
เด็กก็ยังร้อง...น้องพายายอุ้มไปหลังห้อง.....เสียงโวยวายทั้งเด็กและผู้ใหญ่ดังลอดเข้ามา....สักพักยายอุ้มเข้ามา...ฉันบอกยายว่าเรามีความจำเป็นถ้าเด้กไม่ยอม....ต้องอาจจะต้องจับเด็กไว้เพื่อให้ดมยาสลบ...เพราะน้ำเกลือเข้าเส้นเลือดสำหรับให้ยาก็ไม่มีมา....ยายเข้าใจ
“โอย...ไผทำมันเงียบได้ ยายให้พันนึง” ยายบอก...พร้อมกับเดินออกไป น้องบอกว่าเด็กกับยายทุบกันใหญ่.....
ฉันบอกน้องว่าเดี๋ยวช่วยจับขาเด็กให้ด้วย ฉันใช้ผ่าผืนใหญ่ล็อคที่ไหล่สองข้าง ให้หมอฝึกหัดดมยาเอายาสลบให้เด็กดม....พร้อมกับพูดกับเด็กว่า...
“หลับนะลูก...หนูจะไม่เจ็บนะ...เดี๋ยวหนูก็จะหลับ..ไม่ร้องนะไม่ร้อง...ไม่มีอะไรน่ากลัว.....หลับเลยครับ”
ไม่นาน...เด็กก็เริ่มสงบ..อาจารย์หมอดมยาเพิ่งเข้ามา...ฉันรีบเริ่มทำไปก่อนกับหมอฝึกหัด...ไม่คอยอาจารย์เพราะฉันไม่สามารถอดทนฟังเสียงร้องไห้ได้นาน.....
“เด็กคนนี้ได้ยาก่อนมาห้องผ่าตัดหรือเปล่า” ฉันถามหมอฝึกหัด..เพราะเห็นเด็กร้องมาก
“ให้ choral hydrate มาแล้วค่ะพี่”
...เออ...ฉันว่าเด็กแบบนี้...คงไม่มีทางยอมกินยาที่ให้หรอก...เผลอๆเขาจะบ้วนใส่หน้าคนให้ซะก็ไม่รู้.....
การผ่าตัดใช้เวลาไม่นาน....ใกล้เสร็จฉันรีบออกไปบอกห้องพักฟื้นว่ามีของดีมาฝากแต่เช้า...เพื่อให้เขาระวังอุบัติเหตุเผื่อเด็กดิ้นมากๆ....
ฉันเข้ามาคุยในห้องผ่าตัดต่อ...ที่แน่ๆ...คราวหน้าฉันขอนะ...ถ้าเป็นคนไข้เด็ก...รอทีมให้พร้อมซักนิด...รอดมยาสักหน่อย....รอคนผ่าตัดด้วย...เอาเด็กเข้าช้าหน่อยก็ได้....เขาจะได้เผชิญความเครียดช่วงสั้นๆ...อาจเสียเวลาอีกไม่นาน
ในส่วนของดมยา ฉันว่าเราจะลองดูเทคนิคอื่นบ้าง....มีเทคนิคอื่นให้เลือกอีกมากมาย...บางครั้งให้ยาฉีดเข้ากล้ามเนื้อที่หน้าห้องผ่าตัดก็ได้...รอเวลาขณะที่เขาก็ได้อยู่กับยายหน้าห้อง...ไม่ต้องเห็นบรรยากาศในห้องผ่าตัดที่ดูน่ากลัว....ให้จนเคลิ้มๆหลับ...แล้วค่อยอุ้มเข้าห้อง..ที่เหลือก็ว่าตามกัน....ฉันเคยเห็นอาจารย์หมอดมยาหลายคนทำ....ดูดีกว่าเยอะ...ถ้าทำได้..
...วันนั้นฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี...รู้สึกหงุดหงิด...ใครๆดูทำงานอะไรไม่ค่อยจะถูกใจฉัน...ฉันค่อนข้างเงียบ....น้องๆคงพอดูออก...ไม่ค่อยมีใครมาเจ๊าะแจ๊ะกับฉัน....
....ฉันน่าจะต้องหันหลังเดินหนีบ้างไหม...ถ้าเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่อันตรายต่อผู้ป่วย.......
.....แต่ถ้าเรื่องนั้นสำคัญกับผู้ป่วย....ยังไงๆฉันก็คงไม่ยอม...
ใจเย็นๆนะคะ เพราะพยาบาลในโรงเรียนแพทย์บทบาทหนึ่งของเราก็คือการสนับสนุนการเรียนการ สอน ถ้าเราสามารถเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ได้แพทยืที่ดีในอนาคต อานิสงค์จะตกแก่ผู้ใช้บริการนั่นเอง
พี่ติ๋วคะ พอหนิงอ่านช่วงท้ายของบันทึกนี้ หนิงย้อนนึกไปถึงตอนหนิงอยู่ ER เลยค่ะ แล้วมี extern หนิงเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนกันอ่ะค่ะ เวลาที่ไปแนะนำอะไรว่าที่คุณหมอเค้า เพราะตอนนั้นอายุรุ่นเดียวกันเลย แต่เราเรียน 4 ปีเราเลยจบมาทำงานก่อนเค้า 2 ปี บางเคสเราเลยเจอมานานกว่าเขาและรู้ว่าที่เขากำลังทำอยู่มันไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ แต่ก็...
