ชายชรา...กับ...”กำลังใจยามแก่”


....ฉันไม่ได้โกหกคุณตา...เพียงแต่ฉันเล่าไม่หมด...ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่คุณตาจะต้องรู้ละเอียดว่าลูกสาวไปไหน....ขณะสลบ...ถ้าการรับรู้นั้นทำให้วิตกกังวล....ขอเพียงรู้ว่าตื่นขึ้นมาจะได้พบหน้าลูกสาวนั่งอยู่ข้างๆ...ก็น่าจะเพียงพอ...

วันนั้น...ฉันดมยาสลบคนไข้คนนึงอยู่....ได้มีการพูดคุยถึงคนไข้รายถัดไป....ว่าเป็นคนแก่มากๆ...ที่คราวที่แล้วถูกงดผ่าตัดไปเนื่องจากเอะอะ..โวยวาย...จนพูดคุยกันไม่รู้เรื่องเนื่องจากญาติไม่ได้อยู่เฝ้า

โอ้โฮ...ถ้าคราวที่แล้วถูกงดเพราะพูดคุยไม่รู้เรื่อง...ก็แปลว่าอาการคุณตาท่าจะรุนแรง ฉันหมายถึงอาการทางจิตที่ผู้ป่วยเป็นอยู่แล้ว...และรักษาด้วยยาอยู่...แต่จะด้วยเหตุใดก็ตามที่ทำให้คุณตาไม่ได้ทานยาเมื่อจะเข้าทำผ่าตัด...ทำให้อาการกำเริบ...

ตอนนี้ทานยา...ดีแล้วพี่...คราวที่แล้วนี้....ญาติไม่มาเยี่ยมก็เลยโวยวาย

คราวนี้คุณตาถูกเซ็ทมาทำผ่าตัดกระดูกที่หักบริเวณต้นขา...จริงๆแล้วเราสามารถให้ยาชาเข้าไขสันหลังเพื่อให้ชาตั้งแต่ระดับเอวลงไปถึงเท้าได้และทำผ่าตัดได้สบายโดยไม่เจ็บ...แต่คุณตาคนนี้..จะทำได้ขนาดไหน.....ถ้าเดิมเคยเอะอะโวยวาย....

การวางแผนเริ่มเกิดขึ้น...มีการพูดคุยกัน…..

ถ้าทำผ่าตัดอยู่ดีๆ...เกิดโวยวายขึ้นมา...เอาไม่อยู่จะทำยังไง

คุณตาทานยามาแล้ว...คุมอยู่แล้วไม่เป็นหรอก...

ถ้าเกิดเครียดขึ้นมาล่ะ...”

"อือ...นั่นน่ะซี...  พวกเราพยายามคิดไว้หลายๆทางเพื่อวางแผนจัดการได้ทุกสถานการณ์ที่คาดว่าอาจจะเกิดขึ้น...เพื่อความปลอดภัยของคุณตาและการผ่าตัดที่ควรจะดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

ดมยาสลบเลยนะ.."

"เอ้า...ดมก็ดม...  เราตกลงร่วมกัน....

ฉันวางแผนให้ญาติเข้ามาในห้องผ่าตัดด้วย....เพราะคราวที่แล้วโวยวายเนื่องจากญาติไม่ได้อยู่เฝ้า...คุณตาน่าจะอยากได้กำลังใจจากญาติ...คราวนี้ต้องไม่ทำเหมือนเดิม.....ชัวร์.....ฉันคิดและดำเนินการ

ญาติไม่รู้ไปไหนพี่  ….อ้าว..แล้วไง .... จะทำได้อย่างที่คิดไว้ไหมหนอ........

ได้ไงกัน...ไปตามญาติมาเถอะ....จะให้เข้ามาในห้องผ่าตัดด้วยกันเลย....เป็นเพื่อนคุณตา  ฉันบอกฉันอยากให้คุณตารู้สึกสบายใจและอบอุ่นใจจริงๆ

ไม่อยู่พี่...หน้าห้องผ่าตัดก็ไม่มี..

ออกประกาศเสียงตามสายเลยดีกว่า....เน๊อะ....คอยจนกว่าญาติจะมาแล้วเอาเข้าห้องผ่าตัดพร้อมๆกัน  ฉันพูดเสียงดังฟังชัด...เจตนาให้แพทย์ที่กำลังทำผ่าตัดรายนี้อยู่ได้ยินและเข้าใจ...ว่าอาจจะต้องคอยกันสักหน่อย...หากจำเป็น....ด้วยเกรงว่าถ้าคุณตามาแบบโดดเดี่ยวเช่นคราวที่แล้ว...เดี๋ยวโวยวายแน่ๆ....

ญาติมาแล้ว...

เอาเข้ามาเลยค่ะ

ฉันได้พบกับคุณตาแก่ๆคนนึง   ถูกเข็นเข้ามาในห้องผ่าตัดพร้อมกับบุตรสาว....เราพูดจาทักทายกันด้วยความสุภาพ....ฉันกล่าวทักทายคุณตาและลูกสาว...ชวนคุยเพื่อสร้างมิตรภาพและลดความกังวล...คุณตาน่ารักมากๆ...พูดจาดี....สุภาพ...พูดเพราะ...ดูอ่อนโยน... มีครับทุกครั้ง...เราพูดคุยกันรู้เรื่องดี....

พ่อ...นี่เราโชคดีจังเลยที่หนูได้เข้ามาในห้องนี้กับพ่อ...ปกติเขาไม่ได้ให้เข้ามานะเนี่ย.... ลูกสาวกล่าวด้วยความชื่นชม

ขอบคุณ...คุณหมอครับ  คุณตาพูดกับพวกเรา

ตอนนี้...คุณตากลัวไหม๊คะ  ฉันถาม

ไม่ครับ  คุณตาตอบ

เดี๋ยวหนูอยู่กับพ่อ  พอหลับหนูจะไปคอย.... ลูกสาวกำลังจะบอกรายละเอียด...ฉันเดาว่าเธอจะบอกว่าจะออกไปคอยข้างนอกตอนพ่อหลับ.....

เดี๋ยวจะให้คุณตาหลับค่ะและจะมีลูกสาวอยู่ด้วยใกล้ๆ...ข้างๆคุณตา.....พอคุณตาตื่นขึ้นมาที่ห้องพักฟื้น...คุณตาก็จะพบหน้าลูกสาวนั่งอยู่ด้วยข้างๆเหมือนเดิม...ตกลงไหมคะ.. ฉันชิงพูดตัดบทลูกสาวอย่างเสียมารยาทพร้อมกับขยิบตาให้ลูกสาวเป็นนัยๆ

ดีครับ..ดี...ตกลงครับ....

ฉันไม่ได้โกหกคุณตา...เพียงแต่ฉันเล่าไม่หมด...ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่คุณตาจะต้องรู้ละเอียดว่าลูกสาวไปไหน....ขณะสลบ...ถ้าการรับรู้นั้นทำให้วิตกกังวล....ขอเพียงรู้ว่าตื่นขึ้นมาจะได้พบหน้าลูกสาวนั่งอยู่ข้างๆ...ก็น่าจะเพียงพอ...

ฉันอธิบายเพิ่มเติมให้ลูกสาวทราบในสิ่งที่ทำเพื่อความเข้าใจ... และพูดอธิบายเพิ่มเติมเพื่อสร้างความมั่นใจในความปลอดภัยของคุณตาให้เธอทราบ...เพราะเธอเสมือนคนไข้อีกคนนึงของเรา...เธอหันมาขอบคุณทีมงานเรา...ก่อนจะเดินออกไปจากห้องผ่าตัดภายหลังจากที่คุณตาสลบไปแล้ว....

การผ่าตัดดำเนินไปได้ด้วยดี...

คุณตาตื่น....ฟื้นจากยาสลบ....ไม่มีภาวะแทรกซ้อน...และได้พบหน้าลูกสาวสุดที่รัก...ในที่สุด...

เฮ้อ...สำเร็จๆ....

หมายเลขบันทึก: 72172เขียนเมื่อ 11 มกราคม 2007 19:56 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 17:00 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (32)
  • สำเร็จ เสร็จสมบูรณ์หรือเปล่าครับ ดูเป็นการผ่าตัดที่อบอุ่นจังเลยนะครับ
  • แต่ไม่อยากดมยา ครับ กลัวพยาบาล เห็นชุดขาวแล้วใจสั่น(ยกเว้นแม่ชีครับ) ยิ้ม ยิ้ม
  • กำลังใจเป็นเรื่องสำคัญสุดเลยสำหรับมนุษย์เรา ไม่ว่าจะมีให้แก่คนที่กำลังอ่อนล้าหรือแม้แต่เข้มแข็งอยู่แล้วก็ตาม
  • ผมเคยนะครับเมื่อครั้งที่นำนิสิตส่งโรงพยาบาล  นิสิตต้องการลืมตาขึ้นมาแล้วยังเห็นผมอยู่ข้าง ๆ เตียง...
  • ผมเข้าใจและเห็นใจ เนื่องจากผู้ปกครองไม่สามารถเดินทางในยามค่ำคืนได้
  • ผมรับปาก..และกำชับเจ้าหน้าที่ทุกคนอย่างไม่ลังเลว่า "เราจะต้องทำหน้าที่ผู้ปกครองดูแลนิสิตท่านนี้ไปจนกว่าพ่อและแม่ของเขาจะเดินทางมาถึงขอบเตียง"
  • และเห็นด้วยครับ...ที่บางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องให้รับรู้  เพราะถ้ารับรู้แล้วจะบั่นทอนกำลังใจและฉุดรั้งให้กำลังใจลดน้อยถอยลง

สวัสดีค่ะ..คุณขจิต..

  • ใช่ค่ะ...สำเร็จ เสร็จสมบูรณ์..ค่ะ
  • คุ้นเคยกันมานาน....ยังไม่ชินกับแม่ชีเอ๊ย...พยาบาลอีกหรือคะ
  • ขอบคุณที่แวะมาทักทายค่ะ

สวัสดีค่ะ...คุณแผ่นดิน...

  • ฉันขนลุกเมื่อได้อ่าน comment ของคุณ...
  • ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น..มั่นใจที่นิสิตได้จากคุณในวันนั้น...เทียบเท่าเสมือนเป็นพ่อแม่...สิ่งนั้นจะประทับใจเขาไปตลอดกาลค่ะใน
  • สิ่งที่ต้องการขณะเจ็บป่วยคือกำลังใจ...จริงๆค่ะ
  • "กำลังใจเป็นเรื่องสำคัญสุดเลยสำหรับมนุษย์เรา ไม่ว่าจะมีให้แก่คนที่กำลังอ่อนล้าหรือแม้แต่เข้มแข็งอยู่แล้วก็ตาม"...ชอบมากค่ะ
  • ขอบคุณที่แวะมาให้ข้อคิดเห็นที่มีประโยชน์เหลือเกินค่ะ
  • แล้วแวะมาให้กำลังใจกันอีกนะคะ..คิดเสียว่ามีนิสิตอยู่ที่นี่อีกคนค่ะ

หวัดดีคับพี่ติ๋ว

สังคมพี่ดีทั้งหมอและพยาบาล เอาใจใส่คนไข้แบบนี้

หมูเห็นแล้วอิจฉาเหมือนกันคับ เพราะบางที่ที่หมูได้รู้ได้ฟัง ได้เห็น ไม่ได้เป็นแบบนี้ ดมยา ก็ดมไปเลย อาจไม่ได้คำนึงคนไข้ด้วยซ้ำไป ว่าสภาวะจิตใจเป็นยังไง น่าปลื้มแทนคับ ว่างๆถ้ามีโอกาส จาไป admid

ที่ มข. คับ เตรียมตัวไว้แล้วกัน อิอิ^____^

ลืมไปคับ พยาบาลซีเนียร์สูงๆนี่มีประโยชน์นะคับ

หมอเกรงๆดีคับ แต่ก็ขึ้นอยู่กับหมอด้วย

น้าหมูเปงแค่ TN C6 ขั้นเงินเดือนตัน แต่หมอ เรียกเจ้าแม่ คับ คงคล้ายๆที่พี่ติ๋วแกล้งพูดดังๆให้หมอได้ยินแหละคับ อิอิ ฝันดีคับพี่ติ๋ว

สวัสดีค่ะ...Dek'ComScience...

  • ทีมงานของเราอยู่ด้วยกันมานานค่ะ...เราพูดคุยกันจนสนิทสนม...พี่จะพูดคุยกับหมอด้วยความจริงใจ..เกรงใจ....แม้เราจะอายุมากกว่าแต่ไม่เคยวางอำนาจ(ถ้าไม่มีเหตุผล)..เราจะให้เกียรติกันและกันค่ะ...
  • เขาเป็นอาจารย์แพทย์...เป็นที่นับถือของ นศพ.ก็ต้องยกไว้ระดับหนึ่ง..ในขณะเดียวกันพี่ก็ทำงานให้เขาเต็มที่...ไม่มีอู้...เป็นกันเอง...
  • พี่ไม่เข้าข้างใครแม้แต่ดมยาด้วยกันถ้าทำไม่ถูกเช่น  การเริ่มcaseผ่าตัดช้าเพราะมาทำงานสาย...แพทย์ผ่าตัดจะพูดต่อว่า..พี่ไม่เคยแก้ตัวแทน...ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าพี่จะเอ่ยปากเรื่องอะไร  หมอจะค่อนข้างฟังค่ะ
  • มา ม.ข....ให้มาเยี่ยมดีกว่า..ไม่ให้admit หรอก..ออกจะแข็งแรง
  • ดีใจที่มีครอบครัวพยาบาล...เป็นครอบครัวใหญ่ค่ะ
  • ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจพี่ค่ะ....
  • อยู่แวดวงพยามาร เฮ้ย พยาบาลเหมือนกัน
  • แล้วทำงานที่คณะเภสัช(จนท.บุคคล) จนจะเป็นเภสัชอยู่แล้ว
  • ตอนนี้กำลังฝึกเป็นหมอค่ะ (หมอเดา)
  • แต่อย่างไรก็ตาม ไม่อยากเข้าห้องปาดเลยค่ะ กลัวหมอดมยา อิอิ
  • ปล.รูปใหม่นี่ไม่จ๊าบเลย
  • ดูจริงจังไปหน่อย ฮา......

สวัสดีค่ะ คุณอิ่งอ๊อบ....

  • คบพยาบาลกับหมอดมยา...ไม่นานจะได้เป็นไม่หมอก็พยาบาลดมยาค่ะ...รับรอง..เข้ามาอ่านบ่อยๆ..อีกหน่อยไม่อ.หมอสมบูรณ์หรือดิฉัน....ตกงานแน่.....เพราะคุณอิ่งอ๊อบจะดมยาเป็น...
  • เป็นท่านแรกและท่านเดียวที่กล้าพูด(ชอบที่บอกจริงๆค่ะ)....เรื่องรูป...ฉันว่าแล้ว...ทันทีค่ะทันที...ยายคนนั้นไปแล้ว...ไปถ่ายหน้า 711..แล้วลมก็แรง..พอเอามาดูก็ไม่OK...ด้วยความที่ขยั้นขยอให้ลูกทำให้ทั้งๆไม่อยากได้..ก็ต้องลงไปก่อน..
  • เอารูปลูกสาวดีกว่า.. เดี๋ยวไปหาใหม่....มันไม่จ๊าบจริงๆ...คนถ่ายรูปถ่ายไม่เป็นเน๊อะ...ถ่ายคนสวยเป็นไม่สวยได้ไง..อิ..อิ..
  • ขอบคุณที่แวะมาคุยด้วยค่ะ

หวัดดีตอนเช้าคับพี่ติ๋ว

เหงด้วยอย่างยิ่งกับคำตอบที่พี่ติ๋วตอบผมมา

เพราะว่า รพ.ครอบครัวผม ไม่มี อ.หมอไงคับ ถึงเป็นแบบที่ผมเล่าให้พี่ติ๋วฟัง อิอิ

ไปซื้อของและคับ(ซื้อโน๊ตบุ๊คให้พยาบาล)

อิอิ

สวัสดีค่ะ...Dek'ComScience...

  • สวัสดียามเช้า(ออกจะสายแล้ว)เช่นกันค่ะ...

  • ดีใจจังเลยมีหนุ่มๆ "ซื้อโน๊ตบุ๊คให้พยาบาล" ด้วย..น่ารักชะมัดเลย...

  • ขอบคุณที่แวะมาคุยค่ะ

  • ขอบคุณเรื่องราวซึ่งใจค่ะ
  • หมอและพยาบาล ทำหน้าที่สุดยอดเลยนะคะ
  • ดิฉันเห็นใจในความอุตสาหะของวิชาชีพนี้ค่ะ เพราะเคยทำงานในโรงพยาบาลเอกชน เมื่อหลายสิบปีที่ผ่านมาค่ะ ในฝ่ายคอมพิวเตอร์ และเคยอยู่ประจำในห้อง ICU มาก่อน
  • ทุกคนทำงานหนักค่ะ แต่หัวใจอิ่มเอิบด้วยความสุข เมื่อผู้ป่วยหาย หรืออาการดีขึ้นค่ะ
  • โอ..ที่แท้ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเลยนะคะ...
  • ขอบคุณ...คุณ Bright lily ...ที่แวะมาให้กำลังใจค่ะ

ป้ากฤษณา รอก่อนนะคะ

 ถ้าลูกสาวสองคน คนใดคนหนึ่งโตขึ้น เกิดเปลี่ยนใจอยากเป็นพยาบาลขึ้นมา คุณแม่จะส่งให้ไปซึมซับจิตวิญญาณ การเป็นพยาบาลที่ดี จากป้ากฤษณา

  • มาทักทายอีกรอบ
  • มารอดูรูปจ๊าบๆๆๆๆ
  • ใช้ภาษาวันรุ่นซะด้วย
  • ขอบคุณครับ
          
  • อ่านบันทึกนี้แล้วทำให้ผมตัดสินใจว่าควรจะไปประชุมวิชาการเรื่องเกี่ยวกับผู้สูงอายุ (ก็คือคนแก่นั่นแหละ) ในเดือน มี.ค. นี้
  • เพื่อเตรียมใจของตัวเองเมื่อยามแก่ และเตรียมตัวเผื่อจะต้องย้ายไปดมยาคนแก่ๆ บ้าง จะได้เข้าใจมากขึ้น เพราะตอนนี้เริ่มเบื่อดมเด็กแล้ว

 

คุณ รัตติยาคะ 

  • จริงๆแล้วดีใจที่คุณแม่สนใจพยาบาลค่ะ...แต่หลานจะสนใจไหม..นี่ซีคะเป็นปัญหา....
  • เชื่อไหมคะว่า..เหตุผลที่ดิฉันเลือกพยาบาลเพราะคุณแม่บอกว่า...ไม่ตกงาน...แต่พอได้เรียน...จำได้ว่าวั้นนั้น(ตอนเป็นนักเรียน)อยู่เวรดึก....ง่วงนอนมากๆ....ทรมานมากๆ....อยากนอนมากที่สุด..เห็นคนไข้หลับแล้วอยากหลับด้วย...ได้แต่นึกในใจว่า"มันทรมานอะไรอย่างนี้..." อยากแอบกระซิบบอกหลานว่า..เป็นอาชีพที่ใช้ชีวิตผิดมนุษย์มนานะคะ (กระซิบบอกลูกสาวตัวเองไว้แล้ว)
  • แต่ถ้าหลานสาวยังสนใจ...ก็ยินดียิ่งเลยค่ะ
คุณ ขจิต...พี่ยังหารูปจ๊าบๆไม่ได้เลยค่ะ...ต้องคอยไปก่อนนะคะ...คุณขจิตจะแก่ซะก่อนหรือเปล่าเนี่ย...

เห็นด้วยค่ะ...อ.หมอสมบูรณ์...

  • ติ๋วว่าคุณลุงทำอะไรที่มันใกล้ตัวเรา...จะได้ใช้ประโยชน์กับมันได้ทั้งงาน..เรื่องส่วนตัว...ครอบครัว...แถมเพื่อนๆพลอยได้พึ่งพาอาศัยไปด้วย...ได้บุญโขค่ะ...
  • คนแก่...เป็นอะไรที่น่าสงสาร...ไม่มีใครสนใจ..บางคนไม่ยอมยกสมบัติให้ลูกหลานเพราะกลัวว่าถ้าไม่เหลืออะไรแล้วลูกหลานจะไม่มาหา...เศร้า...

กราบสวัสดี อ.สมบูรณ์ พี่ติ๋ว และ พี่ๆทุกคนคับ

มีโอกาสจะไปเที่ยวขอนแก่นคับ เพราะว่าเพื่อนหมู

ไปเรียนต่อเนื่องที่คณะ วิทยาศาสตร์การแพทย์

จาไปบังคับให้พี่ติ๋วเลี้ยงข้าว อิอิ

ฝันดีคับพี่ติ๋วและทุกๆคน

เข้ามาชื่นชมคุณค่ะ  อ่านแล้วอบอุ่นจังเลย ขอขอบคุณแทนผู้ป่วยทั้งหลายด้วยค่ะ

สวัสดีค่ะ...Dek'ComScience..

  • มาเลยค่ะ..จะพาไปเลี้ยงข้าวเที่ยง..แต่ต้องบอกพี่ล่วงหน้านะคะ...ไม่งั้นถ้ากำลังดมยาติดพัน...ออกไปไหนไม่ได้เลย...จะได้เตรียมลางาน

สวัสดีค่ะ..คุณอนิศรา

  • ขอบคุณที่แวะมาพูดคุยค่ะ...ชอบแมวหรือคะ..น่ารักจัง
  • สืบเนื่องจากบันทึกนี้ วันนี้ผมก็เลยมีบันทึกผู้สูงอายุเกิดขึ้น ที่นี่
เดี๋ยวจะแวะไปอ่านค่ะ..ขอบคุณที่มาบอกค่ะ

พี่ติ๋วลงทุนลางาน ดีใจจัง^_____^ไม่รู้จาได้ไปส่งเพื่อนหรือเปล่า

เด๋วผมก็แวะไปอ่านเช่นกันคับ อ.สมบูรณ์

  • ขอบคุณทั้งสองคนที่จะแวะไปอ่าน
  • อ้อลืมไป นึกว่าเป็นบันทึกของตัวเอง
  • ลืมบอกไปว่า อ. paew สงสัยว่าคุณติ๋วไม่เต้นแอร์โรบิคหรือ ที่นี่
เดี๋ยวตามไปด้วยคนครับ อาจารย์หมอสมบูรณ์
คุณไมโต..จะไปแอบดูสาวๆเต้นแอโรบิคหรือคะ....ระวังตาเป็นกุ้งยิงนะ

เห็นบันทึกเก่านี้ถูกนำขึ้นมาเป็นบันทึกแนะนำ...ก็เลยได้วกกลับมาอ่านทบทวนอีก....  อ่านแล้วรู้สึกชื่นใจแทนคุณตาแฮะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท