ใครบางคนที่มีค่าพอ....ให้รอคอย

ใครบางคนที่มีค่าพอ...ให้รอคอย

การรอคอย...เป็นเรื่องที่ทรมานมาก

...โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน
หรือรอคอยสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น..มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง
และเข็มนาฬิกา ก็เดินช้าอีกเป็นเท่าตัว...

...จากเวลาที่นานอยู่แล้ว...ยิ่งนานกว่า
และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น
ก็มีตัวเเปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ...

...เพราะคนทุกคนมีพื้นฐานของความเหงา
และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเอง พอๆกับความอ่อนไหว
เป็นโอกาสดีที่จะใช้ระยะห่างเป็นเครื่องวัดความรู้สึก
พิสูจน์ความเข้มเเข็งของความรัก
วัดการกระทำ...ความเสมอต้น เสมอปลาย
และความอดทน
...ด้วยเงื่อนไขแห่งความลำบากของการเวลา
แล้วตัดสินใจว่า...การรอคอย จะคุ้มค่าหรือไม่

...การอยู่ห่างกัน...
...จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง
ต่างคนต่างต้องทำให้หัวใจเข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ
ที่คอยรบกวนและคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง
เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันหนึ่งเราพบว่า
คนคนหนึ่ง คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด
และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน
มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
และคนที่จะฝ่าฟันความบีบคั้นแห่งการรอคอย
กลับมาหาเราได้...ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา...

เพราะฉะนั้น
ย่อมหมายถึง ความรู้สึกที่เขามีอยู่ก็คงไม่ธรรมดา
และคนๆนั้นก็ย่อมควรแค่ แก่การรอคอย...

เวลาที่ชาวประมงเลี้ยงหอยมุก
จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน
และสามารถรอได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา
ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสายสร้อยได้
ย่อมเกิดค่ามหาศาล
...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้
หากรู้ว่าเป็นใครสักคน
...ที่มีค่าพอให้รอคอย...

[ทะเลภูเขา]

ทำบล็อกสวยจังคะ เป็นกำลังใจระหว่างการรอคอยนะคะ  ขอให้เจอคนถูกใจเร็วๆ

[ครู Eng' ธารทหารครับ]

ขอบคุณที่พี่ชอบครับ

[ขจิต ฝอยทอง]

แวะมาทักทายครับผม ชอบเรื่องเขียนครับ