จริงๆถ้าไม่มีญาติอยู่ด้วยก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะพวกเรา (ว่าที่แพทย์และพยาบาล) พอจะเข้าใจกัน แต่ในเคสที่ญาติมาช่วยจับ เรารู้สึกเกรงใจค่ะ ไม่อยากให้ญาติรู้สึกไม่มั่นใจในการรักษากับว่าที่คุณหมอ แต่เราก็อึดอัดนะคะ
สวัสดีค่ะ พี่อุบล
สวัสดีค่ะ คุณหนิง
"ถ้าเราสามารถเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ได้แพทย์ที่ดีในอนาคต อานิสงค์จะตกแก่ผู้ใช้บริการนั่นเอง"
..ใช่ค่ะ....ขอบคุณทั้งคุณอุบล และคุณปวีณาที่ให้ข้อคิดค่ะ...ใช่ค่ะ...ใช่.....
Hello! คุณไมโต..
ใจเย็นนะคะ
อย่าอารมณ์บูด เดี่ยวหน้าไม่สวย เป็นกำลังใจนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณKawao...
มีการบอกรักผ่าน Blog ด้วย
เขินจัง!!!
พี่อย่าหงุดหงิดบ่อยนะครับ เพราะจะทำให้พี่สูงวัยมากขึ้น
คุณไมโตใจร้าย
นี่ถ้าคุณกฤษณา order ดิฉันนะ จะไปส่งให้ถึงที่เลยค่ะ แถมมีบริการ นวดหลังเบา ๆ ด้วย ดีไหมค่ะ
จะได้หายเครียดนะคะ
วันไหนเครียด ๆ แวะเข้ามาหาพวกเราในบล็อกนะคะ รับรอง หายเครียด เพราะจะมาเจอ เครียดกว่า ฮา ๆๆ
พรุ่งนี้ ดิฉันจะลองทำข้าวผัดทูน่า เหมือนคุณไมโตว่าดีกว่า ลูก ๆคงชอบ
สวัสดีค่ะ คุณไมโต
สวัสดีค่ะ คุณรัตติยา
สวัสดีค่ะ..คุณแผ่นดิน
เรียนคุณกฤษณา
ได้เลยค่ะ เอาแบบไข่ดาวสุก หรือไม่สุกค่ะ สั่งได้เลยค่ะ
น้ำผลไม้เย็น ๆ สักแก้ว ด้วย ดีไหมค่ะ
คุณกฤษณา ค่ะ
ขอตัวไปจับปลาทูน่าก่อนนะคะ เดี๋ยวมาค่ะ
สมพร ทานข้าวแล้ว คุณแป๊ดไม่ต้องเผื่อนะคะ บ่าย ๆ จะทานแหนมเนืองจากอุดร พี่ชายเอามาฝาก
ขอแต่น้ำส้มคั้น 1 แก้ว เย็น ๆ ก็แล้วกันคะ 2 แก้วก็ได้ เผื่อคุณกฤษณา จะได้เป็นกำลังใจให้ค่ะ
คุณติ๋วคะ
ข้าวผัดน้ำพริกทูน่า โรยหน้าด้วยหมูหยองกรอบ เคียงด้วยกุนเชียง
ตามด้วยน้ำแครอท เย็นเจี๊ยบ ชื่นใจ
เผอิญยังไม่สุก ยังไง ๆ ก้อ ดูจากต้นไปก่อนนะคะ ไว้สุกแล้ว ค่อยพามาฝากอีกรอบ
ลองกองสด ๆ จากต้น
รดชาดเป็นอย่างไร อย่าลืมบอกต่อด้วยนะคะ รับรองว่าอาหารบ้านนี้ ปลอดผงชูรส แน่นอน
ว่าแต่ว่า ดิฉันขอตัวไปชิมฝีมือตัวเองก่อนนะคะ กลัวลูก ๆ ฟาดหมด อิ อิ
คุณสมพร ครับ
บอกรักผ่าน Blog ไป แล้วก็บอก เขินจัง!!! หายตัวไปเลย กลับมาทานข้าวผัดก่อน
โอย...สบายใจอิ่มแปร้เลยค่ะ.....
ความสุขจากคุณรัตติยา
ตามด้วยน้ำแครอท เย็นเจี๊ยบ ชื่นใจ
ลองกองสด ๆ จากต้น
แถมได้ทานกับคุณSompornp.....อย่างมีความสุข.
หลังอาหาร ได้ทาน "ยาทำใจ..... ไว้ทำใจ ไม่ให้ หุด หิด" ของท่าน อ.หมอสมบูรณ์...อีกซะด้วย...
...สุขอย่าบอกใครเลย...เดี๋ยวไปนอนตีพุงซักหน่อย....ค่อยสบายค่ะ
ขอบคุณทุกๆท่านจริงๆ...ด้วยความจริงใจค่ะ ..สุขอย่างนี้คิดถึงเพื่อนค่ะ..เขาจะสุขด้วยไหมหนอ...
คุณลุงสมบูรณ์
คุณรัตติยาคะ
คุณSompornp คะ
ตามมาเก็บจานค่ะ
อิ่ม อร่อย กันทั่วหน้านะคะ หวังว่า คงพอทำให้คุณกฤษณา หายหงุดหงิด ได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ คุณรัตติยา...หายแล้วค่ะ...หายสนิท...อิ่มอร่อยจริงๆค่ะ...วันหลังทำทานกันใหม่นะคะ ดิฉันจะช่วยเป็นลูกมือด้วยค่ะ...ชวนคุณSompornp.ด้วย
สวัสดีตอนเช้าค่ะ
งานเครียดจังเลยนะคะคุณพยาบาลดมยาเนี่ย หายหงุดหงิดรึยังคะ ใช้เย็นๆ นะคะ เด็กเล็กงอแง ผู้ใหญ่ก็ตรงไปหน่อย เลยลำดับความสำคัญของเวลาไม่ถูก ไม่ยืดหยุ่น ดีที่มีคุณกฤษณาคุมสถานการณ์อยู่นะคะเนี่ย ได้ทานข้าวผัดน้ำพริกปลาทูกะน้ำแครอทอิ่มแล้ว สมองใสแล้วล่ะนะคะ
ว่าแต่เมนูน่าทานจัง อยากทานบ้างจัง
^______^
อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณIS
^______^
ตอนนี้ขอนแก่นหนาวมากค่ะ...ที่บ้านคุณ IS เป็นอย่างไรบ้างคะ
สวัสดีอีกครั้งค่ะ
ขอบคุณค่ะ ข้าวต้มทำได้ แต่หมูหยองหายากจังที่นี่
เช้านี้ทานสลัดผัก อโวคาโด กับปลา Gemfish ทอดกรอบ และน้ำผลไม้ค่ะ ^____^
ตอนนี้อากาศร้อนค่ะ เป็นหน้าร้อน แสงแดดแผดเผาจนเกรียมแล้วค่ะ ยังดีมีลมเย็นๆ ให้ชุ่มชื่นหัวใจบ้าง
ไม่รู้กรุงเทพอากาศเป็นยังไงบ้างนะเนี่ย
^___<
เห็นน้องที่อยู่บอกว่าอากาศเย็นๆเช่นกันค่ะ...คิดถึงน้ำพริกกะปิบ้านเราไหมคะ...เมื่อไหร่ถึงจะเรียนจบค่ะ...จะได้กลับบ้านเรา..รักรออยู่ค่ะ
โอ้โห คุณกฤษณา
เล่นทาน หมูทุบ หมูถอง เอ้ย หมูหยอง แต่เช้าอย่างงี้ เป็นห่วงคนข้าง ๆ จังเลย ยิ้ม ๆ
ดิฉันตามหาบันทึกนี้ให้วุ่น
ที่แท้ คุณกฤษณา เปลี่ยนชื่อบันทึกนี่เอง
เห็นแล้วใช่ไหมค่ะ ว่านี่คือ ข้อดี ของ gotoknow
กินข้าวผัดแล้ว อารมณ์เปลี่ยน ชื่อบันทึก ก็เลยเปลี่ยน
ยิ้ม ยิ้ม ค่ะ
มาส่งข่าวค่ะ
ได้ข่าวว่า อีกไม่ถึงชั่วโมง ไอ้ลูกเหลือง ๆ ที่อยู่บนต้น จะเดินทางมาถึง ถ้าอยากรู้ว่า อร่อยแค่ไหน คงต้องถามคุณไมโต เอาเองนะคะ
บอกแล้ว ให้ย้ายมาอยู่แถวหาดใหญ่ รับรองคุณรัตติยา เลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีแน่นอน
อืม.....ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะไปอยู่สงขลาหรือขอนแก่นดี อะไรก็อร่อยไปหมด (เรื่องกินเรื่องหญ่าย เน๊าะ คุณนิดหน่อย ฮา.....) เอาเป็นว่าไปกินแหนมเนืองที่ขอนแก่นก่อนดีกว่า (อีกไม่นาน) สำหรับสงขลา.......อืม......คิดเยอะหน่อย ...เพราะตอนนี้ ใจกำลังไม่เป็นสุข...คิดถึงพี่เป้าค่ะ...แต่ก็คิดว่าตัวเองทำดีที่สุดเพื่อพี่แล้ว......http://gotoknow.org/blog/sompornp/74715 คงต้องทำใจสักพักหนึ่ง........(เอ.....แต่ลองกองก็น่าสนนา.......ข้าวผัดทูน่าด้วย แต่ที่แน่ ๆ น้ำแครอทนะดิ น่าจะเย็นชื่นใจ.....)
สำหรับเมืองปาย ปลายปีนี้วางแผนจะไป คงต้องทำใจอีกยาว เอาเป็นว่างานนี้คงต้องฝากของน้องเอกไปให้น้อง ๆ ซะแล้วจ้า..................
อืม.......
อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณไมโต
